ေတာင္ပံက်ိဳးတဲ့ မုိးေကာင္းကင္

၁။ 

“နင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အရမ္း တူတာပဲ..”
ျမဴခိုး ေ၀ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားထဲ စိုးထိတ္ အားငယ္မႈေတြ ေပ်ာ္၀င္ ေနေသာ မမကုိ ၾကည့္ရင္း အလုိလုိ ၀မ္းနည္းလာသည္။

ညာဘက္ပါးျပင္ေပၚ ၾကည္လဲ့ေသာ အရာတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ ျဖတ္ေျပး သြားသည္ကုိပင္ ကၽြန္မ လက္ဖမိုးက မတားဆီး လုိက္ႏိုင္ခဲ့။ စားပြဲေပၚ၌ အသင့္ရိွေနေသာ အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ အုိဗာတင္း ေဖ်ာ္ထားသည့္ ခြက္ကေလး
“ငါ ဒါကို ငါ့အေဖနဲ႔ အေမကိုေတာင္ မတုိက္ခဲ့ဘူး၊ သူ ေပးထားမွန္း သိလုိ႔၊ ငါ အဲဒီ အခြံေတြေတာင္ သိမ္းထားခဲ့တာ၊ ငါ ဘယ္ေလာက္ ႐ူးသလဲေနာ္”

မမ မ်က္လံုးေတြ အနည္းငယ္ နီၾကင္ေနၿပီ။ မုိ႔အစ္ေနေသာ မ်က္ခြံမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မဆီ နာက်င္မႈေတြ ကူးခတ္သြားသည္။
“ရည္၊ Sky ဘယ္သူလဲ၊ သိလား ”

“မမ အိုတီမွာ ေက့(စ္) အသင့္ျဖစ္ၿပီ”

႐ုတ္တရက္ ဘလူးစတက္(ဖ္) လာ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ မမႏွင့္ကၽြန္မ သတိ အေနအထား ျပန္ကပ္လုိက္ရသည္။ မမေက့(စ္) ၀င္လွ်င္ အကူ ေဟာက္ဆာဂ်င္ အေနႏွင့္ ကၽြန္မ ၀င္ေလ့ရိွသည္။
“ရည္၊ ငါနင့္ကို အရမ္း ေက်းဇူးတင္တယ္ သိလား၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိက္တာ တစ္၀က္ေတာ့ ေသာက္သင့္ပါတယ္ ”

ျငင္းဆန္ေနသည့္ ၾကားက သူမ အတင္း တုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေသာက္ပစ္ လုိက္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မေျပး႐ံုတစ္မည္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေျခလွမ္းျဖင့္ ခြဲစိတ္ခန္းဆီ ခ်ီတက္ေတာ့ မမ ခႏၶာ ကုိယ္ေသးေသးေလးက ပစ္လဲက်မတတ္။ သား ဖြားေဆာင္မွ ခြဲစိတ္ခန္းသို႔ အကူး ေျပးလႊားရင္း ကပင္ ကၽြန္မ မမအတြက္ နာက်င္ရပါသည္။

၂။
စနစ္တက် ပုိးသတ္ထားေသာ ၀တ္႐ံုအား ျခံဳလႊမ္းလ်က္ ခြဲစိတ္ရန္ အသင့္ အေနအထားျဖစ္ ေနေသာမမ။ အခုေတာ့လည္း အေစာက ေ၀ဒနာ ေတြ တံစက္ၿမိတ္ အျပင္ဘက္ကို လြင့္စဥ္ သြားသလို။ မမမ်က္လံုးေတြ ျပန္လည္ ၾကည္လင္လာ ၿပီး ေအာ္ပေရးရွင္း နယ္ပယ္ ထဲမွာသာ ေက်ာက္ ခ်ထား ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒါသည္ တကယ့္ကုိ တဒဂၤဆုိတာ ကၽြန္မ သိပါသည္။
ေက့(စ္)က တီေအအိတ္(ခ်္)၊ ဘီအက္(စ္) အိုဟု ကၽြန္မတုိ႔ အတုိေကာက္ သံုးႏႈန္းေသာ သား အိမ္၊ သားဥအိမ္ႏွင့္ႁပြန္ ဖယ္ရွားပစ္ရမည့္ ေက့(စ္) ျဖစ္သည္။ မမေဘး၌ အကူ ၀င္ေနရင္းက ကၽြန္မ ထမင္း မစားရေသးတာ သတိရသြားသည္။ အနည္းငယ္ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနရင္းက ရိထရက္တာ ကိရိယာ သံုးေခ်ာင္းကုိ အားတင္း၍ ဆြဲထားရ သည္။ ေဟာက္ဆာဂ်င္ ဘ၀၌ ရိထရက္တာ ဆြဲရျခင္းသည္ တာ၀န္ တစ္ခုပဲျဖစ္သည္။ လက္အံ ေသၿပီး လႊတ္ခ် လိုက္လွ်င္ျဖင့္ မမ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာပဲ။အနည္း ငယ္အားနာစြာပင္ ႂကြက္သားေတြအား ပင္ပန္းစြာ ဆုိင္းထားရသည္။
“အဲ- ရည္၊ ထမင္းမစား ရေသးဘူးပဲ၊ လူလဲလိုက္ပါလား၊ ရိထရတ္တာ ဆြဲရတာ ပင္ ပန္းတယ္၊ ဗိုက္မပိတ္ေသးဘူး၊ ၾကာဦးမွာ ”
တခုတ္တရ သတိရ ျဖစ္ေပးေတာ့ မမကို ကၽြန္မ ေက်းဇူး တင္ရသည္။ ေသသပ္ေသာ ခြဲစိတ္မႈ ေအာက္၌ ေခ်ာေမြ႔ ညီညာေနေသာ သားအိမ္ေလး ပါလာသည္။ မမထက္ ခႏၶာကုိယ္ ၾကံ႕ခိုင္ သန္စြမ္းေသာ ကၽြန္မမွာမူ ရီထရက္တာ ဆြဲေန ရတာျဖင့္ အေတာ္ ပင္ပန္းေနခဲ့ၿပီ။ မမကေတာ့ ႏူးညံ့ ေသသပ္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ခမ္းနားေသာ ခြဲစိတ္မႈကို လုပ္ေဆာင္ ၿပီးစီးသြားသည္။

ခဲြခန္းမွ အထြက္ နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ ညစ္ညဴးသြားသည္။ ညေနငါးနာရီထိုး ေတာ့မည္။ အဂၤါႏွင့္ ၾကာသာပေတးက သားဖြား မီးယပ္ေဆာင္၏ ခြဲခန္းေန႔ျဖစ္ေလေတာ့ ခြဲမည့္ သူမ်ားသည့္အခါ ႐ံုးခ်ိန္ ေက်ာ္လြန္သြားတတ္ပါ သည္။

“ဟဲ့ ရည္မြန္၊ နင္ဘယ္သြား မလို႔လဲ၊ ဟို ဘက္ေယာင္လုိ႔ မသြားနဲ႔၊ ဆုိင္ကလုန္း မုန္တုိင္း ၀င္ေနတယ္”
မိုးသန္႔ သတိေပးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရ သည္။ ေဟာက္(စ္)ဆင္းတာ အရိွန္ ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် ဆုိင္ကလုန္းဆုိလွ်င္ ေရွာင္တတ္လာခဲ့ၿပီ။
႐ုတ္တရက္.....
“ရည္၊ Sky ဘယ္သူလဲ၊ နင္သိလား”

“မမေတာ့ ရွစ္(ထ္) ေတြ လုပ္ေနၿပီကြာ”

ကၽြန္မႏွင့္ မမက စိတ္မၾကည္လွ်င္ အဂၤလိပ္လုိ အသံထြက္ ဆဲပစ္တတ္ၾကသည္။ ရွစ္(ထ္) ဟုဆဲရတာ အားရပါးရရိွသတဲ့။ မမ၏ ေကာင္းကင္က ထုိသုိ႔ သံုးႏႈန္းေတာ့လည္း ကၽြန္မပါ အက်င့္စြဲကာ သံုးႏႈန္းမိသြားၿပီ။
“ေအးဟာ၊ ရွစ္(ထ္) ေတြ လုပ္ေနမိၿပီ”

ရယ္မလုိလုိႏွင့္ မခ်ဳိျပံဳးျဖင့္ တန္႔သြားေသာ မမမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေတာ့ ျပဳံးရင္းစြဲ ကၽြန္မ ႏႈတ္ ခမ္းသားေတြ တြန္႔ေၾကကုန္သည္။

၃။
အိုဂ်ီ၀ါ့(ဒ္) ေရာက္ခါစကပင္ အားငယ္ေသာ မမ၏အသြင္အား သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ေနာက္ ဆံုးႏွစ္၌ မမက ကၽြန္မတုိ႔အား စာသင္ဖူးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရရာစြာ သတိမထားမိ။ အလုပ္ထဲမွာ အစ္မေတြ အမ်ားႀကီး ရိွလ်က္ႏွင့္ မမ ကိုသာ ကၽြန္မ ေႏွာင္တြယ္မိသည္။ အနည္းငယ္ စိတ္မရွည္စြာ ေအာ္တတ္ျမဲျဖစ္ေပမယ့္ မမေအာ္လွ်င္ ခဏေလးႏွင့္ ၿပီးဆံုးသြားတတ္တာ၊ ေဟာက္(စ္)ေတြႏွင့္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ညီအစ္မေတြ ပမာ တရင္းတႏွီး ေနေပးတာ ေတြေၾကာင့္ မမကို အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ခ်စ္ၾကတာ မဆန္းပါ။

အခ်ိန္ခဏေလး အတြင္းမွာ မမႏွင့္ ကၽြန္မ အလြန္ ရင္းႏွီးသြားသည္။ မာနႀကီး မလုိႏွင့္ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းအားငယ္ တတ္ေသာ မမ၏ စ႐ိုက္ေၾကာင့္ မမအား သနားမိခဲ့သည္။
“ျမတ္ႏိုးခ်စ္ ဆိုတဲ့ ကေလးေလး၊ ကုိယ္ အဲဒီ ကေလးကုိ အရမ္း ခ်စ္မိသြားၿပီ ဆုိမွ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ သူရဲ ေဘာေၾကာင္မႈေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို သူမ်ားလက္ထဲ ထည့္လုိက္ရတာ ၊ အမွန္က ကုိယ္ သူ႔ကို ေမြးစား လုိ႔ရတယ္”
မမ ကၽြန္မအား ၀မ္းနည္းစြာ ဖြင့္ဟခဲ့ဖူးသည္။ ၀ါ့(ဒ္)ထဲ၌ ေမြးၿပီး ပစ္ထားခဲ့ေသာ ကေလးအား မမ အရမ္း ေႏွာင္တြယ္ သြားခဲ့ ဖူးသတဲ့။ ထုိ႔ေနာက္မွာ သူမ ဘ၀၏ အေရးႀကီးေသာ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္။ တမင္တကာႀကီး လွစ္ဟျပတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ျမင္သာႏိုင္ ပါသည္။

ခင္မင္ရင္းစြဲ ရိွလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳ ေရးေၾကာင္း မမအား ဖြင့္ဟျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိမ်ားအား အခ်ိန္ေပး ဖတ္၍ ေ၀ဖန္ရင္းႏွင့္ ပင္ မမ ႏွလံုးသား ေ၀ဒနာက ပုိပုိဆုိးလာေၾကာင္း ရိပ္မိခဲ့သည္။
“ငါ နင့္၀တၳဳေတြ ဖတ္ရမွာ ေၾကာက္တယ္ဟာ”
ကၽြန္မ အသံထြက္ ရယ္ေမာေတာ့ သူမ လုိက္မရယ္။

“နင့္၀တၳဳေတြက ငါ့ကို ေစာင္းေရးေနသ လုိပဲ”

“မမနဲ႔ မေတြ႔ခင္ကတည္းက ေရးထားတာ ပါ မမရဲ႕”

“မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါ နင့္ကို အရမ္း ေၾကာက္တယ္၊ နင္ သူနဲ႔ အရမ္းတူတာပဲ”

ဘုရားေရ။ ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ခါ အသံ ထြက္ ရယ္ေမာမိျပန္သည္။
“အပ်ဳိစင္က နင့္ရဲ႕ ပ်က္သုဥ္းအိမ္ကုိ ဖတ္ ၿပီး ငါ မ်က္ရည္က်တယ္၊ နင္ မေကာင္းဘူး”

ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ ရယ္ေမာေတာ့ သူမ မေက်နပ္ပါ။
“မရယ္နဲ႔၊ ငါ တကယ္ငိုမိတာ၊ အဲဒီ၀တၳဳထဲ ကလိုပဲ၊ သူ႔ဘ၀က”

မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ အတင္း ဖတ္ခုိင္း၍ ေႏွာင္ငင္မိေသာ ေကာင္းကင္အား မမ ဖတ္ေပးခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အ႐ံႈးေတြ သက္၀င္ေနေသာ မမ ႏွလံုးသား အား တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။
“ဟုတ္တယ္ ရည္၊ အဲဒီ၀တၳဳထဲကလို ခၽြတ္စြပ္ပဲ၊ မုိက္႐ိုင္းတယ္ သိလား၊ ဒါေပမဲ့ ငါသူ႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဟာ”

“အာ- ဘယ္လုိလဲ မမရဲ႕၊ သမီး၀တၳဳေတြက အဲသေလာက္ေတာင္ တုိက္ဆုိင္ေနရလား၊ ဘာလဲ အဲဒီ ၀တၳဳထဲကလို မမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က”

မမ ရယ္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဆက္ေမးရမွာ အားနာသြားသည္။
“ဟုတ္တယ္ရည္၊ သူက ငါ့ရဲ႕ေကာင္းကင္ပဲ၊ Sky ပဲ”

ဒါႏွင့္ပင္ သူမ ႏွလံုးသားထဲက ပံုရိပ္အား Sky ဟု အမည္တပ္ခဲ့ၾကျပန္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမအား အငိုက္ဖမ္း၍ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ ရသည္။ မမက သူ႔အသက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျဖ တတ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း သည္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့-
“မမ အဲဒီ ၀တၳဳထဲကလို ေလးဆယ္ေက်ာ္လုိ႔လား”

“အင္း..”

“ဒါဆုိ ေလးဆယ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္မလဲ”

“မေမးနဲ႔ဟာ..၊ ရွစ္(ထ္) ေတြ”

“ေလးဆယ့္ႏွစ္”
သူမ ခႏၶာကိုယ္ ဆတ္ခနဲ တင္းသြားေတာ့ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ သူက စကားတစ္ခြန္း မတုိင္မီ အထိေပါ့ေလ။
“သူ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ၊ မေမးေတာ့ဘူးလား”

ဟုတ္ပါရဲ႕၊ မမေျပာမွ ကၽြန္မေမးဖို႔ သတိရသြားသည္။
“သူ႔မွာေလ”

၄။
စကုိင္းဟု အမည္တြင္ သူမွာ အညိဳေရာင္ မ်က္၀န္းေလးေတြ ရိွေၾကာင္း မမ ေျပာျပခဲ့တုန္းက ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ မမ၏ မ်က္လံုး မ်ားမွာလည္း ပီဘိ အညိဳေရာင္ေလးေတြ မဟုတ္လား။
“သူ႔မွာ အညိဳေရာင္ မ်က္၀န္း ေလးေတြရိွတယ္။ အဲဒီ မ်က္၀န္း ေတြေၾကာင့္ ငါသူ႔ကို ခ်စ္မိသြားတာ”
စကုိင္းႏွင့္ မမ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ ကြာေၾကာင္း သိရစဥ္က ကၽြန္မ မအံ့ၾသမိ ပါ။ မမဘ၀၌ အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာမွ အခ်စ္ႏွင့္ ရင္ခုန္မႈကုိ ရွာေဖြ ေတြ႔ရိွခဲ့ေၾကာင္း သိရသည့္ အခ်ိန္ ကၽြန္မ မမကို အလြန္ အံ့ၾသမိရသည္။

“ဟုတ္တယ္ ရည္၊ တစ္သက္လံုး ထိန္းခ်ဳပ္ လာၿပီးေတာ့မွ ငါဘယ္လုိ ေၾကာင္သြားမွန္း မသိတာ”
စကိုင္း ေဟာက္ဆာဂ်င္ဆင္းေတာ့ မမကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တာ...။
မမအတြက္ သည္းသည္း လႈပ္ခဲ့ဖူးတာ....။
စကိုင္းက လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္သည့္ ေနရာမွာ အလြန္ေတာ္တာ...။ စကိုင္းအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ျဖင့္ မမ မ်က္လံုးညိဳေလးေတြ လက္သြား တတ္တာ ကၽြန္မ ျမင္ပါသည္။
“ငါ ၀ါ့(ဒ္) ထဲမွာဆုိ သူလုိက္လာတယ္။ ငါအိုပီဒီ ဆင္းလည္း အနားမွာ ရိွတယ္။ အိုတီ၀င္လည္း သူလုိက္ေပးတယ္။ ငါ့ကို သူ႔မ်က္စိ ေအာက္ကကို လံုး၀ အေပ်ာက္ မခံခဲ့တာ ရည္”

ထုိ ဂ႐ုစိုက္မႈ ေတြေၾကာင့္ပဲ မမ အနည္းငယ္ ေၾကာင္သြားတာ ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္ျမင္ ခ်က္ေပးေတာ့ မမ ရယ္ပါသည္။
“ၿပီးေတာ့ နင္နဲ႔စကိုင္း အရမ္းတူတယ္။ ဆိုးတာေရာ၊ ေတာ္တဲ့ေနရာေရာ၊ စကိုင္းက နင့္လိုေတာ့ ဟိုစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ မလုပ္ဘူး၊ သီခ်င္းဆုိလည္း မေတာ္ဘူး၊ စာလည္း မေရးတတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူက လူနာေတြကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့ ေနရာမွာ အရမ္း စိတ္ရွည္တာ”
အဲ- ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္မရွည္ဘူးေပါ့ေလ။ အလုိလုိ ခဏခဏ စကိုင္းႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခံ လာရေတာ့လည္း အနည္းငယ္ ခ်ဥ္လာၿပီ။
“မမက စကိုင္းကို ခ်စ္မိသြားတာ အညိဳ ေရာင္မ်က္၀န္းေတြရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈေပါ့ေလ”

“ရွစ္(ထ္)ေတြ၊ ၀တၳဳထဲကလို လာမေျပာနဲ႔၊ လေရာင္ရဲ႕ဖမ္းစားမႈေတြ ဘာေတြ”

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မအားလပ္သည့္ ၾကားက စကုိင္းအေၾကာင္း ကၽြန္မကို ေျပာျပလွ်င္ျဖင့္ သူ ပင္ပန္းမႈေတြ သက္သာ ေျပေလ်ာ့တတ္တာ သတိ ထားမိခဲ့သည္။ အိုတီထဲမွာ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လ်က္ အကူ ၀င္ရလွ်င္ေတာ့ အညိဳေရာင္ မ်က္၀န္းမ်ား ထဲက အားငယ္ရိပ္ကို ကၽြန္မ ဖမ္းဆုပ္လုိ႔ ရႏိုင္ၿပီ။ မမႏွင့္ ကၽြန္မ၏ နာရီမ်ား၌ အလုပ္ကိစၥ ၿပီးလွ်င္ စကိုင္းက ေနရာယူတတ္ လာခဲ့ၿပီ။ စကိုင္းက မမကို သာမက ကၽြန္မကိုပါ ဖမ္းစားလာႏိုင္ခဲ့ၿပီ။

“စကိုင္းကို သမီး ၾကဴပစ္ လုိက္မယ္ကြာ၊ သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့လူ”

“မရယ္နဲ႔၊ သူ႔မွာ အရမ္းခ်စ္ရမယ့္ ေကာင္မေလး ရွိေနၿပီ”

ေျပာရင္းႏွင့္ မမ ငိုျပန္သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ စကားေျပာတိုင္း မမ ငိုေတာ့ ကၽြန္မပါ ငရဲႀကီး ရသည္။ ထုိသို႔ေျပာလွ်င္ေတာ့ မမ စိတ္ဆိုးတတ္သည္။
“ငါေဟာက္စ္ေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေနေတာ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ငါ အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတာ၊ နင္ေရာက္လာမွ ငါ နင္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနတာ၊ ဒါေပမဲ့ ငါ နင့္ကို ေၾကာက္တယ္ဟာ”
ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ပေဟဠိဆန္ေသာ မမ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားထဲ ကၽြန္မပါ အနည္းငယ္ ေၾကာင္သြားသည္။ မမေတာ့ ႐ူးေနပါၿပီဟု မညႇာမတာ ေကာက္ခ်က္ခ်ေတာ့ မမ ေထာက္ခံပါသည္။

၅။ ၀ါ့ဒ္ထဲ၌ ျပႆနာ ျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္မ၌ တိုင္တည္စရာ မမသာ ရွိသည္။ ျပႆနာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မမ ေျဖရွင္း ေပးႏိုင္တာ မ်ားသည္။ ထုိေန႔ကေတာ့ ခ်စ္သူမ်ား ေန႔၌ ကၽြန္မ နာမည္ႏွင့္ ေခ်ာကလက္ ေရာက္လာခဲ့ေၾကာင္း မမကို ဖြင့္ဟခဲ့မိ ခ်ိန္ထိ ထူးထူးျခားျခား မရွိေသး။ ေခ်ာကလက္ႏွင့္ အတူပါလာေသာ သီခ်င္းေလးေတြေၾကာင့္ သီခ်င္း ပိုင္ရွင္အား စိတ္၀င္စား မိသြားသည္ဟု ဆိုလုိက္မိေတာ့ သူႏွင့္ ကၽြန္မ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားသည္။

“ဒါ တကယ့္ ရွစ္ထ္ အလုပ္ေတြ၊ ဒါဟာ လံုး၀ အေရးမႀကီးဘူး ရည္၊ လူ႔ဘ၀မွာ အေရး ႀကီးဆံုးက စား၀တ္ေနေရးပဲ၊ နင့္မွာ စားဖို႔မပူရ ဘူး၊ ေနဖို႔ မပူရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ နင္ အရည္မရ၊ အဖတ္မရေတြအတြက္ အခ်ိန္ ကုန္ခံႏိုင္တာ”

မမ စကားက မွန္ေနသလို ထိပါး လြန္းေန ခဲ့သည္။ မမ ကၽြန္မကို ဘာေတြေျပာင္းလဲေပး ခဲ့သလဲ။ တစ္ေလာကလံုးကို အရြဲ႕တိုက္ ခ်င္သည့္ ညစ္စုတ္စုတ္ စိတ္ဓာတ္ကို အစြယ္ က်ဳိးေစခဲ့တာ၊ ျပႆနာႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရတိုင္း အရင္ကဆို ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ေနႏိုင္ခဲ့ ေသာဘ၀ကေန ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ျပႆနာဆိုတာ ကို ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန ေျပးၿပီး ေရွာင္တတ္ ခဲ့တာ၊ အလြန္မုန္းသူ မ်ားကိုပင္ ထိပ္တိုက္တိုး တိုင္း ႏွစ္လိုဖြယ္ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးျပႏိုင္ခဲ့တာ၊ အပိုး က်ဳိးပိရိေသသပ္ေစခဲ့တာ၊ သည္အခ်ိန္ မွာေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူမွ ပံုသြင္းမရ ခဲ့ေသာ ကၽြန္မ တကယ့္ကို ေခ်ာေမြ႕ ေသသပ္ ေနခဲ့ၿပီ။ ထုိအခ်ိန္မွာမွ
“ငါ့လို ေနစရာ အတြက္ နင္ပူရလား၊ ငါ့လို ပိုက္ဆံရဖို႔ ရွာေဖြေနရလား၊ စိတ္ညစ္စရာ မရွိတဲ့ ဘ၀မွာ တမင္ႀကီး လုပ္ဇာတ္ထြင္ၿပီး ရွာၾကံ မေနနဲ႔၊ အခ်စ္ဆိုတာ နံပါတ္ႏွစ္ပဲ”

“မမက ရည့္ကို တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာပဲ”

ေန႔တိုင္း ခ်စ္ခင္စြာေခၚေျပာခဲ့ေသာ ကၽြန္မ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ သူစိမ္းေတြလို ေ၀း ကြာ ပ်က္စီးသြားၾကၿပီ။ ထိုေန႔ေတြမွာ စကိုင္း အေၾကာင္း ေမ့ေဖ်ာက္ ထားခဲ့ၾကသည္။ မမႏွင့္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕လွ်င္ေတာင္မွ ကၽြန္မ မမကို မေခၚေတာ့။

“ရည္မြန္မိုး”
မမ၏ ေအာ္ေခၚသံကိုပင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ပစ္ႏိုင္ ေလာက္သည္ အထိ ကၽြန္မ မမအေပၚ ျပတ္သား ခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့ေပမယ့္ အားငယ္ စိုးထိတ္ေသာ အညိဳေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားအား သတိ ရမိစဥ္မွာ ေတာ့ ကၽြန္မ မမအား ျပန္ေခၚခဲ့ပါသည္။ ထို အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မမွ မမအား အျမဲရြဲ႕ခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္း ရွိသည္။
“လူ႔ဘ၀မွာ စား၀တ္ေနေရးက အေရးႀကီးဆံုး” ဆိုတာေလ။

“နင္ ငါ့ေစတနာကို အရမ္း ေစာ္ကားတယ္ ရည္မြန္မိုး၊ အတူတူပဲ၊ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္၊ ငါ ျပဳျပင္ေပးလုိ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့တာလည္း နင္တို႔ပဲ၊ ငါ့ကို ေစာ္ကားခဲ့ တာလည္း နင္တို႔ပဲ၊ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ငါ့ကို ေစာ္ကားဖို႔ လူျဖစ္လာသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္”

ေျပာရင္းဆိုရင္း မမ ငိုျပန္ေတာ့ သူအလြန္ ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ အရင္ ကေတာ့ မမ ေကာ္ဖီမွာလွ်င္ ကၽြန္မ အတြက္ပါ တစ္ခြက္ပိုမွာျမဲ ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မ ရင္ထဲ မိုးထစ္ခ်ဳန္း ေစခဲ့ေသာေန႔ ျဖစ္ေလသည္။ မမက အေဆာင္ကုိ ေခၚေတာ့ စိတ္႐ႈပ္စြာပင္ လိုက္သြားမိသည္။ အနည္းငယ္ ေသသပ္ေသာ အခန္းငယ္ ေလးခန္း ျဖင့္ဖြဲ႕စည္း ထားသည့္ သူမ၏ အေဆာင္ခန္း ေလးကိုေတာ့ ကၽြန္မ ႏွစ္ၿခိဳက္သြားပါသည္။

“နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္တူတာပဲ သိလား”

“သည္ေလာက္ တူေနမွေတာ့ သမီးကို စကိုင္းနဲ႔ သေဘာ တူလုိက္ပါလား”

“မျဖစ္ဘူး ရည္၊ စကိုင္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ သိလား၊ နင္သိရင္ ငါ့ကို မုန္းမွာ”
ကၽြန္မ ရယ္လိုက္ေတာ့ မမ လိုက္မရယ္ပါ။

“သူနဲ႔ သေဘာတူလို႔ မရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သူက သမီးရဲ႕ ရည္းစားေဟာင္းမ်ားလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သမီးရဲ႕အစ္ကိုေတြထဲက တစ္ေယာက္ မ်ားလား၊ အစ္ကိုထဲက ဘယ္သူ ရွိႏိုင္မလဲ၊ ကိုၾကည္မိုးပဲ ရွိမွာေပါ့”
“ရည္မြန္မိုး”

ဘုရားေရ။ ကၽြန္မ က်ီစယ္လိုက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။
“မမ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာေနာ္၊ သမီးအစ္ကို မဟုတ္ဘူးလို႔”
“သူ မေန႔ညက ကုိယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္၊ သူ႔ေကာင္မေလး ဘယ္ ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ ငါ အရမ္းမုန္းတာပဲ”

ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ႐ိုင္းပ်စြာပင္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ထိပ္တုိက္ရင္ ဆိုင္ပစ္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္အာသြားေသာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အရမ္းတူတာပဲလို႔ သူေျပာခဲ့တာကိုး၊ သူက တစ္ခ်ိန္လံုး ၀ွက္ဖဲႀကီး ကိုင္ၿပီး ေနရစ္ခဲ့သူပဲ။ ကၽြန္မေရာ၊ ကိုကိုပါ Passလို႔ ၿပိဳင္တူ ေအာ္ဟစ္ရမည့္ ႏွစ္စပိတ္ဒ္၊ အႀကီးဆံုး ဖဲခ်ပ္အား သူမ ကုိင္ေဆာင္ ထားခဲ့တာပဲ။

သူမ ကၽြန္မအေပၚ အလြန္အကၽြံ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တာ၊ တျခားေဟာက္ဆာဂ်င္ ေတြထက္ အေရးေပးခဲ့တာေတြဟာ ကၽြန္မကို ခ်စ္လို႔မွမဟုတ္ဘဲ။ ကိုကို႔ မ်က္ႏွာေၾကာင့္သာ။

“ဟုတ္တယ္ ရည္၊ ငါ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို အရမ္းေၾကာက္ခဲ့တာ၊ နင္ မမွတ္မိလို႔ပါ၊ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္တုန္းက ေဆး ၂ ၀င္းထဲမွာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ရွိေနတုန္း နင္ လာႏႈတ္ဆက္ဖူးတယ္၊ နင့္အစ္ကိုက ဒါကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလလို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒီ ကတည္းက၊ ငါ နင့္ဆရာမ ျဖစ္ကတည္းက ငါ နင့္ကို ေၾကာက္ေနခဲ့ရသူပါ”
“ရွစ္ထ္”
ဟု ကၽြန္မအသံထြက္ ဆဲမိသြားသည္။ ကၽြန္မ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္ ထံုက်ဥ္သြားသည္။ သူမကို ကၽြန္မ အံ့အားသင့္ ရသလို အမွန္ တကယ္ ခါးသီးမိသြားသည္။

“ဒါေၾကာင့္ မမက ကၽြန္မကို အရမ္းမ်က္ႏွာသာ ေပးခဲ့တာကိုး”
႐ုတ္တရက္ သူမ ပစ္ေပါက္လိုက္ေသာ လက္ကိုင္ဖုန္းက ကၽြန္မ ညာဘက္ျခမ္းအား ရွပ္ထိသြားသည္။

“မမိုက္႐ိုင္းနဲ႔၊ အဲဒါနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ တကယ့္ကို ငါေၾကာက္ေနခဲ့တာ”

မမ ႐ႈိက္သံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးျပင္ေတြ စိုလက္ေနတာ သုတ္ေပးဖို႔ သတိရသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မ မမကိုမုန္းဖို႔ဆိုတာ အေ၀းႀကီးပါ။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို အစြဲအလမ္းႀကီးစြာ ခ်စ္ေနေသးေသာ မမ အတြက္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကပင္ ကူးစက္ နာက်င္ခဲ့ေသးတာ မဟုတ္လား။
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ ရည္”

သူမ လက္ကိုင္ဖုန္းျဖင့္ ကိုကို႔ဖုန္းကို လွမ္းဆက္ေတာ့ သူမလွမ္းတား သည္။
“မလုပ္နဲ႔၊ သူမမကို အရမ္း အျမင္ကတ္ သြားလိမ့္မယ္၊ မမအေပၚ အရမ္း ဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ဟာ ရည္မြန္ပါလို႔ သူသိထား ခဲ့ၿပီးသား၊ ဒီကိစၥ ရည္မြန္ကို ေျပာလိုက္တယ္လုိ႔ သူသိရင္ သူနဲ႔ မမဖုန္းေတာင္ ေျပာရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”

ေပကတ္စြာပင္ ကိုကို႔ကို ဖုန္းေခၚေတာ့ သူ ႐ုတ္တရက္ ထထြက္ သြားသည္။ ကိုကိုႏွင့္ စကား ေျပာေနစဥ္တြင္ေတာ့ သူမ ဘုရားေရွ႕၌ ေသာက္ ေတာ္ေရကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ပုဆစ္တုပ္ ဆုေတာင္း ေနသည့္ သူမ၏ ေခြေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပံုရိပ္ေလးကိုေတာ့ ကိုကိုျမင္လွ်င္ သနားခ်င္မွ သနားေတာ့မည္ ဆိုတာ သိႏွင့္သည့္ အတြက္ မမကို အားနာမိပါသည္။

၆။
“ငါနင္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း ႀကီးလြန္းလို႔ကို ေၾကာက္တယ္ သိလား”

မမ ၀မ္းနည္းစြာ ဖြင့္ဟေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရယ္ရအခက္၊ ငိုရအခက္။ ကိုကိုႏွင့္ ကၽြန္မက ေမာင္ႏွမ အရြယ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ တစ္၀မ္းကြဲ ေတာ္ေသာ တူ၀ရီးေတြ ျဖစ္၏။
“ကိုကိုနဲ႔ ခုတဲြေနတဲ့ ေကာင္မေလးက အဆင္ ေျပၾကတယ္ ညီမေလး၊ အိမ္ကလည္း သိေန ၾကၿပီ၊ မမလား၊ အင္း- အဓိကက အသက္ ကြာတာေပါ့ေလ၊ ဘယ္လိုမွ ကိုယ့္အိမ္က သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး”

ကိုကိုႏွင့္ စကား ေျပာၿပီးခ်ိန္ တြင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ သိႏိုင္ေသာ အေျဖကို ဆုပ္ကိုင္ ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ မ်က္လံုးေသ မ်ားျဖင့္ ကၽြန္မအား ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ မမ မ်က္လံုး ညိဳေလးမ်ားဆီ ကၽြန္မက ဘယ္လို ရက္စက္ေသာ စုတ္ခ်က္မ်ဳိးျဖင့္ ျခယ္သရမွာ တဲ့လဲ။ အနည္ထိုင္ၿပီးေသာ ကိုကို႔ဘ၀၌ မမ ဘာေၾကာင့္မ်ား အနည္မထုိင္ သြားခဲ့ရတာလဲ။ အမွန္တကယ္ မမႏွင့္ ကိုကို႔ ဇာတ္လမ္းက လြန္ခဲ့ သည့္ေျခာက္လ ကတည္းက ျပတ္ေတာက္သြား ခဲ့ၿပီ။

စကိုင္းေၾကာင့္ (Gastritis) အစာအိမ္ေရာင္ ခဲ့ရသည့္ ဇာတ္လမ္းကိုလည္း ကၽြန္မ သိသည္။ ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္ဘဲ အလုပ္ကိုသာ တရစပ္ ဖိလုပ္ခဲ့သည့္ မမ။ ဆရာမ ၀င္း၀င္းလတ္၏ ၀တၳဳထဲမွ “ေဒါက္တာခင္ဦးႏြယ္” လို အလုပ္က ဒဏ္ရာကို ကုစား ေပးသြားႏိုင္ရင္ ေကာင္းလိမ့္ မည္။ အလြန္ ပိန္လွီပါးလ်ၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ၾကည့္ လွ်င္ ျဖဴလႊလႊစကၠဴပါးေလး တစ္ခ်ပ္လြင့္လာ သည္ႏွင့္တူေသာ မမ။ အခ်စ္က နံပါတ္ႏွစ္ဟု ပခံုးေစာင္းတုိက္ ရြ႕ဲခဲ့ေသာ မမ။ စား၀တ္ေနေရးအား အခ်စ္ထက္ အေရးႀကီး ျပခဲ့ေသာ မမအား အ႐ႈံးေတြလြန္းထုိးေနသည့္ ပံုစံႏွင့္ ျမင္ေတြ႕ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရင္ထဲ နင့္သီးေနခဲ့သည္။

“ကိုယ္တို႔က တကယ္တမ္း ျပတ္သြားခဲ့ၿပီး ပါၿပီ၊ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္နဲ႔ ညီမေလး သူ႔ကို ေဖးေဖး မမနဲ႔ ကူညီၾကဖို႔ပါပဲ၊ ကိုယ္တုိ႔ ဇာတ္လမ္းက တကယ္ေတာ့ အားလံုး သိခဲ့တဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ႀကီး ပါပဲ”
ကိုကို႔စကားက တည္ၿငိမ္ ျပတ္သားလြန္း သေလာက္ မမ ငို႐ႈိက္သံက ေ၀၀ါး လႈပ္ခတ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

၇။
“နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အရမ္း ရက္စက္တတ္ တာပဲ”

“ျပန္ခံစားရပါေစလို႔ ဆုမေတာင္းခ်င္ဘူး လား မမ”

“တစ္ခါတစ္ရံ ငါက်ိန္မိတယ္”

မိုးစက္တခ်ဳိ႕ အနည္းငယ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္စြာ က်လာခဲ့ၿပီ။ သႀကၤန္အႀကိဳ မိုးေရစက္မ်ား ဟု ဆိုရမလား။ ေသခ်ာသည္က ပူေလာင္ေသာ ရင္ဘတ္ႏွစ္ခု တစ္ခဏခ်င္း ေအးစက္ သြားၾကၿပီ။ မိုးေရစက္ေတြ ဘယ္ေနရာက က်လာသလဲ။ ခုေန မမ တစ္ေယာက္ ေမာ့မၾကည့္ မိဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မည္။

မိုးေရစက္ ေတြကို ေမြးဖြား ေပးႏိုင္ေသာ တိမ္သားထုေတြ ေကာင္းကင္ဆီက ျဖစ္တည္လာ သည္ဆိုတာ မမ သတိ မရေသးခင္ထိ သည္တိုင္း ေလး ေ၀ဒနာေတြထဲသာ မမအား စီးေမ်ာေစခ်င္ ပါသည္။
“စကိုင္းက ငါ့ကို ဘာေျပာလဲ”
ဟု ေမးလာလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မ အားယူရမွာပဲျဖစ္သည္။

စကၠဴပါးေလးႏွင့္ တူသည့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္၏ အ႐ႈံးေတြ လြန္း ထိုးေနသည့္ မ်က္ႏွာဆီ မိုးေရစက္ေတြ ခပ္ျပင္း ျပင္းေလး ႐ိုက္ခတ္ ေနၾကသည္။ ခုေန အညိဳေရာင္ မ်က္၀န္းတစ္စံု ေကာင္း ကင္ဆီ အၾကည့္လႊဲ မသြား ဖို႔ကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဆုေတာင္း ေနရဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ မမအား ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ထားပစ္ခဲ့ ရမွာ အမွန္ပင ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကယ္၍ မမႏွင့္အတူ တာ၀န္က်ခဲ့ပါလွ်င္ ဂ႐ုစုိက္ေပးၾက ပါရန္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေဟာက္ဆာဂ်င္ မ်ားအား ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါသည္။

လင္းစက္ႏြယ္ (Teen မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၁)