၁။
လံုမ ခုတစ္ေလာ ေျပာင္းလဲေနသည္။ သစ္ရြက္ လႈပ္သလား၊ ရယ္ေမာ ပစ္တာခ်ည္း။ သူမေနသည့္ ဟိုး၀ရန္တာ ေထာင့္က ျပတင္းေပါက္ဆီ မုတ္သံုေလေတြ တရြတ္တိုက္ ျဖတ္ေျပး ၀င္လာလည္း ရယ္ေမာ ပစ္လိုက္ႏိုင္သည္။ အို... ယုတ္စြအဆံုး လံုမ ေနသည့္ အခန္းက စုတ္ခ်ာခ်ာ ဟိုေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ စာက်က္ ေနပံုကလည္း ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။
ကမၻာေလာက တစ္ခုလံုး ရယ္ခ်င္စရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသလား။ အို... အဲလိုေတြးမိသည့္ စိတ္ကူးကိုက ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ အဟိ...။
“ဟဲ့ လံုမ ညည္း အခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္ေနသတုံး။ တရယ္တည္း ရယ္ေန၊ စိတ္မ်ား ႏွံ႔ေသးရဲ႕လား”
“မိက်ားေနာ္ ညည္း မသိရင္ ၀င္၀င္ မေျပာနဲ႔။ က်ဳပ္က က်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔ က်ဳပ္ပါေတာ္”
“အမယ္ေလး။ ေျပာမိတာ မွားပါတယ္။ မွန္းစမ္း။ ႐ိုးမွ ႐ိုးရဲ႕လား” ေျပာရင္း
ဆိုရင္း မိက်ားက လံုမ၏ မည္းမည္းလံုးလံုး ဗိုက္ကေလးဆီ ကပ္သြား၍ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည္။
“ဟယ္...၊ ညည္းေတာ့ ပြတာပဲ။ ဆယ့္ႏွစ္ႁမႊာပူးေတာ့။ တစ္ဒါဇင္ပူး”
မိက်ားက ၀မ္းသာအားရ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီး ႏွင့္ေျပာေတာ့ လံုမက အသာမ်က္ေစာင္းထိုး သည္။
“ကဲကိုကဲ။ ဘာလဲ ဟိုဘက္ အခန္းကလား”
“ဟုတ္ပါဘူးေတာ္။ ေအာက္ထပ္ ဟိုမမ ၀၀ႀကီး အခန္းကေလ”
“ဗုေဒၶါေရ။ ညည္းက အေဆာင္မွဴး အခန္း က ဟို... မဲလံုးနဲ႔ ေပါ့ေလ။ ဟယ္...၊ သည္ လူႀကီး... အဲေလ၊ သည္ျခင္ႀကီးကလည္း ၾကည့္ရင္ေတာ့ ႐ိုးပံု ႐ိုးလက္နဲ႔ မထင္ရဘူးေနာ္။ လံုမ ေနာ္...၊ ညည္း ကိုမဲလံုးနဲ႔ ဆိုတာ ေသခ်ာလို႔လား”
“အို က်ဳပ္က ေသခ်ာမွ ေသခ်ာ။ ေတာ့္လို မ်က္ႏွာ မမ်ားႏိုင္ေပါင္။ ေတာ္ၾကာ ကူးစက္ ေရာဂါေတြ ေၾကာက္ေနရဦးမွာ”
လံုမက ခပ္စြာစြာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ႏႈတ္လွန္ ထိုးကာ ရန္လုပ ္ပစ္လိုက္သည္။
“အံမာ၊ က်ဳပ္တို႔က လူေတြလို HIV တို႔၊ ဂႏိုတို႔၊ ဆစ္ဖလစ္တို႔ကို မသယ္ေဆာင္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကူးစက္ ေရာဂါအတြက္ စိတ္မပူရဘူူး”
မိက်ားက ႐ွဴနာ႐ိႈက္ကံုး ျဖစ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ကို အားပါးတရ ေရွ႕သို႔ ေကာ့၍ သူ႔ဘ၀ သူဂုဏ္ယူေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ဆယ့္သံုး ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လူသား ေကာင္မေလး တစ္ဦး ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ခုတင္ေပၚ လွဲရင္းႏွင့္ စာဖတ္ေနသည္။ ဒါကိုက မိက်ားတို႔ အတြက္ အထူးတဆန္း ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။
“ခဏေနရင္ တစ္ေဆာင္လံုးကို သည္ကိစၥ လိုက္ျဖန္႔ရဦးမယ္။ ဆန္း၏၊ ဆန္း၏”
မိက်ားက အတင္းျဖန္႔ခ်ိေရး ကိစၥကို ေတြးေတာေနရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးေလးကို အားရပါးရ ေငးၾကည့္ေနသည္။ နာရီ လက္တံ အရွည္က ေလးဂဏန္း၊ လက္တံအတိုက တစ္ဂဏန္းမွာ ရွိေနသည္။ ဒါသည္ပင္ ျခင္မ ႏွစ္ေကာင္အတြက္ အထူးတလည္ ကိစၥရပ္ျဖစ္ေန သည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုေက်ာင္းသူ ႏွစ္ေယာက္သည္ ဤမွ်ေလာက္ ညဥ့္နက္ေအာင္ စာမက်က္ ဖူး၍ ျဖစ္သည္။ လံုမသည္ အမ်ဳိးသမီးငယ္၏ လက္ေမာင္းသား ေဖြးေဖြးႏုႏုေလး မ်ားကို အာသာ ငမ္းငမ္း ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒါ ငါ့အခ်ိန္ က်ၿပီ ဟူ၍လည္း ေတြးေနေလသည္။
“ဟဲ့ မိက်ား။ က်ဳပ္ရင္ေသြးေလးေတြ အတြက္ ႏွစ္ဆတိုး စားရေတာ့မွာလား”
လံုမက သူမ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေအာင္ စူ၍ ေျပာေနသည္။
“ေအးေပါ့ဟဲ့။ အာဟာရ အုပ္စု သံုးအုပ္စုနဲ႔ ညီေအာင္စားေအ။ ဒါမွ ညည္းကေလးေတြ အေလး စီးမွာ”
“မိက်ားရယ္။ ၾကားဖူးေပါင္။ အာဟာရ အုပ္စုသံုးစုက လူ႔ေသြးထဲမွာ ပါလို႔လား”
လံုမက မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေမးေတာ့ မိက်ားက ခါးတစ္ဖက္ ေထာက္ကာ ေခ်ာင္းဟန္႔၍ မူလိုက္ေသး၏။ ၿပီးမွ
“က်ဳပ္ေနတဲ့ အခန္းက အေပါက္ဆိုးဆိုး အိုဂ်ီ အေဒၚႀကီးက အိမ္ေဖာ္မေလးကို ေျပာေနတာ ၾကားတာပဲ။ ဘာတဲ့ ဟင္းကို အာဟာရ အုပ္စုနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ခ်က္ဆိုလား။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္က မွတ္ထားတာေလ”
လံုမ၏ စိတ္၀င္စားမႈ ရွိ၊ မရွိကို မိက်ားက တစ္ခ်က္ေလာက္ မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္ေသး ၏။ လံုမ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးစက္ေနတာ ေသခ်ာေတာ့မွ
“မွတ္ထားဦး မိန္းမရဲ႕။ ကမၻာႀကီးဟာ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆို ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း သိေနၾကၿပီတဲ့။ ဂလိုဘယ္လ္လိုက္ေဇး ရွင္းေပါ့”
“ဟမ္... ဘာႀကီးလဲ”
လံုမ၏ နားမလည္သလို လုပ္ေနသည့္ ပံုစံ ကိုက မိက်ားအတြက္ အသည္းယားစရာပင္ ျဖစ္သည္။
“ပါးစပ္ႀကီး ဟျပ မေနနဲ႔။ ကိုယ္မတတ္တာ၊ အတာ ျခင္ သိသြားမယ္။ ေသြးထဲမွာ လူေတြစား လိုက္တဲ့ သၾကားဓာတ္လည္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုေလ အဲဒါက ကာဗိုဟိုက္ဒ႐ိုက္ ဓာတ္ေပါ့။ ပ႐ိုတိန္းဓာတ္က လူေတြရဲ႕ ေသြးထဲမွာ အန္တီေဘာ္ဒီ အေနနဲ႔ ဆိုလား ရွိတယ္။ ဗီတာမင္ဓာတ္ေတာ့... အင္း...၊ ငါ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး”
မိက်ားက မခ်ိ သြားျဖဲ လုပ္ျပေတာ့ လံုမ စိတ္ထဲ သူမ၏ အိမ္ဦးနတ္အတြက္ အလြန္တရာ စိတ္ပူမိသြားသည္။
“ဟယ္ ဒါဆို ငါတို႔က အစာအုပ္စု သံုးစုနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ စားေနခ်ိန္မွာ ငါ့ေယာက်္ားက်ေတာ့ ေသြးမွ မစုပ္ရဘဲ ျခင္ထီး ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ခမ်ာ သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ေတြနဲ႔ ဟို မိန္းမေတြ ေသာက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီေအးေတြ ခ်ည္းလိွမ့္ေသာက္ ေနရတာ သူ႔က်ေတာ့ ဘာဓာတ္ေတြ ရမွာလဲ”
မိက်ားက လံုမ၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို စာနာစိတ္ အျပည့္ရွိစြာၾကည့္ရင္း
“မပူပါနဲ႔ဟယ္။ အသီးက ဗီတာမင္ဓာတ္ ရတာပဲ။ ေကာ္ဖီက ကဖင္းဓာတ္နဲ႔ သၾကားဓာတ္၊ ညည္းေယာက်္ားက ငါတို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဓာတ္ေတြေတာင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္ဟယ္”
လံုမ၏ သက္ျပင္းသံက အက်ယ္ႀကီးထြက္ သြားေသာ္လည္း လွဲ၍ စာဖတ္ေနေသာ မိန္းမပ်ဳိ၏ ၀ါးခနဲ သမ္းလိုက္သံေၾကာင့္ တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ႀကီးႏွင့္ တန္႔သြားေလသည္။ ခုေတာ့ လံုမ မရယ္ႏိုင္ပါ။ ေမာင့္အတြက္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမ ျပက္လံုး တစ္ခု မထုတ္ႏိုင္ပါ။ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ သူမ ရင္ခုန္ သံကို ျပန္ၾကားေနရသည္။ လံုမက မိက်ား မသိေအာင္ ရင္ဘတ္ကို အသာဖိထားရေလသည္။
ခက္တာပဲ။ ဟိုေကာင္မေလးေတြ မအိပ္ေသးဘူး။ လံုမက ေသြးဆာ ေနၿပီျဖစ္၏။ အဲဒီငနဲ မေလးေတြက ေျခသြက္ လက္သြက္ေလးေတြ။ တစ္ေလာက လံုမမိတ္ေဆြ ငါးေကာင္တိတိ တစ္ေန႔တည္းမွာပဲ စ်ာပန က်င္းပခဲ့ရသည္။ သူတို႔က မနပ္ဘူး။ လံုမက နပ္တယ္ေလ။ အဲဒီ ငနဲမေလးေတြက အိပ္ေနရင္ ဆင္ေအာ္ ရင္ေတာင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ၀ီစီမႈတ္သေလာက္ ထင္ၿပီး အအိပ္ၾကမ္းၾကသည္မို႔ ငနဲမေတြ အိပ္မွ လံုမက အလုပ္စတာ။ ငနဲမ တစ္ေကာင္၏ ေသြးက အရမ္းခ်ဳိၿပီး အီစိမ့္ေနသေလာက္ က်န္တစ္ေကာင္၏ ေသြးက ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ႏွင့္။ ဒါေၾကာင့္ လံုမက ခုလို အခ်ဳိေတာင့္တ ေနခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ ငနဲမေလးကိုပဲ တားကတ္ ထားသည္။ ၿပီးမွ အအီေျပ အခ်ဥ္အရသာေလး အတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္။
အို...၊ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ သူမ၀မ္းက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ဆာေလာင္လာသည္။
၂။
“လင္းစက္ေရ ငါေတာ့ ႐ူးခ်င္လာၿပီ။ ငါေတာ့ မွားၿပီ သယ္ရင္းရယ္”
ေရႊစင္က အိပ္ရာေပၚမွ ၀မ္းနည္းသံႀကီး စြက္၍ ညည္းတြားေနေလသည္။
“ဒါမ်ား ဘာခက္လို႔တုံး အစင္ရဲ႕။ ၿဖိဳးႀကီး သီခ်င္းလိုေပါ့။ ရင္မွာ အခ်စ္မ်ား အို မွားၿပီ၊ အခ်စ္ ေရ___ ငါမွားၿပီ___ ရင္နာတာမ်ား___”
လင္းစက္က ေရႊစင္ ေျခရင္းနားက လြတ္ေနေသာ ေနရာမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း က်ီစယ္ေနသည္။
“ဟာ နင့္အသံျပဲႀကီးနဲ႔ တိုးတိုး။ အာႀကီး ၾကားသြားမွ ဟုတ္ေပ့ ျဖစ္ေနဦးမယ္။(အာႀကီး ဆိုသည္မွာ သူမတို႔ ေအာက္ထပ္မွ အေဆာင္မွဴးကို အာျပဲ လြန္း၍ အပ္ႏွင္း ထားေသာ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးႀကီးျဖစ္၏။) ငါ ဘာစာမွ မရေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ ငါ ဘယ္လို မ်က္ႏွာနဲ႔ စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္ရမလဲ”
“အံမယ္ သူမ်ားၾကားရင္ နင့္ကို အရင္က စာရၿပီး ခုမွ စာမရသလို ထင္ေနဦးမယ္။ လုပ္မေနနဲ႔။ ဒီမွာ အံတိုေနၿပီ။ စာေမးပြဲ ေျဖစားလာတာ သံုးႏွစ္ရွိၿပီ။ နင္ သည္လိုပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ေနက်။ ဟြန္း ငါသိတယ္ မိန္းမရဲ႕။ ဟဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဟို သာဂိက နင့္ကို မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ အေျဖေတာင္း ထားတယ္ေနာ္”
ေရႊစင္က အလန္႔တၾကား မ်က္လံုးျပဴးသြားေလသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သာဂိဆိုတာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေပးထားသည့္ နာမည္။ အမည္ရင္းက သာလင္း။ သူက ေရႊစင့္ကို ပထမ အမ္ဘီကတည္းက အ႐ူးအမူး စြဲလမ္း တြယ္ၿငိေနသူ ျဖစ္၏။ ယခု တတိယ အမ္ဘီ၏ ဖိုင္နယ္ ေျဖေနခ်ိန္ထိ အပူ တျပင္းႏွင့္ သူမထံမွ အေျဖကို ဇြတ္ေတာင္းေနေတာ့သည္။ အေဆာင္ကို စာေမးပြဲရက္ မဟုတ္တဲ့ ညတိုင္းလိုလို ဂစ္တာ လာတီးၿပီး အာႀကီး၏ အမုန္းကို ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ခံေနရရွာ သူေလးအတြက္ ေရႊစင့္ သံမဏိ အသည္းက တျဖည္းျဖည္း ပံု၍ပံု၍ က်လာသည္။
ေရႊစင္ သာလင္းကို ခ်စ္မိသြားၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခ်စ္မိသြားသလဲ သူမပင္ မသိလိုက္။ သူမက ရေကာက္ အုပ္စု၊ သူက သအုပ္စုဆိုေတာ့ ညေနပိုင္း ဆက္ရွင္ တူၾကတာခ်င္း သည္လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက အနာတမီ တစ္႐ွဴးစေတြ ၾကည့္သည့္ ဟစ္စေတာ္ ေလာ္ဂ်ီခန္းမွာတုန္းက ေရႊစင့္ လက္ခ်က္ေၾကာင့္Slideနဲ႔ ျပားတစ္ခ်ပ္က် ကြဲသြားခဲ့တာကို အစား ေလ်ာ္ေပးတာေတြ သည္လည္းေကာင္း၊ နီးစပ္ေစမႈမ်ားအား ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာၾကည့္ေနသည္။
မည္မွ် အေတြးနက္႐ိႈင္းသြားသည္မသိ။ လင္းစက္ အသံၾကားမွ ဖ်တ္ခနဲ သတိ၀င္လာသည္။ မနက္ျဖန္ Micro (အဏုဇီ၀ေဗဒ) စာေမးပြဲႀကီး။ အေတြးစ ေတြကို စိတ္တံျမက္စည္းျဖင့္ အလ်င္အျမန္ သိမ္းေကာ္ လွည္းက်င္းပစ္လိုက္ ရသည္။ သူမက ဖတ္လက္စ Parasitology(ကပ္ပါးပိုးမႊားေဗဒ)စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း “လင္းစက္ Life Cycle of Malaria Parasite in Man (ငွက္ဖ်ားပိုး၏ လူတြင္က်င္လည္ပံု)က ဖိုက္ဖ္စတားလားဟင္”
“ဟာ ေအးေပါ့ သည့္ထက္ အေရးႀကီးတာ ရွိမလား။ ပါမွာ၊ က်က္သာ က်က္”
“ျခင္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါထဲက ဘာေမးမယ္ ထင္လဲ”
“ဘယ္သိမွာလဲ။ ငါက ပေရာ္ဖက္ဆာမွ မဟုတ္ဘဲ အစင္ရယ္။ နင္ကလည္း သံုးေလးပုဒ္ကိုမ်ား က်က္လိုက္ပါဟယ္။ Test တုန္းကလည္း က်က္ထားတာပဲ”
အတူတူႏွင့္ အႏူႏူခ်င္းေတာင္မွ လင္းစက္က ႏွာတစ္ဖ်ား အသာယူ၍ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနေလသည္။
“ဟာ သည္ ေသာက္ျခင္ေတြ၊ အမ်ဳိးယုတ္ေတြ။ ဟြန္း သူတို႔ ရွိေနလို႔ ငါတို႔ သည္စာေတြ က်က္ေနရတာ။ ငါေတာ့ ရွိသမွ် ျခင္ကို DDT ဖ်န္းၿပီး သတ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
ေရႊစင့္အသံက က်ယ္သြား၍ သူမ ပါးစပ္ကို လင္းစက္က အလ်င္အျမန္ ဆြဲအုပ္ ပစ္လိုက္ရသည္။
၃။
သူသည္ အလြန္တရာ ေဒါသထြက္ခဲလွေသာ ျခင္ဖိုတစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္႐ံုႏွင့္၊ အို...၊ အလြန္ဆံုး သူ႔ကို ထိပါးရင္ေတာင္ သည္း ခံႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ အေစာက ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ အမ်ဳိးထိလွ်င္ ဆူပြက္လာေသာ ေသြးက အရွိန္ တက္လာေလသည္။ DDT ကို သူ ေၾကာက္သည္။ တစ္ေလာက ဟိုဘက္ ရပ္ကြက္မွာ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြးျဖစ္ေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ထိုအိမ္အနီး တစ္၀ိုက္ DDT လိုက္ဖ်န္းခဲ့သည္။ အဲသည္မွာ တင္ပဲ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ အလံုးအရင္း ေသဆံုး သြားခဲ့ရွာသည္။ ေတြးေနရင္းပင္ သူ႔ရင္ေတြ ဆီမွာ ၀မ္းနည္းျခင္း လိႈင္းတံပိုးေတြ ႐ိုက္ခတ္လာသည္။
“လံုမနဲ႔ မိက်ား လာဦး”
“ဘာတုံး မဲလံုးရဲ႕”
“ေအး...၊ ငါ ေသြးေႂကြး ဆပ္မယ္။ ငါတို႔ ျခင္ေတြကို ေစာ္ကားလြန္းရာ က်ေနတဲ့ အတြက္ အားလံုးကိုယ္စား ကလဲ့စားေခ်ရမယ္”
မိက်ားက လက္ခေမာင္း ခတ္ေနေသာ မဲလံုး အား အလန္႔တၾကား ေငးၾကည့္ေနသည္။ လံုမ ေရာပါပဲ။
“ေမာင္ရယ္၊ ရွင္ ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ရွင္။ ကြၽန္မမွာလည္း ကိုယ္ေလး လက္၀န္ႀကီးနဲ႔ေလ။ ဟိုက လူ၊ ရွင္က ျခင္။ မခံႏိုင္လည္း ရွင္က ဘာတတ္ႏိုင္... ႏိုင္...”
လံုမ ေဖ်ာင္းဖ်ေနစဥ္မွာပဲ မဲလံုးက တဇြတ္ထိုး ပ်ံသန္းသြားခဲ့သည္။ လက္ေမာင္းသား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးထဲသို႔ သူ႔ႏွာတံေတြကို အားရပါးရ ထုိးသြင္း ပစ္လိုက္သည္။ ျခင္ဖိုျဖစ္၍ တစ္ခါမွ် ေသြးမစုပ္ဖူးေသာ သူ႔ႏွာတံေတြ ေကာက္ေကြး တြန္႔လိမ္သြားေပမယ့္ လက္မေလွ်ာ့ေသး။ တစ္ခ်ီမွာ သူ႔ႏွာတံ တစ္ဆစ္က မိန္းမပ်ဳိ၏ အသားစိုင္ထဲ စိုက္၀င္သြားသည္။
ထုိစဥ္...။
နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ ေ၀ဒနာ အစုစုၾကားထဲက လံုမ၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္လိုက္သံကို သူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ နားဆင္ေနသည္။ ျပား၀ပ္သြားေသာ သူ၏ ကိုယ္ထည္ ေအာက္မွာ ေသြးရည္ေတြ တရစပ္ စီးဆင္းေနၿပီဆိုတာ သူသိ၏။ လံုမေလး နင္မလာနဲ႔လို႔ သူအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ ေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ထုိအသံက သူ႔ လည္ေခ်ာင္း၀ ဆီမွာ ဆို႔နင့္ တိမ္၀င္သြားေလ သည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အသိထဲ တရစပ္ ၀င္လာတာ သူ႔ရင္ေသြးေလးေတြျဖစ္၏။ ဖခင္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ တစ္ခုကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ ေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္ေတြကို လြမ္းဆြတ္ ေနရင္းနဲ႔ပဲ သူေသဆံုး သြားခဲ့ေလသည္။
“မလုပ္နဲ႔ လံုမ။ မလုပ္နဲ႔ေလ...”
အခ်စ္စိတ္ျဖင့္ မႊန္ထူသြားေသာ လံုမက မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ဟုန္တိုး ေျပးထြက္သြား သည္။ “ျဖန္း” ဟူေသာ အသံ တစ္ခု၏ ေနာက္မွာ လံုမ ၀ိညာဥ္ေတြ ကပ္ၿငိပါသြားမလားဟု စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔စြာ မိက်ားက ဆန္းစစ္ ၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းတစ္ပိုင္း၊ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ျပတ္သြားေသာ လံုမ။ မိက်ားရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း လံုမ။ ခုေတာ့...ခုေတာ့...။
မိက်ားက ဆုိ႔နင့္ အက္ကြဲစြာျဖင့္ တံေတြး တစ္ခ်က္ကို ခက္ခဲစြာ မ်ဳိခ် ပစ္လုိက္ရသည္။ မိက်ား ေနာက္ဆံုး ျမင္လုိက္သည္က လံုမ၏ မ်က္ရည္စေတြ ျဖစ္၏။ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား၏ အျဖစ္ဆိုးကို တျခား အခန္းေဖာ္မ်ားအား လိုက္ေျပာရင္း သူမပါ အခန္း ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့မည္။ အခန္းေျပာင္းမွ မဟုတ္ဘူး။ အေဆာင္ပါ ေျပာင္းမွပါ။
ေဆးေက်ာင္းသူနဲ႔ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ လူတန္း စားေတြဟာ လူ႔အသက္ကို ကယ္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားေနသေလာက္ တစ္ဖက္မွာေတာ့ စိတၱဇ ျခင္သတ္ သမားေတြ ျဖစ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဒါဟာ ျခင့္အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈပဲ။ ျခင္ တစ္ေကာင္စီမွာRight ရွိတယ္။ အဲဒီ Right အတြက္ ျခင္ေတြ တုိက္ပြဲ၀င္သင့္ ၀င္ရမယ္။ နာၾကည္းစြာ ပ်ံသန္းသြားေသာ သူမ၏ ကိုယ္ခႏၡာသည္ ထိုအခန္းမွ အထြက္ ျပင္းျပေသာ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ေလ၏။ သူမအေပၚ မုိးထားေသာ စာလံုးမ်ားအား ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ႀကိဳးစား၍ ဖတ္လိုက္သည္။
Lynn Satt Nwe, 3rd MB, Parasitology ...
စာအုပ္၏ အေလးခ်ိန္သည္ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာပဲ သူမ၏ ဇီ၀ိန္ကို ႏႈတ္ေႁခြ သြားေတာ့မည္။ ငနဲမ၏ စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို ေကာက္ေပါက္ တတ္ေသာ စာအုပ္ လက္နက္ၾကားမွာ သူမ ေသပြဲ၀င္ရေတာ့မည္။ MBBS ဟူေသာ စာတန္းကို ရင္နာစြာျဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္။ မိက်ားက ဟိုး႐ိုးတြင္း ျခင္ဆီထဲမွ အားကုိ ကုတ္ ျခစ္ယူ၍ ရွိသမွ် အားႏွင့္ ရြံရွာ စက္ဆုပ္စြာ တံေတြး ေထြးခ် ပစ္လုိက္သည္။ “ထီြ” ဟူေသာ အသံသည္ အဖ်ားခတ္ကာ ဆန္႔တငင္ငင္ ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
၄။
ျခင္သံုးေကာင္၏ အျဖစ္အား အစအဆံုး ျမင္ေတြ႔သြားေသာ ကိုေရႊပင့္ကူသည္ မိက်ားအား တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ လစ္ရင္ လစ္သလို တြယ္ဖို႔ ခုတင္ေျခရင္းက အမႈိက္ပံုး နားမွာ ပုန္းေနတာပဲ ျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ သူရရွိလိုက္တာ မိက်ား၏ တံေတြးစ အစက္ေတြပဲ ျဖစ္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူသည္ သတင္းကို အခန္းေဖာ္ ပင့္ကူမ်ားအား ျဖန္႔ရမည္။ သူအလ်င္အျမန္ ျဖန္႔ႏိုင္မွ သူ႔အခန္းေဖာ္မ်ားက သူ႔ကို ေလးစားၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဂ်ပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာၿပီး သူရဲေကာင္း ၀င္လုပ္ျပမည္။ ဟုတ္ၿပီ။
ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး ေျပးေနေသာ ကိုေရႊပင့္ကူ၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ တစ္စုံတစ္ခု၏ ေဆာင့္ဆြဲခံရမႈေၾကာင့္ ႐ုတ္ျခည္း နာက်င္ သြားေလသည္။ သူ၏ ဦးေခါင္းမွ စိုစြတ္မႈႏွင့္ နာက်င္မႈ။ အထိအေတြ႔ အာ႐ံုႏွစ္ခုကို ေရရာစြာ မခြဲျခားႏိုင္ ေသးခင္မွာပဲ ဒါဟာ အိမ္ေျမႇာင္ တစ္ေကာင္ရဲ႕ သြားရည္ေတြနဲ႔ သြားေတြပဲဟု ေနာက္က်စြာ သိရွိသြားသည္။ အိမ္ေျမႇာင္က သူ႔အား မညႇာမတာ ကိုက္ျဖတ္ ၀ါးမ်ဳိ ပစ္လုိက္ေလသည္။ ပင့္ကူ၏ အရသာကို ခံစားၿပီးသြားေသာ အိမ္ေျမႇာင္သည္ ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားစြာျဖင့္ တံခါး၀ဆီသို႔ ေလွ်ာက္ လာေနသည္။
“မင္းတစ္ေယာက္တည္း သည္ကိစၥကို သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း သိတာပဲ။ ခုေတာ့ ျခင္ဇာတ္လမ္းကို သိတာ ငါတစ္ေကာင္တည္း၊ ငါတစ္ေကာင္တည္းေပါ့။ ဟား ဟား”
အိမ္ေျမႇာင္က အားပါးတရ ရယ္ေမာ လုိက္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ထိုအသံက “ကြၽတ္ ကြၽတ္” ဟူ၍...။
႐ုတ္တရက္ ...။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည့္ မိန္းမ ၀၀ႀကီးအား ေၾကာက္ရြ႕ံစြာျဖင့္ ပြင့္အံ သြားေသာ တံခါးမႀကီး၏ ပတၱာအုိ နားမွာ အသာေလး ၀င္ခုိေနလိုက္သည္။ သည္မိန္းမႀကီး ဘာလာ လုပ္တာပါလိမ့္။
“လင္းစက္ႏြယ္နဲ႔ ေရႊစင္ ညည္းတို႔ လြန္လာၿပီေနာ္။ လူႀကီး တစ္ေယာက္ ေအာက္ထပ္မွာ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔။ ညည္းတို႔ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ေနဖို႔ သည္အခန္းကို ငွားရမ္းထားတာ မဟုတ္ဘူး။ အေစာက “ဘုန္းခနဲ” ျပဳတ္က်တာ ဘာလဲ။ ငါအခု လန္႔လြန္းလို႔ ေသြးက်ေဆး ေသာက္ေနရတယ္ဟဲ့...”
ေရႊစင္က အေဆာင္မွဴးအား မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္စြာ ၾကည့္ေနေလသည္။
“ဟို ဟုိ အဲဒါ လင္းစက္ရဲ႕ Bailey & Love စာအုပ္ႀကီး ျပဳတ္က် သြားတာပါ မမ၊ ေနာက္ အဲလို မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ခုဟာက ခြဲစိတ္ကု ပညာကို စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ ျငင္းခံုၾကရင္း ျဖစ္သြားတာပါ”
လင္းစက္က အတန္ငယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ေလသံျဖင့္ အတိုင္ပင္ခံ ခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္မႀကီး (အေဆာင္မွဴး) အား အေပ်ာ့ ဆြဲေလး ဆြဲလုိက္သည္။ Bailey & Love လို စာအုပ္ထူႀကီးအား ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပး ဘယ္ေသာ အခါမွ ဖတ္ဖို႔ အသိတရား ၀င္မည္ မဟုတ္ေသာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ မုသားကို မသိရွာေသာ ဆာဂ်င္မမက သေဘာက် သြားေလသည္။ အမွန္က ျပဳတ္က်သြားေသာ စာအုပ္မွာ လင္းစက္ ပစ္ေပါက္လုိက္ေသာ Micro Parasitology စာအုပ္ေလးသာ ျဖစ္၏။
“ဟုတ္လား ေအး ေအး။ အခုဟာက ဘာကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အျငင္းပြားတာလဲကြဲ႔”
“ျခင္ အဲ ဟုတ္ေပါင္။ ျခင္ကိုက္လိုက္တာလို႔။ ဟုိေလ...”
ေရႊစင္က ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ ထစ္ထစ္အအ မွားမွား ယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ အေျခအေနအရ လင္းစက္က ပြဲ၀င္ထိန္းေပးလိုက္ရသည္။
“ဟိုေလ မမ။ ျခင္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဆင္ေျခေထာက္ ေရာဂါေလ။ Elephantiasis ျဖစ္ရင္ Surgically ျပဳျပင္လို႔ ရမရ။ ျငင္းေနၾကတာပါ”
အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလုိက္သည္။
“ေၾသာ္ ညည္းတို႔က Filariasis ကို စိတ္၀င္စားသကိုး။ ဟုတ္ၿပီေလ။ မနက္ျဖန္ တို႔အခန္းကို ညေနက် လာခဲ့။ တို႔ရွင္းျပမွာေပါ့။ ဒါက ျငင္းေနလို႔မွ မၿပီးတာ”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ မမ”
အိမ္ေျမႇာင္က ထုိမိန္းမႀကီး၏ မ်က္ႏွာအား အနီးကပ္ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိေဇာျဖင့္ ပတၱာအိုၾကားမွ ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ဖိုင့္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ အလြန္တရာ လ်င္ျမန္ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ တံခါးဆြဲ ပိတ္လိုက္သံ ေအာက္မွာ သူ႔နံ႐ိုးေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ျပဳတ္ထြက္ကုန္သည္။
“ကြၽတ္ ကြၽတ္”
အိမ္ေျမႇာင္၏ ေနာက္ဆံုး ညည္းခ်င္းသည္ မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနရေသာ ေဆးေက်ာင္းသူႏွစ္ဦး၏ သားေခ်ာ့ေတး တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားေလသည္။
၅။
မနက္ျဖန္ ညေနမွာ အေဆာင္မွဴးဆီ သြား၍ သူမ ေလက်ယ္သမွ် ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္ လုပ္ကာ နားေထာင္ျပရေတာ့မည္။ သည္အသိေၾကာင့္ သူမတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မနက္ေျခာက္နာရီ ႏႈိးစက္ေပးကာ အိပ္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့သည္။
“ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမၼာဒိယာမိ”
“မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမၼာ ဒိယာမိ”
မိန္းမပ်ဳိႏွစ္ဦး၏ ကေသာကေမ်ာ တည္ေဆာက္လိုက္သည့္ ငါးပါးသီလ ဘုရား ရွိခုိးသည္ အျပင္ဘက္မွ နားေထာင္လွ်င္ တိုးတစ္ခ်က္ က်ယ္တစ္ခ်က္ လြင့္ထြက္လာေလသည္။ တစ္ေဆာင္လံုး ဆရာ၀န္ေတြသာ ရွိေသာ သူမတို႔ အေဆာင္ႀကီး၏ ပထမထပ္ ညာဘက္ခန္းဆီမွ မီးခလုတ္ ပိတ္သံ။ ၿပီးေနာက္ ပန္ကာဖြင့္သံ။ ၿပီးေနာက္ အသက္႐ွဴသံ။
မ်ားမၾကာမီမွာပဲ ေျမာေနေသာ အိမ္ေျမႇာင္ တစ္ေကာင္၏ မ်က္လံုး အိမ္မ်ားမွ မ်က္ရည္ပြင့္မ်ား ၾကမ္းခင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္သြားသည္။ ငါးပါးသီလ တရားေတာ္ကို နာၾကည္းစြာ ၾကားနာ ေနေသာ အိမ္ေျမႇာင္၏ မ်က္ရည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ တိေထြ႕သံသည္ နရီမမွန္ေသာ စည္းခ်က္မ်ား အျဖစ္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတစ္ခုမွာ အက္ကြဲစြာ ထြက္အံက်လာခဲ့ေလသည္။
နိဂံုး။
စာေမးပြဲ ညမ်ား၏ မသိလုိက္ မသိဘာသာ အကုသိုလ္မ်ားသည္ တရား၀င္ပါသလား။ ထိုသုိ႔ ေမးခြန္း ထုတ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ကြၽန္မ၏ မနက္မ်ား၌ ေယာင္ယမ္း ႐ိုက္မိခဲ့ေသာ ျခင္မ်ားအား ၾကမ္းေပၚ၌ ျပန္႔က်ဲစြာ ေတြ႕ရေလ့ရွိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမးခြန္း ထုတ္မိေသာ ကြၽန္မ ႏႈတ္သားမ်ားအား အားနာစြာျဖင့္ ဤ၀တၳဳျဖင့္ သင္ပုန္း ေခ်လိုက္ပါသည္။ သူတို႔ အားလံုး ဥဒါန္းေက်၏ မေက်၏ ဆိုသည္မူကား...။
“ဟဲ့ လံုမ ညည္း အခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္ေနသတုံး။ တရယ္တည္း ရယ္ေန၊ စိတ္မ်ား ႏွံ႔ေသးရဲ႕လား”
“မိက်ားေနာ္ ညည္း မသိရင္ ၀င္၀င္ မေျပာနဲ႔။ က်ဳပ္က က်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔ က်ဳပ္ပါေတာ္”
“အမယ္ေလး။ ေျပာမိတာ မွားပါတယ္။ မွန္းစမ္း။ ႐ိုးမွ ႐ိုးရဲ႕လား” ေျပာရင္း
ဆိုရင္း မိက်ားက လံုမ၏ မည္းမည္းလံုးလံုး ဗိုက္ကေလးဆီ ကပ္သြား၍ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည္။
“ဟယ္...၊ ညည္းေတာ့ ပြတာပဲ။ ဆယ့္ႏွစ္ႁမႊာပူးေတာ့။ တစ္ဒါဇင္ပူး”
မိက်ားက ၀မ္းသာအားရ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီး ႏွင့္ေျပာေတာ့ လံုမက အသာမ်က္ေစာင္းထိုး သည္။
“ကဲကိုကဲ။ ဘာလဲ ဟိုဘက္ အခန္းကလား”
“ဟုတ္ပါဘူးေတာ္။ ေအာက္ထပ္ ဟိုမမ ၀၀ႀကီး အခန္းကေလ”
“ဗုေဒၶါေရ။ ညည္းက အေဆာင္မွဴး အခန္း က ဟို... မဲလံုးနဲ႔ ေပါ့ေလ။ ဟယ္...၊ သည္ လူႀကီး... အဲေလ၊ သည္ျခင္ႀကီးကလည္း ၾကည့္ရင္ေတာ့ ႐ိုးပံု ႐ိုးလက္နဲ႔ မထင္ရဘူးေနာ္။ လံုမ ေနာ္...၊ ညည္း ကိုမဲလံုးနဲ႔ ဆိုတာ ေသခ်ာလို႔လား”
“အို က်ဳပ္က ေသခ်ာမွ ေသခ်ာ။ ေတာ့္လို မ်က္ႏွာ မမ်ားႏိုင္ေပါင္။ ေတာ္ၾကာ ကူးစက္ ေရာဂါေတြ ေၾကာက္ေနရဦးမွာ”
လံုမက ခပ္စြာစြာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ႏႈတ္လွန္ ထိုးကာ ရန္လုပ ္ပစ္လိုက္သည္။
“အံမာ၊ က်ဳပ္တို႔က လူေတြလို HIV တို႔၊ ဂႏိုတို႔၊ ဆစ္ဖလစ္တို႔ကို မသယ္ေဆာင္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကူးစက္ ေရာဂါအတြက္ စိတ္မပူရဘူူး”
မိက်ားက ႐ွဴနာ႐ိႈက္ကံုး ျဖစ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ကို အားပါးတရ ေရွ႕သို႔ ေကာ့၍ သူ႔ဘ၀ သူဂုဏ္ယူေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ဆယ့္သံုး ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လူသား ေကာင္မေလး တစ္ဦး ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ခုတင္ေပၚ လွဲရင္းႏွင့္ စာဖတ္ေနသည္။ ဒါကိုက မိက်ားတို႔ အတြက္ အထူးတဆန္း ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။
“ခဏေနရင္ တစ္ေဆာင္လံုးကို သည္ကိစၥ လိုက္ျဖန္႔ရဦးမယ္။ ဆန္း၏၊ ဆန္း၏”
မိက်ားက အတင္းျဖန္႔ခ်ိေရး ကိစၥကို ေတြးေတာေနရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးေလးကို အားရပါးရ ေငးၾကည့္ေနသည္။ နာရီ လက္တံ အရွည္က ေလးဂဏန္း၊ လက္တံအတိုက တစ္ဂဏန္းမွာ ရွိေနသည္။ ဒါသည္ပင္ ျခင္မ ႏွစ္ေကာင္အတြက္ အထူးတလည္ ကိစၥရပ္ျဖစ္ေန သည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုေက်ာင္းသူ ႏွစ္ေယာက္သည္ ဤမွ်ေလာက္ ညဥ့္နက္ေအာင္ စာမက်က္ ဖူး၍ ျဖစ္သည္။ လံုမသည္ အမ်ဳိးသမီးငယ္၏ လက္ေမာင္းသား ေဖြးေဖြးႏုႏုေလး မ်ားကို အာသာ ငမ္းငမ္း ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒါ ငါ့အခ်ိန္ က်ၿပီ ဟူ၍လည္း ေတြးေနေလသည္။
“ဟဲ့ မိက်ား။ က်ဳပ္ရင္ေသြးေလးေတြ အတြက္ ႏွစ္ဆတိုး စားရေတာ့မွာလား”
လံုမက သူမ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေအာင္ စူ၍ ေျပာေနသည္။
“ေအးေပါ့ဟဲ့။ အာဟာရ အုပ္စု သံုးအုပ္စုနဲ႔ ညီေအာင္စားေအ။ ဒါမွ ညည္းကေလးေတြ အေလး စီးမွာ”
“မိက်ားရယ္။ ၾကားဖူးေပါင္။ အာဟာရ အုပ္စုသံုးစုက လူ႔ေသြးထဲမွာ ပါလို႔လား”
လံုမက မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေမးေတာ့ မိက်ားက ခါးတစ္ဖက္ ေထာက္ကာ ေခ်ာင္းဟန္႔၍ မူလိုက္ေသး၏။ ၿပီးမွ
“က်ဳပ္ေနတဲ့ အခန္းက အေပါက္ဆိုးဆိုး အိုဂ်ီ အေဒၚႀကီးက အိမ္ေဖာ္မေလးကို ေျပာေနတာ ၾကားတာပဲ။ ဘာတဲ့ ဟင္းကို အာဟာရ အုပ္စုနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ခ်က္ဆိုလား။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္က မွတ္ထားတာေလ”
လံုမ၏ စိတ္၀င္စားမႈ ရွိ၊ မရွိကို မိက်ားက တစ္ခ်က္ေလာက္ မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္ေသး ၏။ လံုမ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးစက္ေနတာ ေသခ်ာေတာ့မွ
“မွတ္ထားဦး မိန္းမရဲ႕။ ကမၻာႀကီးဟာ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆို ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း သိေနၾကၿပီတဲ့။ ဂလိုဘယ္လ္လိုက္ေဇး ရွင္းေပါ့”
“ဟမ္... ဘာႀကီးလဲ”
လံုမ၏ နားမလည္သလို လုပ္ေနသည့္ ပံုစံ ကိုက မိက်ားအတြက္ အသည္းယားစရာပင္ ျဖစ္သည္။
“ပါးစပ္ႀကီး ဟျပ မေနနဲ႔။ ကိုယ္မတတ္တာ၊ အတာ ျခင္ သိသြားမယ္။ ေသြးထဲမွာ လူေတြစား လိုက္တဲ့ သၾကားဓာတ္လည္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုေလ အဲဒါက ကာဗိုဟိုက္ဒ႐ိုက္ ဓာတ္ေပါ့။ ပ႐ိုတိန္းဓာတ္က လူေတြရဲ႕ ေသြးထဲမွာ အန္တီေဘာ္ဒီ အေနနဲ႔ ဆိုလား ရွိတယ္။ ဗီတာမင္ဓာတ္ေတာ့... အင္း...၊ ငါ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး”
မိက်ားက မခ်ိ သြားျဖဲ လုပ္ျပေတာ့ လံုမ စိတ္ထဲ သူမ၏ အိမ္ဦးနတ္အတြက္ အလြန္တရာ စိတ္ပူမိသြားသည္။
“ဟယ္ ဒါဆို ငါတို႔က အစာအုပ္စု သံုးစုနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ စားေနခ်ိန္မွာ ငါ့ေယာက်္ားက်ေတာ့ ေသြးမွ မစုပ္ရဘဲ ျခင္ထီး ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ခမ်ာ သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ေတြနဲ႔ ဟို မိန္းမေတြ ေသာက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီေအးေတြ ခ်ည္းလိွမ့္ေသာက္ ေနရတာ သူ႔က်ေတာ့ ဘာဓာတ္ေတြ ရမွာလဲ”
မိက်ားက လံုမ၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို စာနာစိတ္ အျပည့္ရွိစြာၾကည့္ရင္း
“မပူပါနဲ႔ဟယ္။ အသီးက ဗီတာမင္ဓာတ္ ရတာပဲ။ ေကာ္ဖီက ကဖင္းဓာတ္နဲ႔ သၾကားဓာတ္၊ ညည္းေယာက်္ားက ငါတို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဓာတ္ေတြေတာင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္ဟယ္”
လံုမ၏ သက္ျပင္းသံက အက်ယ္ႀကီးထြက္ သြားေသာ္လည္း လွဲ၍ စာဖတ္ေနေသာ မိန္းမပ်ဳိ၏ ၀ါးခနဲ သမ္းလိုက္သံေၾကာင့္ တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ႀကီးႏွင့္ တန္႔သြားေလသည္။ ခုေတာ့ လံုမ မရယ္ႏိုင္ပါ။ ေမာင့္အတြက္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမ ျပက္လံုး တစ္ခု မထုတ္ႏိုင္ပါ။ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ သူမ ရင္ခုန္ သံကို ျပန္ၾကားေနရသည္။ လံုမက မိက်ား မသိေအာင္ ရင္ဘတ္ကို အသာဖိထားရေလသည္။
ခက္တာပဲ။ ဟိုေကာင္မေလးေတြ မအိပ္ေသးဘူး။ လံုမက ေသြးဆာ ေနၿပီျဖစ္၏။ အဲဒီငနဲ မေလးေတြက ေျခသြက္ လက္သြက္ေလးေတြ။ တစ္ေလာက လံုမမိတ္ေဆြ ငါးေကာင္တိတိ တစ္ေန႔တည္းမွာပဲ စ်ာပန က်င္းပခဲ့ရသည္။ သူတို႔က မနပ္ဘူး။ လံုမက နပ္တယ္ေလ။ အဲဒီ ငနဲမေလးေတြက အိပ္ေနရင္ ဆင္ေအာ္ ရင္ေတာင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ၀ီစီမႈတ္သေလာက္ ထင္ၿပီး အအိပ္ၾကမ္းၾကသည္မို႔ ငနဲမေတြ အိပ္မွ လံုမက အလုပ္စတာ။ ငနဲမ တစ္ေကာင္၏ ေသြးက အရမ္းခ်ဳိၿပီး အီစိမ့္ေနသေလာက္ က်န္တစ္ေကာင္၏ ေသြးက ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ႏွင့္။ ဒါေၾကာင့္ လံုမက ခုလို အခ်ဳိေတာင့္တ ေနခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ ငနဲမေလးကိုပဲ တားကတ္ ထားသည္။ ၿပီးမွ အအီေျပ အခ်ဥ္အရသာေလး အတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္။
အို...၊ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ သူမ၀မ္းက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ဆာေလာင္လာသည္။
၂။
“လင္းစက္ေရ ငါေတာ့ ႐ူးခ်င္လာၿပီ။ ငါေတာ့ မွားၿပီ သယ္ရင္းရယ္”
ေရႊစင္က အိပ္ရာေပၚမွ ၀မ္းနည္းသံႀကီး စြက္၍ ညည္းတြားေနေလသည္။
“ဒါမ်ား ဘာခက္လို႔တုံး အစင္ရဲ႕။ ၿဖိဳးႀကီး သီခ်င္းလိုေပါ့။ ရင္မွာ အခ်စ္မ်ား အို မွားၿပီ၊ အခ်စ္ ေရ___ ငါမွားၿပီ___ ရင္နာတာမ်ား___”
လင္းစက္က ေရႊစင္ ေျခရင္းနားက လြတ္ေနေသာ ေနရာမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း က်ီစယ္ေနသည္။
“ဟာ နင့္အသံျပဲႀကီးနဲ႔ တိုးတိုး။ အာႀကီး ၾကားသြားမွ ဟုတ္ေပ့ ျဖစ္ေနဦးမယ္။(အာႀကီး ဆိုသည္မွာ သူမတို႔ ေအာက္ထပ္မွ အေဆာင္မွဴးကို အာျပဲ လြန္း၍ အပ္ႏွင္း ထားေသာ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးႀကီးျဖစ္၏။) ငါ ဘာစာမွ မရေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ ငါ ဘယ္လို မ်က္ႏွာနဲ႔ စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္ရမလဲ”
“အံမယ္ သူမ်ားၾကားရင္ နင့္ကို အရင္က စာရၿပီး ခုမွ စာမရသလို ထင္ေနဦးမယ္။ လုပ္မေနနဲ႔။ ဒီမွာ အံတိုေနၿပီ။ စာေမးပြဲ ေျဖစားလာတာ သံုးႏွစ္ရွိၿပီ။ နင္ သည္လိုပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ေနက်။ ဟြန္း ငါသိတယ္ မိန္းမရဲ႕။ ဟဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဟို သာဂိက နင့္ကို မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ အေျဖေတာင္း ထားတယ္ေနာ္”
ေရႊစင္က အလန္႔တၾကား မ်က္လံုးျပဴးသြားေလသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သာဂိဆိုတာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေပးထားသည့္ နာမည္။ အမည္ရင္းက သာလင္း။ သူက ေရႊစင့္ကို ပထမ အမ္ဘီကတည္းက အ႐ူးအမူး စြဲလမ္း တြယ္ၿငိေနသူ ျဖစ္၏။ ယခု တတိယ အမ္ဘီ၏ ဖိုင္နယ္ ေျဖေနခ်ိန္ထိ အပူ တျပင္းႏွင့္ သူမထံမွ အေျဖကို ဇြတ္ေတာင္းေနေတာ့သည္။ အေဆာင္ကို စာေမးပြဲရက္ မဟုတ္တဲ့ ညတိုင္းလိုလို ဂစ္တာ လာတီးၿပီး အာႀကီး၏ အမုန္းကို ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ခံေနရရွာ သူေလးအတြက္ ေရႊစင့္ သံမဏိ အသည္းက တျဖည္းျဖည္း ပံု၍ပံု၍ က်လာသည္။
ေရႊစင္ သာလင္းကို ခ်စ္မိသြားၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခ်စ္မိသြားသလဲ သူမပင္ မသိလိုက္။ သူမက ရေကာက္ အုပ္စု၊ သူက သအုပ္စုဆိုေတာ့ ညေနပိုင္း ဆက္ရွင္ တူၾကတာခ်င္း သည္လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက အနာတမီ တစ္႐ွဴးစေတြ ၾကည့္သည့္ ဟစ္စေတာ္ ေလာ္ဂ်ီခန္းမွာတုန္းက ေရႊစင့္ လက္ခ်က္ေၾကာင့္Slideနဲ႔ ျပားတစ္ခ်ပ္က် ကြဲသြားခဲ့တာကို အစား ေလ်ာ္ေပးတာေတြ သည္လည္းေကာင္း၊ နီးစပ္ေစမႈမ်ားအား ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာၾကည့္ေနသည္။
မည္မွ် အေတြးနက္႐ိႈင္းသြားသည္မသိ။ လင္းစက္ အသံၾကားမွ ဖ်တ္ခနဲ သတိ၀င္လာသည္။ မနက္ျဖန္ Micro (အဏုဇီ၀ေဗဒ) စာေမးပြဲႀကီး။ အေတြးစ ေတြကို စိတ္တံျမက္စည္းျဖင့္ အလ်င္အျမန္ သိမ္းေကာ္ လွည္းက်င္းပစ္လိုက္ ရသည္။ သူမက ဖတ္လက္စ Parasitology(ကပ္ပါးပိုးမႊားေဗဒ)စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း “လင္းစက္ Life Cycle of Malaria Parasite in Man (ငွက္ဖ်ားပိုး၏ လူတြင္က်င္လည္ပံု)က ဖိုက္ဖ္စတားလားဟင္”
“ဟာ ေအးေပါ့ သည့္ထက္ အေရးႀကီးတာ ရွိမလား။ ပါမွာ၊ က်က္သာ က်က္”
“ျခင္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါထဲက ဘာေမးမယ္ ထင္လဲ”
“ဘယ္သိမွာလဲ။ ငါက ပေရာ္ဖက္ဆာမွ မဟုတ္ဘဲ အစင္ရယ္။ နင္ကလည္း သံုးေလးပုဒ္ကိုမ်ား က်က္လိုက္ပါဟယ္။ Test တုန္းကလည္း က်က္ထားတာပဲ”
အတူတူႏွင့္ အႏူႏူခ်င္းေတာင္မွ လင္းစက္က ႏွာတစ္ဖ်ား အသာယူ၍ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနေလသည္။
“ဟာ သည္ ေသာက္ျခင္ေတြ၊ အမ်ဳိးယုတ္ေတြ။ ဟြန္း သူတို႔ ရွိေနလို႔ ငါတို႔ သည္စာေတြ က်က္ေနရတာ။ ငါေတာ့ ရွိသမွ် ျခင္ကို DDT ဖ်န္းၿပီး သတ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
ေရႊစင့္အသံက က်ယ္သြား၍ သူမ ပါးစပ္ကို လင္းစက္က အလ်င္အျမန္ ဆြဲအုပ္ ပစ္လိုက္ရသည္။
၃။
သူသည္ အလြန္တရာ ေဒါသထြက္ခဲလွေသာ ျခင္ဖိုတစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္႐ံုႏွင့္၊ အို...၊ အလြန္ဆံုး သူ႔ကို ထိပါးရင္ေတာင္ သည္း ခံႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ အေစာက ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ အမ်ဳိးထိလွ်င္ ဆူပြက္လာေသာ ေသြးက အရွိန္ တက္လာေလသည္။ DDT ကို သူ ေၾကာက္သည္။ တစ္ေလာက ဟိုဘက္ ရပ္ကြက္မွာ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြးျဖစ္ေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ထိုအိမ္အနီး တစ္၀ိုက္ DDT လိုက္ဖ်န္းခဲ့သည္။ အဲသည္မွာ တင္ပဲ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ အလံုးအရင္း ေသဆံုး သြားခဲ့ရွာသည္။ ေတြးေနရင္းပင္ သူ႔ရင္ေတြ ဆီမွာ ၀မ္းနည္းျခင္း လိႈင္းတံပိုးေတြ ႐ိုက္ခတ္လာသည္။
“လံုမနဲ႔ မိက်ား လာဦး”
“ဘာတုံး မဲလံုးရဲ႕”
“ေအး...၊ ငါ ေသြးေႂကြး ဆပ္မယ္။ ငါတို႔ ျခင္ေတြကို ေစာ္ကားလြန္းရာ က်ေနတဲ့ အတြက္ အားလံုးကိုယ္စား ကလဲ့စားေခ်ရမယ္”
မိက်ားက လက္ခေမာင္း ခတ္ေနေသာ မဲလံုး အား အလန္႔တၾကား ေငးၾကည့္ေနသည္။ လံုမ ေရာပါပဲ။
“ေမာင္ရယ္၊ ရွင္ ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ရွင္။ ကြၽန္မမွာလည္း ကိုယ္ေလး လက္၀န္ႀကီးနဲ႔ေလ။ ဟိုက လူ၊ ရွင္က ျခင္။ မခံႏိုင္လည္း ရွင္က ဘာတတ္ႏိုင္... ႏိုင္...”
လံုမ ေဖ်ာင္းဖ်ေနစဥ္မွာပဲ မဲလံုးက တဇြတ္ထိုး ပ်ံသန္းသြားခဲ့သည္။ လက္ေမာင္းသား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးထဲသို႔ သူ႔ႏွာတံေတြကို အားရပါးရ ထုိးသြင္း ပစ္လိုက္သည္။ ျခင္ဖိုျဖစ္၍ တစ္ခါမွ် ေသြးမစုပ္ဖူးေသာ သူ႔ႏွာတံေတြ ေကာက္ေကြး တြန္႔လိမ္သြားေပမယ့္ လက္မေလွ်ာ့ေသး။ တစ္ခ်ီမွာ သူ႔ႏွာတံ တစ္ဆစ္က မိန္းမပ်ဳိ၏ အသားစိုင္ထဲ စိုက္၀င္သြားသည္။
ထုိစဥ္...။
နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ ေ၀ဒနာ အစုစုၾကားထဲက လံုမ၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္လိုက္သံကို သူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ နားဆင္ေနသည္။ ျပား၀ပ္သြားေသာ သူ၏ ကိုယ္ထည္ ေအာက္မွာ ေသြးရည္ေတြ တရစပ္ စီးဆင္းေနၿပီဆိုတာ သူသိ၏။ လံုမေလး နင္မလာနဲ႔လို႔ သူအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ ေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ထုိအသံက သူ႔ လည္ေခ်ာင္း၀ ဆီမွာ ဆို႔နင့္ တိမ္၀င္သြားေလ သည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အသိထဲ တရစပ္ ၀င္လာတာ သူ႔ရင္ေသြးေလးေတြျဖစ္၏။ ဖခင္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ တစ္ခုကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ ေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္ေတြကို လြမ္းဆြတ္ ေနရင္းနဲ႔ပဲ သူေသဆံုး သြားခဲ့ေလသည္။
“မလုပ္နဲ႔ လံုမ။ မလုပ္နဲ႔ေလ...”
အခ်စ္စိတ္ျဖင့္ မႊန္ထူသြားေသာ လံုမက မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ဟုန္တိုး ေျပးထြက္သြား သည္။ “ျဖန္း” ဟူေသာ အသံ တစ္ခု၏ ေနာက္မွာ လံုမ ၀ိညာဥ္ေတြ ကပ္ၿငိပါသြားမလားဟု စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔စြာ မိက်ားက ဆန္းစစ္ ၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းတစ္ပိုင္း၊ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ျပတ္သြားေသာ လံုမ။ မိက်ားရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း လံုမ။ ခုေတာ့...ခုေတာ့...။
မိက်ားက ဆုိ႔နင့္ အက္ကြဲစြာျဖင့္ တံေတြး တစ္ခ်က္ကို ခက္ခဲစြာ မ်ဳိခ် ပစ္လုိက္ရသည္။ မိက်ား ေနာက္ဆံုး ျမင္လုိက္သည္က လံုမ၏ မ်က္ရည္စေတြ ျဖစ္၏။ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား၏ အျဖစ္ဆိုးကို တျခား အခန္းေဖာ္မ်ားအား လိုက္ေျပာရင္း သူမပါ အခန္း ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့မည္။ အခန္းေျပာင္းမွ မဟုတ္ဘူး။ အေဆာင္ပါ ေျပာင္းမွပါ။
ေဆးေက်ာင္းသူနဲ႔ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ လူတန္း စားေတြဟာ လူ႔အသက္ကို ကယ္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားေနသေလာက္ တစ္ဖက္မွာေတာ့ စိတၱဇ ျခင္သတ္ သမားေတြ ျဖစ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဒါဟာ ျခင့္အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈပဲ။ ျခင္ တစ္ေကာင္စီမွာRight ရွိတယ္။ အဲဒီ Right အတြက္ ျခင္ေတြ တုိက္ပြဲ၀င္သင့္ ၀င္ရမယ္။ နာၾကည္းစြာ ပ်ံသန္းသြားေသာ သူမ၏ ကိုယ္ခႏၡာသည္ ထိုအခန္းမွ အထြက္ ျပင္းျပေသာ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ေလ၏။ သူမအေပၚ မုိးထားေသာ စာလံုးမ်ားအား ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ႀကိဳးစား၍ ဖတ္လိုက္သည္။
Lynn Satt Nwe, 3rd MB, Parasitology ...
စာအုပ္၏ အေလးခ်ိန္သည္ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာပဲ သူမ၏ ဇီ၀ိန္ကို ႏႈတ္ေႁခြ သြားေတာ့မည္။ ငနဲမ၏ စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို ေကာက္ေပါက္ တတ္ေသာ စာအုပ္ လက္နက္ၾကားမွာ သူမ ေသပြဲ၀င္ရေတာ့မည္။ MBBS ဟူေသာ စာတန္းကို ရင္နာစြာျဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္။ မိက်ားက ဟိုး႐ိုးတြင္း ျခင္ဆီထဲမွ အားကုိ ကုတ္ ျခစ္ယူ၍ ရွိသမွ် အားႏွင့္ ရြံရွာ စက္ဆုပ္စြာ တံေတြး ေထြးခ် ပစ္လုိက္သည္။ “ထီြ” ဟူေသာ အသံသည္ အဖ်ားခတ္ကာ ဆန္႔တငင္ငင္ ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
၄။
ျခင္သံုးေကာင္၏ အျဖစ္အား အစအဆံုး ျမင္ေတြ႔သြားေသာ ကိုေရႊပင့္ကူသည္ မိက်ားအား တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ လစ္ရင္ လစ္သလို တြယ္ဖို႔ ခုတင္ေျခရင္းက အမႈိက္ပံုး နားမွာ ပုန္းေနတာပဲ ျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ သူရရွိလိုက္တာ မိက်ား၏ တံေတြးစ အစက္ေတြပဲ ျဖစ္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူသည္ သတင္းကို အခန္းေဖာ္ ပင့္ကူမ်ားအား ျဖန္႔ရမည္။ သူအလ်င္အျမန္ ျဖန္႔ႏိုင္မွ သူ႔အခန္းေဖာ္မ်ားက သူ႔ကို ေလးစားၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဂ်ပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာၿပီး သူရဲေကာင္း ၀င္လုပ္ျပမည္။ ဟုတ္ၿပီ။
ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး ေျပးေနေသာ ကိုေရႊပင့္ကူ၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ တစ္စုံတစ္ခု၏ ေဆာင့္ဆြဲခံရမႈေၾကာင့္ ႐ုတ္ျခည္း နာက်င္ သြားေလသည္။ သူ၏ ဦးေခါင္းမွ စိုစြတ္မႈႏွင့္ နာက်င္မႈ။ အထိအေတြ႔ အာ႐ံုႏွစ္ခုကို ေရရာစြာ မခြဲျခားႏိုင္ ေသးခင္မွာပဲ ဒါဟာ အိမ္ေျမႇာင္ တစ္ေကာင္ရဲ႕ သြားရည္ေတြနဲ႔ သြားေတြပဲဟု ေနာက္က်စြာ သိရွိသြားသည္။ အိမ္ေျမႇာင္က သူ႔အား မညႇာမတာ ကိုက္ျဖတ္ ၀ါးမ်ဳိ ပစ္လုိက္ေလသည္။ ပင့္ကူ၏ အရသာကို ခံစားၿပီးသြားေသာ အိမ္ေျမႇာင္သည္ ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားစြာျဖင့္ တံခါး၀ဆီသို႔ ေလွ်ာက္ လာေနသည္။
“မင္းတစ္ေယာက္တည္း သည္ကိစၥကို သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း သိတာပဲ။ ခုေတာ့ ျခင္ဇာတ္လမ္းကို သိတာ ငါတစ္ေကာင္တည္း၊ ငါတစ္ေကာင္တည္းေပါ့။ ဟား ဟား”
အိမ္ေျမႇာင္က အားပါးတရ ရယ္ေမာ လုိက္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ထိုအသံက “ကြၽတ္ ကြၽတ္” ဟူ၍...။
႐ုတ္တရက္ ...။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည့္ မိန္းမ ၀၀ႀကီးအား ေၾကာက္ရြ႕ံစြာျဖင့္ ပြင့္အံ သြားေသာ တံခါးမႀကီး၏ ပတၱာအုိ နားမွာ အသာေလး ၀င္ခုိေနလိုက္သည္။ သည္မိန္းမႀကီး ဘာလာ လုပ္တာပါလိမ့္။
“လင္းစက္ႏြယ္နဲ႔ ေရႊစင္ ညည္းတို႔ လြန္လာၿပီေနာ္။ လူႀကီး တစ္ေယာက္ ေအာက္ထပ္မွာ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔။ ညည္းတို႔ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ေနဖို႔ သည္အခန္းကို ငွားရမ္းထားတာ မဟုတ္ဘူး။ အေစာက “ဘုန္းခနဲ” ျပဳတ္က်တာ ဘာလဲ။ ငါအခု လန္႔လြန္းလို႔ ေသြးက်ေဆး ေသာက္ေနရတယ္ဟဲ့...”
ေရႊစင္က အေဆာင္မွဴးအား မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္စြာ ၾကည့္ေနေလသည္။
“ဟို ဟုိ အဲဒါ လင္းစက္ရဲ႕ Bailey & Love စာအုပ္ႀကီး ျပဳတ္က် သြားတာပါ မမ၊ ေနာက္ အဲလို မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ခုဟာက ခြဲစိတ္ကု ပညာကို စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ ျငင္းခံုၾကရင္း ျဖစ္သြားတာပါ”
လင္းစက္က အတန္ငယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ေလသံျဖင့္ အတိုင္ပင္ခံ ခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္မႀကီး (အေဆာင္မွဴး) အား အေပ်ာ့ ဆြဲေလး ဆြဲလုိက္သည္။ Bailey & Love လို စာအုပ္ထူႀကီးအား ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပး ဘယ္ေသာ အခါမွ ဖတ္ဖို႔ အသိတရား ၀င္မည္ မဟုတ္ေသာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ မုသားကို မသိရွာေသာ ဆာဂ်င္မမက သေဘာက် သြားေလသည္။ အမွန္က ျပဳတ္က်သြားေသာ စာအုပ္မွာ လင္းစက္ ပစ္ေပါက္လုိက္ေသာ Micro Parasitology စာအုပ္ေလးသာ ျဖစ္၏။
“ဟုတ္လား ေအး ေအး။ အခုဟာက ဘာကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အျငင္းပြားတာလဲကြဲ႔”
“ျခင္ အဲ ဟုတ္ေပါင္။ ျခင္ကိုက္လိုက္တာလို႔။ ဟုိေလ...”
ေရႊစင္က ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ ထစ္ထစ္အအ မွားမွား ယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ အေျခအေနအရ လင္းစက္က ပြဲ၀င္ထိန္းေပးလိုက္ရသည္။
“ဟိုေလ မမ။ ျခင္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဆင္ေျခေထာက္ ေရာဂါေလ။ Elephantiasis ျဖစ္ရင္ Surgically ျပဳျပင္လို႔ ရမရ။ ျငင္းေနၾကတာပါ”
အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလုိက္သည္။
“ေၾသာ္ ညည္းတို႔က Filariasis ကို စိတ္၀င္စားသကိုး။ ဟုတ္ၿပီေလ။ မနက္ျဖန္ တို႔အခန္းကို ညေနက် လာခဲ့။ တို႔ရွင္းျပမွာေပါ့။ ဒါက ျငင္းေနလို႔မွ မၿပီးတာ”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ မမ”
အိမ္ေျမႇာင္က ထုိမိန္းမႀကီး၏ မ်က္ႏွာအား အနီးကပ္ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိေဇာျဖင့္ ပတၱာအိုၾကားမွ ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ဖိုင့္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ အလြန္တရာ လ်င္ျမန္ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ တံခါးဆြဲ ပိတ္လိုက္သံ ေအာက္မွာ သူ႔နံ႐ိုးေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ျပဳတ္ထြက္ကုန္သည္။
“ကြၽတ္ ကြၽတ္”
အိမ္ေျမႇာင္၏ ေနာက္ဆံုး ညည္းခ်င္းသည္ မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနရေသာ ေဆးေက်ာင္းသူႏွစ္ဦး၏ သားေခ်ာ့ေတး တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားေလသည္။
၅။
မနက္ျဖန္ ညေနမွာ အေဆာင္မွဴးဆီ သြား၍ သူမ ေလက်ယ္သမွ် ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္ လုပ္ကာ နားေထာင္ျပရေတာ့မည္။ သည္အသိေၾကာင့္ သူမတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မနက္ေျခာက္နာရီ ႏႈိးစက္ေပးကာ အိပ္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့သည္။
“ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမၼာဒိယာမိ”
“မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမၼာ ဒိယာမိ”
မိန္းမပ်ဳိႏွစ္ဦး၏ ကေသာကေမ်ာ တည္ေဆာက္လိုက္သည့္ ငါးပါးသီလ ဘုရား ရွိခုိးသည္ အျပင္ဘက္မွ နားေထာင္လွ်င္ တိုးတစ္ခ်က္ က်ယ္တစ္ခ်က္ လြင့္ထြက္လာေလသည္။ တစ္ေဆာင္လံုး ဆရာ၀န္ေတြသာ ရွိေသာ သူမတို႔ အေဆာင္ႀကီး၏ ပထမထပ္ ညာဘက္ခန္းဆီမွ မီးခလုတ္ ပိတ္သံ။ ၿပီးေနာက္ ပန္ကာဖြင့္သံ။ ၿပီးေနာက္ အသက္႐ွဴသံ။
မ်ားမၾကာမီမွာပဲ ေျမာေနေသာ အိမ္ေျမႇာင္ တစ္ေကာင္၏ မ်က္လံုး အိမ္မ်ားမွ မ်က္ရည္ပြင့္မ်ား ၾကမ္းခင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္သြားသည္။ ငါးပါးသီလ တရားေတာ္ကို နာၾကည္းစြာ ၾကားနာ ေနေသာ အိမ္ေျမႇာင္၏ မ်က္ရည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ တိေထြ႕သံသည္ နရီမမွန္ေသာ စည္းခ်က္မ်ား အျဖစ္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတစ္ခုမွာ အက္ကြဲစြာ ထြက္အံက်လာခဲ့ေလသည္။
နိဂံုး။
စာေမးပြဲ ညမ်ား၏ မသိလုိက္ မသိဘာသာ အကုသိုလ္မ်ားသည္ တရား၀င္ပါသလား။ ထိုသုိ႔ ေမးခြန္း ထုတ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ကြၽန္မ၏ မနက္မ်ား၌ ေယာင္ယမ္း ႐ိုက္မိခဲ့ေသာ ျခင္မ်ားအား ၾကမ္းေပၚ၌ ျပန္႔က်ဲစြာ ေတြ႕ရေလ့ရွိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမးခြန္း ထုတ္မိေသာ ကြၽန္မ ႏႈတ္သားမ်ားအား အားနာစြာျဖင့္ ဤ၀တၳဳျဖင့္ သင္ပုန္း ေခ်လိုက္ပါသည္။ သူတို႔ အားလံုး ဥဒါန္းေက်၏ မေက်၏ ဆိုသည္မူကား...။
လင္းစက္ႏြယ္
