ခါးတဲ ့တမာ

ေ၀ါခနဲ ခႏၶာေဗဒအခန္းႀကီး ပြင့္သြားခ်ိန္၀ယ္ အျပင္ဘက္စႀကႍရွိအုံၾကြေနေသာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားထုႀကီး၏ အထိတ္တလန္႔ေအာ္သံက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။

အျပင္ဘက္မွ ေဆာ္ေသြးလိုက္ေသာေႏြေလ႐ူးေၾကာင့္လား မသိ။ ေဆးရည္စိမ္အေလာင္းမ်ား၏ ေဖာ္မလင္နံ႔ကားေထာင္းခနဲ ေ၀့၍ လာသည္။ ဆရာေတြကအခန္းထဲ၀င္လာဖို႔ ေခၚသည္။

အို... သတိၱေၾကာင္တာမွ မဟုတ္ေလဘဲ။ဒါ ပထမဆုံးေန႔ဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အျပင္ဘက္ေဘစင္ေတြနား အန္ေနၾကျပန္သည္။အနံ႔ကလည္း ဘာဆုိးသလဲ မေမးနဲ႔။ၾကည့္ပါဦးေလ။ စင္ေပၚတြင္ အေလာင္းႀကီးဆန္႔ဆန္႔လဲေနပုံက အသည္းယားစရာ။ေဘးဘီ၀န္းက်င္မွာလည္း ေဆးရည္စိမ္ထားတဲ့ဦးေႏွာက္ေတြ၊ ႏွလုံးေတြ၊ ေက်ာက္ကပ္ေတြ။ သည့္ထက္ပိုဆုိးတာက အ၀တ္မပါေသာခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတြပင္။

အင္းေလ...ရွက္စရာမွမလိုဘဲ။ သူတို႔က ေသေနၿပီပဲဟာကို။ဒုတိယႏွစ္၏ ပထမဆုံး Anatany practical ကေတာ့ ႏွစ္တုိင္းပင္ရာဇ၀င္တြင္ေလာက္ပါေပသည္။တခ်ဳိ႕ဆုိ ႏွာေခါင္းစည္းႀကီးေတြ စည္းလို႔ရယ္။အကုန္လုံးနီးပါး မ်က္လုံးေတြက ဂနာမၿငိမ္။ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္။ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းသီရိကေတာ့ ကြၽန္မလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္းမ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုပင္ေၾကာက္ေၾကာက္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ့္အုပ္စုကိုယ္ခြဲရင္း သက္ဆုိင္ရာ အေလာင္းနားအုံ၍ ေရာက္သြားသည္ေပါ့။ ထိုအခါမွ ပိုဆုိးေတာ့ သည္။
သီရိမ်က္ႏွာ ေခြၽးေစးေတြပင္ ျပန္ေန၏။

"လင္းစက္၊ နင္... နင္ ဒီအေလာင္းကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္း"

ဟုတ္ပါရဲ႕။ သီရိေျပာမွ ေသခ်ာၾကည့္မိ ေတာ့သည္။ သည္အေလာင္းက ေယာက်္ား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစႏွင့္။ အသက္ေတာ့ႀကီးမည့္ပုံပဲ။ နားသယ္နားက ဆံပင္တိုစေတြက ျဖဴေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမးေစ့မွ အငုတ္ကေလးလို ထြက္ေန ေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြး ျဖဴျဖဴေလးေတြက အသည္း ယားခ်င္စရာ။ သီရိႏွင့္ ကြၽန္မ လက္တို႔၍ ရယ္လိုက္မိသံက တစ္တန္းလုံး တိတ္ဆိတ္ ေနသည္ႏွင့္ တိုက္ဆုိင္၍ ပိုဆိုးသြားသည္။ ႐ႈတည္တည္ ၾကည့္လိုက္ေသာ ဆရာမ ေဒၚစႏၵာမ်ဳိး၏ မ်က္လုံးမ်ား ေအာက္၀ယ္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မခုတ္တတ္သည့္ ေၾကာင္ ကေလးေတြလို ၀ပ္ေနလိုက္ရသည္။

ထိုအခ်ိန္ ဘယ္သေကာင့္သားမွန္း မသိ၊ ကြၽန္မတို႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေလသည္။ ပါးစပ္မွ လည္း ပြစိပြစိႏွင့္။

"ေတာ္ေတာ္ရြတဲ့ဟာေတြ"

အမယ္မယ္... သည္သေကာင့္သားက မ်ား။ ဘယ္ေယာက်္ားကမွ ရြတယ္ဟု အေျပာ မခံရဖူးေသာ ကြၽန္မႏွင့္ သီရိ ေတာ္ေတာ္ေလး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြား၏။ ကြၽန္မသည္ ေဒါသႏွင့္ မာနႏွစ္ခုလုံးကို အရည္က်ဳိခံလုိက္ ရေသာအခါ သည္းခံစိတ္ဟူသည္ ေျခရင္း၀ယ္ နစ္၀င္သြားရျမဲ။ သည္ေတာ့လည္း မာနက ေခါင္း ေပၚတက္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနရေတာ့ သည္။

သည္လူ႔ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဟိုတစ္ေန႔က သီရိ ေျပာဖူး၍သာ သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္သားဆုိလား။ ရန္ကုန္သား သာဆုိသည္ မိုက္လိုက္တဲ့ စတုိင္လ္ကလည္း အပ်ံစားပါ။ ေဆးေက်ာင္းႏွင့္ ျပဇာတ္မွားပဲ ေရာက္လာေလေရာ့သလား။ ၾကည့္ပါဦး။ နာမည္ကလည္း တင့္ဦးေ၀ေ၀တဲ့။ မ်က္မွန္ပါ၀ါ ထူ႐ုံမက ကိုင္းထူထူႀကီးႏွင့္ဆုိေတာ့ သာ၍ပင္ အၾကည့္ရ ဆုိးေသးေတာ့သည္။ ဆံပင္ကလည္း ထူလပ်စ္ဆုိေပမယ့္ ဆီေတြ ရႊဲနစ္ေအာင္ လိမ္း ထားေတာ့သည္။ ကဲ... ဒါလား ရန္ကုန္သား။

ကြၽန္မ သည့္ထက္ ၾကည့္မရသည္က သူ၏ ကခ်င္ပုဆိုးလိုလို ဘာလိုလုိ ေၾကာင္က်ားက်ား အကြက္ေတြ ေဖာ္ထားသည့္ ပုဆုိးႀကီးကို ျဖစ္ သည္။ ႐ုပ္ရည္သနားကမားေလးႏွင့္ မလိုက္ ဖက္စြာ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ရြတ္ေနတတ္ ေသးေတာ့သည္။
ကဲ... သည္ေတာ့လည္း ကြၽန္မ၏ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္း စာအုပ္ကေလးထဲတြင္ ထုိရန္ကုန္သား လူထူးလူဆန္းေလးကို ေနရာေပးရေတာ့မေပါ့။
၂။
ဘယ္လိုမွန္းေတာ့ မသိေပ။ ထိုပုံတုံးတုံး ရန္ကုန္သားေလးကိုမွ ကြၽန္မ တစ္ေန႔ မၾကည့္ရ လွ်င္ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ခႏၶာေဗဒ အခန္းထဲမွာဆုိလည္း ခြဲစိတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ ၍ဆရာႀကီးပုံအျပည့္ ဖမ္းျပတတ္ေသးသည္။ Physiology အခ်ိန္ဆို သူက အဆုိးဆုံး။ Centrifage ေတြ Untra-Centrifage ေတြၾကားထဲ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ရွင္းျပေနေသာ ဆရာ၏ စကားကို မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ စိတ္၀င္စားျပတတ္ေသးသည္။

အဆိုးဆံုးကေတာ့Biochemistry (ဇီ၀ဓာတု) လက္ေတြ႕ခ်ိန္ပင္ ျဖစ္၏။ အေကာင္ အထည္ေဖာ္၍မရပါေသာDNA,RNA ေတြက ေရွ႕ကဆရာက ရွင္းျပတိုင္း သူက ေနာက္မွေန၍ "ေၾသာ္" လိုက္ေန၏။ Enzyme ႏွင့္ lock & key Function အေၾကာင္းရွင္းျပခ်ိန္ သူတစ္ေယာက္ နားလည္သလို တေၾသာ္ေၾသာ္ႏွင့္။ သည္ေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း သူ႔ကို ေနာက္ခ်င္စိတ္၀င္လာမိ သည္။

"ကိုကိုေၾသာ္" ဟူ၍။

ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိပါဘူး။ ထိုေန႔က ျပႆဒါးေန႔ပါ။ BC ခန္းကအထြက္ သူနဲ႔ ကြၽန္မ ၀င္တုိက္မိေလရဲ႕။ အမယ္မယ္ ကိုကိုေၾသာ္က စလည္းတိုက္ေသး၊ ွSony လည္း မလုပ္ေသးဆို ေတာ့ ကြၽန္မေဒါသေတြ သည္တစ္ႀကိမ္ အုန္းအုန္း ကြၽက္ကြၽက္ ဆူေခ်ၿပီ။

"သည္မွာကိုအ၀ွာ၊ ရွင္ ကြၽန္မကို ၀င္တိုက္ သြားတာအခုခ်က္ခ်င္း ေတာင္းပန္ပါ"
သည္အခါမွ ပိုဆိုးေတာ့သည္။ တစ္ေလာ ကလံုး သူ႔လုပ္စာ ထုိင္စားေနသည့္ပံုႏွင့္ ခါးႏွစ္ ဖက္ေထာက္ကာ ကြၽန္မကို မ်က္မွန္ေအာက္မွ စူးစိုက္၍ ၾကည့္သည္။

"ခင္ဗ်ားစကားၾကည့္ေျပာဗ်၊ က်ဳပ္ကို မထိပါးနဲ႔"

ဘုရားေရ၊ သည္လူစိတ္ႀကီးပံုကလည္း တစ္မ်ဳိးပါလား။ ခင္ဗ်ားေတြ၊ က်ဳပ္ေတြနဲ႔ပင္ ကိုင္ေပါက္ေနေခ်ၿပီ။ သူ၏ ပါးစပ္မွလည္း စက္ ေသနတ္ပစ္သလို မေက်နပ္သံေတြသာ တြင္တြင္ ပစ္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ဘယ္လိုပင္ မာနႀကီးႀကီး သူႏွင့္ေတာ့ မာနကို ဆယ္ျပန္ေလွ်ာ့ရသည္။ မေလွ်ာ့၍လည္းမရ။ မေလွ်ာ့လွ်င္ လူတစ္ကိုယ္ လံုးကိုပင္ ၀ရန္တာေပၚမွ ကိုင္ေပါက္လိုက္မွျဖင့္။ ကြၽန္မလည္း အ႐ႈံးမေပးခ်င္ေသာ ကေလးဆိုး ဥာဥ္ကေလးျဖင့္...

"အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါ ကိုဒူေ၀ေ၀ႀကီး ရွင့္"

ဟု ေအာ္ကာ တစ္ခ်ဳိးတည္း လစ္ေျပးခဲ့ ေလေတာ့၏။ ေၾကာင္အမ္းအမ္းမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ က်န္ခဲ့ေသာ သူ႔ကို သေဘာက်မဆံုးပင္ ရွိခဲ့ ေသးသည္။
၃။
"လူအေၾကာင္းေပါင္းၾကည့္မွသိ" ဆိုသလို တကယ္တမ္းေပါင္းၾကည့္ေတာ့မွ"ကိုကိုေၾသာ္" စိတ္ရင္းကို သိရေတာ့သည္။"ကိုကိုေၾသာ္" က ေဒါသႀကီးေသာ္လည္း စာအလြန္ေတာ္သည္။ ေနာက္တစ္ခု သည္းခံလြယ္သည္။

သို႔ေသာ္ မဟုတ္လွ်င္ မခံတတ္။သူႏွင့္ ကြၽန္မ ရန္ျဖစ္ေသာ ထိုေန႔လြန္၍ ၃ ရက္ေျမာက္တြင္ပင္ သူႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ သည္။ ခႏၵာေဗဒအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း အေလာင္းနံေဘးတြင္ ခြဲစိတ္ဓားကိုင္ကာ "ကိုေၾသာ္" ႀကီး စာရွင္းျပခ်ိန္ ျဖစ္၏။ ေဘးနားမွ သီရိႏွင့္ မြန္မြန္ကေတာ့ သူရွင္းျပသည္ကို ဟုတ္ ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိ အထင္ေတြႀကီးၿပီး ေခါင္းေလးေတြ ညိတ္လို႔ လိုက္နားေထာင္ေလ့ သည္။

ဤယေန႔ေတာ့ ရာသီဥတုၾကည္လင္သည္။ ကိုဒူေ၀ေ၀ႀကီး ဟုေခၚေသာ ကိုကိုေၾသာ္က မုန္႔ လိုက္ေကြၽးမည္ဆိုပဲ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ ကြၽန္မ ထိုင္ ေလ့မရွိေသာ ေဆးေက်ာင္းကန္တင္းေလးတြင္ သူလို လူ႔ခြစာႀကီးႏွင့္ သိကြၽမ္းခင္မင္ခဲ့ရသည္ ဆိုပါစို႔။ သူ၏ အေျပာအဆိုမ်ားသည္ ႏူးညံ့သိမ္ ေမြ႕တတ္ၿပီး လူတကာကို အေပ်ာ့ဆြဲဆြဲႏိုင္သည္ ေလ။ ေဒါသႀကီးတဲ့အခ်ိန္ကလြဲရင္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အမက္ေမာဆံုးက သူ၏ မ်က္လံုးမ်ား။ အခ်ိန္ျပည့္ မ်က္ႏွာႀကီး ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးႏွင့္ လူ႔ခြစာႀကီး၏ မ်က္မွန္ထူထူေအာက္က မ်က္လံုးေတြသည္ ၾသဇာလႊမ္းလြန္းလွေတာ့သည္။

သူႏွင့္ ကြၽန္မ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အၾကည့္ ဆံုလိုက္တုိင္း ကြၽန္မရင္ေတြ ေအးခဲ၍သြားသည္။ စားပြဲေပၚမွ Ice Coffee ကေလးလို တုန္ယင္ ေအးစက္ေနေတာ့သည္။ ကြၽန္မနားမလည္ေသာ ေခါင္းစဥ္မရွိသည့္ ရင္ခုန္သံကို သူႏွင့္က်မွပင္ ထိရွခံစားရေတာ့သည္။ အျမဲလိုလို ကြၽန္မကို အေလွ်ာ့ေပးတတ္ေသာ ပုရိသမ်ားကို ေခ်ာ္၍ ကေလးဆိုးႀကီးလို အႏိုင္ယူတတ္ေသာ လူ႔ခြစာႀကီးကိုမွ အထင္ႀကီးရသတဲ့လား။ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္ မေတြ႕ဆံုရသည့္ စေန၊ တနဂၤေႏြအားလပ္ရပ္ကေလးေတြဆိုသူ႔ကိုလြမ္းတတ္လာခဲ့သည္။

Anatomy လက္ေတြ႕ ဆင္းတိုင္း သူႏွင့္ အနီးကပ္ ေနလာခြင့္ရေသာအခါမွ ရင္ခုန္သံက အတိုင္းအဆ မရွိ ေပါက္ကြဲျပင္းထန္လြန္းခဲ့သည္။ သူကလည္း ကြၽန္မကို ခိုးခိုး ၾကည့္သည္ပဲ။ အို မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဒါလည္း ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ စိတ္ႀကီး၀င္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။သူႏွင့္ စတင္ခင္မင္ခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလဲခဲ့ရ သည္ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္။ ပထမႏွစ္တုန္းက မိန္းကေလးတန္မယ့္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္၍ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၏ ၾသ၀ါဒခံယူပြဲကိုပင္ တက္ေရာက္ လိုက္ရေသာ ကြၽန္မ။ သူႏွင့္ေတြ႕ေတာ့မွ အတန္းေတြမွန္မွန္ တက္ျဖစ္ လာသည္။

အျမဲလိုလို ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ေသာ သူႏွင့္ ကြၽန္မ ၾကားမွာ ဘာႀကိဳးေတြ ခ်ည္ေႏွာင္မွာလဲ။ ပူေလာင္တဲ့ႀကိဳးလား၊ မပူ ေလာင္တဲ့ႀကိဳးလား၊ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ႀကိဳးလား၊ ခါးသက္တဲ့ႀကိဳးလား။ ေလာေလာ ဆယ္မွာေတာ့ သူႏွင့္ကြၽန္မၾကားကႀကိဳးက အျဖဴေရာင္သက္သက္ရယ္ပါ။စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ေဖာက္တယ္ဆိုရမလားပဲ။

သည္ႀကိဳးကိုမွ ကြၽန္မ အေရာင္ဆိုးမိလိုက္ေသးတယ္။ အံု႔ပုန္းစိတ္နဲ႔ေပါ့။ အာဒံနဲ႔ ဧ၀လက္ထက္က တည္းက ေယာက်္ားပုရိသမ်ား ဖြင့္ေျပာမွသာလွ်င္ ႏွလံုးသားေရးကို ဆံုးျဖတ္ ပိုင္ခြင့္ရွိတာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေရငံုႏႈတ္ပိတ္။
သည္လိုႏွင့္ပဲေပါ့။ ဒုတိယႏွစ္ရဲ႕ အျမဲလိုလို စာေမးပြဲေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုကို ေျဖရင္း နာရီလက္တံေတြ၊ အဆက္မျပတ္ ညည္းတြားသံေတြ ေက်ာ္လႊားၿပီးခ်ိန္ ကြၽန္မရဲ႕ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေလးမွာ သူ႔အေၾကာင္း စာမ်က္ႏွာေတြ မ်ားလာခဲ့ပါရဲ႕။
၄။
"အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ခ်ဳိၿမိန္ေသာ သစ္ေတာ္သီးတစ္လံုး" ဟုဆိုလိုက္ခ်ိန္ တြင္ သီရိႏွင့္ မြန္မြန္ ထုိင္ရာမွပင္ထကာ ဟားၾကေလေတာ့သည္။

"ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ သိထားသေလာက္က အခ်စ္ဆိုတာ မူးယစ္ေစတဲ့ Alcohol ပါဗ်ာ"

လာျပန္ၿပီ သည္စကား။ သူတို႔ေယာက်္ားေတြဟာေလ အရာရာကို ဟိုအရည္ႏွင့္ တိုင္းတာေလသလား မသိ။
"ကိုယ္ တိတ္တခိုး ခ်စ္ေနရသူကို ဖြင့္မေျပာရဲတာေလာက္ သတိၱ ေၾကာင္တာ မရွိဘူးတဲ့။ အံု႔ပုန္းအခ်စ္ဟာ မေသာက္ဘဲနဲ႔ မူးတဲ့ ၀ိုင္လိုပါပဲဗ်ာ"
ေသာက္လက္စ Cold coffee ကို အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ခ်လိုက္ မိသည္။ ကြၽန္မကို ေစာင္းေျပာေလသလားဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အရိပ္အေယာင္ကေလးနဲ႔ သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္မိစဥ္ ဟင္ သူ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလုိ႔ရယ္။ထိုေန႔က အမွတ္တရေန႔ေလးပါ။ ကိုဒူေ၀ တစ္ေယာက္ ခ်ဳိင့္ကို ဖြင့္လို႔ ထမင္းစားမယ္ အလုပ္မွာ

"အမယ္ေလးဗ်ာ ဟီး"

သည္အကြက္ေတြ ႀကိဳတင္ခ်ထားေသာ ကြၽန္မက ဟန္မပ်က္ဘဲေနပါသည္။ မြန္မြန္ႏွင့္ သီရိကေတာ့ ဘုမသိဘမသိ ျဖစ္သြား၏။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လည္း ထေအာ္သည္။ ၀မ္းတြင္းပါ ဗီဇဆိုးေလးကိုက အစအေနာက္သန္ေသာေၾကာင့္ ယေန႔ ကိုဒူေ၀ေ၀ စားမည့္ ထမင္းခ်ဳိင့္မွ ထမင္းေတြကို သြန္၍ မနက္ partical ဆင္းတုန္းက ခိုးလွီးထားေသာ အေလာင္းေကာင္ ၏ အသားစမ်ားကို ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

"ဟဲ့ ဟဲ့ နင္တို႔ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔လဲဟာ"

ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ကြၽန္မက ၀င္ေရာလိုက္သည္

"ေၾသာ္ ဒါမ်ား အမယ္ေလး၊ ေဆး ေက်ာင္းသူေတြ လုပ္ၿပီး သတိၱေၾကာင္လို႔ Anatomy နားေနခန္းက ဆရာေတြဆို ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ၾကမလဲ။ အဲဒီအခန္းနားမွာပဲ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ႐ႈမွတ္ၿပီး ထမင္းစားေနရတာ။ နင္တို႔ ကိုက သည္းမွသည္း"

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္။ သီရိႏွင့္ မြန္မြန္ ပါးစပ္ကေလးမ်ား ဟသြား၏။ အံ့ၾသသည့္ အဓိပၸာယ္ေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ တကယ့္ သူရဲေကာင္း ေဆးေက်ာင္းသူႀကီး စတိုင္လ္အျပည့္။ ကိုေၾသာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္စဥ္ ကြၽန္မရင္မွ ပန္းေလးမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြသြားရေတာ့သည္။

"ဒုန္း"ခနဲ လက္သီးထုသံႏွင့္အတူ ကန္တင္း တစ္ခုလံုး၏ အၾကည့္ကို ေက်ာ္လႊား၍ စားပြဲကို ထုခ်လိုက္ေလသည္။ တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္သြား သည့္ ကန္တင္းေလး၀ယ္ ကိုဒူေ၀၏မ်က္ႏွာ ကား ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးလို။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလး မ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနသည့္ၾကားမွ မထီမဲ့ျမင္ ျပံဳးျပလိုက္ေသးသည္။

"နင္ နင္ သူမ်ားစားမယ့္ ထမင္းလုတ္ ျပဳတ္က်ေအာင္လုပ္တဲ့အတြက္ နင္စားမယ့္ ထမင္းလုတ္ႀကီး သူမ်ားပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြား ပါေစဗ်ား"
မွတ္ကေရာ။ ထုိအခါမွ ကန္တင္းတစ္ခုလံုး ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားေတာ့သည္။ မြန္မြန္ႏွင့္ သီရိေရာ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါ။ သူကေတာ့ ကန္တင္းမွ ထြက္သြားေလရဲ႕။ သူတကယ္ စိတ္ဆိုးသြားပါ လား။ ဘယ္သူမွ အေလးမထားေပမယ့္ ကြၽန္မ သိေနသည္ေလ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ဘယ္ႏွခါ ညိဳ ဖူးလို႔လဲ။ မ်က္မွန္ထူေအာက္က သူ႔မ်က္လံုးေတြ က အျမဲတမ္း ၾကည္လင္ေနခဲ့တာပါ။

ကြၽန္မ လက္ခ်က္မွန္း သူသိသြားသည့္ သေဘာပါ။ အခိုက္အတန္႔ ခဏေလးဆိုေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေလာက္ေအာင္အထိ သူ႔စကားေတြက အရွိန္မေသခဲ့ဘူးေလ။ ေအာ္ရက္လိုက္တာ ရွင္ရယ္။ သည္အေလာင္း အသားစေတြ ထည့္ထားတာနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေအာ္ရက္တာလဲ။ ရွင္ ထမင္းမစားရမွာ ႀကိဳသိလို႔ သည္က လိုက္ေကြၽးဖို႔ ျပင္ထားၿပီး သားပါ။

သည္စကားေတြသာ မေျပာျဖစ္ဘဲ လည္မ်ဳိ မွာ ထစ္ေနခဲ့တာပါ။ အသက္႐ွဴသံေတြ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ သက္ျပင္းေတြသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနရာယူရင္း ကြၽန္မရင္မွာ တစ္စံု တစ္ခု လစ္လပ္သြားသလို။သူတိုက္လိုက္တဲ့ က်ိန္စာကသာ ဘယ္ေတာ့ မွ အေငြ႕မျပယ္မယ့္ မီးခိုးလို ကြၽန္မ ရင္၀ယ္ ေနရာလပ္မရွိ ေမႊေႏွာက္လိုက္ေလသည္။
၅။
2nd test ေျဖရန္ ၅ ရက္သာ လိုေတာ့သည္ တဲ့။ Anatomy အားသန္ေသာ ကြၽန္မအဖို႔ Anatomy စကိုင္ရသည္။ စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕ ကပ္ထားေသာ Notice စာတမ္းေလးက စာက်က္ပ်င္းေသာ ကြၽန္မကို ကလူ၏သို႔ျမႇဴ၏ သို႔။ ဒုတိယႏွစ္၏ ဘာသာသံုးရပ္ကား နည္း နည္းမွ မသက္သာ။ စာအုပ္ကို လက္မွခ်မည္ျပင္ သည္ႏွင့္ Supple လား၊ Roundလား၊ Mp လား ႀကိဳက္ရာ ေရြးလုပ္ရေတာ့သည္။
ကြၽန္မ အိမ္တြင္ မြန္မြန္၊ သီရိႏွင့္ ကိုဒူေ၀ႀကီးတို႔ စာလာဖတ္ၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ထံုးစံ အတိုင္းေပါ့ အာဂမေလးေတြ အဘယ္မွာ စာရ လိမ့္ မတုံး။ ကုိဒူေ၀မွပဲ ရွင္းျပႏုိင္ေတာ့သည္ တမုံ႔။

နာရီလက္တံေတြက တဆိတ္ လြန္လြန္း သည္ ထင္သည္။ အေစာက ၉ နာရီ၊ အခု ၁၂ နာရီ။ ည ၂ နာရီခြဲအထိ က်က္ဖို႔ တိုင္ပင္ထားၾက သည္။ ေမေမက အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ ဆိုၿပီး လက္ဖက္႐ွဴးရွဲကို ပုစြန္ေျခာက္ႏိုင္းခ်င္းႏွင့္ သုပ္လာေပးခဲ့သည္။ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာ့ သံပရာ ရည္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး။ ေမေမ့ လက္ဖက္ ဘယ္ ေလာက္ စြမ္းစြမ္း၊ ကမၻာေပၚ၌ အေလးဆံုးေသာ အရာ မ်က္ခြံဆိုတာႀကီးကို ေရရွည္ထမ္းထား ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ သည္ေတာ့လည္း ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ ေနာက္တစ္မ်ဳိး ထြက္ေပါက္ရွာရ သည္ေပါ့။

မြန္မြန္က မအိပ္ခ်င္ေအာင္ ဟု ဆိုကာ လမ္းေလွ်ာက္ က်က္သည္။ စာတစ္ပုိဒ္တည္းကို ပင္ သူမမွာ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဖတ္ေနရ သည္။ သီရိေရာ ဘာထူးလဲ။ သူလည္း အိပ္ခ်င္ တာကို ဇြတ္အတင္း ခုခံထား၍ မ်က္လံုးႀကီး မ်ား အဆမတန္ ျပဴးျပဴးထြက္လာသည္။ အဲ ကိုဒူေ၀ႀကီးကေရာ ဘာစတန္႔ ထြင္ျပန္ၿပီလဲ မသိ။အုန္းသီးကို ေခါင္းခု၍ စာက်က္ေလၿပီတည္း။ ေလးေယာက္သား က်က္ေနသည္က Neuroanatomy စာမဖတ္ခင္က အေကာင္းပါ၊ ဖတ္ၿပီးမွ တကယ့္ကို Nerve ေတြ ထံုထိုင္းခ်င္ လာသည္။

ကိုယ့္႐ုပ္ကိုပင္ မွန္ထဲ ျပန္မၾကည့္၀ံ့ ေလာက္ေအာင္ မ်က္တြင္းေတြက ေဟာက္ပက္။ ခံေပါ့။ ခုမွ ၀႐ုန္းသုန္းကား ထဖတ္တဲ့ ကြၽန္မ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ဖို႔ရင္း မ်က္လံုးမ်ားက ေမွးစင္းလာလိုက္၊ နံရံေပၚမွာ ကိုဒူေ၀၏ "တကယ္လုပ္လွ်င္ အဟုတ္ျဖစ္မည္" စာတန္းက ေပၚလာလိုက္။

သီရိႏွင့္ မြန္မြန္တို႔၏ ေျခသံမ်ားက နီးတစ္ခါ၊ ေ၀းတစ္လွည့္။ ကိုဒူေ၀ႀကီး ေခါင္းအံုး အိပ္ေသာ အုန္းသီးက ႀကီးလာလိုက္၊ ေသးသြား လိုက္ႏွင့္ အိပ္ေမာက်လုဆဲဆဲ

"ဒုန္း"
ေျမငလ်င္လႈပ္သည္မွတ္၍ အလန္႔တၾကား ၾကည့္မိလိုက္သည့္ ကြၽန္မ အလြဲႀကီး လြဲရေတာ့ သည္။ အားပါး ကိုဒူေ၀ႀကီး အုန္းသီးေပၚမွာ အိပ္ငိုက္မိ၍ ေခါင္းႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ မိတ္ဖြဲ႕မိျခင္း ပင္။
ထိုအခါမွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည့္ အျပင္ ပါးစပ္မွ ဆိုလိုက္သည္ကလည္း
"ဣတိပိ ေသာ၊ ဣတိပိေသာ"
တဲ့ေလ။
ထိုေန႔ည ဘယ္လို အိပ္အိပ္ အိပ္၍ပင္ မေပ်ာ္ ေတာ့ပါေခ်။

၆။
ထိုေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ဗုဒၶဟူး။
Anatomy စေျဖေသာေန႔။ အျပင္ဘက္တြင္ အံု႔ဆိုင္းေနေသာ မိုးတိမ္မ်ားက ေနရာယူထားသည္။ ကြၽန္မေရွ႕၀ယ္ အဆင္သင့္ရွိေနေသာ ေမးခြန္းလႊာကို ေကာက္ကိုင္းရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သထက္ ၾကဳတ္ သြားရေတာ့သည္။ သြားၿပီ။ ညက စာၾကည့္ထားသည့္ ဒဏ္က စာေမးပြဲမွ လာထိေလၿပီ။ ေခါင္းေတြတဆစ္ဆစ္ နာက်င္ေနရသည့္အထဲ အခန္း ေစာင့္တာ၀န္က်ဆရာ ေဒၚစႏၵာမ်ဳိး၏ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ေၾကာက္ အားလန္႔အား ရွိစုမဲ့စုစာေတြ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားသလို။

သီရိႏွင့္ မြန္ကေတာ့ ေအးေဆးပါဘဲ။ ကိုဒူေ၀ႀကီးကေတာ့ ကုန္းေျဖ ေနပံုေထာက္ရင္ ဂုဏ္ထူးမွန္းလားပဲ။ ကြၽန္မမွာျဖင့္ ေအာင္မွတ္ေလး ၁ မွတ္စီကို ခ႐ုေကာက္သလို တစ္ခုခ်င္းစီပင္ ပင္ပန္းပန္းေကာက္ရသည့္ႏွယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ၿပီဟု က်ိန္းေသတြက္ၿပီးေလာက္ခ်ိန္ ကြၽန္မ ခံႏိုင္ရည္ မရွိေတာ့၍ စားပြဲေပၚတြင္ ေခါင္းခ်၍ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။

မည္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ အသံမ်ားၾကားမွ အေျဖလႊာ အပ္ခ်ိန္ေရာက္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ ထိုအခါမွ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ မ်ဥ္းေတြ လိုက္ပိတ္ပါေသာ္လည္း ဆရာမအနားသို႔ ေရာက္လာ၍ အေျဖလႊာ အပ္လိုက္ရေတာ့သည္။စာေမးပြဲခန္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကိုဒူေ၀ ကြၽန္မကို ေငါက္၏။ သည္ကလည္း တတ္မွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ။ အဲသလိုမွ မအိပ္လိုက္ရရင္ ေနာက္ေန႔ ဘာသာေတြထိေတာ့မေပါ့။ သူေစတနာရွိတာကို အေသခ်ာႀကီး သိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မဘက္မွ ေ၀ဒနာခံစားမႈကို နည္းနည္းမွ မငဲ့ ကြက္ဘဲ တစ္ဆူတည္း ဆူေနေတာ့သည္။

ျပကၡဒိန္ကေန႔ရက္မ်ားသည္ ရက္ရာဇာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ကြၽန္မ ႏွလံုးအိမ္မွ ျပကၡဒိန္ စုတ္ခ်ာခ်ာေလးကေတာ့ ေန႔စဥ္ ျပႆဒါး မုန္တိုင္းဒဏ္ မိေနရွာေတာ့သည္ေလ။

၇။
ထိုေန႔က ကမၻာ့မိုးၿခိမ္းသံႀကီးအဆက္မျပတ္ ျမည္ဟည္းတဲ့ေန႔။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ Physiology ေျဖတဲ့ Test 2 အၿပီးေန႔။ ေပ်ာ္တဲ့သူနဲ႔၊ ရယ္ေမာတဲ့ သူနဲ႔၊ ငိုတဲ့သူနဲ႔ စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖုံထြက္လာ သူေတြထဲက ကြၽန္မကို သူေစာင့္ေနခဲ့သည္ေလ။ အျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုး ေတြက စူးရွလြန္းေနသည္။

"လင္းစက္ နင္ေျဖႏိုင္ရဲ႕လား"

သူဘာ့ေၾကာင့္ ရႊင္ျမဴးေနရသနည္း။ သူ႔အေမးကို အလိုက္အထိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။ ဘယ္ေနရာ၌ မုန္တိုင္းရွိေလသည္ မသိ။ ယေန႔ မိုးဖြဲဖြဲေလး ရြာေနသည္။ သူေရာ၊ ကြၽန္မေရာ မတိုင္ပင္ထားေပမယ့္ ေျခလွမ္းမ်ားက ေဆးေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ရွိ တမာပင္တန္းမ်ား ဆီသို႔။ သိပ္မထူးဆန္းပါ။

အရင္ေန႔ေတြကလိုပဲ ကခ်င္ပုဆိုးၾကားႀကီးႏွင့္ပါ။ ထူးဆန္းတာက သူ႔ ေျခလွမ္းေတြ အရမ္းသြက္ေနခဲ့သည္။ကြၽန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မိုးစိုခံၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္စထက္္ တစ္စ မိုးကား သည္းလာသည္။ ေျမသင္းရနံ႔ကို အဆုတ္ထဲ ၀ေအာင္ ႐ွဴ႐ႈိက္လိုက္သည္။ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့လမ္းက ေရညႇိေတြ ေတာင္တက္ေနၿပီ။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ တမာရြက္အခ်ဳိ႕က ေျမသင္းရနံ႔ႏွင့္အၿပိဳင္ သင္းေနေလသည္။

ရံဖန္ရံခါ လွ်ပ္စီးေတြပင္ လက္တတ္ေသး၏။ သူ ေျပာမည္ဆိုေသာ စကားကို ရင္တမမႏွင့္ နားစြင့္ခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မ၏ ႏွလံုးခုန္သံ မူမမွန္မႈ ေတြကို မိုးေရၾကားထဲ မသိမသာ ေမွ်ာခ်ထား လိုက္သည္။

"လင္းစက္ ငါ နင့္ နင့္ကို ေျပာစရာ ရွိတယ္။ ဟိုေလ နင္ စိတ္မဆိုးဘူးလို႔ ငါ့ကို ကတိေပးေနာ္"


ကြၽန္မႏွင့္သူ အနီးကပ္ဆံုး ရွိေနၾကသည္။ ကြၽန္မ ေခါင္းငံု႔ထားပါသည္။ ရင္တြင္း၌ အေပ်ာ္ ေတြ ပုတီးလိုသီလို႔။ သူ၏ လမ္းခင္းစကားကို ကြၽန္မ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး နားစြင့္ေနလို႔ ေလ အေ၀ွ႕မွာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ တမာရနံ႕ႏွင့္အတူ ရင္ခုန္သံ ေတြ ရပ္တန္႔သြားေတာ့မတတ္ ေအးခဲေန၏။

"ဟို ဟိုေလ ငါ ငါ သီရိကို သိပ္ သိပ္ခ်စ္ ေနမိၿပီဟာ"

"ဘာ"

ကြၽန္မႏွလံုးခုန္သံ ႐ုတ္ျခည္းေဆာင့္ရပ္သြား ရသလို....။ ေဘးနားရွိ တမာပင္တို႔သည္ ကြၽန္မမ်က္လံုးအတြင္း၀ယ္ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ သာ ၿပိဳလဲလို႔။
မိုးႏွင့္ေျမပါ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေသာ အေျဖတစ္ခုအတြက္ ကြၽန္မ ႏႈတ္ဖ်ားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည့္ၾကားမွ အတတ္ ႏိုင္ဆံုး ဟန္ေဆာင္ ျပံဳးႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

"ေအးဟ သီရိကို အစကတည္းက ႀကိဳက္မိ တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နင္တို႔နဲ႔ တြဲခဲ့တာေပါ့"

ရွင္ရယ္။ ရွင့္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြက ေလွ်ာက္ လဲခ်က္ေတြ ေပးေနသလိုပါပဲ။ အားနာတတ္မယ္ ဆိုရင္ေလ ရွင္ထပ္ထပ္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ရွင္။ ကြၽန္မ ရင္၀ယ္ မေျပာျဖစ္ေသာ စကားမ်ားသာ အစီအရီ။ သူ ကြၽန္မကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးခဲ့ တာလား။ ကြၽန္မကပဲ အရဲကိုးၿပီး ေမွ်ာ္မိေနရတာ လား။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
ေကာင္းကင္ႀကီးက မႈိင္းညိဳ႕ေနသလို ကြၽန္မ မ်က္လံုးမ်ား နီေစြးလာရသည္။

"ေအး ေအးပါဟ ကိုေၾသာ္ႀကီးရ။ ငါ ငါ ေအာင္သြယ္ေပးမွာေပါ့ဟ။ နင္နဲ႔ ငါက အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ မဟုတ္လား"

အတန္ငယ္ သတိထားေနသည့္ၾကားမွ ကြၽန္မစကားေတြ အဖ်ားခတ္ တုန္ယင္လို႔သြား သည္။

"ေက်းဇူးပဲ လင္းစက္ရာ"

ေက်းဇူးတဲ့လား ရွင္ရယ္။ တကယ္ဆို ေ၀ႆႏၲရာလုပ္ရေတာ့မွာပါလား။ ေက်းဇူးဆိုတဲ့ စကားအစား အရင္ကလို"နင့္ကို ငါ ၾကည့္မရ ဘူး"လို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့လားဟာ။ ငါဟာ နင့္ လို ေနမင္းကိုရံတဲ့ ကမၻာလို အရန္လူသက္သက္ ပါဟာ။ နင့္အလင္းေရာင္ကို ေန႔တစ္၀က္ရၿပီး၊ ညတစ္၀က္ မရခဲ့သူပါဟာ။

မိုးေတြ သည္းသထက္ သည္းလာသလို ကြၽန္မမ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ထက္မွာ ဒလိမ့္ ေကာက္ေကြး ေနရာယူလို႔။ သူ မျမင္ေအာင္ ေက်ာခိုင္းၿပီး တမာပင္တန္းဘက္ကို ျဖတ္ ေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ေပါ့။ သူ၏ တစ္ခ်ိန္က က်ိန္စာ။

"သူမ်ားစားမယ့္ ထမင္းလုတ္ႀကီး ျပဳတ္ က်ေအာင္လုပ္တဲ့အတြက္ နင္ စားမယ့္ ထမင္း လုတ္ႀကီး သူမ်ားပါးစပ္ထဲ ေရာက္ပါေစဗ်ား"
ကြၽန္မ တိတ္တခိုး ရင္ခုန္ေနရသည့္ သူ သည္လည္း တစ္ပါးသူအပါး သက္ဆင္းသြား ရပါလား။

"အခ်စ္ဆိုတာ အရမ္းခ်ဳိတဲ့ သစ္ေတာ္သီး ေပါ့"

"ဟာ မဟုတ္တာ။ အခ်စ္ဆိုတာ မူးယစ္ ေစတဲ့ Alcohol ပါဗ်"

ဒႆနစုေလးမ်ားကား နားထဲသို႔ တရစပ္ ထိုး၀င္လာသည္။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ တမာပင္တို႔၏ ရနံ႔ကို ခ်မ္းေအးသည့္ မိုးေရႏွင့္အတူ အဆုတ္ထဲ ႐ႈိက္၍႐ႈိက္၍ သြင္းပစ္လိုက္သည္။

"တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ ေမႊးလ်က္နဲ႔ ခါးတဲ့တမာ" အေ၀းရွိ ဆင္၀င္ ေအာက္တြင္ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ မိုးခိုေနၾကဆဲ။ ေလအေ၀ွ႕၀ယ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ပါလာေသာ ေျမသင္းရနံ႔ေလးကား သင္းပ်ံ႕ဆဲ။ထုိ႔အတူ ကမၻာတည္သေရြ႕ သင္းသင္းေလး ေမႊးတတ္ေသာ တမာတို႔သည္လည္း ခါးျမဲ ခါးဆဲ။

လင္းစက္ႏြယ္