ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ခင္းက်င္းထားေသာ အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္စု၏ ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ေမာသံက အနည္းငယ္ မေသသပ္စြာ ထြက္အံလာသည္။ “ခ်ီးယား(စ္)”ဟု ၿပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္သံက ဖန္ခြက္သံုးခြက္ တုိက္ပစ္သံႏွင့္ ထပ္တူ က်သြားသည္။ ခြက္ကေလးမ်ား ထိတိုက္ မိေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တုန္ခါသြားသည့္ ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ႏြယ္မာက မပြင့္တပြင့္ ေျပာလိုက္၏။
“ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ေ၀းကြာခဲ့ပါလိမ့္” ထို႕ေနာက္ သူတို႔ အားလံုးသည္ မတိုင္ပင္ ရပါဘဲလ်က္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ရယ္ေမာမိ သြားသည္။ အားေဖ်ာ့လွေသာ အလင္းအေရာင္သည္ သူတို႔အားလံုး၏ ေၾကကြဲမႈကို စုပ္ယူဖမ္းဆြဲ မေပးႏုိင္ပါ။
“ဟုတ္ပါရဲ႕ ငါတို႔ ဆံပင္ေတြေတာင္ မီးခိုးရင့္ေရာင္ သန္းေနၿပီ၊ ခင္ခင္ႀကီးက လြဲလို႔ေပါ့” ရီရီခင္၏ ခ်စ္ခင္စြာ အေငၚတူးလိုက္သံ ေအာက္မွာ ခင္ခင္ႀကီး ဇက္ပု သြားခဲ့ေလသည္။ လွ်ာေလး တစ္လစ္ႏွင့္ ရွက္စႏုိး အမူအရာ ျပေနခဲ့ေသာ ခင္ခင္ႀကီးက အရွက္ေျပ ျပန္ဖာရန္ ႀကိဳးစားသည္။ “ကိုယ္က ဆိုးေဆး ကူရတယ္ေလ၊ မကူလို႔မွ မျဖစ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ေမာင္ေလးက ကိုယ့္ကို”
“သြားပါ၊ ရွီးတဲ့မွပဲ၊ ဒါခြဲစိတ္ အထူးကု ဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာသင့္တဲ့ စကားလား”
ႏြယ္မာက အတည္ေပါက္ ေဟာက္လိုက္ သည့္အခါ သူတို႔ အားလံုး၏ အတိတ္မ်ားအား သတိတရ ရွိသြားသည္ကို ကာကြယ္ခ်ိန္ မရ လိုက္ခဲ့။
“ႏြယ္မာေျပာတာ မွန္တယ္ ခင္ခင္ႀကီး၊ မင္းေမာင္ေလးက မင္းကို ခ်စ္မိသြားတာ ႏွာေခါင္းစည္း အထက္က ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ ေၾကာင့္ပဲ ဆိုတာေလ”
“အို အဲဒါ အမွန္ပဲ ႏြယ္မာ၊ သူကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာ”
ရယ္စရာ မဟုတ္မွန္း သိလ်က္ကပင္ ရယ္ေမာမိသြားျပန္သည္။ ဘြဲ႕လြန္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား မိုးေဇာ္ႏွင့္ အတုိင္ပင္ခံ ဆရာ၀န္ ခင္ခင္ႀကီးတို႔၏ သတင္းအား ရီရီခင္ႏွင့္ ႏြယ္မာ ၾကားမိသြားျခင္းမွာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပါ။ သူမတို႔ အားလံုးက တစ္ေယာက္၀မ္းနာ တစ္ေယာက္သိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဇရာ၏ အထုအေထာင္းအား ဆိုးေဆးျဖင့္ အျမဲတေစ ကူ၍ မရေၾကာင္း ခင္ခင္ႀကီး သိထားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမရင္ထဲတြယ္ၿငိဖူးေသာ မုိးေဇာ္အား သူမကိုယ္တိုင္ပင္ ရက္စက္စြာ ကန္ ထုတ္ခဲ့ရဖူးေၾကာင္း ကိုေတာ့ ႏြယ္မာတို႔အား ေျပာမျပ ျဖစ္ပါ။
“ကိုယ္တို႔အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ဖူးတာခ်ည္းပဲေနာ္။ ႏွစ္အေရအတြက္ သိပ္ မမွတ္မိလွေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘဲြ႕လြန္တက္ခဲ့ ၾကတုန္းက”
၂။
ေဒါက္တာ ရီရီခင္၊ သားဖြားႏွင့္မီးယပ္ အထူးကု၊ မႏၲေလးဗဟုိအမ်ဳိး သမီးေဆး႐ုံႀကီး။
ရီရီခင္သည္ မိမိဆိုင္းဘုတ္အား တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ အနည္းငယ္၀င့္ႂကြားစြာျဖင့္ သူမ အခန္းထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ M.B.B.S ၏ေနာက္တြင္ M. Sc လိုက္လာဖို႔၊ ထုိေနာက္တြင္မွ MRCOG ဟူေသာ အလြန္ ခက္ခဲသည့္ ဘြဲ႔တစ္ခု ကပ္ၿငိပါလာဖို႔ သူမေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ အရာေတြကို ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္႐ုံမွ်ပင္ ၾကက္သီးထခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ သူမ၏MRCOG ေျဖခဲ့ရေသာ ခက္ခဲသည့္ရက္မ်ား ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ဘာျဖစ္ လို႔မ်ား ထုိအရာသည္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုေပၚမွ စကားလံုး ငါးလံုးတည္းျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အရာတစ္ခုေလာက္သာ ႀကီးက်ယ္ေနခဲ့ရပါလိမ့္။ သို႔ေသာ္ သူမ အႀကီးအက်ယ္ မွားယြင္းသြား သည္။ လူေတြက သူမ၏ သမိုင္းအား ေမ့ေဖ်ာက္ ထားႏုိင္လိမ့္မည္ဟု သူမ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြး ခဲ့ဖူး။ အတိတ္အားMRCOG က ဖံုးကြယ္ေပး လိုက္ေသာ အခါ ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာ ထုိဘဲြ႕ေလး အတြက္ သူမကိုယ္သူမ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူ မဆံုးေတာ့ေပ။
ထိုအရာသည္ အေတြးထဲသို႔ ေဒါက္တာ လင္းေအာင္ ေရာက္မလာခင္အထိသာ ၾကည္ႏူး ဖြယ္ျဖစ္သည္။ လင္းေအာင္က အရိပ္မည္းတစ္ခု၊ လင္းေအာင္က နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ဟု က်ိန္ဆဲ ပစ္ခဲ့ရေသာ ေန႔ေတြ မကုန္ႏုိင္ေသးပါလားဟု အထိတ္တလန္႔ လက္ခံလိုက္ရေလသည္။
သူမတြင္ အခ်စ္ဟူေသာ အရာကို ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါ။ တကယ္တမ္း “အခ်စ္” ဟု လြဲမွားစြာ အမည္တပ္ခံခဲ့ရခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူမဘဲြ႕လြန္ဒုတိယႏွစ္ ႐ႈံးနိမ့္ရေလာက္ ေအာင္ထိ ထိုအရာက ႏွိပ္စက္ႏုိင္အားႀကီးမား လြန္းခဲ့ေလသည္။
ေဒါက္တာ လင္းေအာင္သည္ သူမ ဘြဲ႕လြန္ တက္စဥ္ သူမ၏ ဆရာျဖစ္ဖို႔ မေကာင္းခဲ့ဘူးဟု အႀကိမ္မ်ားစြာ ေတြးမိေသာ စိတ္အား ျပန္လည္ ခ်ဳိးႏွိမ္လိုက္ရေလသည္။
“ဒါေတြ လိုခ်င္လို႔ ငါသူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး”
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္ပမာ သူမကိုယ္ သူမ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးတတ္ျမဲ။ အမွန္ေတာ့ သူမသည္ ေႂကြလုလုျဖစ္ခဲ့ေသာ ထန္းသီးျဖစ္ၿပီး လင္းေအာင္ကေတာ့ တမင္သက္ သက္နင္းခ်ပစ္ေသာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိေန႔က။
“ဘယ္လိုလဲ သမီး၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပပါတယ္ဆရာ”
ေျပာသာေျပာရသည္။ ဘာကို အဆင္ေျပသလဲ ေမးလိုက္မွန္းသူမ မရိပ္မိတတ္ခဲ့။ ထိုေန႔ ညက သူမ အိုတီထဲမွာ ရွိေနခဲ့ၿပီး သူကေတာ့ အ၀တ္လဲခန္းမွ အထြက္ လွမ္းေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေၾသာ္၊ ဒါနဲ႔ဆရာ CA cervix (သားအိမ္ ေခါင္းကင္ဆာ)ေက့စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး”
“ေဟ၊ ကိုယ္ ဒီည ေဆး႐ုံမွာ အိပ္မွာေလ၊ ခဏေနရင္ လာေမးလိုက္၊ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ရွိေနမယ္”
သူမသည္ ႐ိုးအေသာ သုိးငယ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္မွန္း ထိုေန႔ညက ကံၾကမၼာမွ အတည္ျပဳေပး ခဲ့ေလသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ သက္ျပင္းသံအား ထာ၀ရ ရြံရွာ စက္ဆုပ္ သြားေသာ သူမ အဖို႔ ထိုညသည္ နိမိတ္ဆိုး တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။
“သည္ကိစၥကို ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးကို မေျပာရဘူး၊ ကိုယ္က ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ကြာရွင္းပစ္မွာ မဟုတ္သလို မင္းကိုလည္း”
သူမ ငို႐ႈိက္မေနခဲ့ေသာ အခါ သူ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားေလသည္။ လင္းေအာင္က ရီရီခင္၏ ပညာရွာေဖြေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ရိပ္မိ ၿပီး ပညာျဖင့္မွ်ား၏။ သို႔ေသာ္ သူမက ငါးစာ အျဖစ္ အသံုးျပဳခံရေသာ တီေကာင္ မဟုတ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့ရသည့္ေန႔က သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ ရသလို ၀မ္းနည္းပူေဆြးရေသာ ေန႔လည္းျဖစ္၏။
ေဒါက္တာလင္းေအာင္ႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔၏ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း ေကာ္လံအား သူမ၏ ခုတင္ နံေဘးက စာၾကည့္စားပြဲေလးမွာ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းကာ ေထာင္ထားခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းသူ ဘ၀၌ တစ္ခါမွ် စာေမးပြဲမက်ဖူးသူ ရီရီခင္ က်႐ႈံးေလသည္။ ထို က်႐ႈံးမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းအား လူေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား သိၿပီးၾကၿပီဟု မေတြးခင္ထိ သူမေက်နပ္ ခဲ့ဖူးသည္။ မေကြးတိုင္း ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ုံႀကီး တြင္ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ တာ၀န္က်ေနေသာ ႏြယ္မာ လွမ္း၍ ဖုန္းဆက္ သတိမေပးလွ်င္ သူမ၏ လင္းေအာင္အေပၚ တြယ္ၿငိသြားမႈကို ပါးျပင္ေတြ လႈပ္ခတ္နီေစြးသြားရေလာက္ေအာင္ထိ အထိတ္ တလန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရမွာ မဟုတ္။ MRCOG ေျဖျဖစ္ရန္ တြန္းအားတစ္ခု အျဖစ္ သက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့မွာ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က။
၃။
ေဒါက္တာ ႏြယ္မာ၊ တြဲဖက္ ပါေမာကၡဌာန၊ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ ၊ ရန္ကုန္။
ႏြယ္မာသည္ မိမိအား ကာကြယ္ေပးထားေသာ မ်က္ႏွာမွ အမာရြတ္အား တစ္ခါမွ ေက်းဇူး မတင္ခဲ့ဖူးပါ။ ထိုအမာအရြတ္အား သူမ ပြင့္ျဖဴ ၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ုံတြင္ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ ရာထူးျဖင့္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့စဥ္က အမွတ္တမဲ့ ရရွိခဲ့ေလသည္။
“ဟုတ္တယ္ ရီရီခင္၊ သည္ေနရာကေတာင္ ငါျပန္ၾကားရတယ္ဆုိတာ နင္ယံုလား၊ နင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္ရီ”
တစ္ဖက္မွ တိုးတိတ္ေသာ သက္ျပင္းခိုး ႐ႈိက္သံက ႏြယ္မာ့အား တုန္လႈပ္ ေစေလသည္။ စကားေျပာခြက္အား တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားေသာ ႏြယ္မာ့ လက္တြင္ ေခြၽးေစးမ်ားက စိုထုိင္းစျပဳၿပီ ျဖစ္၏။
“နင္နဲ႔ ဆရာလင္းေအာင္က၊ ကန္ေတာ့ေနာ္ ရီရီ Living Together”
“မဟုတ္ဘူး ႏြယ္မာ၊ အဲဒါRape ပဲ”
စကားေျပာခြက္ကို ဆယ္မိနစ္စာေလာက္ ကိုင္ထားခဲ့ရၿပီး သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္၀မ္းကြဲ သြားၾကတာကို မေျပာဘဲႏွင့္ သိႏွင့္ေနၾကသည္။
“Rape လို႔ေျပာဖို႔က အေၾကာင္းအဂၤါ ငါးခ်က္ထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ တုိက္ဆိုင္ရတယ္လို႔ မႈခင္း ေဆးပညာထဲမွာ”
“ေတာ္ေတာ့ ႏြယ္မာ၊ နင္တစ္ေန႔ သိလိမ့္မယ္၊ အဲဒါဟာ ဘယ္လိုမွ၊ ငါတို႔လို မိန္းမသားေတြ အဖို႔၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိး နင္မေရာက္ဖူးတဲ့ အတြက္ နင္ငါ့ကို နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
အမွန္ေတာ့ မေျပလည္စြာ ဖုန္းခ်ၿပီးခ်ိန္တြင္ ရီရီခင္ ေျပာေသာ အမွန္ တရားတစ္ခု အေၾကာင္း ႏြယ္မာ ေနာက္က်စြာ သိရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္က သူမ၏သမီး အျပင္းအထန္ ဖ်ားေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔ ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ႏြယ္မာသည္ ေဆးကုသပိုင္းေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အပိုင္းပါ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ တာ၀န္ ယူထားခဲ့ရသည္။
ထိုညကို သူမ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ တံခါးမင္းတုပ္ အားလံုး လံုျခံဳစြာ ခ်ထားခဲ့ၿပီးပါလ်က္ ေနာက္ေဖးတံခါးအား ေစ့႐ုံသာ ထားခဲ့ျခင္းသည္ သူမ အမွားပါ။
“ဆရာမ၊ အေရးေပၚ လူနာေရာက္လို႔”
“ဘယ္မွာလဲ လူနာ။ ဘာျဖစ္တာလဲ”
အိပ္တစ္၀က္ ႏုိးတစ္၀က္ျဖင့္ လူးလဲ ထလာခဲ့ေသာ သူမသည္ လူနာ အား မျမင္မိေသးခင္မွာပင္ စိုးရိမ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံသည္ အိမ္ေရွ႕မွ လာေသာ အသံမဟုတ္ေပ။ သူမက မသိမသာ ေဖာက္ထားေသာ ထရံအကြက္ေလးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့။ သူမ၏ မ်က္လံုးအား ထရံ ေပါက္မွ ျမင္သြားဟန္ရွိေသာ ေယာက်္ားႀကီးသည္ ေနာက္ေဖးတံခါးအား ၾကမ္းတမ္းစြာ၊ ထို႔ေနာက္ သူမ တစ္ေယာက္တည္းေနေသာ အခန္းေလး၏ ၾကမ္းခင္းမ်ားေပၚ၊ ထုိ႔ေနာက္ နာက်င္စြာ ေဆာင့္ဆြဲ ခံလိုက္ရေသာ ဆံပင္မ်ား၊ ေက်ာႏွင့္ ၾကမ္းျပင္၏ ၾကမ္းရွစြာ ထိခတ္မႈ။
“မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္လိုမႈျဖင့္ ေသကြင္း(Vital Area) မဟုတ္ေသာ ေနရာ တစ္ေနရာရာအား တစ္ခ်က္ ထိုးခြင့္ရွိသည္”
ဘယ္ကဘယ္လို ၀င္လာမွန္း မသိေသာ ဥပေဒေရးရာ ေဆးပညာထဲမွ စာသားအား သတိရသြားခ်ိန္ သူမ လက္ထဲတြင္ ဖန္ခြက္အား ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္။
ရာဂ ျပင္းျပေနေသာ ေယာက်္ားႀကီး၏ နဖူးမွ က်ဆင္းလာေသာ ေသြးမ်ားအား သူမ ဘ၀တြင္ အရြံရွာဆံုးျဖစ္ခဲ့မည္ ထင္သည္။ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာႏွင့္အတူ သူမ၏ညာဘက္ပါးျပင္သည္လည္း ျပင္းစြာေသာ ႐ုိက္ႏွက္မႈ ေၾကာင့္ ထူပူသြားခဲ့သည္။ သူမပါးအား လွီးျဖတ္ခဲ့ေသာဓားက ထုိလူအား တစ္ျပန္ ထိုးမိေစခဲ့သည္။ ထုိလူ၏ေသဆံုးျခင္း တြင္ ႏြယ္မာ၏စနက္ လံုး၀မပါ၀င္ေၾကာင္း တရား႐ုံး ထြက္ဆိုခဲ့စဥ္ကစ၍ ႏြယ္မာသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ မွန္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။
ရီရီခင္ေျပာတာ မွန္တယ္ဟု သူမ ေျပာျပ ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း ဗ.ွ ဘ၀အား စိတ္ကုန္လာသည္။ သူမ မေျဖျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ဖူးေသာ ၾွခ ၀င္ခြင့္အတြက္ ထိုႏွစ္က ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ အထူးျပဳဘာသာရပ္မွာ ေယာက်္ားေတြ သက္၀င္ျခင္းမရွိ၊ မနာလို မုန္းတီးမႈမရွိ၊ အသက္႐ွဴသံေတြမရွိေသာ၊ တစ္႐ွဴး စမ်ား၊ ေသြးဖလင္မ်ား၊ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ေရာဂါေဗဒ ဘာသာရပ္ ျဖစ္ ေလသည္။
သူမသည္ ေယာက်္ားမုန္း ၀ါဒီ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ ဟု ခင္ခင္ႀကီး ေထာက္မျပမီကပင္ သူမကိုယ္ သူမ သိရွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာမွ ႀကီးမားေသာ အမာရြတ္အား ဖယ္ရွားရန္ နည္းလမ္းမ်ားကို ဘယ္ေသာအခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါ။
ထိုအမာအရြတ္သည္ သူမ၏ လက္နက္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။
၄။
ေဒါက္တာ ခင္ခင္ႀကီး၊ အတုိင္ပင္ခံ ဆရာ၀န္၊ ခြဲစိတ္အထူးကု၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆး႐ုံႀကီး။
ခင္ခင္ႀကီးသည္ သူမ၏ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း ခဲ့ေသာ ဘ၀မ်ားကို အျမဲလိုလို သတိရဆဲ ျဖစ္ သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ ကို တက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ က သူမသည္ ႐ိုး(လ္)နံပါတ္ တြမ္တီတူး ျဖစ္သည္။ တြမ္တီတူးသည္ တစ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ နယ္မွ ေက်ာင္း၀င္ခဲ့သူ ခင္ခင္ႀကီး မ်က္ႏွာပန္း မလွခဲ့ပါ။
အနည္းငယ္ ႏြမ္းပါးေသာ ရင္ဖံုးအက်ႌႏွင့္ ပြင့္႐ိုက္ထဘီသည္ သူမ၏ တံဆိပ္ျဖစ္သည္။ ထိုတံဆိပ္ အေပၚ ခတ္ႏွိပ္လိုက္သည့္ ေနာက္ထပ္ တံဆိပ္ တစ္ခုမွာ သူမ ငါးႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တခဲ့ဖူးသည့္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္႐ုံ ရွည္ျဖစ္သည္။ မ်ားမၾကာမီတြင္ လူအမ်ားက ခင္ခင္ႀကီးအား ဂ်ဴတီကုတ္တစ္ထည္ႏွင့္ အတူ အျမဲ တြဲမွတ္ေနတတ္သည္။
သူမအတြက္ေတာ့ ဂ်ဴတီကုတ္ဟူသည္ ကံၾကမၼာက ေပးအပ္လိုက္ေသာ ပထမဆံုး ဆုလာဘ္ျဖစ္သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္သည္ သူမ၏ စနစ္တက် ပ်ဳိးေထာင္ယူခဲ့ရေသာ ပန္းခင္း တစ္ခင္းျဖစ္သည္။ ထိုပန္းခင္း အတြက္ ေပါင္းသင္ေပးခဲ့ရွာေသာ မိဘႏွစ္ပါးအား ငဲ့ညႇာ စြာျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ေထာက္ပံ့ေငြျဖင့္ပင္ တရစပ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။
ဒုတိယ အမ္ဘီတြင္ အလြန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူး ေသာ အနာတမီဒစ္(စ္)တင္း(န္)ရွင္း ျပဳတ္သြားခဲ့သည္။ ဆာဂ်င္ ဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္ စစ္ေသာခံုတြင္ သူမ အလူးအလဲ က်႐ႈံးေလသည္။ ထ႔ိုေနာက္ တတိယ အမ္ဘီႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္းက ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တုိက္ ေရာဂါေဗဒ ဂုဏ္ထူး ရဖူးသူ အျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ ထုဆစ္ခဲ့ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ထိ သူမ၏ အိပ္မက္အား ရွာေဖြ မေတြ႔ရွိခဲ့ေသး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္းကရွိ ဗိုက္ဗာခံု တစ္ခုတြင္ သူမအိပ္မက္အား ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔ ရွိခဲ့ေလသည္။ ထုိေန႔က စာစစ္ဆရာမွာ ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ ၀မ္းနည္းစြာ သိရွိခဲ့သည္။ အနည္းငယ္ အသက္ႀကီးမည္ ထင္ရေသာ္လည္း ေတာင့္တင္း သန္မာေသာ ကိုယ္ေနဟန္ႏွင့္ ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ခနဲ႔ရိပ္မ်ား ယွက္သန္းေနသည္ဟု သူမ သိလိုက္သည္။ ထုိေန႔က ေမးခြန္းမွာ Disfiguration (႐ုပ္ဆိုးပံု ပ်က္ျခင္း) အေၾကာင္းျဖစ္သည္။
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ေမးရဦးမယ္၊ ဆရာ၀န္ ဆိုတာ လူနာရဲ႕ယံုၾကည္မႈရဖို႔ လိုအပ္သလား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ လိုအပ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး”
“ဒါဆိုရင္ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခု ႐ုပ္ဆိုးပန္းဆိုး ျဖစ္ေစမယ့္ အမာရြတ္တစ္ခုခုရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မ်ဳိးဟာ လူနာရဲ႕ယံုၾကည္မႈကို ရပါဦးမလား”
ခင္ခင္ႀကီးက အနည္းငယ္မွ် တံု႔ဆိုင္းမေနဘဲ ရဲ၀ံ့စြာေျဖခဲ့သည္။
“ရႏုိင္ပါတယ္ ဆရာ”
ဆရာႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွ နားမလည္ႏုိင္ ေသာခနဲ႔တဲ့တဲ့ အရိပ္အား သူမ သိရွိ ခံစားလိုက္မိသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ ရႏုိင္ရမွာလဲ”
“ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ဟာ သူ႔အေပၚ ထားရွိမယ့္ လူနာရဲ႕ အသက္ ပံုေအာ ေပးထားရေလာက္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ယြင္း သြားရေလာက္ေအာင္ထိ မလႊမ္းမိုး ႏုိင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ ဆရာ”
ဆရာႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ဟားေတာ့ သူမ ဘယ္ဘက္ လက္ဖမိုးအား ဂ်ဴတီ ကုတ္အိတ္ကပ္ထဲမွ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း ထုတ္၍ ျခစ္ကုတ္ဖဲ့ထားရသည္။ ထုိနာက်င္မႈက သူမ ေဒါသအား ေခတၱ ဖယ္ခြာေစခဲ့သည္။
“ဒါဆို ညည္း ဘာလို႔ ဂ်ဴတီကုတ္ ၀တ္သလဲ”
ခင္ခင္ႀကီးမွာ ႏြမ္းပါးေသာေၾကာင့္ ဒုတိယ ႏွစ္မွစ၍ ဂိုက္ဒ္ျပခဲ့ေသာ လစာေငြမ်ားျဖင့္ အေဆာင္ငွား ေနႏုိင္ရန္ထိ ဖူလုံခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဆာင္တြင္ ႏွစ္ႀကီး အစ္မမ်ားမွ ေျပာျပဖူးေသာ ဗဟုသုတမ်ားအား သူမ ၾကားနာခြင့္ရခဲ့သည္။ ထုိညက မမေဇာ္သည္ သူမ၏ အျဖစ္အပ်က္အား မ်က္ရည္လည္လ်က္ကပင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးေလသည္။ မမေဇာ္ ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ တုိက္နယ္ေဆး ႐ုံတစ္ခုတြင္ တာ၀န္က်စဥ္က အေၾကာင္းမ်ားထဲမွ ခင္ခင္ႀကီး အမွတ္တရ ရွိလွေသာ စကား တစ္ခြန္းရွိခဲ့သည္။
“အဲဒီေန႔က သိပ္ေမွာင္မိုက္လြန္းၿပီး ကိုယ္က ကိုယ့္ေဆး႐ုံရဲ႕ေျမသင္းရနံ႔ေလးကို ႐ႈိက္ၿပီး ႐ွဴေနခဲ့ခ်ိန္ေပါ့၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာရွိတာ ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေဆး႐ုံ၊ ဒါဟာကိုယ့္ရဲ႕ေျမပဲလို႔ ယံုၾကည္ရင္း ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္”
“တစ္ေနရာအေရာက္ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ေမွာင္ရိပ္ တစ္ခုဟာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ဖမ္းအုပ္ၿပီး အ၀တ္နဲ႔ ဆို႔ပစ္လိုက္တာ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိး ကိုယ္ရလိုက္တယ္”
ခင္ခင္ႀကီး ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထသည္ အထိ တုန္လႈပ္သြားသည္။
“ေနာက္ၿပီး သူက”
“မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ မမေဇာ္ရယ္”
“နားေထာင္ပါ ခင္ခင္ႀကီး၊ သူဟာ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္တဲ့ မုဒိမ္းသမား တစ္ေယာက္ ဆိုတာ ကိုယ္သိသြားတယ္”
“ဘယ္လို”
“မင္းသိလား၊ သူ ကိုယ့္အက်ႌၾကယ္သီး ေတြကို ၾကမ္းရွစြာ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္ေတာ့ သူ ကိုယ့္ဘယ္လက္မွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အ၀တ္ စကို ဆြဲေျဖဖို႔ႀကိဳးစားတယ္၊ သူ ဘာျဖစ္သြားမယ္ ထင္လဲ”
ခင္ခင္ႀကီး ေခါင္းခါျပခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။
“သူသိပ္လန္႔သြားတယ္၊ အဲဒါဟာ ဂ်ဴတီကုတ္တစ္ထည္ ျဖစ္ေနမွန္း သိၿပီးသြားေတာ့ သူ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ကိုယ့္ေပၚက ဖယ္ခြာသြားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူက ကိုယ့္ကိုေမးတယ္၊ ခင္ဗ်ားက တုိက္နယ္က ဆရာ၀န္မ လားတဲ့”
မမေဇာ္သည္ ထုိညက မ်က္ရည္၀ဲေနခဲ့ပါသည္။
“သူ ကိုယ့္ကို ထုိင္ကန္ေတာ့သြားေသးတယ္၊ သူ႔ညီမ ကေလး ဖ်က္ခ်ၿပီး လက္လြန္မွ ေဆး႐ုံေရာက္လာတုန္းက ကုသေပးခဲ့ဖူးသူဟာ ကိုယ္ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္လို႔ သူ”
“သူက ျမင့္ျမတ္တဲ့ မုဒိမ္းသမားေပါ့ေနာ္ မမ”
မမေဇာ္က မ်က္ရည္ၾကားက နာက်င္စြာ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးတာ ခင္ခင္ႀကီး ျပန္အမွတ္ရေလသည္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ သူျမင့္ျမတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ျမင့္ျမတ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မုဒိမ္းသမား ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါဟာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ ငဲ့ညႇာမႈေၾကာင့္ပဲ။ ကိုယ္က သ႔ူညီမကို ကယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ၀န္ ဆိုတဲ့ အသိ သူ႔မွာ ျဖစ္သြားလို႔ပဲ။ အဲလိုျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ့္ကို ကူညီေပးတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို ကိုယ္ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့ေတာ့ဘူး”
မမေဇာ္၏ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ခင္ခင္ႀကီးက ဗိုက္ဗာခံုတြင္ အဆိုတစ္ခု တင္သြင္းလိုက္ေလသည္။
“ဂ်ဴတီကုတ္ဟာ ဆရာ၀န္ရဲ႕လက္နက္ တစ္ခုေပါ့ ဆရာ”
ေဘးမွ အကူ စာစစ္ဆရာက စိတ္ပ်က္သြားၿပီး ဆရာႀကီးက စုတ္သပ္ ပစ္လိုက္သည္။ သူမ မမွားဘူးဆုိတာ သူမကိုယ္တိုင္သာ သိမည္။ သို႔ေသာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္ဖို႔ေတာ့ သူတို႔ေက်နပ္ႏုိင္မည့္အေျဖတစ္ခုခုကို ေပးရလိမ့္မည္။
“ဂ်ဴတီကုတ္ဟာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ သေကၤတပါ ဆရာ”
ထိုစကားသည္ တစ္၀က္သာမွန္ၿပီး တစ္၀က္မွားေနေၾကာင္း သူမ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ ေ၀းလံေခါင္းပါး၍ အားကိုးရာမဲ့ေသာ ေနရာမ်ား၌ တာ၀န္ က်ရသည့္အခါ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၏Weaker Sex အေပၚ အျမတ္ ထုတ္ေနၾကေသာ ေယာက်္ားေတြ ဒုႏွင့္ေဒး။ လြင္ထီးေခါင္ေခါင္၌ တာ၀န္ က်သြားခဲ့ဖူးေသာ အမ်ဳိးသမီး၀န္ထမ္းမ်ား၏ ဘ၀က မီးေမာင္းထိုးျပရ ေလာက္ေအာင္ထိ ခမ္းနားသည့္ျဖစ္အင္ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိခဲ့ပါ။
သို႔ရာတြင္ ရပ္ရြာမွ မျပန္ေစလို၍ မေတာ္တဆ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းခံရဖူးေသာ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ မိမိ၏ ညီမ အရင္းေခါက္ေခါက္ကို ေမြးဖြား ေပးခဲ့ေသာMid-Wife (သားဖြားဆရာမ)ေလးကို အျပန္လမ္းတြင္ လူနာရွင္ အစ္ကိုမ်ားမွ လမ္းခုလတ္၌ အုပ္စုဖြဲ႕၍ အဓမၼျပဳက်င့္ကာ သတ္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို သူမ အႀကိမ္မ်ားစြာ ၾကားခဲ့ဖူးေလသည္။
“အဲဒီေတာ့ ဆရာ၀န္က ဂ်ဴတီကုတ္ ၀တ္ဖို႔ အေရးႀကီးသလို လူနာရဲ႕ ယံုၾကည္မႈရဖို႔လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မေနဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့”
ခင္ခင္ႀကီး ရယ္ေမာမိလိုက္သံမွာ ခပ္အုပ္အုပ္မွ်သာျဖစ္သည္။
“ေဟ့ မရယ္နဲ႔ေလ၊ ညည္းက ေယာက်္ား မယူမွာ က်ေနတာပဲ”
နံေဘးမွ အကူစာစစ္ဆရာ၏ စကားသံေၾကာင့္ သူမ ရင္ဘတ္ေတြ ဆူေ၀ လႈပ္ခတ္သြားခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲေလ။ အမ်ားစုေသာ ေယာက်္ားသားမ်ား၏ ဦးေႏွာက္တြင္ မိန္းမေတြ ေယာက်္ား မယူရင္ မေနႏုိင္ဘူးဟု ဘယ္လိုအေတြးႏွင့္မ်ား ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါလိမ့္။
“ဟုတ္တယ္၊ ငါက မင္းတို႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အသိကို စမ္းၾကည့္တာ၊ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ လူငယ္ေတြဆီက ဒါက ဒါပဲရတယ္၊ မင္းတုိ႔ေခါင္းမွာ ဘာအေတြး အေခၚမွ မရွိဘူး”
ခင္ခင္ႀကီး၏ ဘယ္ဘက္လက္ဖမိုး ရဲတြတ္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္လြန္းေသာ ခင္ခင္ႀကီးသည္ အလြန္ရစ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာႀကီးေရွ႕၌ အျပံဳး တစ္ခ်က္မွ မပ်က္ေစခဲ့ပါ။ ပံုပ်က္ သြားေသာ္လည္း ျမင့္ျမတ္ျပည့္၀ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ သူ ၀တၳဳထဲမွ “ကိုျမင့္ေမာင္” အေၾကာင္း နာမည္ၾကား႐ုံျဖင့္ပင္၊ ႐ုပ္၀တၳဳမ်ား ေနာက္ဘြဲ႕မ်ားစြာရရွိဖို႔ အသည္းအသန္ လုိက္ခဲ့ဖူးမည္ျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာျပလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဂ်ဴတီကုတ္သည္ အမ်ဳိးသမီး ဆရာ၀န္မ်ား အတြက္ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးေၾကာင္း ကိုေတာ့ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ရွင္းျပျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
ေသြးမ်ားစို႔ေနေသာ ကုတ္ျခစ္ရာမ်ားႏွင့္အတူ ျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခင္ခင္ႀကီး ႏွလံုးသားမ်ား အဆမတန္ ထိခုိက္ေၾက ကြဲသြားပါသည္။ သူမအား တစ္ဖက္သတ္ ေလွာင္ရယ္ဖူးေသာ သူမွာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၊ ထုိေယာက်္ားသည္ ခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ၏ နာက်င္မႈမွ သူမ ခြဲစိတ္ကု ပညာအား ဘဲြ႕လြန္တက္ျဖစ္ေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ေပးခဲ့ေလသည္။
၅။
“ဟုတ္ပါရဲ႕ ခင္ခင္ႀကီးရယ္ ခုမွ သတိထားမိတယ္၊ နင့္ ဘယ္ဘက္ လက္ဖမိုးမွာ အမာရြတ္ေတြ က်န္ေနတုန္းပဲေနာ္”
ႏြယ္မာက အထိတ္တလန္႔ေအာ္ေတာ့ ရီရီခင္ကပါ လွမ္းၾကည့္ ေလသည္။
“မင္းေမာင္ေလး မိုးေဇာ္က ဘာမွ မေျပာခဲ့ဖူးလား”
“ဟင့္အင္း၊ ကိုယ္က ဆာဂ်င္ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း လက္အိတ္စြပ္ထား ရတယ္ေလ”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္တို႔ေျပာတာ ခြဲစိတ္ခန္း မဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေနရာ ရာမွာ မင္းရဲ႕အႏုပညာလက္ေပၚက အမာရြတ္ေတြကို”
ရီရီခင္သည္ စေနာက္ၿပီးမွ ႏြယ္မာ့မ်က္ႏွာမွ အမာရြတ္ကို ေယာင္ယမ္း သတိရသြားသည္။
“ေဆာရီးႏြယ္မာ၊ ကိုယ္က”
“ရီရီခင္၊ မင္းသိလား၊ သည္အမာရြတ္က ကိုယ့္ကို အမ်ားႀကီးကာ ကြယ္ေပးတယ္၊ ကိုယ့္အမာရြတ္ကို ကဲ့ရဲ႕မယ့္ လူတစ္ဦးတေလမွ မရွိဘူး၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကဲ့ရဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕Stain ဆိုးထားတဲ့ တစ္႐ွဴး ဆလိုက္ျပားေတြက ကဲ့ရဲ႕မွာေပါ့၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါရွိေနလို႔ ကိုယ္လံုျခံဳတယ္၊ ကိုယ့္လံုျခံဳတဲ့ အတြက္ ဒါကို ကိုယ့္လက္နက္လို႔ ကိုယ္သတ္မွတ္တယ္”
ႏြယ္မာက ေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လႈပ္ခတ္ေစ၍ တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ Pathologist ေတြရဲ႕ဘ၀မွာ အျခား လူနာေတြကို ေရာဂါတစ္ခုရဲ႕Diagnosis (ေရာဂါအမည္တပ္ျခင္း)နဲ႔ Prognosis (ေရာဂါ ေရွ႕အလားအလာ) ေတြ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ရသေလာက္ ကိုယ့္အေမသားဥအိမ္ ကင္ဆာ (M.O.T ) ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုေတာ့”
“ႏြယ္မာ”
ႏြယ္မာက ခင္ခင္ႀကီး၏ ပခံုးကို အားႏြဲ႕စြာ မွီထားခဲ့ေလသည္။ ႏြယ္မာသည္ မ်က္ရည္ က်မလာခဲ့ဘဲ ခႏၶာတစ္ခုလံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္သည္အထိ ငိုေႂကြးတတ္သူျဖစ္သည္။
“ကိုယ့္အေမရဲ႕Biopsy ယူထားတဲ့ အသားစကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ Slide ကို ျပင္ခဲ့ရၿပီး၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္”
“မေျပာနဲ႔ ႏြယ္မာ၊ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္”
သည္တစ္ခါေတာ့ ႏြယ္မာ အမွန္တကယ္ မ်က္ရည္က် သြားပါသည္။ တြဲဖက္ပါေမာကၡ တစ္ဦး မ်က္ရည္က်သြားသည့္ ျဖစ္အင္ကို ေက်ာင္းသား တစ္ဦးဦးျမင္သြားလွ်င္ စပ္စု ႏုိင္ေသးသည္။ Pathologist ဟု အမည္ရေသာ ေရာဂါေဗဒ ဆရာ၀န္ေတြက မ်က္ရည္ရွားပါး သူေတြဟု ရီရီခင္ေရာ၊ ခင္ခင္ႀကီးပါ နားလည္ ထားေလသည္။
၆။
အလင္းမွာ မွိန္ေဖ်ာ့အားငယ္ဆဲျဖစ္သည္။ ထို မိွန္ပ်ပ် အလင္းေအာက္မွာပင္ သူမတို႔၏ မ်က္၀န္းမ်ား ရီေ၀ေနၾကေလသည္။ ခ်ဳပ္တည္းမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္မႈမ်ားႏွင့္ ေနသားက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးခ်ိန္ သူမတို႔၏ မသိစိတ္၌ ေသသပ္စြာ ခိုတြယ္ၿပီးေသာ အရာမွာ “အခ်စ္” ျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေနာက္က်စြာ သိရွိခဲ့ ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာပင္ ေနာက္ထပ္ ဆံုစည္းရန္ သိပ္မလြယ္ကူလွေသာ သူတို႔တစ္ေတြသည္ သိစိတ္၌ ပင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖံုးကြယ္လ်က္ ႏွလံုးသားေတြကို မိမိဘာမိမိ ဆြဲႏုတ္ပစ္ခဲ့ၾက ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ တတိယအရြယ္ မိန္းမသား သံုးဦးသည္ ရယ္ေမာလ်က္ပင္ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲခဲ့ ၾကသည္။ ကိုယ္ပိုင္ လက္နက္မ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ ဒဏ္ရာမ်ား အျဖစ္ စေတးခံခဲ့ရဖူးေၾကာင္း ကိုေတာ့ မသိက်ဳိးကြၽန္ ျပဳရင္းျဖစ္ပင္၊ သူမတို႔၏ လက္ရွိ ဘ၀မ်ားအား ခမ္းနားဆဲ ျဖစ္သည္ဟူ၍ စနစ္က်စြာ ေက်နပ္ ယံုၾကည္ ပစ္ခဲ့ၾက ေလသည္။
“ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ေ၀းကြာခဲ့ပါလိမ့္” ထို႕ေနာက္ သူတို႔ အားလံုးသည္ မတိုင္ပင္ ရပါဘဲလ်က္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ရယ္ေမာမိ သြားသည္။ အားေဖ်ာ့လွေသာ အလင္းအေရာင္သည္ သူတို႔အားလံုး၏ ေၾကကြဲမႈကို စုပ္ယူဖမ္းဆြဲ မေပးႏုိင္ပါ။
“ဟုတ္ပါရဲ႕ ငါတို႔ ဆံပင္ေတြေတာင္ မီးခိုးရင့္ေရာင္ သန္းေနၿပီ၊ ခင္ခင္ႀကီးက လြဲလို႔ေပါ့” ရီရီခင္၏ ခ်စ္ခင္စြာ အေငၚတူးလိုက္သံ ေအာက္မွာ ခင္ခင္ႀကီး ဇက္ပု သြားခဲ့ေလသည္။ လွ်ာေလး တစ္လစ္ႏွင့္ ရွက္စႏုိး အမူအရာ ျပေနခဲ့ေသာ ခင္ခင္ႀကီးက အရွက္ေျပ ျပန္ဖာရန္ ႀကိဳးစားသည္။ “ကိုယ္က ဆိုးေဆး ကူရတယ္ေလ၊ မကူလို႔မွ မျဖစ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ေမာင္ေလးက ကိုယ့္ကို”
“သြားပါ၊ ရွီးတဲ့မွပဲ၊ ဒါခြဲစိတ္ အထူးကု ဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာသင့္တဲ့ စကားလား”
ႏြယ္မာက အတည္ေပါက္ ေဟာက္လိုက္ သည့္အခါ သူတို႔ အားလံုး၏ အတိတ္မ်ားအား သတိတရ ရွိသြားသည္ကို ကာကြယ္ခ်ိန္ မရ လိုက္ခဲ့။
“ႏြယ္မာေျပာတာ မွန္တယ္ ခင္ခင္ႀကီး၊ မင္းေမာင္ေလးက မင္းကို ခ်စ္မိသြားတာ ႏွာေခါင္းစည္း အထက္က ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ ေၾကာင့္ပဲ ဆိုတာေလ”
“အို အဲဒါ အမွန္ပဲ ႏြယ္မာ၊ သူကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာ”
ရယ္စရာ မဟုတ္မွန္း သိလ်က္ကပင္ ရယ္ေမာမိသြားျပန္သည္။ ဘြဲ႕လြန္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား မိုးေဇာ္ႏွင့္ အတုိင္ပင္ခံ ဆရာ၀န္ ခင္ခင္ႀကီးတို႔၏ သတင္းအား ရီရီခင္ႏွင့္ ႏြယ္မာ ၾကားမိသြားျခင္းမွာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပါ။ သူမတို႔ အားလံုးက တစ္ေယာက္၀မ္းနာ တစ္ေယာက္သိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဇရာ၏ အထုအေထာင္းအား ဆိုးေဆးျဖင့္ အျမဲတေစ ကူ၍ မရေၾကာင္း ခင္ခင္ႀကီး သိထားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမရင္ထဲတြယ္ၿငိဖူးေသာ မုိးေဇာ္အား သူမကိုယ္တိုင္ပင္ ရက္စက္စြာ ကန္ ထုတ္ခဲ့ရဖူးေၾကာင္း ကိုေတာ့ ႏြယ္မာတို႔အား ေျပာမျပ ျဖစ္ပါ။
“ကိုယ္တို႔အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ဖူးတာခ်ည္းပဲေနာ္။ ႏွစ္အေရအတြက္ သိပ္ မမွတ္မိလွေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘဲြ႕လြန္တက္ခဲ့ ၾကတုန္းက”
၂။
ေဒါက္တာ ရီရီခင္၊ သားဖြားႏွင့္မီးယပ္ အထူးကု၊ မႏၲေလးဗဟုိအမ်ဳိး သမီးေဆး႐ုံႀကီး။
ရီရီခင္သည္ မိမိဆိုင္းဘုတ္အား တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ အနည္းငယ္၀င့္ႂကြားစြာျဖင့္ သူမ အခန္းထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ M.B.B.S ၏ေနာက္တြင္ M. Sc လိုက္လာဖို႔၊ ထုိေနာက္တြင္မွ MRCOG ဟူေသာ အလြန္ ခက္ခဲသည့္ ဘြဲ႔တစ္ခု ကပ္ၿငိပါလာဖို႔ သူမေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ အရာေတြကို ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္႐ုံမွ်ပင္ ၾကက္သီးထခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ သူမ၏MRCOG ေျဖခဲ့ရေသာ ခက္ခဲသည့္ရက္မ်ား ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ဘာျဖစ္ လို႔မ်ား ထုိအရာသည္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုေပၚမွ စကားလံုး ငါးလံုးတည္းျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အရာတစ္ခုေလာက္သာ ႀကီးက်ယ္ေနခဲ့ရပါလိမ့္။ သို႔ေသာ္ သူမ အႀကီးအက်ယ္ မွားယြင္းသြား သည္။ လူေတြက သူမ၏ သမိုင္းအား ေမ့ေဖ်ာက္ ထားႏုိင္လိမ့္မည္ဟု သူမ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြး ခဲ့ဖူး။ အတိတ္အားMRCOG က ဖံုးကြယ္ေပး လိုက္ေသာ အခါ ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာ ထုိဘဲြ႕ေလး အတြက္ သူမကိုယ္သူမ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူ မဆံုးေတာ့ေပ။
ထိုအရာသည္ အေတြးထဲသို႔ ေဒါက္တာ လင္းေအာင္ ေရာက္မလာခင္အထိသာ ၾကည္ႏူး ဖြယ္ျဖစ္သည္။ လင္းေအာင္က အရိပ္မည္းတစ္ခု၊ လင္းေအာင္က နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ဟု က်ိန္ဆဲ ပစ္ခဲ့ရေသာ ေန႔ေတြ မကုန္ႏုိင္ေသးပါလားဟု အထိတ္တလန္႔ လက္ခံလိုက္ရေလသည္။
သူမတြင္ အခ်စ္ဟူေသာ အရာကို ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါ။ တကယ္တမ္း “အခ်စ္” ဟု လြဲမွားစြာ အမည္တပ္ခံခဲ့ရခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူမဘဲြ႕လြန္ဒုတိယႏွစ္ ႐ႈံးနိမ့္ရေလာက္ ေအာင္ထိ ထိုအရာက ႏွိပ္စက္ႏုိင္အားႀကီးမား လြန္းခဲ့ေလသည္။
ေဒါက္တာ လင္းေအာင္သည္ သူမ ဘြဲ႕လြန္ တက္စဥ္ သူမ၏ ဆရာျဖစ္ဖို႔ မေကာင္းခဲ့ဘူးဟု အႀကိမ္မ်ားစြာ ေတြးမိေသာ စိတ္အား ျပန္လည္ ခ်ဳိးႏွိမ္လိုက္ရေလသည္။
“ဒါေတြ လိုခ်င္လို႔ ငါသူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး”
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္ပမာ သူမကိုယ္ သူမ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးတတ္ျမဲ။ အမွန္ေတာ့ သူမသည္ ေႂကြလုလုျဖစ္ခဲ့ေသာ ထန္းသီးျဖစ္ၿပီး လင္းေအာင္ကေတာ့ တမင္သက္ သက္နင္းခ်ပစ္ေသာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိေန႔က။
“ဘယ္လိုလဲ သမီး၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပပါတယ္ဆရာ”
ေျပာသာေျပာရသည္။ ဘာကို အဆင္ေျပသလဲ ေမးလိုက္မွန္းသူမ မရိပ္မိတတ္ခဲ့။ ထိုေန႔ ညက သူမ အိုတီထဲမွာ ရွိေနခဲ့ၿပီး သူကေတာ့ အ၀တ္လဲခန္းမွ အထြက္ လွမ္းေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေၾသာ္၊ ဒါနဲ႔ဆရာ CA cervix (သားအိမ္ ေခါင္းကင္ဆာ)ေက့စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး”
“ေဟ၊ ကိုယ္ ဒီည ေဆး႐ုံမွာ အိပ္မွာေလ၊ ခဏေနရင္ လာေမးလိုက္၊ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ရွိေနမယ္”
သူမသည္ ႐ိုးအေသာ သုိးငယ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္မွန္း ထိုေန႔ညက ကံၾကမၼာမွ အတည္ျပဳေပး ခဲ့ေလသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ သက္ျပင္းသံအား ထာ၀ရ ရြံရွာ စက္ဆုပ္ သြားေသာ သူမ အဖို႔ ထိုညသည္ နိမိတ္ဆိုး တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။
“သည္ကိစၥကို ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးကို မေျပာရဘူး၊ ကိုယ္က ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ကြာရွင္းပစ္မွာ မဟုတ္သလို မင္းကိုလည္း”
သူမ ငို႐ႈိက္မေနခဲ့ေသာ အခါ သူ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားေလသည္။ လင္းေအာင္က ရီရီခင္၏ ပညာရွာေဖြေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ရိပ္မိ ၿပီး ပညာျဖင့္မွ်ား၏။ သို႔ေသာ္ သူမက ငါးစာ အျဖစ္ အသံုးျပဳခံရေသာ တီေကာင္ မဟုတ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့ရသည့္ေန႔က သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ ရသလို ၀မ္းနည္းပူေဆြးရေသာ ေန႔လည္းျဖစ္၏။
ေဒါက္တာလင္းေအာင္ႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔၏ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း ေကာ္လံအား သူမ၏ ခုတင္ နံေဘးက စာၾကည့္စားပြဲေလးမွာ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းကာ ေထာင္ထားခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းသူ ဘ၀၌ တစ္ခါမွ် စာေမးပြဲမက်ဖူးသူ ရီရီခင္ က်႐ႈံးေလသည္။ ထို က်႐ႈံးမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းအား လူေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား သိၿပီးၾကၿပီဟု မေတြးခင္ထိ သူမေက်နပ္ ခဲ့ဖူးသည္။ မေကြးတိုင္း ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ုံႀကီး တြင္ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ တာ၀န္က်ေနေသာ ႏြယ္မာ လွမ္း၍ ဖုန္းဆက္ သတိမေပးလွ်င္ သူမ၏ လင္းေအာင္အေပၚ တြယ္ၿငိသြားမႈကို ပါးျပင္ေတြ လႈပ္ခတ္နီေစြးသြားရေလာက္ေအာင္ထိ အထိတ္ တလန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရမွာ မဟုတ္။ MRCOG ေျဖျဖစ္ရန္ တြန္းအားတစ္ခု အျဖစ္ သက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့မွာ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က။
၃။
ေဒါက္တာ ႏြယ္မာ၊ တြဲဖက္ ပါေမာကၡဌာန၊ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ ၊ ရန္ကုန္။
ႏြယ္မာသည္ မိမိအား ကာကြယ္ေပးထားေသာ မ်က္ႏွာမွ အမာရြတ္အား တစ္ခါမွ ေက်းဇူး မတင္ခဲ့ဖူးပါ။ ထိုအမာအရြတ္အား သူမ ပြင့္ျဖဴ ၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ုံတြင္ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ ရာထူးျဖင့္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့စဥ္က အမွတ္တမဲ့ ရရွိခဲ့ေလသည္။
“ဟုတ္တယ္ ရီရီခင္၊ သည္ေနရာကေတာင္ ငါျပန္ၾကားရတယ္ဆုိတာ နင္ယံုလား၊ နင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္ရီ”
တစ္ဖက္မွ တိုးတိတ္ေသာ သက္ျပင္းခိုး ႐ႈိက္သံက ႏြယ္မာ့အား တုန္လႈပ္ ေစေလသည္။ စကားေျပာခြက္အား တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားေသာ ႏြယ္မာ့ လက္တြင္ ေခြၽးေစးမ်ားက စိုထုိင္းစျပဳၿပီ ျဖစ္၏။
“နင္နဲ႔ ဆရာလင္းေအာင္က၊ ကန္ေတာ့ေနာ္ ရီရီ Living Together”
“မဟုတ္ဘူး ႏြယ္မာ၊ အဲဒါRape ပဲ”
စကားေျပာခြက္ကို ဆယ္မိနစ္စာေလာက္ ကိုင္ထားခဲ့ရၿပီး သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္၀မ္းကြဲ သြားၾကတာကို မေျပာဘဲႏွင့္ သိႏွင့္ေနၾကသည္။
“Rape လို႔ေျပာဖို႔က အေၾကာင္းအဂၤါ ငါးခ်က္ထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ တုိက္ဆိုင္ရတယ္လို႔ မႈခင္း ေဆးပညာထဲမွာ”
“ေတာ္ေတာ့ ႏြယ္မာ၊ နင္တစ္ေန႔ သိလိမ့္မယ္၊ အဲဒါဟာ ဘယ္လိုမွ၊ ငါတို႔လို မိန္းမသားေတြ အဖို႔၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိး နင္မေရာက္ဖူးတဲ့ အတြက္ နင္ငါ့ကို နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
အမွန္ေတာ့ မေျပလည္စြာ ဖုန္းခ်ၿပီးခ်ိန္တြင္ ရီရီခင္ ေျပာေသာ အမွန္ တရားတစ္ခု အေၾကာင္း ႏြယ္မာ ေနာက္က်စြာ သိရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္က သူမ၏သမီး အျပင္းအထန္ ဖ်ားေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔ ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ႏြယ္မာသည္ ေဆးကုသပိုင္းေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အပိုင္းပါ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ တာ၀န္ ယူထားခဲ့ရသည္။
ထိုညကို သူမ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ တံခါးမင္းတုပ္ အားလံုး လံုျခံဳစြာ ခ်ထားခဲ့ၿပီးပါလ်က္ ေနာက္ေဖးတံခါးအား ေစ့႐ုံသာ ထားခဲ့ျခင္းသည္ သူမ အမွားပါ။
“ဆရာမ၊ အေရးေပၚ လူနာေရာက္လို႔”
“ဘယ္မွာလဲ လူနာ။ ဘာျဖစ္တာလဲ”
အိပ္တစ္၀က္ ႏုိးတစ္၀က္ျဖင့္ လူးလဲ ထလာခဲ့ေသာ သူမသည္ လူနာ အား မျမင္မိေသးခင္မွာပင္ စိုးရိမ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံသည္ အိမ္ေရွ႕မွ လာေသာ အသံမဟုတ္ေပ။ သူမက မသိမသာ ေဖာက္ထားေသာ ထရံအကြက္ေလးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့။ သူမ၏ မ်က္လံုးအား ထရံ ေပါက္မွ ျမင္သြားဟန္ရွိေသာ ေယာက်္ားႀကီးသည္ ေနာက္ေဖးတံခါးအား ၾကမ္းတမ္းစြာ၊ ထို႔ေနာက္ သူမ တစ္ေယာက္တည္းေနေသာ အခန္းေလး၏ ၾကမ္းခင္းမ်ားေပၚ၊ ထုိ႔ေနာက္ နာက်င္စြာ ေဆာင့္ဆြဲ ခံလိုက္ရေသာ ဆံပင္မ်ား၊ ေက်ာႏွင့္ ၾကမ္းျပင္၏ ၾကမ္းရွစြာ ထိခတ္မႈ။
“မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္လိုမႈျဖင့္ ေသကြင္း(Vital Area) မဟုတ္ေသာ ေနရာ တစ္ေနရာရာအား တစ္ခ်က္ ထိုးခြင့္ရွိသည္”
ဘယ္ကဘယ္လို ၀င္လာမွန္း မသိေသာ ဥပေဒေရးရာ ေဆးပညာထဲမွ စာသားအား သတိရသြားခ်ိန္ သူမ လက္ထဲတြင္ ဖန္ခြက္အား ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္။
ရာဂ ျပင္းျပေနေသာ ေယာက်္ားႀကီး၏ နဖူးမွ က်ဆင္းလာေသာ ေသြးမ်ားအား သူမ ဘ၀တြင္ အရြံရွာဆံုးျဖစ္ခဲ့မည္ ထင္သည္။ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာႏွင့္အတူ သူမ၏ညာဘက္ပါးျပင္သည္လည္း ျပင္းစြာေသာ ႐ုိက္ႏွက္မႈ ေၾကာင့္ ထူပူသြားခဲ့သည္။ သူမပါးအား လွီးျဖတ္ခဲ့ေသာဓားက ထုိလူအား တစ္ျပန္ ထိုးမိေစခဲ့သည္။ ထုိလူ၏ေသဆံုးျခင္း တြင္ ႏြယ္မာ၏စနက္ လံုး၀မပါ၀င္ေၾကာင္း တရား႐ုံး ထြက္ဆိုခဲ့စဥ္ကစ၍ ႏြယ္မာသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ မွန္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။
ရီရီခင္ေျပာတာ မွန္တယ္ဟု သူမ ေျပာျပ ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း ဗ.ွ ဘ၀အား စိတ္ကုန္လာသည္။ သူမ မေျဖျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ဖူးေသာ ၾွခ ၀င္ခြင့္အတြက္ ထိုႏွစ္က ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ အထူးျပဳဘာသာရပ္မွာ ေယာက်္ားေတြ သက္၀င္ျခင္းမရွိ၊ မနာလို မုန္းတီးမႈမရွိ၊ အသက္႐ွဴသံေတြမရွိေသာ၊ တစ္႐ွဴး စမ်ား၊ ေသြးဖလင္မ်ား၊ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ေရာဂါေဗဒ ဘာသာရပ္ ျဖစ္ ေလသည္။
သူမသည္ ေယာက်္ားမုန္း ၀ါဒီ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ ဟု ခင္ခင္ႀကီး ေထာက္မျပမီကပင္ သူမကိုယ္ သူမ သိရွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာမွ ႀကီးမားေသာ အမာရြတ္အား ဖယ္ရွားရန္ နည္းလမ္းမ်ားကို ဘယ္ေသာအခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါ။
ထိုအမာအရြတ္သည္ သူမ၏ လက္နက္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။
၄။
ေဒါက္တာ ခင္ခင္ႀကီး၊ အတုိင္ပင္ခံ ဆရာ၀န္၊ ခြဲစိတ္အထူးကု၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆး႐ုံႀကီး။
ခင္ခင္ႀကီးသည္ သူမ၏ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း ခဲ့ေသာ ဘ၀မ်ားကို အျမဲလိုလို သတိရဆဲ ျဖစ္ သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ ကို တက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ က သူမသည္ ႐ိုး(လ္)နံပါတ္ တြမ္တီတူး ျဖစ္သည္။ တြမ္တီတူးသည္ တစ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ နယ္မွ ေက်ာင္း၀င္ခဲ့သူ ခင္ခင္ႀကီး မ်က္ႏွာပန္း မလွခဲ့ပါ။
အနည္းငယ္ ႏြမ္းပါးေသာ ရင္ဖံုးအက်ႌႏွင့္ ပြင့္႐ိုက္ထဘီသည္ သူမ၏ တံဆိပ္ျဖစ္သည္။ ထိုတံဆိပ္ အေပၚ ခတ္ႏွိပ္လိုက္သည့္ ေနာက္ထပ္ တံဆိပ္ တစ္ခုမွာ သူမ ငါးႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တခဲ့ဖူးသည့္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္႐ုံ ရွည္ျဖစ္သည္။ မ်ားမၾကာမီတြင္ လူအမ်ားက ခင္ခင္ႀကီးအား ဂ်ဴတီကုတ္တစ္ထည္ႏွင့္ အတူ အျမဲ တြဲမွတ္ေနတတ္သည္။
သူမအတြက္ေတာ့ ဂ်ဴတီကုတ္ဟူသည္ ကံၾကမၼာက ေပးအပ္လိုက္ေသာ ပထမဆံုး ဆုလာဘ္ျဖစ္သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္သည္ သူမ၏ စနစ္တက် ပ်ဳိးေထာင္ယူခဲ့ရေသာ ပန္းခင္း တစ္ခင္းျဖစ္သည္။ ထိုပန္းခင္း အတြက္ ေပါင္းသင္ေပးခဲ့ရွာေသာ မိဘႏွစ္ပါးအား ငဲ့ညႇာ စြာျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ေထာက္ပံ့ေငြျဖင့္ပင္ တရစပ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။
ဒုတိယ အမ္ဘီတြင္ အလြန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူး ေသာ အနာတမီဒစ္(စ္)တင္း(န္)ရွင္း ျပဳတ္သြားခဲ့သည္။ ဆာဂ်င္ ဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္ စစ္ေသာခံုတြင္ သူမ အလူးအလဲ က်႐ႈံးေလသည္။ ထ႔ိုေနာက္ တတိယ အမ္ဘီႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္းက ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တုိက္ ေရာဂါေဗဒ ဂုဏ္ထူး ရဖူးသူ အျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ ထုဆစ္ခဲ့ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ထိ သူမ၏ အိပ္မက္အား ရွာေဖြ မေတြ႔ရွိခဲ့ေသး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္းကရွိ ဗိုက္ဗာခံု တစ္ခုတြင္ သူမအိပ္မက္အား ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔ ရွိခဲ့ေလသည္။ ထုိေန႔က စာစစ္ဆရာမွာ ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ ၀မ္းနည္းစြာ သိရွိခဲ့သည္။ အနည္းငယ္ အသက္ႀကီးမည္ ထင္ရေသာ္လည္း ေတာင့္တင္း သန္မာေသာ ကိုယ္ေနဟန္ႏွင့္ ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ခနဲ႔ရိပ္မ်ား ယွက္သန္းေနသည္ဟု သူမ သိလိုက္သည္။ ထုိေန႔က ေမးခြန္းမွာ Disfiguration (႐ုပ္ဆိုးပံု ပ်က္ျခင္း) အေၾကာင္းျဖစ္သည္။
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ေမးရဦးမယ္၊ ဆရာ၀န္ ဆိုတာ လူနာရဲ႕ယံုၾကည္မႈရဖို႔ လိုအပ္သလား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ လိုအပ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး”
“ဒါဆိုရင္ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခု ႐ုပ္ဆိုးပန္းဆိုး ျဖစ္ေစမယ့္ အမာရြတ္တစ္ခုခုရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မ်ဳိးဟာ လူနာရဲ႕ယံုၾကည္မႈကို ရပါဦးမလား”
ခင္ခင္ႀကီးက အနည္းငယ္မွ် တံု႔ဆိုင္းမေနဘဲ ရဲ၀ံ့စြာေျဖခဲ့သည္။
“ရႏုိင္ပါတယ္ ဆရာ”
ဆရာႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွ နားမလည္ႏုိင္ ေသာခနဲ႔တဲ့တဲ့ အရိပ္အား သူမ သိရွိ ခံစားလိုက္မိသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ ရႏုိင္ရမွာလဲ”
“ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ဟာ သူ႔အေပၚ ထားရွိမယ့္ လူနာရဲ႕ အသက္ ပံုေအာ ေပးထားရေလာက္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ယြင္း သြားရေလာက္ေအာင္ထိ မလႊမ္းမိုး ႏုိင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ ဆရာ”
ဆရာႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ဟားေတာ့ သူမ ဘယ္ဘက္ လက္ဖမိုးအား ဂ်ဴတီ ကုတ္အိတ္ကပ္ထဲမွ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း ထုတ္၍ ျခစ္ကုတ္ဖဲ့ထားရသည္။ ထုိနာက်င္မႈက သူမ ေဒါသအား ေခတၱ ဖယ္ခြာေစခဲ့သည္။
“ဒါဆို ညည္း ဘာလို႔ ဂ်ဴတီကုတ္ ၀တ္သလဲ”
ခင္ခင္ႀကီးမွာ ႏြမ္းပါးေသာေၾကာင့္ ဒုတိယ ႏွစ္မွစ၍ ဂိုက္ဒ္ျပခဲ့ေသာ လစာေငြမ်ားျဖင့္ အေဆာင္ငွား ေနႏုိင္ရန္ထိ ဖူလုံခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဆာင္တြင္ ႏွစ္ႀကီး အစ္မမ်ားမွ ေျပာျပဖူးေသာ ဗဟုသုတမ်ားအား သူမ ၾကားနာခြင့္ရခဲ့သည္။ ထုိညက မမေဇာ္သည္ သူမ၏ အျဖစ္အပ်က္အား မ်က္ရည္လည္လ်က္ကပင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးေလသည္။ မမေဇာ္ ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ တုိက္နယ္ေဆး ႐ုံတစ္ခုတြင္ တာ၀န္က်စဥ္က အေၾကာင္းမ်ားထဲမွ ခင္ခင္ႀကီး အမွတ္တရ ရွိလွေသာ စကား တစ္ခြန္းရွိခဲ့သည္။
“အဲဒီေန႔က သိပ္ေမွာင္မိုက္လြန္းၿပီး ကိုယ္က ကိုယ့္ေဆး႐ုံရဲ႕ေျမသင္းရနံ႔ေလးကို ႐ႈိက္ၿပီး ႐ွဴေနခဲ့ခ်ိန္ေပါ့၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာရွိတာ ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေဆး႐ုံ၊ ဒါဟာကိုယ့္ရဲ႕ေျမပဲလို႔ ယံုၾကည္ရင္း ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္”
“တစ္ေနရာအေရာက္ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ေမွာင္ရိပ္ တစ္ခုဟာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ဖမ္းအုပ္ၿပီး အ၀တ္နဲ႔ ဆို႔ပစ္လိုက္တာ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိး ကိုယ္ရလိုက္တယ္”
ခင္ခင္ႀကီး ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထသည္ အထိ တုန္လႈပ္သြားသည္။
“ေနာက္ၿပီး သူက”
“မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ မမေဇာ္ရယ္”
“နားေထာင္ပါ ခင္ခင္ႀကီး၊ သူဟာ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္တဲ့ မုဒိမ္းသမား တစ္ေယာက္ ဆိုတာ ကိုယ္သိသြားတယ္”
“ဘယ္လို”
“မင္းသိလား၊ သူ ကိုယ့္အက်ႌၾကယ္သီး ေတြကို ၾကမ္းရွစြာ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္ေတာ့ သူ ကိုယ့္ဘယ္လက္မွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အ၀တ္ စကို ဆြဲေျဖဖို႔ႀကိဳးစားတယ္၊ သူ ဘာျဖစ္သြားမယ္ ထင္လဲ”
ခင္ခင္ႀကီး ေခါင္းခါျပခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။
“သူသိပ္လန္႔သြားတယ္၊ အဲဒါဟာ ဂ်ဴတီကုတ္တစ္ထည္ ျဖစ္ေနမွန္း သိၿပီးသြားေတာ့ သူ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ကိုယ့္ေပၚက ဖယ္ခြာသြားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူက ကိုယ့္ကိုေမးတယ္၊ ခင္ဗ်ားက တုိက္နယ္က ဆရာ၀န္မ လားတဲ့”
မမေဇာ္သည္ ထုိညက မ်က္ရည္၀ဲေနခဲ့ပါသည္။
“သူ ကိုယ့္ကို ထုိင္ကန္ေတာ့သြားေသးတယ္၊ သူ႔ညီမ ကေလး ဖ်က္ခ်ၿပီး လက္လြန္မွ ေဆး႐ုံေရာက္လာတုန္းက ကုသေပးခဲ့ဖူးသူဟာ ကိုယ္ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္လို႔ သူ”
“သူက ျမင့္ျမတ္တဲ့ မုဒိမ္းသမားေပါ့ေနာ္ မမ”
မမေဇာ္က မ်က္ရည္ၾကားက နာက်င္စြာ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးတာ ခင္ခင္ႀကီး ျပန္အမွတ္ရေလသည္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ သူျမင့္ျမတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ျမင့္ျမတ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မုဒိမ္းသမား ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါဟာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ ငဲ့ညႇာမႈေၾကာင့္ပဲ။ ကိုယ္က သ႔ူညီမကို ကယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ၀န္ ဆိုတဲ့ အသိ သူ႔မွာ ျဖစ္သြားလို႔ပဲ။ အဲလိုျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ့္ကို ကူညီေပးတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို ကိုယ္ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့ေတာ့ဘူး”
မမေဇာ္၏ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ခင္ခင္ႀကီးက ဗိုက္ဗာခံုတြင္ အဆိုတစ္ခု တင္သြင္းလိုက္ေလသည္။
“ဂ်ဴတီကုတ္ဟာ ဆရာ၀န္ရဲ႕လက္နက္ တစ္ခုေပါ့ ဆရာ”
ေဘးမွ အကူ စာစစ္ဆရာက စိတ္ပ်က္သြားၿပီး ဆရာႀကီးက စုတ္သပ္ ပစ္လိုက္သည္။ သူမ မမွားဘူးဆုိတာ သူမကိုယ္တိုင္သာ သိမည္။ သို႔ေသာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္ဖို႔ေတာ့ သူတို႔ေက်နပ္ႏုိင္မည့္အေျဖတစ္ခုခုကို ေပးရလိမ့္မည္။
“ဂ်ဴတီကုတ္ဟာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ သေကၤတပါ ဆရာ”
ထိုစကားသည္ တစ္၀က္သာမွန္ၿပီး တစ္၀က္မွားေနေၾကာင္း သူမ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ ေ၀းလံေခါင္းပါး၍ အားကိုးရာမဲ့ေသာ ေနရာမ်ား၌ တာ၀န္ က်ရသည့္အခါ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၏Weaker Sex အေပၚ အျမတ္ ထုတ္ေနၾကေသာ ေယာက်္ားေတြ ဒုႏွင့္ေဒး။ လြင္ထီးေခါင္ေခါင္၌ တာ၀န္ က်သြားခဲ့ဖူးေသာ အမ်ဳိးသမီး၀န္ထမ္းမ်ား၏ ဘ၀က မီးေမာင္းထိုးျပရ ေလာက္ေအာင္ထိ ခမ္းနားသည့္ျဖစ္အင္ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိခဲ့ပါ။
သို႔ရာတြင္ ရပ္ရြာမွ မျပန္ေစလို၍ မေတာ္တဆ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းခံရဖူးေသာ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ မိမိ၏ ညီမ အရင္းေခါက္ေခါက္ကို ေမြးဖြား ေပးခဲ့ေသာMid-Wife (သားဖြားဆရာမ)ေလးကို အျပန္လမ္းတြင္ လူနာရွင္ အစ္ကိုမ်ားမွ လမ္းခုလတ္၌ အုပ္စုဖြဲ႕၍ အဓမၼျပဳက်င့္ကာ သတ္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို သူမ အႀကိမ္မ်ားစြာ ၾကားခဲ့ဖူးေလသည္။
“အဲဒီေတာ့ ဆရာ၀န္က ဂ်ဴတီကုတ္ ၀တ္ဖို႔ အေရးႀကီးသလို လူနာရဲ႕ ယံုၾကည္မႈရဖို႔လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မေနဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့”
ခင္ခင္ႀကီး ရယ္ေမာမိလိုက္သံမွာ ခပ္အုပ္အုပ္မွ်သာျဖစ္သည္။
“ေဟ့ မရယ္နဲ႔ေလ၊ ညည္းက ေယာက်္ား မယူမွာ က်ေနတာပဲ”
နံေဘးမွ အကူစာစစ္ဆရာ၏ စကားသံေၾကာင့္ သူမ ရင္ဘတ္ေတြ ဆူေ၀ လႈပ္ခတ္သြားခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲေလ။ အမ်ားစုေသာ ေယာက်္ားသားမ်ား၏ ဦးေႏွာက္တြင္ မိန္းမေတြ ေယာက်္ား မယူရင္ မေနႏုိင္ဘူးဟု ဘယ္လိုအေတြးႏွင့္မ်ား ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါလိမ့္။
“ဟုတ္တယ္၊ ငါက မင္းတို႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အသိကို စမ္းၾကည့္တာ၊ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ လူငယ္ေတြဆီက ဒါက ဒါပဲရတယ္၊ မင္းတုိ႔ေခါင္းမွာ ဘာအေတြး အေခၚမွ မရွိဘူး”
ခင္ခင္ႀကီး၏ ဘယ္ဘက္လက္ဖမိုး ရဲတြတ္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္လြန္းေသာ ခင္ခင္ႀကီးသည္ အလြန္ရစ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာႀကီးေရွ႕၌ အျပံဳး တစ္ခ်က္မွ မပ်က္ေစခဲ့ပါ။ ပံုပ်က္ သြားေသာ္လည္း ျမင့္ျမတ္ျပည့္၀ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ သူ ၀တၳဳထဲမွ “ကိုျမင့္ေမာင္” အေၾကာင္း နာမည္ၾကား႐ုံျဖင့္ပင္၊ ႐ုပ္၀တၳဳမ်ား ေနာက္ဘြဲ႕မ်ားစြာရရွိဖို႔ အသည္းအသန္ လုိက္ခဲ့ဖူးမည္ျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာျပလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဂ်ဴတီကုတ္သည္ အမ်ဳိးသမီး ဆရာ၀န္မ်ား အတြက္ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးေၾကာင္း ကိုေတာ့ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ရွင္းျပျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
ေသြးမ်ားစို႔ေနေသာ ကုတ္ျခစ္ရာမ်ားႏွင့္အတူ ျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခင္ခင္ႀကီး ႏွလံုးသားမ်ား အဆမတန္ ထိခုိက္ေၾက ကြဲသြားပါသည္။ သူမအား တစ္ဖက္သတ္ ေလွာင္ရယ္ဖူးေသာ သူမွာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၊ ထုိေယာက်္ားသည္ ခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ၏ နာက်င္မႈမွ သူမ ခြဲစိတ္ကု ပညာအား ဘဲြ႕လြန္တက္ျဖစ္ေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ေပးခဲ့ေလသည္။
၅။
“ဟုတ္ပါရဲ႕ ခင္ခင္ႀကီးရယ္ ခုမွ သတိထားမိတယ္၊ နင့္ ဘယ္ဘက္ လက္ဖမိုးမွာ အမာရြတ္ေတြ က်န္ေနတုန္းပဲေနာ္”
ႏြယ္မာက အထိတ္တလန္႔ေအာ္ေတာ့ ရီရီခင္ကပါ လွမ္းၾကည့္ ေလသည္။
“မင္းေမာင္ေလး မိုးေဇာ္က ဘာမွ မေျပာခဲ့ဖူးလား”
“ဟင့္အင္း၊ ကိုယ္က ဆာဂ်င္ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း လက္အိတ္စြပ္ထား ရတယ္ေလ”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္တို႔ေျပာတာ ခြဲစိတ္ခန္း မဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေနရာ ရာမွာ မင္းရဲ႕အႏုပညာလက္ေပၚက အမာရြတ္ေတြကို”
ရီရီခင္သည္ စေနာက္ၿပီးမွ ႏြယ္မာ့မ်က္ႏွာမွ အမာရြတ္ကို ေယာင္ယမ္း သတိရသြားသည္။
“ေဆာရီးႏြယ္မာ၊ ကိုယ္က”
“ရီရီခင္၊ မင္းသိလား၊ သည္အမာရြတ္က ကိုယ့္ကို အမ်ားႀကီးကာ ကြယ္ေပးတယ္၊ ကိုယ့္အမာရြတ္ကို ကဲ့ရဲ႕မယ့္ လူတစ္ဦးတေလမွ မရွိဘူး၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကဲ့ရဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕Stain ဆိုးထားတဲ့ တစ္႐ွဴး ဆလိုက္ျပားေတြက ကဲ့ရဲ႕မွာေပါ့၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါရွိေနလို႔ ကိုယ္လံုျခံဳတယ္၊ ကိုယ့္လံုျခံဳတဲ့ အတြက္ ဒါကို ကိုယ့္လက္နက္လို႔ ကိုယ္သတ္မွတ္တယ္”
ႏြယ္မာက ေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လႈပ္ခတ္ေစ၍ တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ Pathologist ေတြရဲ႕ဘ၀မွာ အျခား လူနာေတြကို ေရာဂါတစ္ခုရဲ႕Diagnosis (ေရာဂါအမည္တပ္ျခင္း)နဲ႔ Prognosis (ေရာဂါ ေရွ႕အလားအလာ) ေတြ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ရသေလာက္ ကိုယ့္အေမသားဥအိမ္ ကင္ဆာ (M.O.T ) ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုေတာ့”
“ႏြယ္မာ”
ႏြယ္မာက ခင္ခင္ႀကီး၏ ပခံုးကို အားႏြဲ႕စြာ မွီထားခဲ့ေလသည္။ ႏြယ္မာသည္ မ်က္ရည္ က်မလာခဲ့ဘဲ ခႏၶာတစ္ခုလံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္သည္အထိ ငိုေႂကြးတတ္သူျဖစ္သည္။
“ကိုယ့္အေမရဲ႕Biopsy ယူထားတဲ့ အသားစကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ Slide ကို ျပင္ခဲ့ရၿပီး၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္”
“မေျပာနဲ႔ ႏြယ္မာ၊ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္”
သည္တစ္ခါေတာ့ ႏြယ္မာ အမွန္တကယ္ မ်က္ရည္က် သြားပါသည္။ တြဲဖက္ပါေမာကၡ တစ္ဦး မ်က္ရည္က်သြားသည့္ ျဖစ္အင္ကို ေက်ာင္းသား တစ္ဦးဦးျမင္သြားလွ်င္ စပ္စု ႏုိင္ေသးသည္။ Pathologist ဟု အမည္ရေသာ ေရာဂါေဗဒ ဆရာ၀န္ေတြက မ်က္ရည္ရွားပါး သူေတြဟု ရီရီခင္ေရာ၊ ခင္ခင္ႀကီးပါ နားလည္ ထားေလသည္။
၆။
အလင္းမွာ မွိန္ေဖ်ာ့အားငယ္ဆဲျဖစ္သည္။ ထို မိွန္ပ်ပ် အလင္းေအာက္မွာပင္ သူမတို႔၏ မ်က္၀န္းမ်ား ရီေ၀ေနၾကေလသည္။ ခ်ဳပ္တည္းမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္မႈမ်ားႏွင့္ ေနသားက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးခ်ိန္ သူမတို႔၏ မသိစိတ္၌ ေသသပ္စြာ ခိုတြယ္ၿပီးေသာ အရာမွာ “အခ်စ္” ျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေနာက္က်စြာ သိရွိခဲ့ ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာပင္ ေနာက္ထပ္ ဆံုစည္းရန္ သိပ္မလြယ္ကူလွေသာ သူတို႔တစ္ေတြသည္ သိစိတ္၌ ပင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖံုးကြယ္လ်က္ ႏွလံုးသားေတြကို မိမိဘာမိမိ ဆြဲႏုတ္ပစ္ခဲ့ၾက ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ တတိယအရြယ္ မိန္းမသား သံုးဦးသည္ ရယ္ေမာလ်က္ပင္ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲခဲ့ ၾကသည္။ ကိုယ္ပိုင္ လက္နက္မ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ ဒဏ္ရာမ်ား အျဖစ္ စေတးခံခဲ့ရဖူးေၾကာင္း ကိုေတာ့ မသိက်ဳိးကြၽန္ ျပဳရင္းျဖစ္ပင္၊ သူမတို႔၏ လက္ရွိ ဘ၀မ်ားအား ခမ္းနားဆဲ ျဖစ္သည္ဟူ၍ စနစ္က်စြာ ေက်နပ္ ယံုၾကည္ ပစ္ခဲ့ၾက ေလသည္။
လင္းစက္ႏြယ္
Casino Resort Spa Launches with Mohegan Sun For New Face
ReplyDeleteCasino Resort 거제 출장샵 Spa 태백 출장마사지 at Virgin Hotels 부천 출장안마 Las Vegas, the first hotel-casino 나주 출장샵 in the 여주 출장안마 Garden State to feature a