ေနာက္ထပ္မိုး

၁။
ထုိေန႔မွစ၍ ေမာင့္အျပံဳးေတြသည္ ယခင္ထက္ မ်ားစြာ ေလးလံ ထုိင္းမႈိင္းေနမွန္း ကၽြန္မ ပါးနပ္စြာ သိရိွ ခဲ့ပါသည္။

ဒါေတြသည္ပင္ ေခတ္မီလြန္းေသာ ေမာင့္မိသားစုေၾကာင့္ေပလား၊ သံသယ မ်ားလြန္းေသာ ေမာင့္စ႐ိုက္ေၾကာင့္ေပလား၊ သုိ႔မဟုတ္ ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ဆုိလွ်င္ အရာရာကို လိုက္ေလ်ာ ႏုိင္စြမ္းေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ အ႐ိုးစြဲ ႀကိဳးျပတ္မႈေၾကာင့္မ်ားလား။ ေတြးေလတိုင္း ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ ေနာင္တ ရမိ၍ မဆံုးေပ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ၾကားသိရ သည္ေလာက္ေတာ့ ဘယ္အရာမွ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ မေကာင္းပါဘူးေလ။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ကေတာ့ ထုိေန႔မွစ၍ စိုးရိမ္ ေသာကမ်ားျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုအား ဇြတ္ႏွစ္ ေစခိုင္းတတ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ျငင္းဆန္ေလေလ ေမာင့္အတၱေတြ ခက္ထန္ေလေလ။ ၾကာေသာ အခါ၌ ခ်စ္သူသက္တမ္း ေျခာက္ႏွစ္တုိင္ ခ့ဲဖူးေသာ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ခပ္ညံ့ညံ့ ထုတ္ကုန္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စုတ္ခ်ာခ်ာ ေပါင္မုန္႔ တစ္လံုးလို သိမ္ဖ်င္း သြားေလသည္။

“ျမန္ျမန္ ရွင္းလိုက္ေတာ့ေနာ္ ခိုင္”

“ဘာအတြက္လဲ ေမာင္”

မ်ားေသာအားျဖင့္ အေျဖ မရိွေသာ ေမးခြန္းမ်ား အား ေမာင့္သက္ျပင္းသံက သာ ဖံုးလႊမ္းဖူးသည္ခ်ည္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မမွ သိပ္ ေအးစက္လြန္းလွ်င္ သို႔မဟုတ္ မေအာင့္အည္းႏုိင္စြာ ေမးမိ လွ်င္ေတာ့ ေမာင့္အတၱေတြ သက္၀င္ေနသည့္ အရာအား စက္ဆုပ္စြာ ေတြ႕ျမင္ရတတ္ ေလသည္။
“မင္း မရွင္းပစ္ရင္ ကိုယ္အတင္း ရွင္းပစ္ရမွာပဲ”

“ရွင္ လုပ္ရဲရင္ လုပ္ၾကည့္ေလ။ ရွင့္ကို ကၽြန္မ တရားစြဲမွာ။ ရွင္ေထာင္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုး ေနရေအာင္ ထိ ကၽြန္မ ရွင့္ကို လက္စား ေခ်မွာ”

“ေတာက္”

အႏုနည္း မရ၍ ခက္ထန္စြာ ေျပာဆုိတတ္လာေသာ ခင္ပြန္းသည္အား မုန္းတီး လာတတ္ရင္းကပင္ ကၽြန္မ ရင္ထဲ၌ သစ္တစ္ပင္ ပ်ဳိးခဲ့မိ ၿပီ။ အဆိပ္သီးဟု မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ ခ်ဳိး ထိခိုက္ လာတတ္ေသာ ေမာင့္ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား ေတာ္လွန္ တတ္လာရင္းက ေမာင့္ ကညာပ်ဳိ ခိုင္ခိုင္ေဇာ္သည္ ေမာင့္မိသားစု တစ္ခုလံုး၏ ခ်ဥ္ဖတ္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

ၾကာလာေသာ အခါ ကၽြန္မတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လူမသိ သူမသိ စစ္ေအး တုိက္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ မိုး ကၽြန္မ ဘ၀ထဲသုိ႔ ေရာက္ လာသည္ အထိျဖစ္သည္။

၂။
“ဒို...ေရ...မီ...မီ.. အဲ...ေမ့”

႐ုတ္တရက္ သား၏ အသံၾကားေတာ့မွ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သံပတ္လို က်င့္သား ရၿပီးျဖစ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ ဆတ္ခနဲ တင္းသြားသည္။ သားက ကၽြန္မ၏ လန္႔ဖ်ပ္ သြားေသာ အမူအရာကို ၾကည့္ၿပီး တခစ္ခစ္ သေဘာ က်ရယ္ေနတတ္ေလသည္။

“မီ မီ ၿပီး”

“မီ ၿပီးေတာ့ ဖာေလ သားရဲ႕”

“အင္း။ ဖာ..ဆို..လာ ဒီ”

ခဏေနေတာ့ သားက စႏၵရား လက္ခံုေပၚ သူ႔လက္ ေခ်ာင္းေလးေတြ တင္၍ “ဒို ...ေရ...မီ” ကို အသံထြက္ ဆုိေနေလသည္။ မဆုိးပါဘူး။ ဒါကို သားက တစ္ရက္ အတြင္း တတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ အရင္ကထက္ေတာ့ သားက အမ်ားႀကီး တိုးတက္ လာခဲ့ၿပီ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ သား၏ တုိတုိတုတ္တုတ္ လက္ ေခ်ာင္းေလးေတြက လွပခုိင္ခံ့ သည့္ သံစဥ္အား ေမြးဖြားေန ခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိေတာ့ “ႏွင္း”ကို ကၽြန္မ ေက်းဇူး တင္၍ မဆံုးေပ။

ႏွင္း ေျပာခဲ့သလိုပင္ သားကို ကၽြန္မ ႏွစ္ဆ ပုိခ်စ္  ခဲ့ပါသည္။ ႏွင္းက သား၏ အသက္သခင္ ဆုိလွ်င္လည္း မမွား။ သားကို ေလာကႀကီးထဲ ေခၚယူ အသက္သြင္းခဲ့သူ ဆုိလွ်င္လည္း မမွားေခ်။ ႏွင္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ျခင္းကပင္ သားကို ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔ သင္ ယူမိေသာ အခါကာလမ်ား အျဖစ္ ႐ုပ္လံုးႂကြခဲ့ဖူးသည္။
“Genetic အေျဖက ေသခ်ာတယ္ ခိုင္”

“ဟုတ္လုိ႔လား ဟယ္”

မ်ဳိး႐ိုးဗီဇ ဘာသာရပ္၌ က်မ္းျပဳစုခဲ့ဖူးသူ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္မအား တန္ျပန္ေမးခြန္း ထုတ္လုိက္ေတာ့ ႏွင္းက လိုက္မရယ္ပါ။ ႏွင္းက ျပံဳးပင္မျပံဳး။ ထုိကတည္းကပင္ ကၽြန္မ ဘ၀၌ သားကို စိတ္ကူး ပံုေဖာ္ၾကည့္ရင္း သားႏွင့္ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေႏွာင္တြယ္ မိသြားခဲ့ၿပီ။

“ဒါ ခ႐ုိမုိဆုမ္း ျပႆနာ တစ္ခုေပါ့ ခိုင္ရယ္။ နင္က အသက္ သံုးဆယ့္ရွစ္မွ သားဦး လြယ္ရတယ္။ ေနာက္ တစ္ခုက ခ႐ိုမိုဆုမ္းေတြ ပ်က္ျပားေစတဲ့ တျခား အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ား ႀကီး ရိွေသးတယ္”

ႏွင္း ရွင္းျပေသာအခါ ကၽြန္မမွာ ေနာင္တ ရရမည္လား၊ ေမာင့္ကိုပဲ အျပစ္တင္ ရေတာ့မည္လား ေ၀ခြဲ မရေခ်။ အကယ္၍ သည္ ျပႆနာသည္ ပညာေရးဘက္ ေလာဘတႀကီး ႏိုင္ လြန္းလွသူ ကၽြန္မေၾကာင့္ဟု ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ ေနာင္တရ၍ ဆံုးမည္ မဟုတ္ေခ်။

“ကၽြန္မ ပီအိတ္ခ်္ဒီ ဆက္တက္ခ်င္ေသးတယ္ ေမာင္”

“ကၽြန္မ ျပဳစုထားတဲ့ က်မ္းေတြက ေလးလုိ႔တဲ့။ အဲဒါ ေနာက္ထပ္ တင္ရဦးမယ္”

“ဟင့္အင္း အရင္က်မ္းထက္ အမ်ားႀကီး နက္နဲတယ္ ေမာင္။ ဒါက ပုဂံရာဇ၀င္ တစ္ခုလံုးရဲ႕ အသက္”

ပညာေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး တျဖည္းျဖည္း ဆင္ေျခ မ်ားလာတတ္ ေသာ ကၽြန္မအား “လက္ထပ္ ၾကရေအာင္”ဟု ေမာင္ မညိႇႏိႈင္းေတာ့ပါ။ ေမာင္လက္ ေလွ်ာ့သြားေသာ အခါမွ ကၽြန္မ ေမာင့္အား လက္ထပ္ေတာ့ မည္ဟု အသိ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္မ၏ အသက္ သံုးဆယ့္ခုနစ္ထဲ ၀င္ေခ်ၿပီ။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္မ အေပၚ အလိုက္သိ နားလည္ ေပးဖူးေသာ ေမာင့္မိဘမ်ားေၾကာင့္ပင္ သုံးဆယ္ေက်ာ္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ငယ္ရြယ္သူမ်ား နည္းတူ ခမ္းနား ထည္၀ါခဲ့ေလသည္။

“ငါ့ေၾကာင့္ ထင္တယ္ ႏွင္းရယ္။ ငါသာ ပီအိတ္ခ်္ဒီ မယူေသးဘဲ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္”

“အို ဒီလုိမေတြးနဲ႔ေလ ခိုင္ရဲ႕။ ဒါ နင္တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာ။ ကမာၻ အရပ္ရပ္မွာ မိခင္ေတြ ရင္ ဆုိင္ေနဆဲ ျပႆနာေလ။ နင္ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ကုိယ္၀န္ေဆာင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေျခ လံုး၀မရိွမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ နည္းသြားတာပဲ ရိွတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တို႔ ျမန္မာေတြ အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ကံပဲ”

“နင့္လို ဆရာ၀န္မက ကံၾကမၼာကို ယံုၾကည္သတဲ့ လား ႏွင္းရယ္”

“အင္း”
ႏွင္းက တည္ၿငိမ္စြာ အေျဖေပးေလသည္။ အကယ္၍မ်ား ကၽြန္မ ဘ၀၌ ႏွင္းလို သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္သာ မရိွခဲ့ဘူးဆုိ လွ်င္အသိေခါက္ခက္ အ၀င္ နက္မိမည္လား မခန္႔မွန္း တတ္ေခ်။ ေသခ်ာသည္က ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ရြက္ေလွအား လမ္းျပ ေပးသူ အျဖစ္ေတာ့ ႏွင္းက ကၽြန္မဘ၀၌ ခိုင္ခံ့စြာ ရပ္ တည္ေပး ႏုိင္ခဲ့ေလသည္။

“သား”ကို ေမြးဖြားခဲ့သူ မွာလည္း “ႏွင္း”ပင္ မဟုတ္ လား။

၃။
“ကလင္ ကလင္”

ဖုန္းသံၾကားေတာ့ စႏၵရားသံက ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားသည္။ အို သားက ဖုန္း ကို ေျပးကိုင္လုိက္တာပါ။ ဖုန္းခြက္ကိုလည္း ႏႈတ္ခမ္း နားအတင္းေတ့ထားေသးသည္။
“ေမေမ ရိွတယ္”

“ဘယ္သူလဲ သား”

“တီ”
တီတီႏွင္းကို “တီ”ဟု တစ္လံုးတည္း ေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲတတ္ေသာ သားသည္ ႏွင္း ၏ အခ်စ္ေတာ္ေလး ျဖစ္သြား သည္။ နဂိုကတည္းကမွ သားက မ်က္ႏွာ ခ်ဳိရသည့္ အထဲ ႏွင္းအား ခၽြဲတတ္လြန္း ေသာေၾကာင့္ ကေလး မခ်စ္တတ္သူ ႏွင္းပင္ အရည္ေပ်ာ္ ခဲ့ရေလၿပီ။

“ဟဲ့ မိုးက တတ္လိုက္ တာဟယ္”

“ေအး ခုလည္း စႏၵရား တီးတာ ဟုတ္ေနတာပဲ။ အတတ္လည္း ျမန္တယ္။ နင္ေျပာခဲ့သလို ငါက ကံ ေကာင္းပါတယ္ဟယ္”

“ဒါနဲ႔ ခိုင္၊ နင္ ငါ့အိမ္ လာလုိ႔ ရမလား”

“ဟင္၊ အခုလား”

“ေအး အေရးႀကီး တာေလး တုိင္ပင္စရာ ရိွလို႔”

ႏွင္းက အရင္အတိုင္း တစ္ခုခုဆုိ အျမဲတေစ အလ်င္ လုိတတ္ေလ့ ရိွသည္။ သားကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သား၏စိတ္က စႏၵရားမွ ေသြဖည္လ်က္ ၾကမ္းခင္း ေပၚမွ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားအား စိတ္၀င္စားလ်က္ ရိွေနေလ သည္။

ႏွင္း ဆီကိုေရာက္ေတာ့ ႏွင္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းလွ။
“ၾကားမိတာေဟ့။ သူက စီးပြားေရး ေလာကမွာ ဘုရင္ တစ္ဆူလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ အမွန္က နင္နဲ႔ သူက ကြာရွင္း ၿပီးသားပါ။ ဘာမွဆုိင္မွာ မဟုတ္ေပ မဲ့ နင့္ကို သတိ ေပးခ်င္တာလည္း ဟုတ္တယ္။ သူ႔မွာ အေျမႇာင္ေလးေတြ အမ်ား ႀကီးပဲ”

ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ ခ်ာခ်ာလည္မူးသြား ေသာ္လည္း အလ်င္စလို ျပန္ ထိန္းခ်ဳပ္ရသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မက ဘာမွမွ မသက္ ဆုိင္ေတာ့ပဲေနာ္။ အစက တည္းက ပညာေရး ေလာကႏွင့္ စီးပြားေရး ေလာက၊ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းႏွင့္ ေတာင္၀င္႐ိုးစြန္း ႏွစ္ဖက္လို တကြဲတျပား ျဖစ္တတ္မွန္း သိ လ်က္က ေမာင့္ကိုသာ သစၥာ ျမဲခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ လွ်င္ေတာ့ ခိုင့္အသည္းက ဘယ္ေတာ့မွ မခိုင္ခဲ့ပါ။

“ေလးဆယ္ေက်ာ္ပဲ ရိွေသးတဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ဟာ။ ေငြေၾကးကလည္း ေတာင့္မွေတာင့္ပဲ။ ဒီ ႏွင္းဆီခိုင္ႀကီးကေတာ့ ဆူးမ်ား လြန္းပါတယ္ဟာ”

ႏွင္းက ႐ႈ႕ံတြ၍ ေျပာ ေသာ္လည္း ကၽြန္မကေတာ့ ဟိုးယခင္ ေမာင့္ကတိစကား မ်ားကိုသာ ယိုင္တိယိုင္တုိင္ ၾကားေယာင္မိျမဲ ျဖစ္သည္။
“ခိုင္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေမာင့္ဘ၀ပါ” ဆုိေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ ျပက္လံုး မ်ဳိးကိုေပါ့။

၄။
“ေသခ်ာရဲ႕လား မႏွင္း”

ေမာင္က ေဆာက္တည္ ရာမရ ျဖစ္ေလတုိင္း ကၽြန္မ  ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခိုင္မာခဲ့ရ ျမဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာ ႂကြယ္၀လြန္းၿပီး သိပၸံပညာႏွင့္ အေျဖ ထုတ္ခ်င္လြန္းေသာ ေမာင့္ကိုသာ ကၽြန္မ အျပစ္ တြင္တြင္ တင္ရေပလိမ့္မည္။ မ်ဳိး႐ိုးဗီဇ စစ္ေဆးမႈ။ ျမန္မာ စာအဓိကျဖင့္ ပီအိတ္ခ်္ဒီပင္ ခက္ခဲစြာ ယူခဲ့ၿပီးသူ တစ္ ေယာက္အတြက္ပင္လွ်င္ ေမာင့္ကမ္းလွမ္းခ်က္က ျပက္လံုးတစ္ခု ဆုိဦးေတာ့၊ ကံၾကမၼာကို ႀကိဳတင္ သိျမင္ လုိသူ ေမာင့္အတြက္ ကၽြန္မ လိုက္ေလ်ာႏုိင္စြမ္း ႀကီးမား လြန္းခဲ့သည္။

ကံဆိုးစြာပင္ စစ္ေဆးမႈ အေျဖက အက်ည္းတန္ေလ ေသာအခါ ေမာင့္ တုန္လႈပ္ မႈအား မ်က္၀ါးထင္ထင္ ရိပ္ မိခဲ့သည္။ ကၽြန္မ အလြန္တံုး သည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ ေမာင့္ကမ္းလွမ္းခ်က္အား သေဘာ မတူသင့္။ ေနာက္ ေတာ့မွ အလိုလို ပိုင္ဆုိင္ရလာေသာ ရင္ေသြးကိုပင္ ဖ်က္ခ်ပစ္ဖို႔ ေဆာ္ၾသႏိုင္ခဲ့ သည္ကို ကၽြန္မ အ့ံအားသင့္၍ မဆံုးေပ။

“ဖ်က္ေပးပါ မႏွင္းရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ခိုင္က ေခါင္းမာတယ္။ သူက လုပ္ခ်င္တာ ပဲ သိတာ။ တာ၀န္ေကာ ယူတတ္ပါ့မလား။ ဒီလုိ အႏၲရာယ္မ်ဳိး သူ မဖိတ္ေခၚ သင့္ဘူး။ မႏွင္း သူငယ္ခ်င္း ကို မႏွင္းပဲ ကယ္တင္ပါေနာ္”

ႏွင္း ျပန္ေျပာျပမွ ေမာင္က ႏွင္းအေပၚ နားပူနားဆာ လုပ္သြား ခဲ့သည္မ်ားကို သိရ ေတာ့ ေက်ာ႐ိုးထဲ စိမ့္သြား သည္။ ေမာင္ ဘယ္တုန္းက အဲသေလာက္ ရက္စက္ တတ္သြားတာလဲ။ ႏွင္းက တြင္တြင္ ျငင္းခဲ့ေတာ့ ေမာင့္ မ်က္ႏွာ တင္းသြားသည္ဆုိပဲ။

သိပ္မၾကာေသာ အေျခ အေန၌ ေမာင္ကိုယ္တုိင္ပင္ ဖ်က္ခ်ဖို႔ ကၽြန္မအား ဆြယ္ ေလေတာ့သည္။
“ႏွင္း ေျပာျပဖူးတယ္ ေမာင္ရဲ႕”

ကၽြန္မ စိတ္ဓာတ္ က်ခဲ့ဖူးခ်ိန္၌ ႏွင္းက ကၽြန္မ စိတ္ကို ျပန္လည္ေထာင္မတ္ေစ ခဲ့သည္ပင္ ျဖစ္သည္။ “မိုး” ေလးကို သေႏၶ လြယ္ထားစဥ္ မွာပင္ အႀကိမ္မ်ားစြာ “မိုး” ၏ ပံုရိပ္အား စိတ္ကူးယဥ္ တည္ေဆာက္ ၾကည့္ဖူးသည္။ ႏွင္းက ေျပာသည္။ သည္လုိ ကေလးမ်ဳိးေလးေတြ၏ ေရာဂါစုကို “ေဒါင္း”ဟု ေခၚ ၿပီး သူတုိ႔ေလးေတြမွာ သာမန္ ကေလးေတြထက္ သာလြန္ သည့္ အခ်က္က အင္မတန္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေလ့ ရိွၿပီး ဆုိရွယ္ ေကာင္းတတ္ေၾကာင္း၊ မြန္ဂို ေလးေတြဟု ေခၚေၾကာင္း၊ ဉာဏ္ရည္ဖြ႕ံၿဖိဳးႏုိင္စြမ္း နည္း ေသာ္လည္း စနစ္တက် ပ်ဳိး ေထာင္ တတ္လွ်င္ေတာ့ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္ေသာ စ႐ုိက္ ေလးေတြ ရိွေၾကာင္း ႏွင္း ေျပာျပပါ မ်ားလာသည့္ အခါ ၌ ကၽြန္မသားကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္ လွပါၿပီ။

မိုးစက္ မိုးေပါက္ေတြ ေဆး႐ံု၏ ေခါင္မိုးေပၚ တေဒါက္ေဒါက္က်ေနသည့္ အသံႏွင့္အတူ သားကို ေမြး ဖြားခဲ့ခ်ိန္၌ ေမာင္ အနားမွာ ရိွမေနပါ။ ေမြးကတည္းက အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသာ သား အား ေငးၾကည့္လ်က္က မ်က္ရည္ လည္ခဲ့ရသည္။ မိုးရာသီမွာ ေမြးေသာ သား ကို ႏွင္းက “မိုး” ဟု အမည္ ေပးခဲ့သည္။

“မိုးစက္ေတြလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရ႐ံု မဟုတ္ဘူးေနာ္  ခိုင္။ အဂၤလိပ္လို “More” ေနာက္ထပ္လို႔ အဓိပၸာယ္ရ တယ္။ သားက နင့္ဘ၀ အတြက္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ခြန္အားေတြကို သယ္ ေဆာင္လာမယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ပဲ”

“ဒါေပမဲ့ ျပင္သစ္လို ဆုိရင္ေတာ့ “More” ေသဆံုးျခင္းေလ” ဟု စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိေသာ္လည္း ႏွင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာျဖစ္ခဲ့။ အမွန္တကယ္ပင္ သားကို ေမြးၿပီး တစ္ပတ္ေနေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင္ ကြာရွင္းသည္။ အခ်စ္သစ္ပင္သည္ တံုးခနဲ ၿပိဳလဲျခင္း မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ကံေကာင္းပါသည္။ အရင္ ကတည္းက ေဆြးျမည့္ေန ေသာ၊“အခ်စ္”ဟု ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္ တံဆိပ္ ႐ိုက္ထားေသာ သစ္အုိပင္ႀကီး ေသဆံုး သြားၿပီ။ ဒါသည္ ျပင္သစ္ လုိ “More” မဟုတ္လား ကြယ္။ ဘာေတြ ကၽြန္မ ဆံုး႐ႈံးရလိမ့္ဦးမလဲ။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ထင္ သည္မွာ မွားသြားသည္။ ႏွင္း နိမိတ္ ဖတ္ခဲ့သလိုပင္ ကၽြန္မ အတြက္ သားက ေနာက္ထပ္ သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို ပ်ဳိးေပး ခဲ့ပါသည္။ သား၏ အျပံဳးေတြက တစ္ခုလပ္ မိန္းမ တစ္ေယာက္အား ဂုဏ္တင္ ေပးခဲ့သည္။ သား၏ ရယ္သံ လြလြက အားႏြဲ႕ေသာ မိန္းမသား ဘ၀ျဖစ္တည္မႈအား အေရာင္စိုလက္ေစခဲ့သည္။ သား၏ အနာဂတ္ႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ မက္တတ္လာသည္။ သားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကမ႓ာႀကီးကိုပင္ စိန္ေခၚဖူး သူ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ သည္။

သားက ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ဆံုး ပတ္သက္ဖူးေသာ ေယာက်္ားသာ ျဖစ္ရမည္။ ေသြးတိုး စမ္းခ်င္ေသာ သား၏ အေဖေနရာ၌ ၀င္ယူလို ေသာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေယာက်္ားမ်ားအား အေတြး ထဲ၌ ေယာင္၍ပင္ မထည့္။ ကၽြန္မအတြက္ ဘြဲ႕ေတြ၊ ႏုိင္ငံျခား ဟူေသာ ဆြယ္လံုးေတြ သည္ သားႏွင့္ယွဥ္လုိက္ လွ်င္ ပါမႊားသာျဖစ္သြားၿပီ။

တခ်ဳိ႕က သားအား “လာျခင္း မေကာင္းသူ”ဟု ေပၚတင္တစ္မ်ဳိး၊ ကြယ္ရာ တစ္ဖံု ေရရြတ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မ ဂ႐ု မစိုက္ပါ။ သားက ကၽြန္မ၏ အသည္းစုိင္သာ ျဖစ္သည္။

၅။
“အစ္မ သားက ေတာ္ ေတာ္ ၪဏ္ေျပးတယ္။ ေဒါင္းကေလးေတြထဲ အေတာ္ဆံုးပဲ”

ႏွင္းႏွင့္အတူ La Belle Vie သင္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ တီခ်ယ္စုိးက သားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၀မ္း သာအားရ ေျပာျပေလသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ တီခ်ယ္ရယ္။ ခုနကေတာင္ သားက အိမ္မွာ စႏၵားတီး ေနတာ ဟုတ္ေနတာပဲ”

“Le belle vie” “လွပ ေသာ ဘ၀”ဟု အမည္ရေသာ ျမန္မာျပည္၏ တစ္ခုတည္း ေသာ သင္တန္း ေက်ာင္းကေလးႏွင့္ စတင္မိတ္ဆက္ ေပးသူ ႏွင္းအား ထပ္၍ ေက်းဇူး တင္ရဦးမည္။ ႏုိင္ငံ ျခားမွာဆုိ ဒါမ်ဳိးေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးတဲ့။ ႏွင္းက ေျပာျပေလသည္။ သူမ်ား ကေလး ေတြ ေက်ာင္းစတင္အပ္ေလ့ ရိွေသာ ငါးႏွစ္ အရြယ္မွာပင္ သားကို ေက်ာင္းအပ္ခဲ့သည္။

“Trisomy 21”ဟူေသာ ေဒါင္း (Down’s Syndrome) လကၡဏာစု၏ အမွတ္တံဆိပ္ ခ႐ုိမိုဆုမ္း နံပါတ္ပိုင္ရွင္ ေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ “လွပ ေသာ ဘ၀”သည္ ခမ္းနား ေသာ အိပ္မက္သာျဖစ္သည္။ အမ်ားနည္းတူ သားကို ပညာေတြ သင္ေပးလို႔ မရႏုိင္ ေတာ့ဘူးဟူသည့္ စိုးရိမ္ ေသာကမ်ားကို ေျပေလ်ာ့ ေစသည္အထိ ထုိသင္တန္း ေက်ာင္းက တာ၀န္ယူမႈ ေကာင္းလြန္းခဲ့သည္။

အကယ္၍ သားသည္ တီခ်ယ္စုိးႏွင့္သာ မေတြ႕ခဲ့ လွ်င္ သားကို တိုးတက္ေစ ခ်င္သည့္ ကၽြန္မ တစ္ခုခု ေတာ့ အားစိုက္ရဦးမွာ ျဖစ္ သည္။ ခုေတာ့ သားက ထူးျခားစြာပင္ မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းလြန္းသည္ဟု ႏွင္းပင္ အံ့ၾသစြာ သတ္မွတ္ေကာက္ ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ သားက အၿငိဳးႀကီးသည့္ ေနရာမွာ လည္း ႏွစ္ေယာက္မရိွေၾကာင္း ႏွင္းကို မေျပာျပျဖစ္။ ဥပမာ သားကို ကၽြန္မ မကစား ေစခ်င္သည့္အခါ အ႐ုပ္ေလး ေတြျပၿပီး စာသင္ခ်င္သည့္ အခါ သား မက္ေမာစြာ ေဆာ့ကစားေလ့ရိွေသာ အိမ္ ေဆာက္တမ္းကစားသည့္ အတံုးမ်ားအား ၀ွက္ထားျမဲ။ ထုိအခါ သားက ပါးနပ္စြာ ပင္ စာသင္သည့္ အ႐ုပ္ကား ခ်ပ္အား ကၽြန္မ လစ္လွ်င္ တစ္ေနရာရာ၌ ၀ွက္ထား ေတာ့သည္။

ဉာဏ္ရည္ပံုမွန္ေျပး ေသာ ကေလးေတြထက္ အနည္းငယ္ မဆုိစေလာက္ ေလးသာ သားက ေႏွးတာ ပါကြယ္။ တကယ္တမ္း ပန္း၀င္မည့္သူဟာ ယုန္ မဟုတ္ဘူး။ လိပ္ကေလးပါ ဟု မခံခ်ိ မခံသာေျပာေလ တုိင္း ႏွင္းက သြားတက္ ေလးေတြ ေပၚေအာင္ထိ သေဘာက် ရယ္ေမာတတ္ ေလသည္။

“Le belle Vie”၌ သား ကို ေခတၱထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ ေတာ့ ႏွင္းက ေဘး၌လိုက္ ပါလာခဲ့သည္။

၆။
ႏွင္းစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ရယ္ရအခက္၊ ငိုရ အခက္။
“ဆူးမ်ားလြန္းတဲ့ ႏွင္း ဆီခိုင္ႀကီးပါ”တဲ့ေလ။ ေမာင့္ကို တင္စားပံုမ်ား။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မ ခႏၶာ ဆတ္ခနဲ တင္းသြားသည္။ ကုိယ့္ရင္ ေသြးကိုပင္ လက္မခံႏုိင္ေသာ သတိၱေၾကာင္သည့္ ခပ္ည့ံညံ့ ေယာက်္ားသား တစ္ဦးကို ကၽြန္မ၏ ၀ိညာဥ္က ကပ္ၿငိ စြာ “ေမာင္”ဟု ေခၚေနေသး သတဲ့လား။

ကုိးႏွစ္ခန္႔ ၾကာသြား ေသာအခါ “တစ္ခုလပ္” ဟူ ေသာ ပညတ္ခ်က္မွာ ကၽြန္မ အတြက္ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
“ဟဲ့ ခိုင္ နင့္သား ပန္းခ်ီဆြဲထားတယ္ဆုိ။ ငါ့ကို ျပဦး”

႐ုတ္တရက္ ႏွင္းအသံ ၾကားမွ အတိတ္ရိပ္ပံုေတြ ခြာစျပဳသည္။ ႏွင္းက အမွတ္ရစြာ ေတာင္းၾကည့္ ေနသည္။
“ထူးေတာ့ ထူးတယ္ ႏွင္းရဲ႕။ “လွပေသာ ဘ၀” က သင္ေပးလိုက္တာပဲလား။ သားဘာသာသားပဲ  ဉာဏ္ ကြန္႔ျမဴးေလသလား”

“ဘာမို႔လို႔လဲ ခိုင္ရယ္”

ႏွင္းက လက္ထဲမွ ဖုန္ သုတ္လက္စ ပန္းအိုးအား စားပြဲေပၚအသာတင္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေလသည္။
“ဒီမွာေလ ႏွင္း”

ေသသပ္စြာ ဆြဲထား သည့္ ၀လံုးကေလး သံုးလံုး ႏွင့္ တုတ္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား။ သို႔ေသာ္ ထုိတုတ္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ားစြာ ေပါင္းစည္း ၿပီး လူသံုးေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။ ၀လံုးေလးေတြႏွင့္ တုတ္ေခ်ာင္းေလးမ်ားေအာက္ ၌ အနည္းငယ္ မပီျပင္ခ်င္ သည့္ လက္ေရး။ ဒါသား ကိုး ႏွစ္ျပည့္မွ ေရးတတ္ခဲ့သည့္ ပထမဆံုး လက္ေရးေလးသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္ လည္ခဲ့ရသည္ အထိ သား က ေတာ္ႏုိင္လြန္းပါသည္။

တကယ္တမ္း တမ္းတ ၍ပဲလား။ ေက်ာင္းမွသင္ေပး လိုက္၍ပဲလား မေသခ်ာလွ ေသာ္လည္း အကယ္၍ သား တစ္ေန႔ေန႔၌ ေမးလာခဲ့ပါလွ်င္ ကၽြန္မ ဘယ္လုိ ေျဖရပါ့။

“ခြမ္း”ခနဲ ႏွင္းလက္ထဲ မွ အျပာေရာင္ ပန္းအိုးတစ္ လံုးက်ကြဲသြားသည္။ ႏွင္းက ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေငး ၾကည့္ေနသည့္ဆီ ကၽြန္မပါ ေရာေယာင္ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ဘက္ရင္အံု၏ ကုိးႏွစ္ေက်ာ္ သည္အထိ က်င့္သားရစြာ တုန္လႈပ္ နာက်င္မႈကိုေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ရသည္။

၀လံုးေလးႏွင့္ တုတ္ ေခ်ာင္းေလး တစ္ခုေအာက္၌ ေရးထားသည္က “ေဖေဖ” တဲ့ေလ။           

လင္းစက္ႏြယ္
(ေရႊႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၂)