အညိဳေရာင္အိပ္မက္

၁။
ျပတင္းေပါက္ကို အနည္းငယ္ လိပ္ျပာ မလုံစြာ ဆြဲပိတ္ လုိက္ေတာ့မွ အျပင္ဘက္ရွိ ေလစိမ္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ အခန္းေလး ေအးစိမ့္ေနတာ သတိျပဳ မိသြားသည္။

ခန္းဆီး အ၀ါေရာင္ေလးကို အသာျပန္ စည္းေႏွာင္ လုိက္ရသည္။ နာရီကို လွမ္းၾကည့္စရာ မလုိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ညဥ့္နက္ ေနၿပီမွန္း ကၽြန္မ ခန္႔မွန္း ႏုိင္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ အခန္း၏ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ကို ပိုလုိ႔ သတိရ ျဖစ္သြားသည္။

နံရံကပ္ ညမီးသီးေလးအား ထြန္းညိႇ လုိက္စဥ္တြင္မေတာ့ သူ႔ပုံရိပ္ကို မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ အတုိင္းသား ျမင္ေတြ႔ ေနရျပန္သည္။ တေစၲ ေျခာက္ေနတာလား။ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ ျပန္အားေပး လုိက္ရသည္။ တမင္တကာ သတိ ရေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ ညဥ့္နက္လာတုိင္း သူ႔ကိုသာ ျမင္ေယာင္ မိေနျပန္တာ အနည္းငယ္ စိတၱဇ ဆန္သည္ဟု ထင္သည္။ သည္တစ္ညကိုေတာ့ လွပစြာ ညဥ့္နက္ခြင့္ ေပးရလိမ့္မည္။

၂။
သူ႔လုိ ပုံစံမ်ဳိးကို ကၽြန္မ လူမွန္း သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ျမင္ဖူး၊ ရင္းႏွီးဖူး ျဖစ္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ အခ်ဳိးအဆစ္ ေျပစြာ ေသသပ္ေသာ ပုံစံေၾကာင့္ သူက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲ၌ တစ္မူကြဲ ထြက္၍ သြားပါသည္။ အသားနည္းနည္း ညိဳေသာ သူ႔ကို စစေတြ႔ခ်င္းတုန္းက ဆိုရင္ ကၽြန္မ မ်က္စိေတြ ျပာထြက္သြားရသည္ အထိ လန္႔ ဖ်ပ္မိသြားသည္ကို ၀န္ခံ ရလိမ့္မည္။ သူက ကၽြန္မအိမ္နား တစ္၀ိုက္တြင္ လာလုိက္၊ ေပ်ာ္လုိက္ႏွင့္ က်က္စားတတ္သူ မဟုတ္လား။

ပထမဆုံး အႀကိမ္ သူ စေရာက္လာစဥ္က ဆုိလွ်င္ သူက ကၽြန္မ၏ လက္တစ္ကမ္း အကြာမွာ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားေသာ ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီးမွ အိမ္တံခါးကို အသာခ်က္ခ် ပစ္လုိက္ရသည္။
“နင္ သူ႔ကိုေတြ႔တာ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ ႐ုတ္တရက္ႀကီး”

ကၽြန္မက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ရင္ကို ဖိျပေတာ့၊ ျဖစ္ရမယ္ဆုိေသာ ပုံစံျဖင့္ ညီမေလးက ကၽြန္မကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။
“နင္ပဲ အဲလုိမ်ဳိးေတြ ေၾကာက္ပါၿပီဆို။ လုံး၀ကို အျပတ္ရွင္းေတာ့ မွာဆို”

ညီမေလး သတိ ေပးလုိက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ ၾကက္သီးေတြ ပိုႀကီးသြားခဲ့သည္။ သူတို႔ မိသားစုႏွင့္ ကၽြန္မၾကားမွာ လိမ္ျပာ မလံုေသာ ရွင္းတမ္းေတြ ရွိခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ ေအာက္ေမ့သြားသည္။
“သူ ဘယ္လုိလုပ္ ဒီေရာက္လာတာလဲ”

“ေျပာင္းလာတာ ျဖစ္မွာေပါ့ မမရဲ႕”

“ငါ့အေဖကုိ ေျပာလုိက္ရမလား”

“အာ မလုပ္နဲ႔ဦး၊ သူ ခဏလာတာ ျဖစ္မွာပါဟယ္။ အေဖ့ ေျပာလုိက္မွ ျပႆနာ တက္ကုန္ဦးမယ္”

ေနာင္အခါ ကၽြန္မ အိမ္နား တစ္၀ိုက္တြင္ သူ႔ကို အျမဲ ေတြ႔ရေတာ့မွ ညီမေလး စကားကို နားေထာင္မိတာ မွားသြားၿပီဟု ေနာင္တရမိသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မ ေဆး႐ုံ အသြား၊ အျပန္အတုိင္း သူ ကၽြန္မတုိ႔ ျခံတံခါး၀ နားတြင္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ရေလ့ ရွိျပန္သည္။ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ေလာက္ ၾကာျမင့္ ခ်ိန္တြင္မေတာ့ သူ ရွိေနမလား ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အစြဲျဖင့္ တံခါး၀နား ေခ်ာင္းၾကည့္ျဖစ္ေသာ အက်င့္ဆုိး တစ္ခု ကၽြန္မ၌ ပုိင္ဆုိင္ လာခဲ့ပါသည္။

၃။
“ဒုကၡပဲ၊ နင္မုန္းမွန္း သိလို႔မ်ား သက္သက္ဒုကၡ လာေပးေနသလား လင္းစက္ရယ္”

“ေရႁမႊာေဖာက္သည့္ အခန္းထဲ၌ အုိဂ်ီမမ ေရႁမႊာ ေဖာက္ေနစဥ္ ယုႏြယ္က ကၽြန္မနား အသာကပ္ကာ ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခဏေနေတာ့ ႏွာေခါင္း စည္းကာထားေသာ ကၽြန္မ ႏွာေခါင္းမ်ားကို အလ်င္စလုိ ပိတ္ပစ္လုိက္ရသည္။ လြန္လြန္းတယ္ ဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ယုႏြယ္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မ ျပံဳးရသည္။

အနည္းငယ္ ညီွစုိ႔စုိ႔ ႏိုင္သည့္ ေရႁမႊာနံ႔ကို ကၽြန္မ အလြန္ မုန္းပါသည္။ AROM ဟုေခၚေသာ ေရႁမႊာေဖာက္ ၿပီဆုိလွ်င္ ၀ါ့(ဒ္)ထဲတြင္ ကၽြန္မ ပတ္ေျပး ေနတတ္သည္။ ေျပးလုိ႔ ဘယ္လုိမွ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့မွ အျပင္ဘက္တြင္ အသက္႐ွဴ ေလ့က်င့္ခန္း အ၀လုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ရသည္။ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက ေရႁမႊာနံ႔ကို ကၽြန္မ ခါးသီးစြာ မုန္းပါသည္။ ယုႏြယ္တုိ႔ပင္ လက္ဖ်ား ခါေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မက တဆိတ္ပိုလြန္းသည္။

‘နင္လည္း ေရႁမႊာအိတ္ထဲ ကိုးလေက်ာ္ ေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား”

‘ဟင့္အင္း ငါက Premature ေလး။ လမေစ့ဘူး။ ေရႁမႊာနံ႔ မခံႏိုင္လုိ႔ေဟ့။ အေစာႀကီး အေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လုိက္ရတာ’

ထုိအခန္းထဲမွ ထြက္ၿပီးစဥ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ ပ်ဳိ႔ပါေတာ့သည္။ ယုႏြယ္က အသင့္ေဆာင္ထားသည့္ သံပုရာျခမ္း စႏိုးအား ကၽြန္မ ႏွာေခါင္း၀တြင္ ေတ့ေပးမွ အနည္းငယ္ သက္သာသြားသည္။

“မလြယ္ပါဘူးဟယ္၊ ငါေတာ့ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ အုိဂ်ီ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး”

“ငါကေတာ့ ထင္တယ္၊ နင့္႐ုပ္က ေအာက္လမ္း ဆရာမ႐ုပ္ ေပါက္တယ္ဟ”

ယုႏြယ္ လွမ္းစလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မက ႏႈတ္ခမ္းကို အသာမဲ့ျပလုိက္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေလာက၌ အုိဂ်ီကို ေအာက္လမ္း ဆရာမေတြဟု ခ်စ္စႏိုး သုံးႏႈန္း တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။
“ဒါနဲ႔ ခုနကဟာ ျပန္ဆက္မယ္။ သူေလသူ နင္တို႔ အိမ္နားမွာ ရွိေနတုန္းလား”
“ရွိေသးတယ္ကြ”

“သူ႔မွာ အေဖအေမေတြ မရွိရွာေတာ့ဘူး။ သနားပါတယ္ေနာ္ လင္းစက္”

“ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဟယ္၊ သူ႔မိဘေတြက တျခားသူေတြ အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ဆုိသလုိ ျဖစ္ခဲ့တာကိုး”

ယုႏြယ္က ကၽြန္မအတြက္ ေဖ်ာ္လုိက္သည့္ ေကာ္ဖီအား လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ေကာ္ဖီ၏ အခါးဓာတ္ေၾကာင့္ ေရႁမႊာနံ႔ကို လုံး၀ေမ့သြားသည္။ ေရႁမႊာနံ႔ျပယ္ေတာ့ သူ႔ကို သြားသတိရမိ ျပန္သည္။ စိတ္က အလုပ္လုပ္ၿပီး နားမယ္ ၾကံေသး သူ႔ဆီျပန္လည္ က်က္စားရျပန္ၿပီ။ ခဏခဏ ခလုတ္ တုိက္လာရေသာ ကၽြန္မစိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရယ္ေမာဟန္ ျပင္ေတာ့ ေကာ္ဖီ သီးသြားသည္။

“ေၾသာ္ လင္းစက္ရယ္၊ နင့္မွာလည္း တစ္ဒုကၡ၊ ေရာ့ေရာ့ ေရေသာက္လုိက္”

၄။
“မင္းကိုပဲ စြဲလမ္းလုိ႔သာေနခဲ့xxx
မင္းကိုပဲ စြဲလမ္းခဲ့ရ တို႔ရဲ႕ ဘ၀ပါေနာ္xxx
တင္ဇာေမာ္၏ စြဲလမ္းျခင္း ျပႆနာ သီခ်င္းကို ဆိုေနေသာ ညီမအား ဘုၾကည့္ၾကည့္ လုိက္ေသာ္လည္း မၿငိမ္ခ်င္ေသး။

“ေရာဂါxxx ေရာဂါ xxx”
“အာ ဒီေကာင္မေလး တိတ္စမ္း”
ေဟာက္ပစ္ လုိက္ေပမယ့္ ေျပာင္စပ္စပ္ ျဖစ္ေနေသာ ညီမ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မပါ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ အင္းေလ၊ ကၽြန္မ၏ ျပႆနာ ကလည္း စြဲလမ္းမႈက အစပ်ဳိးတာ မဟုတ္လား။ တစ္စုံတစ္ရာကို အ႐ူးအမူး ေၾကာက္၍ မုန္းခဲ့ရာမွ ထုိတစ္စုံတစ္ရာကိုပင္ မသိစိတ္၌ ေနရာ ေပးမိျပန္သည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္မ၏ မသိစိတ္က ခ်စ္ၿပီး သိစိတ္က မုန္းတီး ေနမိေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ စိတ္ကုိပင္ ပိုင္ဆုိင္ လာတတ္ခဲ့ၿပီ။

တစ္စုံတစ္ရာကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အခ်စ္ေရာ၊ အမုန္းပါ ခံစားခ်က္ ႏွစ္မ်ဳိးစလုံး ရွိေနႏိုင္သည့္ အေနအထားကို စိတ္ပညာတြင္ ဘယ္လုိ ေ၀ါဟာရမ်ဳိး သတ္မွတ္ ထားလိမ့္မလဲ။ Obsessions ဟု အမည္တြင္သည့္ အလြန္အကၽြံ စြဲလမ္းမႈ ျပႆနာ ကၽြန္မတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကိန္းေအာင္း ေနခဲ့လိမ့္မလဲ။ ထုိစိတ္ျဖင့္ပင္ ကၽြန္မ၏ ညေတြ ညဥ့္နက္ လာတတ္ခဲ့ပါသည္။

၅။
ထိုေန႔က မိုးသဲသဲမဲမဲ ရြာသည္။ အရင္ရက္ ေတြက မိုးရြာ ခဲ့ေသာ္လည္း မျဖစ္စေလာက္ တစ္ေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္။ ထိုေန႔ကမွ မုိးတိမ္ေတြက ပိုမည္းၿပီး ပိုထူထပ္ေနသည္။ ဂ်ဴတီကုတ္အား မီးပူတိုက္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ မီးပ်က္သြားသည္။ ေဟာင္းႏြမ္း တြန္႔ေၾကေနေသာ ဂ်ဴတီကုတ္အား ခပ္တည္တည္ပဲ အသာေခါက္ကာ အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။

“ဂ်ဴတီကုတ္ဆိုတာ ညစ္ေပေနမွ အလုပ္ လုပ္တာ ေပၚလြင္ေနတာ ညီမေလးရဲ႕” ဆိုေသာ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္အစ္မေတြ၏ စကားကို ၾကားေယာင္မိေတာ့ ျပံဳးမိရသည္။ အမွန္က ပ်င္းလို႔မေလွ်ာ္၊ မေလွ်ာ္လို႔ ပိုညစ္ရတာ မဟုတ္လား။ ေန႔တိုင္းႀကီး ေလွ်ာ္စရာ မလိုေတာ့လည္း ဂ်ဴတီကုတ္ ဆိုတာကို တစ္ပတ္တစ္ခါ၊ ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္မွ ေလွ်ာ္ပစ္ၾကသည္ အထိ ညစ္ပတ္ တတ္ၾကပါသည္။

ထီးမေဆာင္းတတ္ေသာ ကၽြန္မအတြက္ မိုးကာ အကႌ်ေတာ့ လိုလိမ့္မည္။ မယူေတာ့ ပါဘူးေလဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ ၀ါ့(ဒ္)ထဲတြင္ ေန႔ လယ္ေန႔ခင္း ေဆြးေႏြးခ်က္ ရွိေၾကာင္း သတိရမိ၍ ယူလိုက္သည္။ ေဖာင္းပြေနေသာ လက္ကိုင္အိတ္အား အသာဆြဲ၍ ထြက္လာ စဥ္တြင္ေတာ့ အရင္လိုသူ ရွိမေနေၾကာင္း ရိပ္မိခဲ့သည္။

သူ ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္မအတြက္ သဲလြန္စ တစ္စံုတစ္ရာ ခ်န္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္။ အို သူက ကၽြန္မကို သိခ်င္မွသိမွာ။ ကၽြန္မကသာ သူရွိ လိမ့္ႏိုးႏိုး အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတာေလ။ အရင္ ရွိေနက် ေနရာေလးမွာ သူ႔ကို မေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔လို႔သြားသည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာ ၾကည့္ေတာ့လည္း မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြသာ ျမင္ရသည္။ ကားတံခါး ဆြဲဖြင့္လိုက္ေသာ ကၽြန္မ လက္ေတြ ထံုက်ဥ္ေအးစက္လြန္း ခဲ့သည္။

၆။
“သူမရွိတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ဟုတ္လား လင္းစက္”

ကၽြန္မ အသာအယာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ ယုႏြယ္ မ်က္လံုးေတြ ပိုျပဴးသြားသည္။
“ဒါဆို သူဘယ္မွာလဲ”

“ငါလည္း အဲဒါ သိခ်င္တာ ယု၊ ခက္တာက ငါနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးမွာ စိုးတာ”

“ေအး၊ တိုးရင္ေတာ့ နင့္အေဖက သူ႔ကို နည္းနည္းမွ ညႇာမွာ မဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္မ သက္ျပင္း ခိုး႐ိႈက္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မေၾကာင့္ ထပ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ ကိုမွ အနာတရမျဖစ္ေစခ်င္။ ထိုအနာတရက ကၽြန္မကို ျပန္လည္ကူးစက္ တတ္ေသာေၾကာင့့္ ျဖစ္၏။
“မွန္တာ ေျပာရရင္ သူ႔လုိ ပံုစံမ်ဳိး ေတြ႔ဖူးသလို သူတို႔ေၾကာင့္လည္း ခဏခဏ ဒုကၡေရာက္ရဖူးတယ္ ယုရဲ႕။ ငါ သူတို႔ကို အရမ္းေၾကာက္တယ္၊ အရမ္းလည္း မုန္းတယ္”
“ေအးပါဟယ္”
“ဒါ အစြန္းေရာက္မႈ ဆိုတာလည္း ငါသိတယ္ ယု၊ ခက္တာက ကိုယ္ သိပ္ေၾကာက္ေနတဲ့ အရာေတြကို  အျမဲတေစ ေတြးေနရလြန္းလို႔ သူတို႔ေတြ ဟာ ငါ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပံုသြင္းၿပီးသား အကန္႔လို ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ”
ယုက ကၽြန္မ ျပႆနာကို နားလည္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့ ရင္ဖြင့္လို႔ ရသည္။ ယု၏ လက္ဖ်ားေတြပင္ ထံုက်ဥ္ ေအးစက္ေနသည္။ ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ခါ ေဆး႐ံု တက္ရမွာကို ယု စုိးရိမ္ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။

“ေအးပါဟယ္၊ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို နင္ေမ့သြားမွာပါ”

အေႏြးထည္ အသာ၀တ္လိုက္ေတာ့မွ ခ်မ္းစိမ့္ ေနပါလားဟု သိလိုက္ ရသည္။ ခ်မ္းေနသည့္ၾကားကပင္ အိမ္ကို လြမ္းရသည္။ ႏိုက္ဂ်ဴတီ၏ အိမ္လြမ္းခန္းတြင္ သူ ညပ္ပါသြားေၾကာင္းကိုေတာ့ အိပ္ေမာ က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ယုအား ႏႈိး၍ အသိမေပး ျဖစ္ေတာ့ပါ။

၇။
ႏိုက္ဂ်ဴတီ က်ေနေသာ အခါ အမ်ားႏွင့္ အတူ အိပ္ရ၍ စာေရး၍ မျဖစ္။ ကၽြန္မ စာေရးသည္ ဆိုတာ ယုႏြယ္ပင္ မသိ။  အလုပ္ မရွိလွ်င္ ၀တၳဳသာ ဖတ္ရေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၀တၳဳ အရမ္းေရးခ်င္လွ်င္လည္း ေဟာက္(စ္) အခန္းထဲ၌ မီးပိတ္၊ မ်က္စိမွိတ္ရင္း ဇာတ္ေက်ာ႐ိုးကို ေလွ်ာက္စဥ္းစား ေနရသည္။

ထိုည ကၽြန္မ ႏိုက္ဂ်ဴတီ မဟုတ္ပါ။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ႏွစ္ၿပီး ေရးေတာ့မည္ၾကံကာမွ ထမင္း မစားရေသးတာ သတိရသြားသည္။ အနည္းငယ္ ေအးစက္ေနေသာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္အား ထမင္းႏွင့္ ေရာ၍ စားလိုက္မွ အဆင္ေျပသြားသည္။

“ဟဲ့၊ ခုခ်ိန္မွ ျပန္လာရသလား”

“ယု ႏြယ္အိမ္ သြားေနလို႔ေလ”

ညီမက ကၽြန္မေဘး အသာထိုင္ရင္း နာရီကို စိတ္မရွည္စြာ ငံု႔ၾကည့္ျပန္ သည္။
“နင္ စားလာတယ္ ထင္လို႔၊ အိမ္မွာ ဟင္းက ဒါပဲက်န္ေတာ့တယ္”
“စားေကာင္းပါတယ္ဟဲ့၊ ငါဒီည ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးမလို႔”

“ေအး ေကာင္းတယ္၊ နင္ မေရးတာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့”

“ဒါနဲ႕ နင္ သူ႔ကို ေတြ႔မိေသးလား”

ညီမ အနည္းငယ္ ေတြေ၀သြားၿပီးမွ ျပတ္သားစြာ ေခါင္းခါေတာ့ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းမိသလို အနည္းငယ္ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိသြားသည္။ ခဏေနေတာ့ မဖြင့္တာၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ကၽြန္မအခန္းတံခါးကို အသာတြန္းကာ ဖြင့္၀င္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚက စာၾကည့္မီးကို ဖြင့္ၿပီး စာအုပ္စင္ေအာက္ ထပ္မွ ေအဖိုး စာရြက္မ်ားအား ထုတ္ယူလိုက္၏။

ဇာတ္လမ္းအား စဥ္းစားေနရင္းျဖင့္ပင္ သူ႔အား ေယာင္ယမ္း သတိရမိ သြားျပန္သည္။ သူ႔အခ်ဳိးအစား ေျပျပစ္မႈေတြ၊ အသည္းယားစရာ ေကာင္းသည့္ သူ႔လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ေတြ။ တံခါး၀၌ပင္ သူ ရွိေနတာ လွမ္းျမင္ လိုက္ရသလို အသည္းထဲ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရားေရ လင္းရွင္းေနေသာ မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ သူ တကယ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ ထင္ထားခဲ့သလို သူ တကယ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။

“နင္ ငါ့အခန္းထဲ ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲ၊ ထြက္သြား”

သူက ေပကပ္ကပ္ႏိုင္စြာ ကၽြန္မအား စူးစိုက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“နင့္အေဖ အေမ သူ႔ဘာသာသူ ေသတာ၊ ငါတို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ နင္ လက္စား ေခ်ခ်င္လို႔လား၊ ဒါပိုင္နက္ က်ဴးလြန္မႈေနာ္”

ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ၊ တံုဏွိဘာေ၀ လုပ္ေနေသာ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ ထြက္ေျပးဖို႔ရာလည္း ၀ရန္တာကေန ခုန္ခ် ဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။
“သြား ၊ နင္ ထြက္သြား၊ မသြားရင္ ငါေအာ္လုိက္မွာေနာ္၊ ငါေအာ္ရင္ ဘာျဖစ္ သြားႏိုင္မလဲ၊ နင္ သိတယ္ မဟုတ္လား”။
႐ုတ္တရက္ သူ ကၽြန္မနား တိုးကပ္လာသည္။ အတိုင္းအဆ မရွိ ေပါက္ကြဲသြားေသာ ရန္ခုန္မႈႏွင့္ အတူ ကၽြန္မ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ထံုက်ဥ္ ေအးစက္သြားသည္။ ရဲတင္းလြန္းစြာ အနားကပ္လာေသာ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ အသက္ ႐ွဴဖို႔ပင္ သတိမရေတာ့။ ျမင္ကြင္း တစ္ခုလံုး ေ၀၀ါး သြားခ်ိန္တြင္ မေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းႏွင့္ တစ္စံု တစ္ခု၏ ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ခတ္မႈ။ ျပာႏွမ္းသြားေသာ ၀န္းက်င္ထဲတြင္ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရသည္က ညိဳေသာ သူ႔ကိုျဖစ္သည္။

၈။
ကၽြန္မႏွင့္ မစိမ္းေသာ ေဆး႐ံုအနံ႔။ ႏိုက္ဂ်ဴတီ ဆင္းခဲ့တာ ထင္ၿပီး ထဟန္ျပင္ေတာ့ ယုႏြယ္က အသာ လက္ကာျပသည္။
“နင္ ေရွာ့(ခ္)ရသြားတာ လင္းစက္၊ မနည္းကို Revive လုပ္ရတယ္”

“ငါ”

ကၽြန္မ ဘာကိုမွ မမွတ္မိႏိုင္ေသး။ လက္ဖ်ံ၌ စိုက္ထားေသာ Canula ပလတ္စတစ္ ေဆးသြင္းႁပြန္ေၾကာင့္ ညာဘက္လက္ တစ္ခုလံုး နာက်င္ ေနတာက လြဲၿပီး ဘာခံစားခ်က္မွ ျပန္လည္ ဖမ္းဆုပ္၍ မရႏိုင္ေသး။
“နင္အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေရွာ့(ခ္)ရတာ၊ မေန႔ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္က”

ညီမေလးက ၀င္ေျပာေတာ့မွ အေျခအေနကို ခပ္ေရးေရးေလး သေဘာ ေပါက္မိသြားသည္။
“အဲဒီတုန္းက နင္ အရမ္း ေအာ္တာေလ၊ အခန္းထဲမွာ ေအာ္ေနတဲ့ နင့္အသံ တစ္ရပ္ကြက္ လံုးေတာင္ၾကားမယ္၊ အေဖက နင့္ကို ကယ္လိုက္တာ”

ကယ္လိုက္တာဟူေသာ စကားကို သံေယာင္ ရြတ္ၾကည့္ရင္းက တစ္စံုတစ္ခု အတြက္ ပူပန္သြားသည္။
“ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ သူ ငါ့ကို ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ငါကသာ ေၾကာက္ၿပီး။ သူမေသဘူး မဟုတ္လား”

ညီမမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားေတာ့ ယုႏြယ္က ကၽြန္မလက္အား အသာဆုပ္ကိုင္ရင္း ေဖးမလိုက္သည္။
“သူ မူးၿပီး ေသသြားတယ္ လင္းစက္”
“အာ၊ ငါသတ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ယုႏြယ္၊ ငါမသိဘူး၊ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးေနာ္၊ နင္တို႔ သူ႔ကို ဘာလို႔ ”

“နင့္အသက္က ပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား လင္းစက္”

လူနာမ်ားစြာ၏ အသက္ကို ကယ္ရဦးမည့္ ကၽြန္မ၏ အသက္က အေရးႀကီးသတဲ့လား။ ကၽြန္မေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ တိုက္႐ိုက္ မဟုတ္ေသာ နည္းျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ၾကၿပီးၿပီလဲ။ လိပ္ျပာ မသန္႔ေတာ့ေသာ ကၽြန္မ။ မ်က္စိအား အတင္း ဇြတ္မွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ တရစပ္ ရွပ္ေျပးသြားသည္။

“ငါ မေအာ္မိရင္  ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ ငါ့ကိုညႇာလုိ႔ သူ ဒုကၡ ေရာက္သြားတာ”

ေနာင္တေတြႏွင့္ ေရရြတ္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို အလြန္အကၽြံ သတိရမိသြားပါသည္။

၉။
သူမရွိေတာ့တာ ရက္ေပါင္း ကိုးဆယ္ခန္႔ ရွိၿပီ ဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ညတြင္ သူစိုးမိုးဆဲ ျဖစ္သည္။နီက်င္က်င္ ညမီးေရာင္ေအာက္ လွဲအိပ္ေနေသာ  ကၽြန္မအတြက္ မ်က္ႏွာၾကက္ျမင္ကြင္းမွာလည္း သူသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ အိမ္တံခါး၀နား သူက်က္စားခဲ့သည့္ ေနရာကိုလည္း လြမ္းဆြတ္ ႏွေျမာစြာ ျပန္တမ္း တမိရသည္။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မ စနက္ေၾကာင့္ ဒုကၡ မေရာက္ေစခ်င္ပါ။ သူ အပါ အ၀င္ သူ႔အမ်ဳိးကပင္ ကၽြန္မ ေဆး႐ံု တက္ခဲ့ရသည္ အထိ ႏွိပ္စက္ႏိုင္စြမ္း ႀကီးမားခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေသြးအသား အ႐ိုးထဲထိစိမ့္၀င္ သြားသည္က “အမုန္းစိတ္”ပဲျဖစ္သည္။

စိတၱဇ ဆန္ေသာ ကၽြန္မ၏ စြဲလမ္းမႈ အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ထုေခ်  အစား ထိုးပစ္ဖို႔ လိုမည္။ စြဲလာၿပီ ျဖစ္ေသာ အိပ္ေဆးျပားမ်ားကိုပင္ သူ မရွိ ေတာ့သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ မပ်က္မကြက္ မီွ၀ဲခဲ့ရၿပီ။ သူ ကၽြန္မကို ဘာမွအႏၲရာယ္ ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္မ သိသည္။

ကၽြန္မ၏ ေၾကာက္စိတ္က ခ်စ္စိတ္ကို အႏိုင္ပိုင္း ပစ္ခဲ့တာ ကၽြန္မအမွား ဟုဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒဏ္ခတ္သည့္ အေနျဖင့္ သူ႔ကို သတိရ ေနရဦးမွာ ျဖစ္သည္။
အေဖ့ကို ကၽြန္မ အျမဲ ေမးျဖစ္ခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ရွိသည္။
“ သူ ဘယ္လုိ ေသသြားတာလဲ” ဟူ၍။

“ေဆးမ်ားၿပီး မူးသြားတာ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီမွာ ငါ့သမီးက ေၾကာက္ၿပီး ေရွာ့(ခ)ရေနၿပီ၊ အေဖလည္း အဲဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တဲ့အေကာင္ ဆိုၿပီးေတာ့”

“သမီးေၾကာင့္ ေသတာလား အေဖ”

“မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အေဖ့ေၾကာင့္ သူ ေသတာပါ”

“ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ၊ သမီး မေအာ္ရင္ သူ မေသဘူး”

အေဖက ကၽြန္မ၏ ေနာင္တရိပ္စြက္သည့္ မ်က္၀န္းေတြအား ဗလာနတ္ၳိ အၾကည့္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မေၾကာင့္ပင္ သူ႔မိဘေတြ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မ ေအာ္သံေၾကာင့္ပင္၊ ကၽြန္မ လဲက်သြားတာေတြေၾကာင့္ပင္။ သူတို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ ဒဏ္ရာကလည္း နက္ခဲ့သည္ေလ။ တစ္ကိုယ္လံုး အင္ျပင္ေတြ ထၿပီး အသက္႐ွဴ က်ပ္ခဲ့ဖူးသည့္ ကၽြန္မအတြက္ သူတို႔ကို မုန္းတီး ထိတ္လန္႔တာ သူမ်ားေတြထက္  အစြန္းေရာက္လြန္းသည္ ဆုိတာ မဆန္းပါ။

သူမရွိေသာ္လည္း သူ ရွိေနခဲ့ဖူးသည့္ ေနရာေတြကို ေနာင္တေတြႏွင့္ ျပန္ရွာေဖြတိုင္း ရင္နင့္ရျမဲျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ အေဖ ေလာင္းခ် လိုက္သည့္ ေရေနာက္ ဆန္႔တငင္ငင္ပါသြားကာ ေရပိုက္ေခါင္းထဲ ျပဳတ္က် ေသဆံုးသြားသည့္ သူ႔အေၾကာင္း လိပ္ျပာ မသန္႔စြာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ လိမ့္မည္။

“သူ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ေသတာလဲ” ဟု အေဖ့အား လိပ္ျပာ မလံုစြာ ေမးေနျဖစ္ဦးမည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ “သူ”သည္ အနည္းငယ္ ညိဳေမွာင္၍ အခ်ဳိးအစား ေျပျပစ္က်နေသာ၊ အသည္းယားစရာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ထိတ္လန္႔မႈအား မွားယြင္းစြာမွ်ားခဲ့ေသာ၊ ဘာအႏၲရာယ္မွ မျပဳႏိုင္ သည့္၊ အင္းဆက္ အႏြယ္၀င္ သာမန္ ပင့္ကူေလး တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဖြင့္ဟမိဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။  သည္တစ္ညကိုေတာ့ လွပစြာ ညည့္နက္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါသည္။

လင္းစက္ႏြယ္

ရာျပည့္စကား

မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ေလာက္က teen စထြက္ တယ္။ ထိုတုန္းကေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္ သတိထားမိျခင္း မရွိခဲ့ေသး။ teen ကို ေမေမ ကိုယ္တိုင္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသူဘ၀။ teen ထြက္တိုင္း ေမေမ ငွားေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္မအဖို႔ လစဥ္ဖတ္ျဖစ္ ေသာ စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားေပး မဂၢဇင္းတစ္ခု အေနျဖင့္ပါ teen ကို ကၽြန္မ ေႏွာင္တြယ္မိမွန္း မသိ ေႏွာင္တြယ္မိသြားခဲ့ၿပီ။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က႑ေတြ ပိုစံုလင္လာ သည္။ ၀တၳဳတိုေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုးပင္။ ၀တၳဳတိုတစ္ခုခ်င္းစီတြင္ ပညာေပး ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား၊ ဆိုလိုရင္း တစ္ခုခုေတာ့ ပါ၀င္တတ္သည္ကို သတိ ထားမိခဲ့သည္။ လူငယ္ အခ်င္းခ်င္းေပးသည့္ Peer Education ပံုစံမ်ဳိးကို ႏူးညံ့စြာ ေတြ႔ရွိႏိုင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ မဂၢဇင္းလည္း ျဖစ္သည္။

teen ကို ပံုမွန္ ဖတ္ၿပီးမွ ကၽြန္မ စာေရးျဖစ္ ခဲ့သည္ ဆိုလည္း မမွားပါ။ ကၽြန္မ၏ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခံရေသာ စာမူ ခါးတဲ့တမာ မွာလည္း teen မွာသာျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀စြန္း လာစဥ္တြင္ေတာ့ ကဗ်ာရွည္ ေရးရတာကို ခံုမင္လာသည္။ အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာ ဆရာေတြကို teen မွာ ေတြ႕ရတတ္သည္။ teen ကဗ်ာရွည္မ်ားက တစ္ပုဒ္ဆို ဆိုသေလာက္ ျပည့္၀ ေနတတ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲကို စာဖတ္ ၀ါသနာ ပ်ဳိးခင္း တစ္ခု တည္ေထာင္ရန္ အလို႔ငွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ လက္ကမ္းသင့္ေသာ စာအုပ္ဟု ယူဆမိသည္။ စြဲလမ္းခ်င္စရာ ေကာင္းမည္ဟု မထင္ရေပမယ့္ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ လက္က မခ်ခ်င္ေတာ့ေအာင္ တြယ္ၿငိသြားသည္။ ကၽြန္မ တတိယ အရြယ္ ေရာက္သည္ထိ လူငယ္ မ်ားစြာ၏ လက္ထဲ၌ teen ကို ဆက္လက္ ျမင္ေတြ႔ခ်င္ပါသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...။
လင္းစက္ႏြယ္