သည္ကမာၻေပၚမွာ သည္ေန႔သည္ခ်ိန္ ကၽြန္မ ဘာနဲ႔ အသက္႐ွဴ ေနခဲ့သလဲလုိ႔ တစ္စံု တစ္ေယာက္က ေမးလာခဲ့ရင္ ကၽြန္မမွာ ေျဖဖုိ႔ အေျဖ တစ္ခုတည္း ရိွပါတယ္။
ဘာလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ကၽြန္မ ႏွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ အသက္႐ွဴ ေနခဲ့ၿပီေလ။ အရင္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွာေခါင္းဟာ လံုး၀ အသက္ မရွိသလို ေအးခဲ မာေတာင့္ ေနခဲ့လုိ႔ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွာေခါင္းကုိ ေခတၱငွားၿပီး အသက္ ႐ွဴခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲသည္ေန႔ အဲသည္ အခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္မဟာ သူမ်ား ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ွဴတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြား ခဲ့ဖူးတယ္။
၂။
ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းကို ကၽြန္မ ခံႏိုင္ရည္ မရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီး ရည္းစားဆုိတဲ့ သမား႐ိုးက် ပညတ္ခ်က္ထဲမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ ရစ္ငင္ေႏွာင္ ဖြဲ႔ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ကုိယ့္အတၱကုိ ကုိယ့္ ဘာသာ ေပါင္းသင္ေနတဲ့ ေျမႀကီး တစ္ခုလုိေပါ့။ ေနာက္ တစ္ခုက “ကမာၻေပၚမွာ ငါ အသက္ ရွင္ေနသေရြ႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အ႐ံႈး မေပးဘူး”လုိ႔ အျမဲတေစ ၾကံဳး၀ါးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ။ ခုေတာ့ ခပ္အိုအို ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္း သြားပံုကိုပဲ အလြတ္မေပး ၾကည့္ေနခဲ့ ရသလုိပါ။
တကယ္ပါ၊ သက္ေဇာ္ ဆုိတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အတြက္ လင္းဘ၀ကုိ သူ႔ဖိနပ္ ေအာက္ခ် နင္းခံရဲခဲ့တာ တကယ္ပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထြက္သက္၀င္သက္ အားလံုးကို လက္ညႇိဳး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အမိန္႔ေပးတည္း ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့လူ။ ေနာက္ၿပီး သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ႏႈတ္ခမ္း ပါးေလးဆီက ထြက္အံ ျပလာတဲ့ စကားလံုး လွလွေလးေတြနဲ႔ လူ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ သက္ေဇာ္ကို ပထမႏွစ္ ေဆး တကၠသိုလ္မွာ စတင္ သိရိွခဲ့ရ တယ္။ ပထမႏွစ္ ၿပီးခါနီးမွာ အမ်ားလို “ရည္းစား”ဆုိတဲ့ အမိုးတုထဲ ခုိ၀င္ ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီက စၿပီး လင္းရဲ႕ဘ၀ဟာလည္း ဟိုးအေမွာင္ ထုထဲမွာ ယဲ့ယဲ့ေလး က်န္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေလာက္ပဲ ထြန္းေတာက္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မနဲ႔ အသြင္မတူ အိမ္သူ မျဖစ္ဆုိတဲ့ အတုိင္း ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူ၊ မိသားစုထဲ ႀကီးျပင္းပံုခ်င္း မတူ၊ သူ႔အႀကိဳက္ ကုိယ့္အႀကိဳက္ခ်င္း မတူ၊ ယုတ္ဆြအဆံုး ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ အမ်ဳိးအစားခ်င္းေတာင္ မတူညီတဲ့ ေဇာ့္ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဟိုးအေ၀းက ကၽြန္မ မက္ေမာတဲ့ ႏွင္းဆီ႐ံုႀကီး တစ္႐ံုကုိ မပိုင္ဆုိင္ခ်င္ဘဲ သည္အတုိင္းေလး ထုိင္ေငး ေနရသလုိမ်ဳိးေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ တူတာ တစ္ခုပဲ ရိွတယ္။ အသက္႐ွဴ တာေလ။ ကၽြန္မ သူ႔ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ွဴ ေနခဲ့ရသူပါ။
ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ကို အလြန္ လွပတဲ့ ပြင့္ခ်ပ္ကားကား၊ ႐ိုးတံရွည္ရွည္၊ အသြားထက္တဲ့ ဆူးခက္ေတြနဲ႔ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္လို ထုဆစ္ခဲ့ ၿပီးသားပါ။ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ဖုိ႔ စာကိုစာမွန္း သိစ အခ်ိန္ကတည္းက ေဆးထိုး အပ္ကိုင္ဖုိ႔နဲ႔ ကေလာင္ကုိင္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး ေတးအပ္ ေပးဆပ္ခဲ့ ရသူပါ။ ဟိုးငယ္ငယ္ကေလး ဘ၀ကတည္းက ကၽြန္မဆီမွာ တျခား လူငယ္မ်ား နည္းတူ အိပ္မက္ေတြ ရိွခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုထိ အဲဒီ အိပ္မက္ေတြဟာ ေဆြးျမည့္သြားတဲ့ ႀကိဳးတံတား တစ္ခု မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႔ မရဲတရဲ ယံုၾကည္ေနရင္း ေလွ်ာက္လွမ္း ေနရတုန္း။
ခု ကၽြန္မ ေနာက္ျပန္ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ကို အသည္း မရိွတဲ့ ခပ္မာမာ မိန္း မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညည္းသလုိ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာျပရမွာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မက နဂိုက တည္းက အသည္းရိွတဲ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ၾကားလိုက္သလားလုိ႔။ သိပ္ ေသခ်ာတာေပါ့။ အနာတမီ ဒိုင္ဆက္ရွင္ ဆုိတဲ့ အေလာင္း ခြဲစိတ္ခန္းနားက ခပ္အုိအို၊ အျပာေရာင္ လိမ္းက်ံထားတဲ့ နံရံႀကီးနားမွာ သူက ကၽြန္မကုိ ေျပာခဲ့တာ။
ပထမႏွစ္ ေအာက္တုိ ဘာ ၁၆ ရက္တုန္းက။
“လင္း၊ မင္းအခ်စ္ဆံုး ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူလဲ”
သူ ကၽြန္မကို မ်က္လံုး စူးစူးရဲရဲေတြနဲ႔ ၾကည့္တုိင္း ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ လႊဲပစ္တယ္။ အဲဒါ ရွက္လို႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ဘဲ ကၽြန္မ ညာေန မိဦးမွာပါ။
“အေဖေပါ့”
“သြား၊ ဒါဆုိ ကုိယ့္ ခ်စ္သူ မလုပ္နဲ႔”
“ဟ- ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ၊ ၅၂၈နဲ႔ ၁၅၀၀ အေ၀းႀကီး ဥစၥာ”
“မရဘူး။ လင္း၊ အဲဒါ မင္း အတၱႀကီးတာ။ မင္း ကမာၻမွာ မင္း အခ်စ္ဆံုး ေယာက်္ားဟာ ကုိယ္ပဲျဖစ္ ရမယ္။ မင္း အဲသလို မေျပာရင္ မင္းကို ကုိယ္ျဖတ္ပစ္မွာ”
အဲသလုိ အက်ပ္ကိုင္ခံ လုိက္ရၿပီ ဆုိရင္လည္း လင္းစက္ႏြယ္ ဆုိတဲ့ ခပ္တံုးတံုး မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ၀တၱရား ေက်႐ံု မဟုတ္တ့ဲ အေျပာမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ႏွစ္သိမ့္ ေပးခဲ့ပါရဲ႕။ အဲသည္အခ်ိန္ ကၽြန္မ အေဖ့ကို အရမ္း အားနာမိပါရဲ႕။
“ေအး၊ သည္ကမာၻမွာ ငါ အခ်စ္ဆံုး ေယာက်္ားက နင္ပဲ”
“လိမၼာသားပဲ လင္း၊ မင္းက ေခါင္းမာမလုိနဲ႔၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဖေယာင္း ႐ုပ္ကေလးပါလား”
သူ႔စကားကုိ တစ္စက္ ကေလးမွ မျငင္းဘဲ သူ႔ညာ ဘက္ပခံုးစြန္းကို မွီလုိက္တယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ကၽြန္မ ရင္ထဲ အေမး တစ္ခုက ဖ်တ္ခနဲ ၀င္လာတယ္။
“ေဇာ္၊ သည္ကမာၻမွာ နင္အခ်စ္ဆံုး မိန္းမကေကာ၊ ဟင္”
သူ ေျဖမလားလုိ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ မိနစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ အတြင္းမွာ သူ႔အသက္႐ွဴ သံက လြဲလုိ႔ ဘာကိုမွ မၾကား ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မ လက္ေလွ်ာ့ပစ္ လိုက္ရတယ္။ အရမ္း မုန္းစရာ ေကာင္းတဲ့လူ။
၃။
လူတိုင္းက ကၽြန္မက သူ႔ကို အရမ္း အႏုိင္က်င့္လုိ႔ သူ႔ဘ၀ဟာ လင္းစက္ႏြယ္ လက္ထဲက ရႊံ႕ေစးလံုးေလး ဘ၀လိ႔ု ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပါ့၊ ရန္ျဖစ္လုိက္တုိင္း ဆဲဆုိ လိုက္တာ ကၽြန္မခ်ည္းပဲကုိး။ ဆဲရင္ လူၾကားတယ္ေလ။ လူမၾကားတဲ့ အရပ္ေဒသ တစ္ခုမွာ အဲသည္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေပါစားမ်က္ ရည္ဗံုး ဘယ္ႏွဗံုး ေပါက္ကြဲ ၿပီးၿပီလဲလုိ႔ ဘယ္သူတပ္အပ္ သိသလဲ။ ဘယ္သူမွ မသိေပမယ့္ ရီဗိုက္ဗာ အဖြဲ႔ရဲ႕ သီခ်င္းလို “ငါ့ကိုယ္ေစာင့္နတ္”သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ ဆုိတာ တရား႐ံုးမွာ အျပန္အလွန္ စစ္ေမးၾကတဲ့ တရားလုိနဲ႔ တရားခံျပ ေရွ႕ေနေတြမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ၀ါသနာထံုတဲ့ ေဆးပညာရပ္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ လုိက္ရတယ္။ အဲသည္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ျမားဦးဟာ ခႏၶာေဗဒ ဂုဏ္ထူး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလို ခက္ခက္ခဲခဲ ဂုဏ္ထူးမွန္း ၾကသူေတြထဲ ကၽြန္မ ပါသြားေတာ့ သူက မယံုႏိုင္သလို ရယ္တယ္။ ကၽြန္မက စာၾကမ္းပိုး တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲသလို ရွင့္ရယ္ သံေတြေၾကာင့္ လူေျခာက္ရာမွာ ဆယ့္ငါးေယာက္ပဲ ေရြးေခၚခဲ့တဲ့ ကန္းဒီးဒိတ္ထဲ ကၽြန္မ ပါသြားခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးပဲ ေဇာ္။
ေက်ာင္းရဲ႕ ေလွကားထစ္ မ်ားစြာထဲက ေခ်ာင္အက်ဆံုး ေလွကားထစ္ေတြ ရိွတဲ့ ဆီမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ “ဆရာမ်ား နားေနခန္း”နဲ႔ ကပ္လ်က္ အက်ဆံုး ေလွကားထစ္ ျဖစ္သြားခဲ့တာကိုက နဂိုကတည္းက ေဆြးေနတဲ့ ႀကိဳးကို ေထာင္းခနဲ၊ တိခနဲ ျပတ္ေတာက္ ေစခဲ့သလိုပါပဲ။ အျမဲတမ္း ဆူညံ ေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ အတြဲကုိ အျမင္ကတ္ ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ဦးက အဲဒီ အခန္းထဲမွာ ရိွေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔တုန္းဆီက အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးရဲ႕ ေအာ္လိုက္သံက ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အတူရိွေနလ်က္နဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ဆုိတဲ့ ခြက္ထဲမွာပဲ ေနရာက် သြားခဲ့တယ္။ သူမက အမ္အက္(စ္)အတြက္ လံုးပန္း ေနရတာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဆူသံေတြက အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးမိၿပီးသား။
ဒါေပမဲ့---
“မင္းတုိ႔ အရမ္းဆူတယ္”
အဲသလို ေျပာလိုက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးက “တုိ႔”ဆုိတဲ့ ဗဟု၀ုစ္ကိန္းကို သံုးျပသြားၿပီး စူးရဲ ခက္ထန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ ကိုေတာ့ ကၽြန္မ တစ္ကုိယ္လံုးမွာပဲ ျဖန္႔ၾကက္ထားခဲ့ တယ္။ ၿပီးေတာ့----
“သက္ေဇာ္၊ အန္တီ ေနေကာင္းလား” တဲ့။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေမေမ ေနေကာင္းပါတယ္ မမ”တဲ့။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ဖားပြဲႀကီးကို ကၽြန္မ နားမခံ သာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ေတြ ခ်ည့္နဲ႔ကုန္တာ ေဇာ္က ကၽြန္မဘက္မွာ လံုး၀ မရိွခဲ့သလိုပါဘဲ။ တံလွ်ပ္ကုိ ေရထင္မိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံေတြ ၾကားမွာ အေရး မပါတဲ့ ေနာက္ေဖးသံုး စကၠဴ တစ္စလို ေရဆိုးေျမာင္းထဲ ေမ်ာပါ သြားခဲ့ၿပီးသား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ေဇာ္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းမွာ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ဖဲႀကိဳးျဖတ္ၿပီး ခ်ည္ထားသမွ် သံေယာဇဥ္ကို ဟိုးေကာင္းကင္ထဲ လႊတ္တင္ ပစ္လိုက္တာ။
ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြလည္း မိုးပ်ံပူေဖာင္း တစ္လံုးလုိ အေငြ႔ ျပန္ကုန္တယ္။
၄။
“ေဇာ္၊ နင့္ကို ခ်စ္ရတာ ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း႐ူး ရသလိုပဲ”
လုိ႔ ကၽြန္မ တစ္ေန႔တုန္း ဆီက စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္ေနတုန္း ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအထိ သူက အဲဒီ စကား ရဲ႕အဓိပၸာယ္ကိုေတာင္ သိရွာ ပံုရတာ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ရာသီဥတု ၾကည္လင ္ေနတုန္း ပါပဲ။
“လင္း၊ မင္း ဒီဘား မေၾကာက္ဘူးလား”
“ႏိုး”
“ဘာလုိ႔လဲ”
“ငါက ကလာ့(စ္)၀ါ့ (စ္)ေတြ ေကာင္းတယ္ေလ။ ဘယ္ဘာသာ ၾကည့္မလဲ။ တက္(စ္)မွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာေတာင္ ရိွေသး။ ဒီဘားက ကလာ့(စ္)၀ါ့(စ္)လည္း ၾကည့္တာပဲ။ ဘာလဲ၊ နင္ စိုးရိမ္လုိ႔ လား”
“မဟုတ္ဘူး လင္း၊ မင္း ဒီဘားထိၿပီး တစ္ႏွစ္ေနက်န္ ခဲ့ရင္ ကုိယ္ မင္းရည္းစား မလုပ္ေတာ့ဘူး”
“ဘာလုိ႔တုံး”
“ရွက္လုိ႔”
အင္းေလ။ ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ သူ႔မွာ ရွက္ပိုင္ခြင့္ ရိွတာပါပဲလုိ႔ ကၽြန္မ ေျဖေတြး ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီ သိုးမည္းကို ဘာအျပစ္မွ မျမင္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လို တိမ္အိုတိမ္တုိက္ေတြက အေမွာင္ ဖံုးထားၾကပါလိမ့္။
“နင္ ေက်ာင္းေတြ သိပ္ မလစ္နဲ႔ဦး လင္း၊ နင္ ေက်ာင္းလစ္ရေအာင္ ဘာကိစၥေတြ ရိွေနလုိ႔လဲ”
“နင္ မရယ္ဘူးလုိ႔ ကတိေပး”
သူက ေခါင္းညိတ္ေတာ့ ကၽြန္မက ယံုၾကည္စြာပဲ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ က အျပစ္မဲ့တဲ့ သိုးငယ္ေလး တစ္ေကာင္ေလ။
“ငါ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ ၀တၳဳေတြ ေရးေနရတယ္။ အဲဒါ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ အတြက္ေပါ့။ အဲေတာ့ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မနက္ဆုိ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ပ်က္ကြက္ရက္ေတြ မ်ားလာေရာ”
“လင္း၊ မင္း သိပ္ေလာဘႀကီးတယ္။ ေက်ာင္းစာမွာလည္း ထိပ္ျဖစ္ခ်င္။ မဆီမဆုိင္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တဲ့ သည္ေလာက ထဲကုိလည္း ၀င္ခ်င္။ ေနပါဦး၊ မင္းက ဆရာ၀န္လား၊ စာေရး ဆရာမလား”
“ဆရာ၀န္ စာေရး ဆရာမ လုပ္ခ်င္တာေလ”
မရယ္ဘူးဟု ကတိက၀တ္ ျပဳထားခဲ့တဲ့ သူက ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး အက္ကြဲသြားေအာင္ ရယ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ မ်က္လံုးထဲက အပင္ေတြ တစ္ပင္ၿပီး တစ္ပင္ လဲၿပိဳေလာက္တဲ့ အထိ ရယ္တယ္။ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္ခ် လုိက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ဟိုး ရင္ေခါင္းတြင္းဆီက အေပါစား ျပက္လံုး တစ္ပုဒ္ကို ၾကားလိုက္ရသလုိမ်ဳိး။
အဲသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေလးစားတဲ့ စာေရး ဆရာေတြ အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကည္ေအးနဲ႔ သန္းျမင့္ေအာင္ကို ေယာက်္ားေတြလို႔ ထင္ၿပီး လကၤာရည္ေက်ာ္ကို မိန္းမလို႔ ထင္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးအေခၚေတြကိုေတာင္ ကၽြန္မမွာ ရယ္ဖုိ႔ သတိ မရခဲ့။
“လင္း၊ မင္းက ဘယ္လို ၀တၳဳမ်ဳိးကို ႀကိဳက္သလဲ”
အဲသည္လုိ သူက စိတ္လိုလက္ရ ေမးလာတုိင္း ကၽြန္မ အေျဖက မေျပာင္းမလဲ တစ္ခုတည္းပဲရိွတယ္။
“ႏွလံုးသားနဲ႔ ေရးတဲ့ ၀တၳဳမ်ဳိးကိုေပါ့”
“အ႐ူးမ”
သူ႔ကို ကၽြန္မ အဲလ္ဘတ္ကမူး၊ နန္စီဟူစတန္၊ ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္းန္၊ အင္တြန္ ခ်က္ေကာ့ဗ္၊ ေဗာ္လ္တဲယားတုိ႔ အေၾကာင္းေျပာရင္ သူက ကမာၻေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ေတြကို သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက အေႂကြေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မထားတတ္ခဲ့။
“သူတို႔ေတြက ေဒးဗစ္ ေကာ္လ္ပါဖီးလ္နဲ႔ ဘာေတာ္လဲ”
လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ့အခါ သူနဲ႔ကၽြန္မ အျခားနားႀကီး ျခားနား ေနခဲ့ၾကၿပီ ဆိုတာ ေနာက္က်စြာ သိရိွသြားၿပီ။
ခ်စ္စရာ မေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားကို ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာင္သြားၿပီး ႏွလံုးသား ပလႅင္ထက္မွာ ကိုး ကြယ္ဦးခိုက္ခဲ့လဲမသိ။ သူ႔ကို စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔ ၾကံရြယ္တဲ့စိတ္ ကူးေတြ အားလံုး ပ်က္ျပယ္သြားျမဲေလ။ အဲဒီ စိတ္ကူး ေတြကို ႀကိဳသိၿပီးေတာ့ သူကခ်ည္း အရင္ဦးေအာင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေလရဲ႕။ ဒါေတာင္ ငါးခါတိတိ ျပတ္စဲျခင္း အမိန္႔ထုတ္ ခံလုိက္ရတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အ႐ံႈးကို မျမင္တဲ့ လူေတြက သူ႔အေပၚ စုတ္တသပ္သပ္ သနား ေနၾကတာေတြ။ ၾကည့္စမ္း ။ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေယာက်္ားမုိ႔ မ႑ပ္တုိင္တက္ ျပေနရတာလဲ။
၅။
ကၽြန္မက ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ကၽြန္မ ထုဆစ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေပမယ့္ သူက သူ႔မိသားစု ပုံအသြင္းခံ ဓာတုရႊံ႕ေစး ႐ုပ္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ၾကားမွာ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ေလာက္လန္းေတြလို ၀င္ပါေနတတ္ ေသးရဲ႕။
ျပတ္စဲျခင္းရဲ႕ အဓိက တရားခံဟာ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔ အစ္မေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္မ အတိအလင္း ေၾကညာ ရဲပါတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ ခံထားရတဲ့ သူ႔ဘ၀လုိ႔ ပထမေတာ့ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္စြာပဲ ကၽြန္မ ေယာင္ယမ္းၿပီး သနား မိေသးရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ အပိတ္ ေလွာင္ခံ သတၱ၀ါ မဟုတ္တဲ့ အျပင္ တစ္ဦးတည္းေသာသား ေယာက်္ား အငယ္ဆံုး ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ အက်ဳိးအေၾကေတြ ကုိ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကာရံ ထားခဲ့တာ ကၽြန္မ ေနာက္က်မွ သိသြားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ တံုးသလဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ ေနထုိင္မႈပံုစံ ခြက္ကို သူ႔အစ္မရဲ႕ စကား လံုးေတြက ခေလာက္ဆန္ျပာ ျဖစ္ေအာင္ ေမႊေနာက္ လုိက္ေလရဲ႕။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မကို “ညီမေလး” ဆုိတဲ့ အသံုး အႏႈန္းေအာက္ မိန္းမူးသြားေအာင္ ေခ်ာ့ငင္ခဲ့ၿပီး သူမတုိ႔ ရဲ႕ပံုစံခြက္ထဲမွာ ပံုသြင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ စပ်စ္သီးခ်ဥ္တဲ့ အမ်ဳိးမွာ သူတုိ႔ ပါသြားခဲ့ၿပီ။ ျဖားေယာင္းမႈ ပံုစံခြက္ထဲ ေယာင္မွားၿပီး ေျခကၽြံမလုိေတာင္ လံုး၀ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ(ခုထိ) လြတ္လပ္ၿပီး စိတ္တုိင္းက်တဲ့ ေနထုိင္မႈထဲမွာ ရိွေနတုန္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဂစ္တာလည္း တီးေနတုန္းပဲ။
“ေဇာ္၊ ငါ့ ဂစ္တာေလး ေဆးျပန္ မႈတ္ထားလို႔၊ နင့္ ဂစ္တာ ခဏငွားေနာ္”
“ယူေပါ့”
“ေပးေလ”
“ေအး၊ ကုိယ္ ညေနမင္း အေဆာင္ကို လာပို႔မယ္၊ ဟုတ္ၿပီေနာ္”
သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ မေကာင္းတဲ့ သူ႔စကားေတြက ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ၀က္သစ္ ခ်ပင္ႀကီးဆီက အေကာင္းဆံုး ပ်ားသလက္ တစ္ခုလုိ ခ်ဳိေန ခဲ့တာ အံ့ၾသစရာ မေကာင္း ဘူးလား။ ဂစ္တာက ခရမ္းေရာင္ နဲ႔ အနက္ေရာင္ ေရာစပ္ထားတဲ့ ေဟာ္လုိ ဂစ္တာေလး။ ကၽြန္မ ဂစ္တာက ကတ္ဖံုး။ သူ႔ဂစ္တာက ထင္ရွဴးသစ္ကို ထြင္းၿပီး လုပ္ထားေတာ့ ညာ ဘက္လက္ကေလးက လက္ခတ္ျပားေလး ကုိင္ၿပီး ေျခာက္ ႀကိဳးကေန ဆြဲခ်လိုက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ၾကည္လင္ျပတ္သား ေနခဲ့တယ္။
ကုိယ္ပုိင္ ကဗ်ာေတြ၊ ကုိယ္ပုိင္ ၀တၳဳေတြနဲ႔ ရီေ၀ယစ္ မူးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မက ကိုယ္ပုိင္ သီခ်င္းေလးေတြကုိလည္း ရင္ဘတ္နဲ႔ ေရးတတ္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာတဲ့ ခံစားမႈေတြက အဲသလို သီခ်င္းေတြကို ေမြးဖြား ေပးသလားလုိ႔လည္း အံ့ၾသမိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ုပ္လံုး မေပၚတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက လွပ ခုိင္ခံ့တဲ့ ဇာတ္အိမ္တစ္ခု မတည္ေဆာက္ ႏိုင္ေသးမီမွာဘဲ ၿပိဳကြဲခဲ့ရတယ္။ တတိယ ႏွစ္တုန္းကေလ။ အဲဒီ သီခ်င္းေတြကို ခုထိ ေမ့ေဖ်ာက္ ထားတယ္လို႔ ကၽြန္မ ေျပာမိရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒုတိယ မုသားကို မသိ က်ဳိးကၽြန္ ျပဳေပးပါလား။
“မင္း၊ ေနပံုထုိင္ပံုက ေပါ့တီး ေပါ့ဆနဲ႔၊ ကုိယ့္အစ္မေတြ ေျပာသလုိေနေပါ့ကြာ၊ သူတုိ႔က ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိေတြ ဆုိေတာ့ မင္းကုိလည္း သူတို႔လုိ ျဖစ္ေစခ်င္တာ”
“ေၾသာ္-အင္း၊ ေပါင္တံ တစ္ခုလံုး ၀င္းခနဲ လက္သြားတာ ေႏြလယ္ေကာင္ႀကီးမွာ ငါေတာ့ျဖင့္ မုိးႀကိဳးပစ္ခါနီး လွ်ပ္စီးလက္တယ္ ထင္လုိ႔”
“ဘယ္သူလဲ”
“နင့္အစ္မေတြေပါ့၊ ငါခု ခ်ိန္ထိ ဖင္ဖံုး႐ံု တစ္မည္ စကတ္မ်ဳိးကုိ မ၀တ္ရဲဘူး၊ အဲသလို မ၀တ္ခဲ့လုိ႔ ဗိုင္း ေကာင္း ေက်ာက္ဖိ မဟုတ္ ဘူးလို႔ နင္ ငါ့ကို ဆုိလုိခ်င္တာလား ေဇာ္”
အဲဒီမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေတြက ညိဳမည္းအံု႔ဆုိင္း သြားၿပီး ခဏၾကာေတာ့ နာဂစ္မုန္တုိင္း တုိက္သြားသလို အနာေပၚ တုတ္က်သြားေတာ့ ကၽြန္မကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္တယ္။ (အဲဒီ မ်က္လံုးေတြကို ခု ကၽြန္မ စာ ေမးပြဲ ေျဖခါနီး ညတုိင္း အိပ္မငိုက္ ေဆးအျဖစ္ အျမဲတေစ ျပန္တမ္းတ ရေလ့ ရိွပါတယ္။) သူ႔အစ္မေတြကို ထိခုိက္သြား ပံုရတဲ့ ကၽြန္မ စကားက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္လြန္း ေနလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။
အဲဒီညမွာပဲ သူ ကၽြန္မ နဲ႔ စတုတၳအႀကိမ္ ျပတ္စဲတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ မငိုတတ္ေတာ့ဘူး။
၆။
ကၽြန္မ ငိုရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ မရိွေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ မငိုတတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စတုတၳ အႀကိမ္ ျပတ္စဲျခင္းအတြက္ တခ်ဳိ႕ေတြက ကၽြန္မ အသည္းကြဲ သြားၿပီလို႔ ထင္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ခဏခဏ ကြဲလြန္းလုိ႔ ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ထြက္သြားၿပီး ျပန္အက္ကြဲ သြားခဲ့တာပါ။
အဲသည္ သတင္းဟာ သူ႔မာတာနဲ႔ ေမြးသဖခင္ဆီ ဆုိက္ၿမိဳက္စြာ ေရာက္ရိွၿပီးတဲ့ သကာလ လင္းစက္ႏြယ္ ဆုိတဲ့ မိန္းမဟာ သူ႔သားနဲ႔ လံုး၀ မအပ္စပ္ဘူး။ မထိုက္တန္ဘူးလို႔ ေလွနံဓားထစ္ ဆံုး ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆက္ ဆံေရးမွာ ထုိက္တန္တယ္၊ မထုိက္တန္ဘူး ဆုိတာကို ဘယ္လုိ ခ်ိန္ခြင္ေတြနဲ႔ စက္ၿပီး တုိင္းတာၾကသလဲ။ အေပါ စားေယဘုယ် ဆန္တဲ့ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔လား။ လူသားတုိင္းရဲ႕ သခင္လုိ႔ အမည္ရတဲ့ ေငြနဲ႔လား။ ဘာနဲ႔လဲ မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မက ကစ္(စ္)မီကြစ္(ခ္) ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ၀မ္းကိုက္ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း ေစႏိုင္တယ္ ဆုိတဲ့ တုိင္းရင္းသား ရာဇ၀င္တစ္ခုကုိ သူတုိ႔ ဘက္က ထုေခ်ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ ထားၿပီးသား။
သမိုင္းဆုိတာ ေမ့ပစ္လို႔ ရတယ္။ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔ေတာ့ မရဘူး။ အဲဒါ သူတုိ႔ တစ္မိသားစုလံုးလံုး မသိခဲ့ၾကဘူး။ သိပ္မၾကာမီမွာ သူကၽြန္မကုိ ျပန္ဆက္ခဲ့တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ေျမမွာ နားလည္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အဲသည္ ေယာက်္ားကို ခ်စ္ခဲ့တာ ထံုးစံအတုိင္း“ငါ့ကိုယ္ေစာင့္နတ္” သာသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ရဲ႕ ေဆး၀ါးေဗဒ စာေမးပြဲ တစ္ခုဟာ သူနဲ႔ ကၽြန္မကို ကိုက္ျဖတ္ပစ္မယ့္ ခပ္ထက္ထက္ သြားစြယ္ တစ္ေခ်ာင္းဆုိတာ ေနာက္က်ၿပီးမွ သိရိွခဲ့တယ္။
ေဆး၀ါးေဗဒ ေျဖဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ ကၽြန္မမွာ အလံုေလာက္ မရိွဘူး။ ေနာက္တစ္ ေန႔ ေန႔လယ္တစ္နာရီ ေျဖမယ့္ စာေမးပဲြတစ္ခု အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေလးလံ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ဆီမွာ ပေရာ္ဘလစ္ စာရြက္ေတြ မစံုဘူး။ အဲဒီေတာ့ အကူအညီ လုိတုိင္း ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ သတိမရ ျဖစ္တဲ့ သူ႔ဆီ ကုိမွ ဦးေႏွာက္ စုတ္ခ်ာခ်ာက သတိ ရသြားခဲ့ၿပီး လက္စုတ္ေတြက ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခုဆီ အေျပးအလႊား ႏိွပ္ျပ ေနခဲ့တယ္။
ေလးဆယ့္ ႏွစ္ခါေျမာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ဆက္ေန တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တုိက္အိမ္ေလးေတြဟာ သံုးစကၠန္႔ ၾကာ႐ံုမွ် သံုးသြားတဲ့ ေနာက္ထပ္ အတၱႀကီးတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံ တစ္ခုေအာက္မွာ တင္ပဲ အစအနေတာင္ ရွာမရ ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္... ၿပီးေတာ့ အေငြ႕ျပန္သြားၾက ေလရဲ႕။
လတ္စသတ္ေတာ့ သူက သူ႔အေဖရဲ႕ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္ရွဴေနခဲ့တာကိုး။
“ငါ့သား အိမ္မွာ မရိွဘူးကြဲ႔၊ ရိွရင္လည္း ေခၚမေပးႏိုင္ဘူး၊ ငါ့သားက ဂေလ ႐ိုက္ေနတဲ့ အစားထဲက မဟုတ္ဘူး”
“ခြပ္” ခနဲ ဖုန္းခြက္ခ် လုိက္သံေအာက္မွာ တီတီတီ တီ ဆုိတဲ့ အသံကုိၾကားလို႔ ဖုန္းခ်ပစ္ရေတာ့မယ့္ အသိေတာင္ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္မ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ေဟာ- ခႏၶာရဲ႕ တုန္လႈပ္မႈက ၾကမ္းျပင္ေပၚ၊ ၾကမ္းျပင္ကေန အ၀တ္စ ပါးပါးေလးေတြေပၚ လိႈင္းတစ္ခုလုိ ဆက္ကာဆက္ကာ ပ်ံ႕သြားလုိက္ တာ။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ ဖုန္းမခ်ႏိုင္ဘဲ ေၾကာင္စီစီ ရိွေနတုန္း။
ခဏေနေတာ့ တစ္ခုခု ရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံ။ ဟုတ္တယ္။ တစ္ေနရာဆီမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္သံေတြ ရိွတယ္။ မနက္ျဖန္စာေမးပြဲဆုိတဲ့ ကုိယ္ လြတ္႐ုန္း အတၱဟိတကို ဆရာ၀န္စိတ္က အႏိုင္ယူသြားတယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ ညက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ကယ္လုိက္တဲ့ ကၽြန္မ ပီတိေတြ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ႏွစ္နာရီခြဲ။
ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ႏွာၾကက္ အျဖဴ အေပၚက ပန္ကာေလေၾကာင့္ လြင့္ခနဲ လြင့္ခနဲ ဖြာဖြာသြားတဲ့ ပင့္ကူမွ်င္စေတြကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း မိုးလင္း သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ စာက်က္လို႔ မရ ေတာ့ဘူး။ တစ္ေရးမွ မရေသးေပမယ့္ ရီဖလက္(စ္)အီ ဆုိေဖဂ်ဳိက္တစ္(စ္)၊ အစာေရ မ်ဳိႁပြန္ေရာင္ျခင္းလုိ႔ ေရာဂါ အမည္ရတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ညတြင္းခ်င္း ေဆး႐ံုပုိ႔ေပးခဲ့၊ ညတြင္းခ်င္း ကုသမႈ ေပးေစခဲ့။ အဲ- သည္ ပီတိက ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ရွင္သန္ေစတုန္း။
“ကလင္ ကလင္”
“ဟဲလို”
“ေအး- မင္း ဘယ္လို လုပ္လုိက္တာလဲ လင္း၊ မင္းမေန႔က ငါ့ကို ခဏခဏ ဆက္တယ္ဆုိ”
“ဟုတ္တယ္၊ ငါႏုတ္ (စ္)ေတြ မစံုလုိ႔၊ နင္ ဟိုေန႔က ကူးေပးမယ္ ေျပာၿပီး ကတိ ဖ်က္တယ္။ ငါနင့္ကို ေလး ဆယ့္ႏွစ္ခါ တိတိ ဆက္တာ အလကား မဟုတ္ဘူး။ နင့္ ကတိကုိ ေပၚလြင္ေစဖုိ႔”
တစ္ဖက္က ခပ္အက္အက္ ရယ္ေမာလုိက္သံ ေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႔ေဇာ္ ကမာၻရဲ႕ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းနဲ႔ ေတာင္၀င္႐ိုးစြန္း ႏွစ္ခုလို လံုး၀ျခားနား သြားခဲ့ၿပီ ဆုိတာ ႏွေျမာ တသမႈ မရိွဘဲ သိလုိက္ရတယ္။ ေ၀းေပ့ေစ။ လြင့္ေပ့ေစ။ သြားစမ္း၊ ထြက္သြားစမ္း။
“ေအး၊ ငါ တကယ္ေတာ့ အိမ္မွာ ရိွေနခဲ့တယ္။ နင့္ကို ေသာက္ျမင္ကတ္လုိ႔ကို ဖုန္းမကိုင္တာ။
“နင္မွ မဟုတ္ဘူး၊ စာေမး ပြဲတြင္းမွာ ဘယ္သူ႔ ဖုန္းကိုမွ ငါ ေသာက္ေရး မလုပ္ဘူး”
“စာေတြ အရမ္းက်က္ ေနရတယ္ေပါ့၊ ေၾသာ္- ဂုဏ္ ထူးမ်ား မွန္းလားပဲ”
သူက အနာေပၚ တုတ္က်သြားလို႔ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္ သြားတယ္ေလ။ သူန႔ဲဂုဏ္ထူးက အေ၀းႀကီး။ ဂုဏ္ထူး က ဖရဲသီးဆို သူက ဘဲဥ တစ္လံုး။ အဲသလို လူစားမ်ဳိးက သိပ္နာက်င္ျပတတ္ ေသးရဲ႕။ အသည္းေလးက ႏုထြတ္လိုက္တာကြယ္။ ကၽြန္မ အသည္းက ခဏခဏ ကြဲလြန္းလို႔ ဖိုက္ဘ႐ိုးစစ္နဲ႔ ေတာင္ က်က္ကုန္ၿပီ။ အသည္းက ေျခာက္ကို ေျခာက္ေနၿပီ။
“မင္း ငါ့အေဖကို ဘာေတြ ေျပာလိုက္ေသးလဲ”
“အဟက္..ေဇာ္ ရိွပါ သလားရွင္လို႔ ေျခာက္လံုးေလာက္ပဲ ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒါ ရွင့္အေဖ အတြက္ေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴး ေသနတ္ထဲက က်ည္ဆန္ထိသလို ျဖစ္ သြားမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”
“ေကာင္းၿပီ လင္း၊ မင္း ဒီေန႔ကစၿပီး ငါရဲ႕တရား၀င္ ရည္းစား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ မင္းအသည္းထဲ သံမိႈလုိ ႐ိုက္ထားလိုက္...."
...
လင္းစက္ႏြယ္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)
(ပယ္(မ္)ဘေရာင္းႏွင့္ ေ၀ါလ္ တာေဟဂန္တုိ႔၏ စာစုအား ျမင့္စိုးလိႈင္ ျမန္မာျပန္သည့္ ပညာစကားလက္ေဆာင္ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ ထားပါသည္။)
No comments:
Post a Comment