မိုးေတြ အၿငိဳးတႀကီး သြန္းၿဖိဳးခဲ့သည့္ လမွာ သူမကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မိုးစက္၊ မိုးေပါက္တို႔၏ ႐ိုက္ခတ္သံက ေျမျပင္ကိုလား၊ သစ္ရြက္ကိုလား ဆိုတာကိုေတာ့ မည္သူမွ ေ၀ခြဲ မရႏိုင္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မနက္ ႏွစ္နာရီသည္ နီရဲေနေသာ ေကာင္းကင္ကုိ လွ်ပ္စစ္ မီးမ်ားျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ေစခဲ့သည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ပစ္ခ်ေနသည့္ မိုးႀကိဳးမ်ားတြင္ အလင္းေရာင္ တစ္စြန္းတစ္စ ယွက္ႏြယ္ သန္းသြားေလသည္။
ၾသဂုတ္လ၏ ထစ္ခ်ဳန္းေနေသာ မိုးေရၾကားမွ အသံသည္ ေဆး႐ုံႀကီး၊ ထိုမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေကာင္းကင္ဆီ ငုပ္လွ်ဳိး ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့သည္။
“အူ၀ဲ”
အမိ၀မ္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကြၽတ္လာေသာ နီတာရဲကေလးကို ကေလး ဆရာ၀န္မႀကီး က တယုတယ စစ္ေဆးေနသည္။ မီးတြင္းထဲမွ မိခင္ကို အားရေစခဲ့ေသာ ေနာက္ထပ္ အသံ တစ္ခု။
“ဟယ္ သမီးေလးေတာ့”
မိခင္၏အေမာသည္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ ရလဒ ္ပုံစံခြက္ထဲ ၀င္သြားေသာ ခမ္းနားသည့္ အေမာျဖစ္သြားခဲ့သည္။
“၁၉၈၉ ခု၊ ၾသဂုတ္လ (__)ရက္၊ မနက္ ႏွစ္နာရီတစ္ဆယ့္ငါး၊ ဟာ...ဒါဆို VIRGO ေလးပဲ”
ဒပ္ဖရင္ ေဆး႐ုံႀကီး၏ ေမြးခန္း တစ္ခု အတြင္း အိုဂ်ီ၏ ၀မ္းသာအယ္လဲ ေရရြတ္သံက ပတ္၀န္းက်င္ကို ျခဳံလႊမ္းသြားသည္။ ဗုဒၶဟူးနံ ျဖစ္ေသာသူမကို ကံၾကမၼာက ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့ သည္။ သူမ အမည္ “လင္းစက္ႏြယ္” ဟုေခၚ သည္။
၂။
“ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ လင္းစက္၊ တို႔က ရန္ေဇာ္”
“ရန္ေဇာ္”ဟူေသာ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ အရြယ္ ေကာင္ေလးကို သူမ စူးစိုက္၍ ၾကည့္ေနသည္။ အသားလတ္၍ သန္႔ျပန္႔ေသာ အသြင္ရွိသည့္ သူက သူမအား ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးျပန္၍ အကဲခတ္ သည္။ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံသြားေသာအခါမွ ႏွစ္ဦး လုံး၏ အကဲခတ္ျခင္းကို ရပ္တန္႔လိုက္ရေတာ့ သည္။
“မင္းက တို႔တီတီစီကို ငါးတန္းကမွ ေျပာင္းလာတာ မဟုတ္လား”
သူက ပထ၀ီဆရာမ ၀င္မလာမီစပ္ၾကား ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္၊ လင္းကေတာ့ လႈိင္တကၠသိုလ္မွာ တီတီစီ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ျဖစ္ခြင့္ရတာ သေဘာ က်တယ္”
ထိုစဥ္က ဆ႒မတန္း ႏွစ္မွစ၍ အ႒မတန္း ထိ လႈိင္နယ္ေျမ၌ ေျပာင္းေရြ႕သင္ၾကားခဲ့ရေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ရန္ေဇာ္က ႏႈတ္ခမ္းေလး တစ္ဖက္ကို တစ္ျခမ္းဖဲ့ ေႁခြပစ္လုိက္သည္။ သူ တစ္ပါးအား သံသယ မ်က္လုံးျဖင့္ အျမဲတေစ ေစာင့္ၾကပ္ခဲ့ေသာ သူမက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားခဲ့သည္။
“လင္းဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးနံေပါ့။ တို႔လည္း ဗုဒၶဟူးနံ။ မင္းနဲ႔ မတူခ်င္လွေပမယ့္ သည္တစ္ခု တူသြားတာကိုေတာ့ ကံၾကမၼာက ဖယ္ရွားေပးႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး...”
“ဒါနဲ႔မင္း အရင္လက အဆင့္တစ္ ရတယ္ေနာ္။ ထားပါ။ တို႔က မင္းအရင္က တစ္ရတာ၊ မရတာကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ မင္းသိပၸံ အမွတ္ ျပည့္တာကိုပဲ စိတ္၀င္စားတာ”
“ဘယ္လို”
“ဟုတ္တယ္၊ မင္းအေျဖလႊာထဲမွာ အမွား တစ္ခု ရွိေနတာ မင္းမသိသလို ဆရာမလည္း မေတြ႕သြားခဲ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္း ၁၀၀ ရေနခ်ိန္ မွာ ငါ ၉၈ ပဲရတာ။ မဆန္းပါဘူး လင္းစက္ရာ။
ႀကီးမားေသာ ဟားတိုက္သံက သူမႏွင့္ ထိခတ္ၿပီးေနာက္ စိန္ေခၚမႈ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားသည္။ စိတ္ဆႏၵ၏ ေစခိုင္းမႈေနာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ လိုက္မည္မဟုတ္ေသာ သူမက သူမ၏စိတ္ကို ျပန္လည္ခိုင္းေစခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားေသာ ေကာင္မေလး အား သူက အံ့ၾသတႀကီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ သည္။
“ဒီမွာ ရန္ေဇာ္၊ ဆရာမကို ငါ့အမွားျမင္ သြားေအာင္ ငါလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေဟာဒီမွာ ၉၈၊ ဘယ္လုိလဲ၊ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား”
“ဘယ္ေတာ့မွ မေက်နပ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး လင္းစက္၊ မင္းမလာခင္က သည္အခန္းရဲ႕ ဘုရင္ဟာ တို႔ပဲ။ တစ္လေလာက္ အဆင့္သာ သြားတာဟာ ကံၾကမၼာ တိမ္းေစာင္းလု႔ိ လွည္းေမွာက္တယ္ သေဘာထား ပစ္စရာပါ။ တို႔က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အႏိုင္မေပးတတ္ဘူးေလ”
အခန္းထဲ ပထ၀ီ ဆရာမ ၀င္လာသည့္ အတြက္ သူမ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ရသည္။
“က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစ ဆရာမ”
၃။
သူ႔နာမည္က “ရန္ေဇာ္”။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည့္ အျပင္ အရာရာ ျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ အျမင္ကတ္သူမ်ားက “ရန္လုံ”ဟု ေခၚ သည္။ ေအးစက္ခ်မ္း စိမ့္ေသာ ဒီဇင္ဘာမွ ႏွင္းစက္ႏွင္းပြင့္ေတြႏွင့္အတူ သူ႔ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏ အေအးဓာတ္သည္ မိခင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာႀကိဳးကို ျဖတ္ ေတာက္စဥ္ကလို ေအးစိမ့္ေနခဲ့သည္။
“ဒုကၡပဲ။ ကြၽန္မက သမီးလိုခ်င္တာ၊ ခုေတာ့...”
ေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အစား ၀မ္းနည္းသံစြက္လာေသာ သူမ၏ မိခင္အား ဖခင္မွ စိမ္းကားစြာ ၾကည့္ ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ရန္ေဇာ္”သည္ မိဘမ်ား၏ “အလြဲ” ပုံစံခြက္ထဲမွ ေမြးဖြားျခင္း ခံရသူ ျဖစ္သည္။ ေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ စီးပြားေရးရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ား အရ ရန္ကုန္သို႔ အေျခခ်သည္။ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ သူ႔အား ဖခင္မွ 'CAPRICORN' ဟု ေခၚသည္။
သူ႔ကိုေမြးေသာေန႔သည္ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ရန္ပြဲအား ဖန္တီး ေစခဲ့ေသာေန႔ ျဖစ္သည္။ သူ႔အား အလိုမရွိခဲ့ေသာမိခင္က ခမ္းနားစြာ သမုတ္လိုက္သည္မွာ....
“မင္းဟာ လာျခင္း မေကာင္းတဲ့ သား”
အၿငိဳးႀကီးေသာ သူက ဘ၀၏ အမာရြတ္ ထင္ေစေသာ ႐ုိက္ႏွက္မႈကို ေသရာပါ မွတ္စြဲ ထားခဲ့သည္။ သူ ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ပထမဆုံး ဖြင့္ဟခဲ့ေသာ စကားမွာ...
“ကြၽန္ေတာ္က ကံၾကမၼာ ရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကံၾကမၼာကသာ ကြၽန္ေတာ္ ရွိတဲ့ ကမၻာကုိ လာခဲ့တာ”
ဘ၀အား အရာရာကို ဒဏ္ရာျဖင့္ ခ်ိန္ထိုး တတ္ေသာ ကေလးငယ္ တစ္ဦး၏ စကားေၾကာင့္ သူ႔မိခင္က မွားယြင္းစြာ ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ မလုံေလာက္ေသးခင္မွာပင္ ရန္ေဇာ္က အၿငိဳးႀကီးေသာ ေကာင္ေလး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူ၏ ပခုံးေစာင္းသည္ ေလာကႀကီးကို စိန္ေခၚကာ တိုက္ခိုက္ ပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
၄။
“ဘယ္လို...နင့္ကို ငါက ကက္ပရီကြန္လို႔ ေခၚရမယ္၊ ဟုတ္လား”
သူမက အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ ေကာ့ၫြတ္သြားတာႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။
“ေအးေလ၊ ကိုယ္လည္း မင္းကို ဗားဂိုးလို႔ ေခၚမယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆရာမ ေဒၚ၀ါ၀ါသိန္းက ဆရာမ်ား နားေနခန္းမွာ မင္းအေၾကာင္း ေျပာေန ခဲ့တယ္။ အ၀ါအသင္း ေခါင္းေဆာင္ကို အျပစ္ေပး မလို႔တဲ့”
“ဖြတ္ အဓိပၸာယ္မရွိတာ။ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
သူမက ေလသံကုိ ႏွိမ့္ကာ ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ဘုရားစင္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ့သည္။
“အ၀ါအသင္း ေခါင္းေဆာင္ မိန္းကေလးက ဘုရား ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ မလုပ္ခဲ့လို႔ အ၀ါ အသင္း တစ္သင္းလုံးကို အမွတ္ ေလွ်ာ့ပစ္မတဲ့”
“မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲေလ။ ငါတို႔အသင္းက ပန္း၀ယ္ေနက် တစ္ေယာက္က သည္ေန႔မွ ေက်ာင္းမလာဘဲ...။ ပန္းမရွိတာ ငါက ဘာ တတ္ႏိုင္မလဲ”
“ဟားဟား...ဒါေပါ့။ မင္းဟာ ဘယ္ ေတာ့မွ Leader ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာ ႏိုင္ဘူးလို႔ ငါ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲပစ္လိုက္ရၿပီ”
သူမက စူးစိုက္စြာၾကည့္လိုက္စဥ္ သူက ကိုယ္ကိုယို႔သြားခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္သြားသည့္ သူမွာ ဆရာမ ေဒၚ၀ါ၀ါသိန္း ျဖစ္သြားသည္။
“ကိုယ္က စာေတာ္တယ္ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနလို႔ မရဘူး။ အသင္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ေအာက္ငယ္သားေတြရဲ႕ အေျခအေနကို အျမဲ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈေနရမယ္။ ဆိုပါစို႔ေလ။ ေဆး႐ုံ တစ္႐ုံမွာ သည္လူနာကို ကုလက္စ ဆရာ၀န္မရွိ လုိ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမလား။ တျခား ဆရာ၀န္က ပထမ ဆရာ၀န္ ကိုယ္စား တတ္စြမ္းသေရြ႕ ကယ္တင္မလား။ သေဘာေပါက္ဖို႔ပဲ လိုတယ္”
ဆရာမ၏ ပညာသားပါပါ ႐ိုက္ႏွက္ခ်က္ ေအာက္တြင္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိစြာ ေလွာင္ေန ခဲ့သူမွာ “ရန္ေဇာ္”တစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္။ ဗလာက်င္းထားေသာ ဘုရားစင္ေလးက သူမကို အႀကီးအက်ယ္ ျပက္ရယ္ျပဳေနသည္။ အံႀကိတ္ ထားေသာ သူမသည္ ထိုေန႔မွစ၍ မခံခ်င္စိတ္ ႀကီးလြန္းသူ အျဖစ္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထုဆစ္ပုံ ေလာင္းခဲ့ေလသည္။
“ဗားဂိုး၊ သိပ္ရွက္သြားလား”
ထိုအသံေၾကာင့္ တင္းထားေသာ အံမ်ား ေယာင္ယမ္းစြာ ေျပေလ်ာ့ျပဳတ္ထြက္ ကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ အံႀကိတ္ပစ္ရန္ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။
၅။
က်ဳံးႀကီး ၾကက္ေတာင္ကြင္းမွာ ထိုေန႔က သူမကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ အားကစား ၀တ္စုံႏွင့္ ေသသပ္လွပေသာ သူမအား သူ အတန္ၾကာေအာင္ ေငးေမာျဖစ္သြားေလ သည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဗားဂိုး၊ ေက်ာင္းရဲ႕ပီတီခ်ိန္မွာ မကစားဘဲ ၾကက္ေတာင္ကိုမွ ၀ါသနာႀကီးၿပီး သင္တန္းေတြ တက္ရတဲ့ အထိလား”
“ဒါေပါ့ ကက္ပရီကြန္ရယ္၊ ငါ့ရဲ႕ ဆ႒မတန္ းရလဒ္ကို ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အက်ဳိးရွိစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနဖို႔က အခရာ က်တယ္ မထင္ဘူးလား”
“အင္း မင္း ဒုတိယဆုရတယ္ ဆိုတာကိုလား”
သူမက ေဒါသတႀကီး ရက္ကတ္ေလးကို ပစ္ခ်လိုက္၏။ တစ္ဖက္မွ ႐ိုက္လိုက္ေသာ ၾကက္ေတာင္ကေလးက သည္မွာဘက္၌ ႐ိုက္ မည့္သူ မရွိေသာေၾကာင့္ ေဒါက္ခနဲ က်သြား သည္။ သူမ၏ ေျခရင္းနား က်သြားေသာ ၾကက္ေတာင္ကေလးကို ကင္းပတ္ဖိနပ္ကေလးက အလိုအေလ်ာက္ နင္းေျခပစ္လိုက္ေလသည္။
“ေဟ့ လင္းစက္ ၾကက္ေတာင္က နင့္ေျခ ေထာက္ေအာက္...”
တစ္ဖက္မွ သူငယ္ခ်င္း၏ သတိေပးသံက ေနာက္က်သြားခဲ့သည္။
“ငါ ဒုတိယ ရတယ္ဆိုရင္ နင့္ေရွ႕ငါ ဒူးေထာက္မယ္။ ဘယ္လိုလဲ ကက္ပရီကြန္”
“ၾကမ္းကြၽံတာေလာက္က ႏုတ္ခြင့္ ရွိေသးတယ္ေနာ္။ စဥ္းစားဦး ဗားဂိုးရယ္”
သူမထံမွ အေျဖျပန္မရေသာေၾကာင့္ သူက အရွက္ေျပ ရက္ကတ္ေလးကို ေကာက္လိုက္သည္။ ပိျပားေနေသာ ၾကက္ေတာင္ကေလး သည္ ႂကြက္သားတစ္စုံ၏ ႐ိုက္ႏွက္အားေၾကာင့္ ေလထဲတြင္ လိမ့္ကာလိမ့္ကာႏွင့္ ပ်ံ၀ဲသြားခဲ့ သည္။ သူက ၾကက္ေတာင္ေလးျပဳတ္က်သည့္ ေနရာကို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“လာမယ့္လ ၾကက္ေတာင္ၿပိဳင္ပြဲမွာ မင္းနဲ႔ ငါ ထိပ္တုိက္ေတြ႕လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဆရာက လက္ရည္တူတဲ့ လူေတြကို Single ၿပိဳင္ခိုင္း လိမ့္မယ္”
“ေအး ငါကေတာ့နင့္ကို Double ခ်င္း ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ ရခ်င္တယ္”
“ခ်ဲလန္႔ခ်္ေနာ္ ဗားဂိုး”
သူမ၏ အေျဖ ျပန္ရႏိုးႏိုး တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့သည္မွာ သူမ ျပန္သြားသည္ အထိပဲ ျဖစ္၏။
၆။
“လင္းစက္ နင္သူ႔ကို ႏိုင္ပါ့မလား။ သူက ေယာက်္ားေလး၊ ေနာက္ၿပီး တကယ္ပဲ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိမွ ဆရာက ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေစတယ္ ေနာ္”
သူမ၏နားထဲ ထိုစကားသံက သံရည္ပူ ေလာင္းခ်လိုက္သလုိ ၀င္သြားေလသည္။
“ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေတာ့ ကိုက္႐ုံပဲေပါ့။ ဇင္မာရာ”
“အာ နင္တို႔က ေခြးမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ဇင္မာ၊ သူက “ရန္လုံ”ဆိုတာ နင္ေမ့မသြား နဲ႔ေလ...”
ထိုအခိုက္ သူက သူမ ေနာက္ေက်ာနားမွာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ “ကက္ပရီကြန္”ဟု သူမက အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လိုက္ေပမယ့္ သူက ျပဳံးလို႔ ေနခဲ့သည္။ ထိုအျပဳံးကို သူမ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေနသည့္ မိနစ္သုံးဆယ္အတြင္း ၿပိဳင္ပြဲစတင္ခဲ့ သည္။
သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ လက္ရည္ကို သိႏွင့္ ၿပီးေသာ သင္တန္းသားမ်ားက စူးစိုက္၍ အားေပး ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ြောန ဏသငညအ ကို ေရာက္ေနခဲ့ ေသာ သူ႔ကို အမီလိုက္ရန္ ႏွစ္မွတ္သာ အားစိုက္ရမည္ ျဖစ္သည္။
“နင့္အေမက လာအားမေပးတတ္ဘူး ထင္တယ္ ကက္ပရီကြန္”
သူငိုက္က် သြားခ်ိန္တြင္ သူမ၏ လွပေသာ ဆာဗင္ေလးက တစ္ဖက္စည္းထဲ လွပစြာ ၀င္သြားခဲ့သည္။ ကက္ပရီကြန္၏ အားနည္းခ်က္မွာ “အေမ”ဟူေသာ စကားလုံး တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာေသးမီကပဲ သူမ သိရွိ ထားခဲ့သည္။ ဆာဗင္ကိုပင္ ငိုင္၍ ျပန္လည္ မေခ်ပႏိုင္ခဲ့ေသာ သူက သူ႔လက္သူ ထိတ္လန္႔စြာ ငုံ႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အမ်ား မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အရာ တစ္ခု ႐ုတ္ျခည္းျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။
“ဂိမ္းပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို အႏိုင္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့သည္ အႏိုင္မရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ သူ ဒူးလာေထာက္ ရမွာမို႔ပါ”
ရက္ကတ္ကေလးကို အိတ္ထဲ တ႐ိုတေသ ထည့္ေနရင္း ေနာက္လွည့္ ေျပာလိုက္ေသာ သူ႔ စကားေၾကာင့္ ဆူညံသံမ်ား ရပ္စဲသြားသည္။ သူမ၏ ေတာက္ေခါက္သံသည္ အျပင္ဘက္၌ သူ ကားတံခါး ေဆာင့္ပိတ္သံႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း က်သြားခဲ့သည္။
“ဘယ္သူ ႏိုင္သလဲေဟ့” ဟူေသာ ဆရာ၏ တန္ျပန္ ေမးလိုက္သံက ႐ုံႀကီး တစ္႐ုံလုံးထိ ဟိန္း ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
၇။
“ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း လင္းစက္၊ မင္း ဒုတိယရတယ္”
ထိုေန႔သည္ သူမ ဘ၀၏ အ႐ႈံးကို ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေရွ႕ ခမ္းနားစြာ ထုဆစ္ခဲ့ရေသာေန႔ ျဖစ္၏။
“ပထမက ငါလားလို႔ မင္းမေမးေတာ့ဘူး ဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကတိအတိုင္း”
သူမက ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စြာ ထိုေနရာတြင္သာ ရပ္ေနခဲ့သည္။ မိုးေတြ သည္းေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ ၀န္းက်င္သည္ သူမ၏ ထိတ္လန္႔မႈကို ဖုံးကြယ္ ေပးထားခဲ့သည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ အေမွာင္ကို သူမ ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ေက်းဇူးတင္မိသြားသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဗားဂိုး၊ ဒူးမေထာက္ေသးဘူး လား”
သူက သားေကာင္ကို အလြတ္မေပးေသာ မုဆိုး မ်က္လုံးမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႐ုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေန တစ္ခုကို သူအံ့အားသင့္စြာ လက္ခံလိုက္ရသည္။ သူမ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ျပခဲ့သည္။ ကတိ တစ္ခုကို လြယ္ကူစြာ အပ်က္ မခံလိုေသာ သူမ၏ ဒူးေတြ ေခြၫြတ္သြားသည္ကိုပင္ သူ တန္ျပန္တလဲလဲ ျမင္ေယာင္ မိျပန္သည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္လုံး ၾကမ္းေပၚ က်သြားခဲ့ခ်ိန္သည္ ရန္ေဇာ္၏ စိတ္က သူ႔ကိုယ္သူ ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သြားသည္။
သူက ဆြဲထူဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္ သူမက ထရပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔လက္ေတြ အနည္းငယ္ ေၾကာင္အမ္း သြားခဲ့ရသည္။
“ရန္ေဇာ္ ဒႆမတန္းမွာ နင့္ကို ငါစိန္ေခၚမယ္။ သည္တစ္ခ်ီ ငါ႐ႈံးတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဟာ နင့္အ႐ႈံးကို နင္ျပန္ျမင္တဲ့ေန႔ ျဖစ္ရမယ္။ နင္မွတ္ထားဖို႔ကVIRGO လို႔ေခၚတဲ့ ကန္ရာသီဖြားေတြဟာ 'System builder' လို႔ သမုတ္ ခံရသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ငါတည္ေဆာက္လိုက္မယ့္ System တစ္ခုမွာ သည္ေန႔ ငါခံစားရသလို တန္ျပန္ ခံစားေစရမယ္”
သူမ၏ အညိဳေရာင္ ယွက္ေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ။ သူအၾကာႀကီး ေငးေမာမိသြားသည္။ အလြန္တရာ မာနႀကီးေသာ မိန္းကေလးသည္ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္မွ က်မလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူေမွ်ာ္လင့္ ျခင္းေတြ ဆုံး႐ႈံးသြားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထုိဆုံး႐ႈံးျခင္းကိုပင္ သူ႔ဘ၀၌ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အားရျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
၈။
ဆက္ရွင္ကြဲ သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ သူႏွင့္ သူမ အလွမ္းေ၀း သြားခဲ့ေလသည္။ ထို အလွမ္းေ၀းမႈကို ကံၾကမၼာက ႐ုတ္ျခည္း ရင္ၾကားေစ့ေပးခဲ့ေသာ ညက ရန္ေဇာ္ ႐ႈံးသည့္ညျဖစ္ခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ ရန္ေဇာ္၊ လင္းက မင္းထက္ ရွစ္မွတ္တိတိသာတယ္ေနာ္”
“ေအးကြာ”
သူအလြန္တရာမွ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္ ဟူေသာ ဒႆမတန္း အမွတ္စာရင္း က သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္လို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုညေနက သူႏွင့္ အလွမ္းေ၀းခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရနံ႔ေလး တစ္ခု ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအာ႐ုံျဖင့္ အလန္႔ တၾကား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ႔သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚရွပ္ ေျပးသြားသည္ကို ကာကြယ္ခ်ိန္ မရလိုက္ခဲ့။ ဖက္တြယ္ရာ ကင္းမဲ့ခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ ေငးမိလိုက္ေသာ အရာမွာ သူမ၏ မွဲ႔ကေလးျဖစ္သည္။
“ဘယ္လိုလဲ ကက္ပရီကြန္၊ နင္ ဒူးမေထာက္ရင္ ငါက နင့္ဒူးကို ႐ိုက္ခ်ဳိးပစ္မွာေနာ္”
သူ ၀ဋ္လည္ ေနၿပီဟု ယူက်ဳံးမရ ေၾကကြဲသြားခ်ိန္တြင္ သူမ၏စကား ေၾကာင့္ သူ႔မာနေတြ ျဖဳတ္ခနဲ ေႂကြဆင္းသြားရေလသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ရန္ေဇာ္၊ ငါေတာ့ မက္ဒီကယ္လ္ပဲေနာ္၊ နင္လည္း ဂရိတ္ ဒင္ျမင့္တာပဲ။ ငါတို႔ မက္ဒီကယ္လ္မွာ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့ဟာ”
“ကြၽတ္...အဓိပၸာယ္မရွိတာ။ နင့္ကို ငါတစ္သက္ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူး ဗားဂိုး”
သူမ၏ ရယ္သံေတြကို အမ်ဳိးအစားခြဲျခား ၾကည့္ေနဆဲမွာ သူက်႐ႈံး သြားၿပီဟု ထိတ္လန္႔စြာ အယူခံ၀င္မိသည္။ သူ၏ဘ၀ကို ေနာက္သို႔ျပန္လည္ ေရႊ႕ခိုင္းခဲ့ေလသည္။ မွဲ႔နက္တစ္လုံး၊ ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္း၊ သတၱမတန္း ေန႔စြဲမ်ား၊ ဆ႒မတန္း ဆုေပးပြဲမ်ား...စသည္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပုံေဖာ္ ခဲ့ေသာအရာမွာ ျမဴႏွင္းမ်ားအျဖစ္ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ေလသည္။
ျမဴႏွင္းမ်ားၾကားမွ တစ္စုံတစ္ခုကို သူ သဲႀကီးမဲႀကီး ရွာေဖြေနခဲ့မိ သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လည္မ်ဳိေတြ ပူေလာင္စြာေအာ္ျမည္ေနခဲ့သည္။ သူ႔အသံ အိုးေတြက စတင္လႈပ္ခတ္ကာ“အူ၀ဲ”ဟု ျမည္ေစခဲ့သည္။
“လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ”
မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ အသံ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းက သူ႔ႏွလုံးအိမ္သို႔ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္၊ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့သည္။
“ကြၽန္ေတာ္က ကံၾကမၼာ ရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး”
အသံ၏ ႀကီးစြာေသာ ႏွိပ္စက္ျခင္းေအာက္မွာ သူေျပးသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေမွာင္သြားေသာ ကမၻာမွ ႐ုန္းထြက္လိုေဇာျဖင့္ သူနင္းကန္ ေျပးသည္။ ပထမျမက္ခင္းေပၚ၊ ဒုတိယ ပလက္ေဖာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ကတၱရာလမ္း၊ ထို႔ေနာက္... ထို႔ေနာက္...။
“ကက္ပရီကြန္”
သူ သည္အသံကို တစ္ေနရာမွ ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူအမွန္တကယ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုအသံသည္ သူႏွင့္ အေ၀းႀကီးမွ လာေသာ္လည္း အနီးအနား၌ပင္ ရွပ္တိုက္ေျပးလႊားေနခဲ့သည္။
“ကံၾကမၼာရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး”
သူ႔အသံက တိုးညင္းစြာ ရက္စက္ခဲ့ေလသည္။
၉။
“ဟုတ္တယ္ ဦးသက္ေဇာ္၊ ရန္ေဇာ္ကေလးဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက Psychological Trauma လို႔ ေခၚတဲ့“စိတ္ဒဏ္ရာ”ရခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီတုန္း က မိဘေတြရဲ႕ ျငင္းပယ္မႈကုိ သူ႔ဘ၀မွာ အျမဲတေစ အမွတ္္ရ ေနတတ္တာ မ်ဳိးေပါ့”
ေဒါက္တာေက်ာ္စိုး၏ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲလိုက္သံ ေနာက္မွာ ေဒၚခင္သိမ့္၏ ေနာက္ေက်ာဆီ တုန္လႈပ္ျခင္းေတြ စိုက္၀င္ခဲ့ေလသည္။ သူမ၏ ၀မ္းနည္းမႈ ျပယုဂ္မွာ တစ္ညလုံး ငိုထား၍ မ်က္လုံးေတြ မို႔အစ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“ကြၽန္မရဲ႕အျပစ္ပါ ဆရာရယ္၊ အမွန္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ အျငင္းပြား တိုက္ခိုက္မႈေတြက သားဆီ လြင့္စင္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕”
ေဒၚခင္သိမ့္သည္ မ်က္ရည္မ်ား ထပ္၍ စီးက်မလာခဲ့ေတာ့ဘဲ တိတ္ ဆိတ္ေသာ၀န္းက်င္ကို ေအးစက္စြာ ၿဖိဳခြင္းခဲ့ေလသည္။
“ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမွားပါ။ မခင္သိမ့္ ကိုယ္၀န္ လြယ္ထားရခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ခင္သိမ့္ကို သူ႔ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ မ႐ိုးဘူး ထင္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လွည္းက်ဳိး ထမ္းခဲ့ရတယ္ေပါ့”
ဦးသက္ေဇာ္၏ လည္မ်ဳိသည္ တုန္ယင္မႈေၾကာင့္ လႈပ္ရွားသြားခဲ့သည္ကို ဦးေက်ာ္စိုးက ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပင္ အကဲခတ္ေနခဲ့သည္။
“သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို တို႔ျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့သမီး ေမြးေပးႏိုင္ရင္ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ရတဲ့ ရင္ေသြး၊ မဟုတ္ခဲ့ဘဲ သားေမြးရင္ေတာ့ သူ႔ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ရတဲ့ ကေလး ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ အမွန္ေတာ့...ကြၽန္ေတာ့္.. ကြၽန္ေတာ့္ အတၱေတြေၾကာင့္...”
မ်က္ရည္မ်ားသည္ စိတ္တင္းလြန္း ရွာေသာ ေယာက်္ားႀကီး တစ္ေယာက္၏ ပါးျပင္ေပၚ ပူေလာင္စြာ ျဖတ္ေျပးသြားၾက သည္။
“ဒါနဲ႔ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕သားက လာျခင္း မေကာင္းခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္လား”
“ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အႏိုင္ တစ္ခုအတြက္ သည္ေလာက္ထိ ေပးဆပ္တတ္ရမွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး ဆရာ။ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လိုအပ္ေနတာ သားပဲ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘေတြေၾကာင့္ သားမွာ စိတ္ဒဏ္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ရေနခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး ဆရာ”
ေဒါက္တာေက်ာ္စိုးက သူ႔ထံ လာေဆြးေႏြး ၾကေသာ လူသားႏွစ္ဦးကို စာနာစြာ ႏွစ္သိမ့္ ေပးႏိုင္ခဲ့ေလသည္။“ေအးဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ဘယ္ရင္ေသြးမဆို လာျခင္း ေကာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ သူ႔ကို လက္ခံတဲ့ မိဘေတြကသာ လာျခင္းေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးထက္ ႀကိဳဆိုၾကရမွာပါ။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕အလုပ္ မဟုတ္လား”
ခဏေနေတာ့ ေဆြးေႏြး ႏွစ္သိမ့္ၿပီးခ်ိန္ထိ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိခဲ့ေလသည္။“စိတ္ေရာဂါ အထူးကု” သူ႔ထံသို႔ လာေရာက္ ေဆြးေႏြးၾက သူမ်ားတြင္ သူ႔ကို အအံ့ၾသဆုံးရသ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ လင္မယားကို သူ႔တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္ ႏိုင္စြမ္းရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အတၱကိုယ္ တစ္ဖက္ ေစာင္းနင္းႀကီး မျခဳံလႊမ္းလိုက္မိဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္ဟု သူခံယူေနမိသည္။
၁၀။
“ေဟာ ေဖေဖ ျပန္လာၿပီ။ အေအးသြားေဖ်ာ္ လိုက္မယ္ေနာ္ ေဖေဖ”
“ေနဦး သမီး၊ ေဖေဖ သည္ေန႔ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရ တဲ့ ေက့စ္ေလးကို ငါ့သမီးဆီ ေဖာက္သည္ခ်ရဦးမယ္။ အဲဒါကို မေျပာခင္ စာအရမ္းေတာ္တဲ့ သမီး တို႔ေက်ာင္းက ေကာင္ေလး...ဘာတဲ့။“ရန္ေဇာ္” ဆိုလား၊ ခု ေဖေဖက သူ႔မိဘေတြနဲ႔...”
သူမ၏ တစ္ဟုန္ထိုး ထြက္ေျပးျခင္း၏ တုံ႔ျပန္မႈအေပၚ ေဒါက္တာေက်ာ္စိုး ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အေတြး မ်ားစြာ၏ ႏွိပ္စက္မႈျဖင့္ အျမဲတေစ အထု အေထာင္းခံေနရေသာ သူတစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္း တြင္းရွိ ဆိုဖာေပၚမွာပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာ က်သြားခဲ့ေလသည္။
(၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (__)ရက္၊ မနက္ ႏွစ္နာရီ တစ္ဆယ့္ငါး...)
တိုင္ကပ္နာရီ၏ သံရွည္ဆြဲသံက သူမအား ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ၏ လက္၌ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကို ျမဲျမံစြာ ကိုင္ထားခဲ့ ေလသည္။“အသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ” ဟူေသာ အေတြးကို ပို၍ ေသခ်ာသြားေစေသာ ၾသဂုတ္လ၏ ထစ္ခ်ဳန္း မိုးေရမ်ားက အၿငိဳးတႀကီး ရြာသြန္း ေနေလသည္။
“ကက္ပရီကြန္”
ငါနင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ရေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူး။ အဲဒီေန႔က ငါေျပာခ်င္တဲ့စကားကို နင္ၾကား သြားခဲ့ရဲ႕လား။
ငါေျပာမယ့္စကားဟာ “အလကားစတာ၊ ငါက အဲလိုနည္းနဲ႔ အႏိုင္ မယူခ်င္ဘူး” ဆိုတာကို ငါ့လိပ္ျပာ ငါသည္ေန႔ သည္အခ်ိန္ထိ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံရဲတယ္။ နင္မရွိေတာ့တဲ့ ေလာကမွာ စိန္ေခၚ ျခင္းဆုိတာကို ငါ တမင္သက္သက္ ရွာေဖြေနရ တယ္။
အမွန္ေတာ့ ငါနင့္ေရွ႕ ဒူးေထာက္လိုက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက...
ငါ့အမွန္တရားကို ငါၾကားနာ လိုက္ရ တယ္။ ငါက ေက၀ဋ္ ပုဏၰားျဖစ္ရင္ နင္က မေဟာ္သဓာ ျဖစ္တယ္။ VIRGO ဆိုတဲ့ ငါ၊ တည္ေဆာက္လိုက္တဲ့ System ဟာ နင့္၀ိညာဥ္ကို ႏုတ္ယူ သြားႏိုင္တယ္လို႔သာ ငါႀကိဳသိခဲ့ရင္။ ေနာက္ၿပီး...။
ေနာက္ၿပီး အ႐ႈံးဟာ ရင္ခုန္သံကို သိမ္ေမြ႕ ေစတယ္ဆိုတာ...
ငါ နင့္ကို...
ငါ...နင့္...ကို...”
လိမ့္ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား ရပ္တန္႔သြားမွာ စိုး၍ သူမ မ်က္ႏွာေမာ့ ထားခဲ့သည္။ သူမ၏ မွဲ႔နက္ကေလးက သူမကို သေရာ္ ေထ့ျပဳံးျဖင့္ ေလွာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိုးႀကိဳးပစ္ ခ်လိုက္သံႏွင့္ မ်က္ရည္တစ္စက္ လြင့္စင္ က်လာသည္က တိုက္ဆိုင္သြားသည္။“ကံၾကမၼာ ရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး”
ေရရြတ္သံမွာ တိုးတိတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကက္ပရီကြန္အား လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ တမ္းတခြင့္ ရရွိခဲ့ ေလသည္။
ၾသဂုတ္လ၏ ထစ္ခ်ဳန္းေနေသာ မိုးေရၾကားမွ အသံသည္ ေဆး႐ုံႀကီး၊ ထိုမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေကာင္းကင္ဆီ ငုပ္လွ်ဳိး ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့သည္။
“အူ၀ဲ”
အမိ၀မ္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကြၽတ္လာေသာ နီတာရဲကေလးကို ကေလး ဆရာ၀န္မႀကီး က တယုတယ စစ္ေဆးေနသည္။ မီးတြင္းထဲမွ မိခင္ကို အားရေစခဲ့ေသာ ေနာက္ထပ္ အသံ တစ္ခု။
“ဟယ္ သမီးေလးေတာ့”
မိခင္၏အေမာသည္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ ရလဒ ္ပုံစံခြက္ထဲ ၀င္သြားေသာ ခမ္းနားသည့္ အေမာျဖစ္သြားခဲ့သည္။
“၁၉၈၉ ခု၊ ၾသဂုတ္လ (__)ရက္၊ မနက္ ႏွစ္နာရီတစ္ဆယ့္ငါး၊ ဟာ...ဒါဆို VIRGO ေလးပဲ”
ဒပ္ဖရင္ ေဆး႐ုံႀကီး၏ ေမြးခန္း တစ္ခု အတြင္း အိုဂ်ီ၏ ၀မ္းသာအယ္လဲ ေရရြတ္သံက ပတ္၀န္းက်င္ကို ျခဳံလႊမ္းသြားသည္။ ဗုဒၶဟူးနံ ျဖစ္ေသာသူမကို ကံၾကမၼာက ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့ သည္။ သူမ အမည္ “လင္းစက္ႏြယ္” ဟုေခၚ သည္။
၂။
“ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ လင္းစက္၊ တို႔က ရန္ေဇာ္”
“ရန္ေဇာ္”ဟူေသာ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ အရြယ္ ေကာင္ေလးကို သူမ စူးစိုက္၍ ၾကည့္ေနသည္။ အသားလတ္၍ သန္႔ျပန္႔ေသာ အသြင္ရွိသည့္ သူက သူမအား ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးျပန္၍ အကဲခတ္ သည္။ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံသြားေသာအခါမွ ႏွစ္ဦး လုံး၏ အကဲခတ္ျခင္းကို ရပ္တန္႔လိုက္ရေတာ့ သည္။
“မင္းက တို႔တီတီစီကို ငါးတန္းကမွ ေျပာင္းလာတာ မဟုတ္လား”
သူက ပထ၀ီဆရာမ ၀င္မလာမီစပ္ၾကား ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္၊ လင္းကေတာ့ လႈိင္တကၠသိုလ္မွာ တီတီစီ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ျဖစ္ခြင့္ရတာ သေဘာ က်တယ္”
ထိုစဥ္က ဆ႒မတန္း ႏွစ္မွစ၍ အ႒မတန္း ထိ လႈိင္နယ္ေျမ၌ ေျပာင္းေရြ႕သင္ၾကားခဲ့ရေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ရန္ေဇာ္က ႏႈတ္ခမ္းေလး တစ္ဖက္ကို တစ္ျခမ္းဖဲ့ ေႁခြပစ္လုိက္သည္။ သူ တစ္ပါးအား သံသယ မ်က္လုံးျဖင့္ အျမဲတေစ ေစာင့္ၾကပ္ခဲ့ေသာ သူမက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားခဲ့သည္။
“လင္းဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးနံေပါ့။ တို႔လည္း ဗုဒၶဟူးနံ။ မင္းနဲ႔ မတူခ်င္လွေပမယ့္ သည္တစ္ခု တူသြားတာကိုေတာ့ ကံၾကမၼာက ဖယ္ရွားေပးႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး...”
“ဒါနဲ႔မင္း အရင္လက အဆင့္တစ္ ရတယ္ေနာ္။ ထားပါ။ တို႔က မင္းအရင္က တစ္ရတာ၊ မရတာကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ မင္းသိပၸံ အမွတ္ ျပည့္တာကိုပဲ စိတ္၀င္စားတာ”
“ဘယ္လို”
“ဟုတ္တယ္၊ မင္းအေျဖလႊာထဲမွာ အမွား တစ္ခု ရွိေနတာ မင္းမသိသလို ဆရာမလည္း မေတြ႕သြားခဲ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္း ၁၀၀ ရေနခ်ိန္ မွာ ငါ ၉၈ ပဲရတာ။ မဆန္းပါဘူး လင္းစက္ရာ။
ႀကီးမားေသာ ဟားတိုက္သံက သူမႏွင့္ ထိခတ္ၿပီးေနာက္ စိန္ေခၚမႈ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားသည္။ စိတ္ဆႏၵ၏ ေစခိုင္းမႈေနာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ လိုက္မည္မဟုတ္ေသာ သူမက သူမ၏စိတ္ကို ျပန္လည္ခိုင္းေစခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားေသာ ေကာင္မေလး အား သူက အံ့ၾသတႀကီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ သည္။
“ဒီမွာ ရန္ေဇာ္၊ ဆရာမကို ငါ့အမွားျမင္ သြားေအာင္ ငါလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေဟာဒီမွာ ၉၈၊ ဘယ္လုိလဲ၊ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား”
“ဘယ္ေတာ့မွ မေက်နပ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး လင္းစက္၊ မင္းမလာခင္က သည္အခန္းရဲ႕ ဘုရင္ဟာ တို႔ပဲ။ တစ္လေလာက္ အဆင့္သာ သြားတာဟာ ကံၾကမၼာ တိမ္းေစာင္းလု႔ိ လွည္းေမွာက္တယ္ သေဘာထား ပစ္စရာပါ။ တို႔က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အႏိုင္မေပးတတ္ဘူးေလ”
အခန္းထဲ ပထ၀ီ ဆရာမ ၀င္လာသည့္ အတြက္ သူမ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ရသည္။
“က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစ ဆရာမ”
၃။
သူ႔နာမည္က “ရန္ေဇာ္”။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည့္ အျပင္ အရာရာ ျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ အျမင္ကတ္သူမ်ားက “ရန္လုံ”ဟု ေခၚ သည္။ ေအးစက္ခ်မ္း စိမ့္ေသာ ဒီဇင္ဘာမွ ႏွင္းစက္ႏွင္းပြင့္ေတြႏွင့္အတူ သူ႔ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏ အေအးဓာတ္သည္ မိခင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာႀကိဳးကို ျဖတ္ ေတာက္စဥ္ကလို ေအးစိမ့္ေနခဲ့သည္။
“ဒုကၡပဲ။ ကြၽန္မက သမီးလိုခ်င္တာ၊ ခုေတာ့...”
ေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အစား ၀မ္းနည္းသံစြက္လာေသာ သူမ၏ မိခင္အား ဖခင္မွ စိမ္းကားစြာ ၾကည့္ ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ရန္ေဇာ္”သည္ မိဘမ်ား၏ “အလြဲ” ပုံစံခြက္ထဲမွ ေမြးဖြားျခင္း ခံရသူ ျဖစ္သည္။ ေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ စီးပြားေရးရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ား အရ ရန္ကုန္သို႔ အေျခခ်သည္။ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ သူ႔အား ဖခင္မွ 'CAPRICORN' ဟု ေခၚသည္။
သူ႔ကိုေမြးေသာေန႔သည္ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ရန္ပြဲအား ဖန္တီး ေစခဲ့ေသာေန႔ ျဖစ္သည္။ သူ႔အား အလိုမရွိခဲ့ေသာမိခင္က ခမ္းနားစြာ သမုတ္လိုက္သည္မွာ....
“မင္းဟာ လာျခင္း မေကာင္းတဲ့ သား”
အၿငိဳးႀကီးေသာ သူက ဘ၀၏ အမာရြတ္ ထင္ေစေသာ ႐ုိက္ႏွက္မႈကို ေသရာပါ မွတ္စြဲ ထားခဲ့သည္။ သူ ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ပထမဆုံး ဖြင့္ဟခဲ့ေသာ စကားမွာ...
“ကြၽန္ေတာ္က ကံၾကမၼာ ရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကံၾကမၼာကသာ ကြၽန္ေတာ္ ရွိတဲ့ ကမၻာကုိ လာခဲ့တာ”
ဘ၀အား အရာရာကို ဒဏ္ရာျဖင့္ ခ်ိန္ထိုး တတ္ေသာ ကေလးငယ္ တစ္ဦး၏ စကားေၾကာင့္ သူ႔မိခင္က မွားယြင္းစြာ ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ မလုံေလာက္ေသးခင္မွာပင္ ရန္ေဇာ္က အၿငိဳးႀကီးေသာ ေကာင္ေလး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူ၏ ပခုံးေစာင္းသည္ ေလာကႀကီးကို စိန္ေခၚကာ တိုက္ခိုက္ ပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
၄။
“ဘယ္လို...နင့္ကို ငါက ကက္ပရီကြန္လို႔ ေခၚရမယ္၊ ဟုတ္လား”
သူမက အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ ေကာ့ၫြတ္သြားတာႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။
“ေအးေလ၊ ကိုယ္လည္း မင္းကို ဗားဂိုးလို႔ ေခၚမယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆရာမ ေဒၚ၀ါ၀ါသိန္းက ဆရာမ်ား နားေနခန္းမွာ မင္းအေၾကာင္း ေျပာေန ခဲ့တယ္။ အ၀ါအသင္း ေခါင္းေဆာင္ကို အျပစ္ေပး မလို႔တဲ့”
“ဖြတ္ အဓိပၸာယ္မရွိတာ။ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
သူမက ေလသံကုိ ႏွိမ့္ကာ ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ဘုရားစင္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ့သည္။
“အ၀ါအသင္း ေခါင္းေဆာင္ မိန္းကေလးက ဘုရား ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ မလုပ္ခဲ့လို႔ အ၀ါ အသင္း တစ္သင္းလုံးကို အမွတ္ ေလွ်ာ့ပစ္မတဲ့”
“မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲေလ။ ငါတို႔အသင္းက ပန္း၀ယ္ေနက် တစ္ေယာက္က သည္ေန႔မွ ေက်ာင္းမလာဘဲ...။ ပန္းမရွိတာ ငါက ဘာ တတ္ႏိုင္မလဲ”
“ဟားဟား...ဒါေပါ့။ မင္းဟာ ဘယ္ ေတာ့မွ Leader ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာ ႏိုင္ဘူးလို႔ ငါ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲပစ္လိုက္ရၿပီ”
သူမက စူးစိုက္စြာၾကည့္လိုက္စဥ္ သူက ကိုယ္ကိုယို႔သြားခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္သြားသည့္ သူမွာ ဆရာမ ေဒၚ၀ါ၀ါသိန္း ျဖစ္သြားသည္။
“ကိုယ္က စာေတာ္တယ္ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနလို႔ မရဘူး။ အသင္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ေအာက္ငယ္သားေတြရဲ႕ အေျခအေနကို အျမဲ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈေနရမယ္။ ဆိုပါစို႔ေလ။ ေဆး႐ုံ တစ္႐ုံမွာ သည္လူနာကို ကုလက္စ ဆရာ၀န္မရွိ လုိ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမလား။ တျခား ဆရာ၀န္က ပထမ ဆရာ၀န္ ကိုယ္စား တတ္စြမ္းသေရြ႕ ကယ္တင္မလား။ သေဘာေပါက္ဖို႔ပဲ လိုတယ္”
ဆရာမ၏ ပညာသားပါပါ ႐ိုက္ႏွက္ခ်က္ ေအာက္တြင္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိစြာ ေလွာင္ေန ခဲ့သူမွာ “ရန္ေဇာ္”တစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္။ ဗလာက်င္းထားေသာ ဘုရားစင္ေလးက သူမကို အႀကီးအက်ယ္ ျပက္ရယ္ျပဳေနသည္။ အံႀကိတ္ ထားေသာ သူမသည္ ထိုေန႔မွစ၍ မခံခ်င္စိတ္ ႀကီးလြန္းသူ အျဖစ္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထုဆစ္ပုံ ေလာင္းခဲ့ေလသည္။
“ဗားဂိုး၊ သိပ္ရွက္သြားလား”
ထိုအသံေၾကာင့္ တင္းထားေသာ အံမ်ား ေယာင္ယမ္းစြာ ေျပေလ်ာ့ျပဳတ္ထြက္ ကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ အံႀကိတ္ပစ္ရန္ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။
၅။
က်ဳံးႀကီး ၾကက္ေတာင္ကြင္းမွာ ထိုေန႔က သူမကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ အားကစား ၀တ္စုံႏွင့္ ေသသပ္လွပေသာ သူမအား သူ အတန္ၾကာေအာင္ ေငးေမာျဖစ္သြားေလ သည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဗားဂိုး၊ ေက်ာင္းရဲ႕ပီတီခ်ိန္မွာ မကစားဘဲ ၾကက္ေတာင္ကိုမွ ၀ါသနာႀကီးၿပီး သင္တန္းေတြ တက္ရတဲ့ အထိလား”
“ဒါေပါ့ ကက္ပရီကြန္ရယ္၊ ငါ့ရဲ႕ ဆ႒မတန္ းရလဒ္ကို ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အက်ဳိးရွိစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနဖို႔က အခရာ က်တယ္ မထင္ဘူးလား”
“အင္း မင္း ဒုတိယဆုရတယ္ ဆိုတာကိုလား”
သူမက ေဒါသတႀကီး ရက္ကတ္ေလးကို ပစ္ခ်လိုက္၏။ တစ္ဖက္မွ ႐ိုက္လိုက္ေသာ ၾကက္ေတာင္ကေလးက သည္မွာဘက္၌ ႐ိုက္ မည့္သူ မရွိေသာေၾကာင့္ ေဒါက္ခနဲ က်သြား သည္။ သူမ၏ ေျခရင္းနား က်သြားေသာ ၾကက္ေတာင္ကေလးကို ကင္းပတ္ဖိနပ္ကေလးက အလိုအေလ်ာက္ နင္းေျခပစ္လိုက္ေလသည္။
“ေဟ့ လင္းစက္ ၾကက္ေတာင္က နင့္ေျခ ေထာက္ေအာက္...”
တစ္ဖက္မွ သူငယ္ခ်င္း၏ သတိေပးသံက ေနာက္က်သြားခဲ့သည္။
“ငါ ဒုတိယ ရတယ္ဆိုရင္ နင့္ေရွ႕ငါ ဒူးေထာက္မယ္။ ဘယ္လိုလဲ ကက္ပရီကြန္”
“ၾကမ္းကြၽံတာေလာက္က ႏုတ္ခြင့္ ရွိေသးတယ္ေနာ္။ စဥ္းစားဦး ဗားဂိုးရယ္”
သူမထံမွ အေျဖျပန္မရေသာေၾကာင့္ သူက အရွက္ေျပ ရက္ကတ္ေလးကို ေကာက္လိုက္သည္။ ပိျပားေနေသာ ၾကက္ေတာင္ကေလး သည္ ႂကြက္သားတစ္စုံ၏ ႐ိုက္ႏွက္အားေၾကာင့္ ေလထဲတြင္ လိမ့္ကာလိမ့္ကာႏွင့္ ပ်ံ၀ဲသြားခဲ့ သည္။ သူက ၾကက္ေတာင္ေလးျပဳတ္က်သည့္ ေနရာကို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“လာမယ့္လ ၾကက္ေတာင္ၿပိဳင္ပြဲမွာ မင္းနဲ႔ ငါ ထိပ္တုိက္ေတြ႕လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဆရာက လက္ရည္တူတဲ့ လူေတြကို Single ၿပိဳင္ခိုင္း လိမ့္မယ္”
“ေအး ငါကေတာ့နင့္ကို Double ခ်င္း ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ ရခ်င္တယ္”
“ခ်ဲလန္႔ခ်္ေနာ္ ဗားဂိုး”
သူမ၏ အေျဖ ျပန္ရႏိုးႏိုး တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့သည္မွာ သူမ ျပန္သြားသည္ အထိပဲ ျဖစ္၏။
၆။
“လင္းစက္ နင္သူ႔ကို ႏိုင္ပါ့မလား။ သူက ေယာက်္ားေလး၊ ေနာက္ၿပီး တကယ္ပဲ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိမွ ဆရာက ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေစတယ္ ေနာ္”
သူမ၏နားထဲ ထိုစကားသံက သံရည္ပူ ေလာင္းခ်လိုက္သလုိ ၀င္သြားေလသည္။
“ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေတာ့ ကိုက္႐ုံပဲေပါ့။ ဇင္မာရာ”
“အာ နင္တို႔က ေခြးမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ဇင္မာ၊ သူက “ရန္လုံ”ဆိုတာ နင္ေမ့မသြား နဲ႔ေလ...”
ထိုအခိုက္ သူက သူမ ေနာက္ေက်ာနားမွာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ “ကက္ပရီကြန္”ဟု သူမက အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လိုက္ေပမယ့္ သူက ျပဳံးလို႔ ေနခဲ့သည္။ ထိုအျပဳံးကို သူမ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေနသည့္ မိနစ္သုံးဆယ္အတြင္း ၿပိဳင္ပြဲစတင္ခဲ့ သည္။
သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ လက္ရည္ကို သိႏွင့္ ၿပီးေသာ သင္တန္းသားမ်ားက စူးစိုက္၍ အားေပး ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ြောန ဏသငညအ ကို ေရာက္ေနခဲ့ ေသာ သူ႔ကို အမီလိုက္ရန္ ႏွစ္မွတ္သာ အားစိုက္ရမည္ ျဖစ္သည္။
“နင့္အေမက လာအားမေပးတတ္ဘူး ထင္တယ္ ကက္ပရီကြန္”
သူငိုက္က် သြားခ်ိန္တြင္ သူမ၏ လွပေသာ ဆာဗင္ေလးက တစ္ဖက္စည္းထဲ လွပစြာ ၀င္သြားခဲ့သည္။ ကက္ပရီကြန္၏ အားနည္းခ်က္မွာ “အေမ”ဟူေသာ စကားလုံး တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာေသးမီကပဲ သူမ သိရွိ ထားခဲ့သည္။ ဆာဗင္ကိုပင္ ငိုင္၍ ျပန္လည္ မေခ်ပႏိုင္ခဲ့ေသာ သူက သူ႔လက္သူ ထိတ္လန္႔စြာ ငုံ႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အမ်ား မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အရာ တစ္ခု ႐ုတ္ျခည္းျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။
“ဂိမ္းပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို အႏိုင္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့သည္ အႏိုင္မရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ သူ ဒူးလာေထာက္ ရမွာမို႔ပါ”
ရက္ကတ္ကေလးကို အိတ္ထဲ တ႐ိုတေသ ထည့္ေနရင္း ေနာက္လွည့္ ေျပာလိုက္ေသာ သူ႔ စကားေၾကာင့္ ဆူညံသံမ်ား ရပ္စဲသြားသည္။ သူမ၏ ေတာက္ေခါက္သံသည္ အျပင္ဘက္၌ သူ ကားတံခါး ေဆာင့္ပိတ္သံႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း က်သြားခဲ့သည္။
“ဘယ္သူ ႏိုင္သလဲေဟ့” ဟူေသာ ဆရာ၏ တန္ျပန္ ေမးလိုက္သံက ႐ုံႀကီး တစ္႐ုံလုံးထိ ဟိန္း ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
၇။
“ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း လင္းစက္၊ မင္း ဒုတိယရတယ္”
ထိုေန႔သည္ သူမ ဘ၀၏ အ႐ႈံးကို ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေရွ႕ ခမ္းနားစြာ ထုဆစ္ခဲ့ရေသာေန႔ ျဖစ္၏။
“ပထမက ငါလားလို႔ မင္းမေမးေတာ့ဘူး ဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကတိအတိုင္း”
သူမက ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စြာ ထိုေနရာတြင္သာ ရပ္ေနခဲ့သည္။ မိုးေတြ သည္းေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ ၀န္းက်င္သည္ သူမ၏ ထိတ္လန္႔မႈကို ဖုံးကြယ္ ေပးထားခဲ့သည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ အေမွာင္ကို သူမ ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ေက်းဇူးတင္မိသြားသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဗားဂိုး၊ ဒူးမေထာက္ေသးဘူး လား”
သူက သားေကာင္ကို အလြတ္မေပးေသာ မုဆိုး မ်က္လုံးမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႐ုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေန တစ္ခုကို သူအံ့အားသင့္စြာ လက္ခံလိုက္ရသည္။ သူမ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ျပခဲ့သည္။ ကတိ တစ္ခုကို လြယ္ကူစြာ အပ်က္ မခံလိုေသာ သူမ၏ ဒူးေတြ ေခြၫြတ္သြားသည္ကိုပင္ သူ တန္ျပန္တလဲလဲ ျမင္ေယာင္ မိျပန္သည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္လုံး ၾကမ္းေပၚ က်သြားခဲ့ခ်ိန္သည္ ရန္ေဇာ္၏ စိတ္က သူ႔ကိုယ္သူ ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သြားသည္။
သူက ဆြဲထူဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္ သူမက ထရပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔လက္ေတြ အနည္းငယ္ ေၾကာင္အမ္း သြားခဲ့ရသည္။
“ရန္ေဇာ္ ဒႆမတန္းမွာ နင့္ကို ငါစိန္ေခၚမယ္။ သည္တစ္ခ်ီ ငါ႐ႈံးတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဟာ နင့္အ႐ႈံးကို နင္ျပန္ျမင္တဲ့ေန႔ ျဖစ္ရမယ္။ နင္မွတ္ထားဖို႔ကVIRGO လို႔ေခၚတဲ့ ကန္ရာသီဖြားေတြဟာ 'System builder' လို႔ သမုတ္ ခံရသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ငါတည္ေဆာက္လိုက္မယ့္ System တစ္ခုမွာ သည္ေန႔ ငါခံစားရသလို တန္ျပန္ ခံစားေစရမယ္”
သူမ၏ အညိဳေရာင္ ယွက္ေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ။ သူအၾကာႀကီး ေငးေမာမိသြားသည္။ အလြန္တရာ မာနႀကီးေသာ မိန္းကေလးသည္ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္မွ က်မလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူေမွ်ာ္လင့္ ျခင္းေတြ ဆုံး႐ႈံးသြားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထုိဆုံး႐ႈံးျခင္းကိုပင္ သူ႔ဘ၀၌ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အားရျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
၈။
ဆက္ရွင္ကြဲ သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ သူႏွင့္ သူမ အလွမ္းေ၀း သြားခဲ့ေလသည္။ ထို အလွမ္းေ၀းမႈကို ကံၾကမၼာက ႐ုတ္ျခည္း ရင္ၾကားေစ့ေပးခဲ့ေသာ ညက ရန္ေဇာ္ ႐ႈံးသည့္ညျဖစ္ခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ ရန္ေဇာ္၊ လင္းက မင္းထက္ ရွစ္မွတ္တိတိသာတယ္ေနာ္”
“ေအးကြာ”
သူအလြန္တရာမွ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္ ဟူေသာ ဒႆမတန္း အမွတ္စာရင္း က သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္လို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုညေနက သူႏွင့္ အလွမ္းေ၀းခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရနံ႔ေလး တစ္ခု ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအာ႐ုံျဖင့္ အလန္႔ တၾကား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ႔သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚရွပ္ ေျပးသြားသည္ကို ကာကြယ္ခ်ိန္ မရလိုက္ခဲ့။ ဖက္တြယ္ရာ ကင္းမဲ့ခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ ေငးမိလိုက္ေသာ အရာမွာ သူမ၏ မွဲ႔ကေလးျဖစ္သည္။
“ဘယ္လိုလဲ ကက္ပရီကြန္၊ နင္ ဒူးမေထာက္ရင္ ငါက နင့္ဒူးကို ႐ိုက္ခ်ဳိးပစ္မွာေနာ္”
သူ ၀ဋ္လည္ ေနၿပီဟု ယူက်ဳံးမရ ေၾကကြဲသြားခ်ိန္တြင္ သူမ၏စကား ေၾကာင့္ သူ႔မာနေတြ ျဖဳတ္ခနဲ ေႂကြဆင္းသြားရေလသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ရန္ေဇာ္၊ ငါေတာ့ မက္ဒီကယ္လ္ပဲေနာ္၊ နင္လည္း ဂရိတ္ ဒင္ျမင့္တာပဲ။ ငါတို႔ မက္ဒီကယ္လ္မွာ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့ဟာ”
“ကြၽတ္...အဓိပၸာယ္မရွိတာ။ နင့္ကို ငါတစ္သက္ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူး ဗားဂိုး”
သူမ၏ ရယ္သံေတြကို အမ်ဳိးအစားခြဲျခား ၾကည့္ေနဆဲမွာ သူက်႐ႈံး သြားၿပီဟု ထိတ္လန္႔စြာ အယူခံ၀င္မိသည္။ သူ၏ဘ၀ကို ေနာက္သို႔ျပန္လည္ ေရႊ႕ခိုင္းခဲ့ေလသည္။ မွဲ႔နက္တစ္လုံး၊ ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္း၊ သတၱမတန္း ေန႔စြဲမ်ား၊ ဆ႒မတန္း ဆုေပးပြဲမ်ား...စသည္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပုံေဖာ္ ခဲ့ေသာအရာမွာ ျမဴႏွင္းမ်ားအျဖစ္ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ေလသည္။
ျမဴႏွင္းမ်ားၾကားမွ တစ္စုံတစ္ခုကို သူ သဲႀကီးမဲႀကီး ရွာေဖြေနခဲ့မိ သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လည္မ်ဳိေတြ ပူေလာင္စြာေအာ္ျမည္ေနခဲ့သည္။ သူ႔အသံ အိုးေတြက စတင္လႈပ္ခတ္ကာ“အူ၀ဲ”ဟု ျမည္ေစခဲ့သည္။
“လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ”
မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ အသံ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းက သူ႔ႏွလုံးအိမ္သို႔ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္၊ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့သည္။
“ကြၽန္ေတာ္က ကံၾကမၼာ ရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး”
အသံ၏ ႀကီးစြာေသာ ႏွိပ္စက္ျခင္းေအာက္မွာ သူေျပးသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေမွာင္သြားေသာ ကမၻာမွ ႐ုန္းထြက္လိုေဇာျဖင့္ သူနင္းကန္ ေျပးသည္။ ပထမျမက္ခင္းေပၚ၊ ဒုတိယ ပလက္ေဖာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ကတၱရာလမ္း၊ ထို႔ေနာက္... ထို႔ေနာက္...။
“ကက္ပရီကြန္”
သူ သည္အသံကို တစ္ေနရာမွ ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူအမွန္တကယ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုအသံသည္ သူႏွင့္ အေ၀းႀကီးမွ လာေသာ္လည္း အနီးအနား၌ပင္ ရွပ္တိုက္ေျပးလႊားေနခဲ့သည္။
“ကံၾကမၼာရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး”
သူ႔အသံက တိုးညင္းစြာ ရက္စက္ခဲ့ေလသည္။
၉။
“ဟုတ္တယ္ ဦးသက္ေဇာ္၊ ရန္ေဇာ္ကေလးဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက Psychological Trauma လို႔ ေခၚတဲ့“စိတ္ဒဏ္ရာ”ရခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီတုန္း က မိဘေတြရဲ႕ ျငင္းပယ္မႈကုိ သူ႔ဘ၀မွာ အျမဲတေစ အမွတ္္ရ ေနတတ္တာ မ်ဳိးေပါ့”
ေဒါက္တာေက်ာ္စိုး၏ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲလိုက္သံ ေနာက္မွာ ေဒၚခင္သိမ့္၏ ေနာက္ေက်ာဆီ တုန္လႈပ္ျခင္းေတြ စိုက္၀င္ခဲ့ေလသည္။ သူမ၏ ၀မ္းနည္းမႈ ျပယုဂ္မွာ တစ္ညလုံး ငိုထား၍ မ်က္လုံးေတြ မို႔အစ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“ကြၽန္မရဲ႕အျပစ္ပါ ဆရာရယ္၊ အမွန္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ အျငင္းပြား တိုက္ခိုက္မႈေတြက သားဆီ လြင့္စင္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕”
ေဒၚခင္သိမ့္သည္ မ်က္ရည္မ်ား ထပ္၍ စီးက်မလာခဲ့ေတာ့ဘဲ တိတ္ ဆိတ္ေသာ၀န္းက်င္ကို ေအးစက္စြာ ၿဖိဳခြင္းခဲ့ေလသည္။
“ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမွားပါ။ မခင္သိမ့္ ကိုယ္၀န္ လြယ္ထားရခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ခင္သိမ့္ကို သူ႔ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ မ႐ိုးဘူး ထင္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လွည္းက်ဳိး ထမ္းခဲ့ရတယ္ေပါ့”
ဦးသက္ေဇာ္၏ လည္မ်ဳိသည္ တုန္ယင္မႈေၾကာင့္ လႈပ္ရွားသြားခဲ့သည္ကို ဦးေက်ာ္စိုးက ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပင္ အကဲခတ္ေနခဲ့သည္။
“သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို တို႔ျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့သမီး ေမြးေပးႏိုင္ရင္ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ရတဲ့ ရင္ေသြး၊ မဟုတ္ခဲ့ဘဲ သားေမြးရင္ေတာ့ သူ႔ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ရတဲ့ ကေလး ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ အမွန္ေတာ့...ကြၽန္ေတာ့္.. ကြၽန္ေတာ့္ အတၱေတြေၾကာင့္...”
မ်က္ရည္မ်ားသည္ စိတ္တင္းလြန္း ရွာေသာ ေယာက်္ားႀကီး တစ္ေယာက္၏ ပါးျပင္ေပၚ ပူေလာင္စြာ ျဖတ္ေျပးသြားၾက သည္။
“ဒါနဲ႔ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕သားက လာျခင္း မေကာင္းခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္လား”
“ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အႏိုင္ တစ္ခုအတြက္ သည္ေလာက္ထိ ေပးဆပ္တတ္ရမွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး ဆရာ။ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လိုအပ္ေနတာ သားပဲ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘေတြေၾကာင့္ သားမွာ စိတ္ဒဏ္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ရေနခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး ဆရာ”
ေဒါက္တာေက်ာ္စိုးက သူ႔ထံ လာေဆြးေႏြး ၾကေသာ လူသားႏွစ္ဦးကို စာနာစြာ ႏွစ္သိမ့္ ေပးႏိုင္ခဲ့ေလသည္။“ေအးဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ဘယ္ရင္ေသြးမဆို လာျခင္း ေကာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ သူ႔ကို လက္ခံတဲ့ မိဘေတြကသာ လာျခင္းေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးထက္ ႀကိဳဆိုၾကရမွာပါ။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕အလုပ္ မဟုတ္လား”
ခဏေနေတာ့ ေဆြးေႏြး ႏွစ္သိမ့္ၿပီးခ်ိန္ထိ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိခဲ့ေလသည္။“စိတ္ေရာဂါ အထူးကု” သူ႔ထံသို႔ လာေရာက္ ေဆြးေႏြးၾက သူမ်ားတြင္ သူ႔ကို အအံ့ၾသဆုံးရသ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ လင္မယားကို သူ႔တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္ ႏိုင္စြမ္းရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အတၱကိုယ္ တစ္ဖက္ ေစာင္းနင္းႀကီး မျခဳံလႊမ္းလိုက္မိဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္ဟု သူခံယူေနမိသည္။
၁၀။
“ေဟာ ေဖေဖ ျပန္လာၿပီ။ အေအးသြားေဖ်ာ္ လိုက္မယ္ေနာ္ ေဖေဖ”
“ေနဦး သမီး၊ ေဖေဖ သည္ေန႔ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရ တဲ့ ေက့စ္ေလးကို ငါ့သမီးဆီ ေဖာက္သည္ခ်ရဦးမယ္။ အဲဒါကို မေျပာခင္ စာအရမ္းေတာ္တဲ့ သမီး တို႔ေက်ာင္းက ေကာင္ေလး...ဘာတဲ့။“ရန္ေဇာ္” ဆိုလား၊ ခု ေဖေဖက သူ႔မိဘေတြနဲ႔...”
သူမ၏ တစ္ဟုန္ထိုး ထြက္ေျပးျခင္း၏ တုံ႔ျပန္မႈအေပၚ ေဒါက္တာေက်ာ္စိုး ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အေတြး မ်ားစြာ၏ ႏွိပ္စက္မႈျဖင့္ အျမဲတေစ အထု အေထာင္းခံေနရေသာ သူတစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္း တြင္းရွိ ဆိုဖာေပၚမွာပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာ က်သြားခဲ့ေလသည္။
(၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (__)ရက္၊ မနက္ ႏွစ္နာရီ တစ္ဆယ့္ငါး...)
တိုင္ကပ္နာရီ၏ သံရွည္ဆြဲသံက သူမအား ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ၏ လက္၌ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကို ျမဲျမံစြာ ကိုင္ထားခဲ့ ေလသည္။“အသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ” ဟူေသာ အေတြးကို ပို၍ ေသခ်ာသြားေစေသာ ၾသဂုတ္လ၏ ထစ္ခ်ဳန္း မိုးေရမ်ားက အၿငိဳးတႀကီး ရြာသြန္း ေနေလသည္။
“ကက္ပရီကြန္”
ငါနင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ရေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူး။ အဲဒီေန႔က ငါေျပာခ်င္တဲ့စကားကို နင္ၾကား သြားခဲ့ရဲ႕လား။
ငါေျပာမယ့္စကားဟာ “အလကားစတာ၊ ငါက အဲလိုနည္းနဲ႔ အႏိုင္ မယူခ်င္ဘူး” ဆိုတာကို ငါ့လိပ္ျပာ ငါသည္ေန႔ သည္အခ်ိန္ထိ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံရဲတယ္။ နင္မရွိေတာ့တဲ့ ေလာကမွာ စိန္ေခၚ ျခင္းဆုိတာကို ငါ တမင္သက္သက္ ရွာေဖြေနရ တယ္။
အမွန္ေတာ့ ငါနင့္ေရွ႕ ဒူးေထာက္လိုက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက...
ငါ့အမွန္တရားကို ငါၾကားနာ လိုက္ရ တယ္။ ငါက ေက၀ဋ္ ပုဏၰားျဖစ္ရင္ နင္က မေဟာ္သဓာ ျဖစ္တယ္။ VIRGO ဆိုတဲ့ ငါ၊ တည္ေဆာက္လိုက္တဲ့ System ဟာ နင့္၀ိညာဥ္ကို ႏုတ္ယူ သြားႏိုင္တယ္လို႔သာ ငါႀကိဳသိခဲ့ရင္။ ေနာက္ၿပီး...။
ေနာက္ၿပီး အ႐ႈံးဟာ ရင္ခုန္သံကို သိမ္ေမြ႕ ေစတယ္ဆိုတာ...
ငါ နင့္ကို...
ငါ...နင့္...ကို...”
လိမ့္ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား ရပ္တန္႔သြားမွာ စိုး၍ သူမ မ်က္ႏွာေမာ့ ထားခဲ့သည္။ သူမ၏ မွဲ႔နက္ကေလးက သူမကို သေရာ္ ေထ့ျပဳံးျဖင့္ ေလွာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိုးႀကိဳးပစ္ ခ်လိုက္သံႏွင့္ မ်က္ရည္တစ္စက္ လြင့္စင္ က်လာသည္က တိုက္ဆိုင္သြားသည္။“ကံၾကမၼာ ရွိတဲ့ ကမၻာကို လာတာ မဟုတ္ဘူး”
ေရရြတ္သံမွာ တိုးတိတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကက္ပရီကြန္အား လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ တမ္းတခြင့္ ရရွိခဲ့ ေလသည္။
လင္းစက္ႏြယ္
ဖတ္လို႕ ေကာင္းတယ္.. စြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အေရးအသားေလးပါပဲ..
ReplyDelete