ခုတင္ေဘးက သင္ခန္းစာ


၁။
ေနာက္က်ေနျမဲ ေနာက္က်ေန တတ္ေသာ ခင္သန္႔စင္သည္ တစ္ခါလည္း ပိုးသတ္ ေဆးနံ႔ေတြ၊ လူနာနံ႔ေတြ ေရာႁပြမ္းေနသည့္ ေကာ္ရစ္ဒါ တစ္ေလွ်ာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေျပးလာေနသည္။
ပန္းႏုေရာင္ ေဒါက္ဖိနပ္ကေလး၏ တေဒါက္ေဒါက္ အသံျမည္ရာ ေနာက္ကို လူနာေစာင့္ တခ်ဳိ႕က ေငးၾကည့္ေနလို႔။ မ၀တ္ရေသးတဲ့ Duty Coat ကို ကိုယ္ေပၚ လႊားခနဲ တင္လိုက္ရင္း မႏၲေလးေဆး႐ံုႀကီး၏ ခြဲစိတ္႐ံု အမွတ္(၁)သို႔ အေမာတေကာ ေရာက္ရွိလာသည္။

“မဂၤလာပါဆရာ”

အျမဲလိုလို ေနာက္က်သည္မွာ ထံုးစံ အတိုင္းလို ျဖစ္ေနေသာ သူမကို ဘယ္သူမွ အထူးတဆန္း မလုပ္ေပမယ့္ ခုတင္ေပၚက လူနာေလးကေတာ့ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡပါ။ History Taking (လူနာရာဇ၀င္ေမးျခင္း) မျပဳလုပ္လိုက္ရသည့္ အတြက္ဘာ Case လဲ ခင္ မသိပါ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ခုတင္ေတြေဘးမွာ ဂ်ဴတီကုတ္ ေဖြးေဖြးေတြ၏ လႈပ္ရွားမႈေတြ။ အို ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ခင္ ေခါင္းမူး၍ လာသည္။

ညစဥ္ စြဲေသာက္ေနရသည့္ Diazepam တန္ခိုးက မျပယ္ေသး၍ပဲလား၊ အိမ္၌ ဆင္ႏႊဲ ေနက် အ႐ႈပ္ေတာ္ပံုေၾကာင့္လား မသိ။ ရီေ၀ေ၀ႏွင့္ ေခါင္းေတြ မူးလွသည္။ ေမေမ၊ ဟုတ္ပါရဲ ႔႔  ခင့္ ေမေမက အလြန္သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူႀကီး။ ခင့္ပေထြး ဦးခင္ေမာင္။ သူ၏ မ်က္လံုးစက္ကြင္းမ်ား သံသရာမွ ဘယ္ေသာအခါ လြတ္ကင္းပါ့မလဲ။ အဲသည္ မ်က္လံုး စိမ္းႀကီးေတြကို ခင္ မုန္းလွသည္။

ေယာက်္ားေတြရဲ႕  အေၾကာင္းကို ခင္ နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနရင္းႏွင့္ပဲ ခင့္ေဖေဖက ေမေမႏွင့္ နားလည္မႈ ယူၿပီး ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ တစ္ခုနဲ႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲေပါ့။ ခင္ ေဆးေက်ာင္း စတက္တဲ့ႏွစ္ကတည္းက တတိယႏွစ္ ေရာက္တဲ့ အထိ ခင့္ေဖ ေဖဆီက ဖုန္းအဆက္အသြယ္ပင္ မရခဲ့ေလာက္ေအာင္ ေဖေဖက ေျခရာေဖ်ာက္ ေကာင္းလြန္းခဲ့ သည္ေလ။

ဘယ္လိုပဲ ေျခရာ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ဦးလြင္ၿငိမ္းရဲ႕ ေျခရာေတြဟာ မႏၲေလး ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ ခြဲစိတ္႐ံု ေကာ္ရစ္ဒါေတြ ေပၚမွာ၊ ခြဲစိတ္ခန္းက ၾကမ္းျပင္ေတြေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနမည္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခင့္မိသားစုေလးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ရိပ္ျမံဳေလးကို တစ္ခဏ အတြင္း ၀င္ေရာက္ ခ်ဥ္းနင္း ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာမိုးသြယ္။ သူမ M.Sc တက္ေနရင္းက ေဖေဖ့ဆီက ပညာ ေတြေရာ၊ အခ်စ္ေတြေရာ၊ သာယာမႈေတြေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္နဲ႔ ခင့္ေမေမရဲ႕ မ်က္ရည္စ အက်ဳိးအပဲ့ ေတြေရာ သိမ္းက်ဳံး ယူသြားခဲ့တာ ဘယ္အရာေတြ နဲ႔ ျပန္ၿပီး ေပးဆပ္မလဲ။

ေဖေဖ့ကို အရြဲ႕တိုက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ။ တကယ္ေတာ့ ခင့္ေဖေဖဟာ တာ၀န္ မေက်ခဲ့႐ံုမက တာ၀န္ပါ မသိတတ္တဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေပပဲ။ သည္ၿမိဳ႕၊ သည္ေက်ာင္း၊ သည္ေဆး႐ံုမွာ က်င္လည္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ခင့္ေဖေဖက ခင္နဲ႔မေတြ႕ေအာင္ အေရွာင္ အတိမ္း ေကာင္းလြန္းခဲ့သည္။ ခင့္ဘက္က ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာ ေတြကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတရမည့္ အစား နာၾကည္းစိတ္ တရစပ္ျဖင့္ ဖိႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ရရွိခဲ့ေသာ ခႏၶာေဗဒ(Anatomy) ဂုဏ္ထူး အေၾကာင္း ခင့္ေဖေဖကို ေျပာျပခ်င္သည္ထက္ ယိုးယြင္း ၿပိဳကြဲယိုင္နဲ႔ ေနေသာ ႏွလံုးအိမ္မ်ား အေၾကာင္းကိုသာ တြင္တြင္ ေျပာျပခ်င္ခဲ့သည္။

“ဟဲ့ ခင္သန္႔စင္။ ဆရာ နင့္ကိုေမးေနတယ္ ေလ”

အေတြးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသည္ မသိ။ သင္ခန္းစာေပၚမွာ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈ မရွိခဲ့ျခင္းက သူမအမွားပါ။ Gastretomy (အစာအိမ္ျဖတ္ ေတာက္ျခင္း) အေၾကာင္း။ မ်က္လံုးမ်ားစြာက သူမကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဟင့္အင္း၊ ခင္ ဘာမွ မသိပါ။ တစ္ဆိတ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး စာအေၾကာင္း ေခတၱ ေမ့ထားရေအာင္ပါ။

သို႔ေပမယ့္ ခင့္စကားေတြ အန္ထြက္ရမည့္ အစား မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲလို႔သာ လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ဆရာ၏ စိတ္ပ်က္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားသာ သူမတစ္ကိုယ္လံုးေပၚ  ျဖန္႔ၾကက္ ေနရာယူထားခဲ့ေလသည္။

၂။
သည္တစ္ေခါက္ ခြဲစိတ္ရတာ အပင္ပန္းဆံုးပါပဲ။ မတုန္စဖူး ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေတြ တုန္ေနေတာ့တာပါလား။ ၾကည့္ပါဦးေလ။ သမီးေလးက ပန္းႏုေရာင္ ၀မ္းဆက္နဲ႔ ကတိုတ္က႐ိုက္ ေျပးလာလိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္မသြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ သစၥာမရွိခဲ့တဲ့၊ ဖခင္ မပီသခဲ့တဲ့ ဖေအအတြက္ စိတ္ထိခိုက္ ေနရပါဦးမယ္။

Operation Field ၌ ကြၽမ္းက်င္စြာ လႈပ္ရွား ေနေပမယ့္ ဦးလြင္ၿငိမ္း လက္ေတြ တုန္ေနသည္။ သူ၏ မ်က္စိ၌ ေပၚေနသည္က ေသြးေၾကာေတြ၊ ႂကြက္သားေတြ မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္ တစ္လႊာခ်င္းစီ ခြဲစိတ္ ျဖတ္ေတာက္ ပစ္ခဲ့ေသာ မိသားစု ရိပ္ျမံဳကေလး။ ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ျပန္မခ်ဳပ္ ေပးခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာေတြ။ ေနာင္တဆိုတာ ျပန္ျပင္ခြင့္ ရွိမယ္ဆိုရင္ သူ႔အမွား သူ၀န္ခံၿပီး ဟိုးအရင္ အတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဘ၀ေလးကို မက္ေမာ ေနမိမွာပါ။ မိုးသြယ္ဟာ ခင့္ေမေမေလာက္ အျပဳအစု အယုအယေတြ မေကာင္းခဲ့ပါလားလို႔ သိလိုက္ ရခ်ိန္ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြ အင္မတန္ ခံုမင္လြယ္တဲ့ သူ႔ႏွလံုးက တဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာတတ္ၿပီ။

ၿပီးေတာ့ မိုးသြယ္က ကေလး လံုး၀ မလိုခ်င္တဲ့ အတြက္ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေျခာက္ခန္းသြားတဲ့ အရာေတြကို သာယာနာ ေပ်ာ္ဖြယ္ ဆည္းလည္းသံေတြနဲ႔ အစားထိုးခြင့္ မရွိခဲ့ဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ မိုးသြယ္ရဲ႕  အလွအပေတြ၊ ညိႇဳ ႔ငင္ႏိုင္စြမ္းႀကီး လြန္းတဲ့ မ်က္လံုး ညိဳညိဳေလးေတြဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕  ေထာင္ေခ်ာက္လို႔ စေတြ႔ကတည္းက သိခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။

ၿပီးေတာ့ သမီးေလး ခင္သန္႔စင္။
အိမ္ေထာင္ကြဲမွာကို မိုးၿပိဳမွာ ေၾကာက္တဲ့ ႏွံျပည္စုတ္ ငွက္ကေလးလို ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ ရင္ၾကားေစ့ေပး ေနရင္းကပဲ တစ္စစ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့ အိမ္ကေလးကို နာၾကည္း ရိပ္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တာေတြ၊ တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ မွားပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာခ်င္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သတၱိေၾကာင္ခဲ့တဲ့ ၀န္မခံရဲျခင္းေတြေၾကာင့္ အလွမ္းေ၀းခဲ့ရတဲ့ သားအဖ ေမတၱာေတြ။

ႏုပ်ဳိ လန္းဆန္းေနရမယ့္ အစား နာၾကည္း ရိပ္ေတြေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ သမီးေလးကို ထပ္ၿပီး မနာက်င္ေစေတာ့ဘူး။ ေဖေဖမွားပါတယ္။ လွမ္းညႇပ္လိုက္ေသာ ေသြးလႊတ္ေၾကာ ကေလးသည္ မလြတ္စဖူး လြတ္ထြက္္ သြားေလသည္။ အစိမ္းေရာင္ ႏွာေခါင္းစည္းေအာက္ အေတာမသတ္ လိမ့္ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းေလးသည္ ႐ုတ္ျခည္း ေ၀၀ါးသြားေလသည္။

၃။
Bailey and Love's Surgery(Vol:2) စာအုပ္ ကို ပိုက္ရင္း ေဒါက္တာ မင္းေနာင္တစ္ေယာက္ အေတြးပြား၍ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လူနာ ေဆာင္မွအထြက္
“ဟင္ လိပ္ျပာမေလး”
ပန္းႏုေရာင္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္၊ ပန္းႏုေရာင္ ပါးျပင္၊ ပန္းေသြးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုဟာ အရင္ အတိုင္း ညိႇဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနတုန္းပါလားလို႔ မင္းေနာင္ အလန္႔တၾကား လက္ခံလိုက္ရေလသည္။ သူမသည္ မင္းေနာင္တစ္ခ်ိန္က အသည္း စြဲခဲ့ေသာ ဘုရင္မ။ ယခုေတာ့ သူ႔ ဆရာႀကီး၏ ဇနီးသည္။

ေဆးေက်ာင္း ပထမႏွစ္ကတည္းက သူမကို စိတ္၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ ယေန႔ အခ်ိန္ထိ ခ်စ္စကား မေျပာခဲ့ လိုက္ရတာေတြဟာ မင္းေနာင္ရဲ ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈတစ္ခုပဲလား။ အေ၀းကေန ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ပန္းႏုေရာင္ လိပ္ျပာေလး ပ်ံ၀ဲလာသလိုမို႔ လိပ္ျပာမေလးလို႔ သူ တိတ္တခိုး နာမည္ေပးခဲ့သည္။

ၿပီးေတာ့ ဒုတိယ လိပ္ျပာမေလး။
သူမကို သည္ေန႔ Bed Side သင္တုန္း စေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဘာအေရာင္မွ ျခယ္သ မထားခဲ့ေသာ ျဖဴမို႔မို႔ မ်က္ႏွာေလးသည္ ေနာက္က်သည္ကို ရွက္ရြံ႕ အားနာစြာျဖင့္ မဂၤလာပါဆရာ ဟူ၍လည္း တုန္တုန္ရီရီ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသး၏။ သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေျပာအရ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက ခႏၶာေဗဒ ဂုဏ္ထူး ထြက္ထားသည့္ သူမသည္ သည္ေန႔ ဘာစာမွ ေမး၍ မရပါလား။

သူမပံုစံသည္ ပ်ံရင္းႏွင့္ အေတာင္က်ဳိးသြားေသာ ငွက္ငယ္ေလး တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူသည္ဟု ရံဖန္ရံခါ ပန္းခ်ီဆြဲေလ့ ရွိေသာ မင္းေနာင္က ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုးသြယ္ႏွင့္ သူမသည္ အေသြးတူ၊ အဆင္းတူ လိပ္ျပာမေလးေတြ ဆိုေပမယ့္ မိုးသြယ္၏ မ်က္ႏွာသည္ အရာရာကို ေက်နပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။

Duty Coat ျဖဴလြလြအေပၚ Littmann နားၾကပ္ အေကာင္းစား တင္ထားေပမယ့္ ဒုတိယ လိပ္ျပာမေလးရဲ႕  မ်က္ႏွာက ၀မ္းနည္း ပူေဆြးရိပ္ေတြ လႊမ္းျခံဳ ထားခဲ့သလို ခြၽန္သြယ္ေသာ ေမးေစ့ေလးႏွင့္ (ပင္ပန္း၍ထင့္) ေငါထြက္ေနေသာ ပါး႐ိုးမ်ားၾကား အထူးဆန္းဆံုး အရာသည္ မ်က္လံုးမ်ား။ နာၾကည္းရိပ္ ျဖင့္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားဟု မင္းေနာင္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေတြးလိုက္မိသည္။

“ဟာ ေဆာရီးပါ ဆရာ”
လာျပန္ၿပီ လိပ္ျပာမေလး။ အဲ ဟိုေကာင္မေလး။ ေဆး႐ံုမွ အထြက္ သူမႏွင့္ ၀င္တိုက္မိရင္း စာအုပ္ေအာက္ က်သြား၍ သူမက တ႐ိုတေသျပန္ ေကာက္ေပးေနသည္။ ေလအေ၀့တြင္ သူမ၏ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးက ႏွာ၀သို႔ လာေရာက္ထိေတြ႕ က်ီစယ္သည္။ ဘုရားေရ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘုရားပြဲလွည့္ေန ခဲ့ပါလား။ မိုးသြယ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ေသာ ႏွလံုးအိမ္သည္ သူမႏွင့္မွ အဘယ္ေၾကာင့္ ခုန္ေနရပါသလဲ။

မင္းေနာင္ အားတင္း၍ နာမည္ ေမးမည္အလုပ္ လ်င္ျမန္ေသာ လိပ္ျပာမေလးသည္ ဂ်ဴတီကုတ္ အိတ္ကပ္ထဲ လက္ႏႈိက္ကာ လႊားခနဲ ေျပးသြားခဲ့သည္။ ပါးစပ္ဟလ်က္ ေၾကာင္ေနခဲ့ၿပီးမွ မင္းေနာင္ သူ႔အျဖစ္သူ ရယ္ခ်င္မိသည္။ အင္းေလ ေနာင္တစ္ေန႔က်မွ နာမည္ေမးရဦးမယ္။ မင္းေနာင္ တစ္ကိုယ္တည္း က်ိတ္ျပံဳးမိေလသည္။

၄။
ေဆး႐ံုႀကီး၏ အထြက္ဂိတ္၀သို႔ ခင္သန္႔စင္ အေျပးအလႊားေရာက္ရွိလာ ခဲ့သည္။ ညာဘက္ အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ဟမ္းဖုန္းကေလး၏ အသံသည္ သူမႏွင့္ ေမေမ့ကို အေ၀းႀကီး ပိုင္းျခားေတာ့မည္လားဟု ခင္ ေတြးပူမိသြား၏။ မင္းအေမ အႀကီးအက်ယ္ ရင္က်ပ္ေနတယ္။ အျမန္ျပန္လာပါ ဆိုတဲ့ ဦးခင္ေမာင္ရဲ႕ စကား။ ေမေမ တစ္ခါတစ္ခါ ရင္က်ပ္တာမ်ား ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ မ်ားျပား လွတဲ့ေလ ပမာဏကို က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေလႁပြန္ေလးနဲ႔ အေမာတႀကီး ႐ွဴ႐ိႈက္ေနရင္း ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ျဖစ္ေနမယ့္ ေမေမ့ ရင္ဘတ္ကို အေျပးအလႊား ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ခင္သန္႔စင္ စိုးရိမ္မႈႀကီးသြားသည္။

ဒုကၡပဲ။ ဦးခင္ေမာင္၏ အေျပာအရ inhaler ကုန္ေနၿပီ။ ခင္ဟာ ေဆးေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီး ကိုယ့္အေမရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈကိုေတာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့ရေကာင္းလား။ သူမ ကားကေလးက ေဆး႐ံုႀကီး၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ ေဆးတကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာ ရပ္ထားခဲ့သည္။ ဒုကၡပဲ။ ကားေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။ သည္အခ်ိန္ ခင့္ေမေမအတြက္ တစ္မိနစ္ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတယ္။ ေဖေဖ့ကို ဆံုး႐ႈံးၿပီးၿပီ။ ဟင့္အင္း ေမေမ့ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမခံႏိုင္ဘူး။

ထိုအခိုက္။
Littmann နားၾကပ္အနက္ေရာင္ ကေလးသည္ ေလထဲသို႔ ေျမာက္တက္သြားသည္။ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီထဲက တစ္ခုခု စီးေမ်ာသြားတဲ့ အသံကို ခင္ ၾကားလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ လင္းလက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္က အေမွာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားၿပီလား။ ၿပီးေတာ့ နာရီ လက္တံေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ရပ္ေနၾကတာလဲ။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕  တစ္ေနရာက အဆမတန္ နာက်င္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။

၅။
အာေမဋိတ္သံႏွင့္ အတူ ဦးလြင္ၿငိမ္း တစ္ေယာက္ ေဆး႐ံု ေလွကား ထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ခုန္ဆင္း လုိက္သလုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္။ သူ၏ပံုစံမွာ ေဆာက္တည္ရာ မရ အပူသည္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူ၏။ ေစာေစာကပင္ အေျပးကေလး ထြက္သြားေသာ သမီးေလးကို သူ၏ အခန္းျပတင္းေပါက္မွ တစိမ့္စိိမ့္ၾကည့္ခဲ့ရ ေသးသည္။ လမ္း ၃၀ ေပၚ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ လူူေတြ၊ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ ဘုရားေရ သမီးေလး ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ေဖေဖရဲ႕ ေမတၱာေတြ ေပးအပ္ပါရေစဦး သမီးေရ။

၆။
သူမအဖြဲ႕ေတြကို ေတြ႔ေပမယ့္ သူမကို မေတြ႕ ခဲ့တာ ေလးရက္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ လိပ္ျပာမေလးရယ္။ ေနမ်ား မေကာင္းလို႔ လား။ Bed Side သင္တိုင္း သူမ ရွိေနမလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဟုိၾကည့္ သည္ၾကည့္ လုပ္ေနတဲ့သူ႔ကို ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ ႔ က်ိတ္ဟားေနၾကၿပီေလ။

သူ႔ရင္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ လႈပ္ခတ္ေစ ႏုိင္စြမ္းတဲ့ သူမရဲ ႔ အမည္ေလးကို တစ္ေန႔ေန႔က် သိခြင့္ရမွာပါ။ Surgery စာအုပ္ေလး ပိုက္ရင္း ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူမကို မင္းေနာင္ တစ္ေယာက္ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိျပန္တယ္။ လိပ္ျပာမေလးရယ္ မင္းနာမည္ ဘယ္လို ေခၚလဲဟင္။

၇။
“ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ.. စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ နားခိုရင္း စာသားမပါတဲ့ ေတးသြားကို မနားတမ္း သီဆိုေနတတ္္တဲ့
အေတာင္အလက္ကေလးေတြနဲ႔  တစ္စံုတစ္ရာ”
Emily Dickinson
(အယ္မလီဒစ္ကင္ဆန္)

ခြဲစိတ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ ႔ ဗိုက္နံရံေတြ နာက်င္လိုက္တာ။ ခါးသက္တဲ့ ေဆးေတြ ထံုးစံ အတိုင္း မ်ဳိခ်ရဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခုတင္နား ၀ိုင္းလာၾကမယ့္ ေဆးေက်ာင္းသူ ေဆးေက်ာင္းသားေတြရဲ႕  အေမးကို ေျဖဖို႔ အားေမြး ရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဗိုက္ကို အားလံုးလိုလို လွန္ၾကည့္ ၾကၿပီး ေရာဂါရာဇ၀င္ကို အေသးစိတ္ စိတ္၀င္တစား ေမးျမန္းၾကတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ။ သူမ တစ္ေယာက္က လြဲရင္ေပါ့ေလ။

အဲသည္ေန႔က ခြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ႏွစ္ရက္မုိ႔ နားခ်င္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္နား လာ၀ုိင္းတဲ့ အဖြဲ႔ေၾကာင့္ မနားခဲ့ရဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ျဖတ္ေတာက္ထားတဲ့ အစာအိမ္ အပိုင္းအစ အခ်ဳိ႕ကို ႏွေျမာတသ ရွိေနတုန္းပဲ။ Bed Side ဆိုတဲ့ သူတို႔ေတြ ေျပာေနတဲ့ လူနာခုတင္ေဘးမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ သင္ၾကားျခင္း လုပ္ေနတုန္း သူမေရာက္လာတယ္။ သူမရဲ ႔ ၀ံ့စားတဲ့ ေျခလွမ္းေလးေတြ၊ သူမရ႕ဲ စာသင္ေနတုန္း အေ၀းကို လြင့္ေနပ်ံ ႔ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ ေဆြးျမည့္ရိပ္ သန္းေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ မ်က္ႏွာေလးေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္ သည္ေလာက္ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနတာေတာင္ သတိမထား မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူမ ဘာမ်ား အေတြး နက္႐ိႈင္းေနပါလိမ့္။ မခံခ်င္စိတ္လည္း ႀကီးပံုရတဲ့ သူမ။ အားလံုး ျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ေတာင္းရဲ ႔။

“ေမာင္ေလး မမ မင္းရဲ႕ ေရာဂါရာဇ၀င္ ေလးကို သိခြင့္ရွိမလား”
တဲ့ေလ။ အေစာက ဆရာေငါက္လိုက္လို႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ တစ္က ျပန္စတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာခံစားခ်က္နဲ႔ ေပ်ာ္သြားလဲ မသိ။ အသာတၾကည္ ေခါင္းလည္း ညိတ္လိုက္ေရာ၊ သူမ ဟမ္းဖုန္းက ျမည္လာေရာ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မသြားဘဲ တစ္ဟုန္ ထိုးေျပးသြားေရာ။ မနက္ျဖန္ဆို ခ်ဳပ္႐ိုး ေျဖရေတာ့မွာ။

ဒါေပမယ့္ သည္ေန႔ထိ ကြၽန္ေတာ့္ ခုတင္ နားလာ ၀ိုင္းတဲ့ အဖြဲ႔ထဲမွာ သူမ မပါေသးဘူး။ တကယ္ဆို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားေလးေတာင္ ေျပာမသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥမို႔လဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးမယ့္ သူမေမးခြန္းေတြကို ခုခ်ိန္ထိ ငံ့လင့္ေနတုန္း။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္ ၀မ္းဗိုက္ကို ေသခ်ာၾကည့္ မယ့္ သူမမ်က္၀န္းေတြကို ေတာင့္တေနတုန္းပါ။

သူမ မခံခ်င္စိတ္ႀကီးသလို ကတိဖ်က္မယ့္ အစားထဲက မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ ေဆး႐ံု မဆင္းခင္ ေနာက္ဆံုး စကၠန္႔ေလးေတြထိ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ႀကိဳးစား ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အေငြ႔ျပယ္ မသြားဘူးလို႔ မရဲတရဲ ယံုၾကည္ေနရင္းကေပါ့။ ႐ူးသြပ္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ။

Bed Side ဆိုတဲ့ ခုတင္ေဘးက သင္ခန္း စာေတြၿပီးတိုင္း သူမ လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိေသးတယ္။
ခုတင္ေဘးနားက၊ ခုတင္ေဘးနားကေပါ့။


လင္းစက္ႏြယ္
 

(စာႂကြင္း)
ကြၽန္မ ၀ါသနာထံုလွေသာ ခြဲစိတ္ကုသ ပညာကို Bed Side သင္ခန္းစာျဖင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ေသာ မႏၲေလး အလုပ္သမား ေဆး႐ံုႀကီး၏ ခြဲစိတ္ေဆာင္ႏွင့္ တတိယအမ္ဘီမွ ေန႔ရက္မ်ားအား လြမ္းဆြတ္စြာ ရည္ညႊန္း တမ္းတ ဖြဲ႕သီမိပါသည္။

2 comments:

  1. ေ၇းဖြဲ႔တင္ျပမႈ႔က အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈ႔ေကာင္းတယ္

    ReplyDelete
  2. ေရးတတ္လိုက္တာ ...
    ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ...

    ReplyDelete