နားေထာင္ပါေမေမ

 
အခ်ိန္- ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၂
ေနရာ- စာေရးစားပြဲ
အေၾကာင္းအရာ- စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း။
သို႔....ေမေမ...။
ခုေတာ့ ေမေမ့ကိုပဲ လိပ္မူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ....

စာမ်က္ႏွာ (၁)
မလြယ္ဘူးေမေမ။ ဒါက ညည္းခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားေထာင္ေပးပါ ေမေမ။ ဘ၀မွာ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ဆုိလည္း အေမ၊ တုိင္ပင္ေဖာ္ဆုိလည္း အေမ၊ အေမက ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္ခု။ ဓာတ္ခဲ တစ္လံုးနဲ႔ အဖိုအမ ငုတ္တုိင္ ႏွစ္ခုလို႔ဆုိလည္း မွားမယ္ မထင္ဘူး။ ခလုတ္ထိ မွ အမိတတာေတာ့  မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလင္းယိုင္ နိယာမေတြ မ်ားလာတဲ့ အခါ လူေတြကလည္း ကုိယ္ေျပာတာကို နားမေထာင္ ေပးခ်င္တဲ့ အခါ ေမေမ့ကိုပဲ ေျပးျမင္ေယာင္မိလာတယ္။

စာမ်က္ႏွာ (၂)
ဇန္န၀ါရီလရဲ႕ ရိွသမွ်ေန႔စြဲေတြက ျပႆဒါးေတြနဲ႔ပဲ လိမ္းက်ံထား
ေလသလား။ တစ္ရက္မွ ေထာင့္မက်ဳိးဘူး။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့တဲ့ သပြတ္အူတစ္ခုလုိပဲ။  ကံၾကမၼာဟာ ၀ဲဂယက္ တစ္ခုဆုိရင္ သမီးက စံုးစံုးျမဳပ္သြားတဲ့ ေလွတစ္စင္း လိုေပါ့။ ပုထုဇဥ္ေတြ မဟုတ္လား။

ထုိင္ေနတုန္းအေကာင္း၊ ထသြားမွ က်ဳိးမွန္းသိခြင့္ရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္အား နာၾကည့္ ၾကည့္ေန႐ံုကလြဲၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ဖို႔လည္း သတိမရခဲ့ဘူး။ ကုိယ့္ျပႆနာနဲ႔ကိုယ္ တုိင္ပတ္ေနတာမ်ဳိးေပါ့။ တစ္ေန႔တုန္းကေတာ့ လူေတြ တရစပ္ ေျပးလႊားေနတာကို တစ္ေနရာက ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးတယ္။ လူေတြက သူ႔အပူသူ မျမင္ၾကဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ပူလို႔ပူမွန္း မသိတာလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ ေသးတာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတုိ႔က အပူသည္႐ုပ္ေတာ့ မေပါက္ဘူး ေမေမ။ သူတုိ႔ကို အားရပါးရ ေ၀ဖန္ၿပီးမွ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္မိ တယ္။ တကယ္ေတာ့ သမီးကလည္း အသံုး မ၀င္ေတာ့တဲ့ စာေျခာက္႐ုပ္အို တစ္႐ုပ္ပါပဲ။ ဘယ္ငွက္မွလည္း မေလးစားဘူးေလ။

စာမ်က္ႏွာ (၃)
အိပ္မက္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတဲ့ သမီးကို တခ်ဳိ႕က ခပ္တည္တည္နဲ႔ တံဆိပ္ခတ္ပစ္ၾကတယ္။ ေလာဘႀကီးတာတဲ့ေလ။ သူတို႔ေျပာတာလည္း မလြန္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆုိတာ တဒဂၤမက္ခြင့္ရၿပီး ႏိုးလာရင္ တမ္းတစရာ၊ စကားစျမည္ေျပာစရာ အျမည္းစားစရာပါပဲ။ ဒါေပါ့ေမေမ အိပ္မက္ေတြကိုပဲ အစစ္လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ၿပီး ဘ၀တစ္ခုလံုး ျမဳပ္တဲ့အထိ ေပးဆပ္ ခဲ့ဖူးရဲ႕။ ေမေမသိလား။ ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတဲ့အမ်ဳိးေလ။ အလင္း ေရာင္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ သမီးကိုယ္သမီး ထုဆစ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္လို အေတြးနဲ႔မ်ား ယံုၾကည္မိပါလိမ့္။ ခုေတာ့ ေမေမရယ္။ ဒစ္ၥကို မီးေရာင္ေတြက ပဲ သမီးရဲ႕ ကႀကိဳးပ်က္ဟန္ကို စနစ္တက် ရယ္ေမာဟားတိုက္ ျပေသးတယ္။ သမီးက ဓာတ္ခဲမေကာင္းေတာ့တဲ့ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး တစ္လက္ပါ အေမရယ္။

စာမ်က္ႏွာ (၄)
လူေတြကို ေျပာလုိက္ရင္ေတာ့ အပ်ံစားပဲ။ ဘ၀က ပန္းရထားမွ မဟုတ္ တာ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဖက္တြယ္မႈေတြ ကြဲျပားလာတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ရန္သူျဖစ္သြားသလားေတာ့ မသိဘူး။ အလုပ္ထဲမွာလည္း အဆင္မေျပ ဘူး ေမေမ။ ေပးဆပ္တယ္ဆုိတာ အေျပာသာခ်ဳိတာ။ တကယ့္လက္ေတြ႕ ေတာ့ ပြန္းပဲ့သြားတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ပြန္းသြားတဲ့ ေက်ာက္ဆုိ ေစ်းကြက္ က ေနရာ သိပ္မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ မထင္မရွား ေက်ာက္တစ္ပြင့္ အျဖစ္ လူေတြရဲ႕စဥ္းတီတံုးေအာက္ထပ္ ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။

စာမ်က္ႏွာ (၅)
အဆင္မေျပပါဘူး ေမေမရယ္။ ခက္တာက အဲလိုေျပာလုိက္ရင္ လူေတြ က သမီးရဲ႕ ျပည့္စံုျခင္းကုိပဲ ျမင္ၿပီး သူဘာလို႔ အဆင္မေျပသလဲလို႔ တအံ့ တၾသ ျဖစ္သြားတာကလြဲလို႔ ဘာေဆးမွ မေပးႏုိင္ၾကပါဘူး။ တစ္ေန႔တုန္း ကေတာ့ ခဲမမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ ခဲမွန္သြားတယ္ ေျပာရမယ္။ ပစ္တဲ့ခဲက ေသးေသးေလးပါ။ ပစ္တဲ့သူက အႀကီးႀကီးမို႔လား။ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ မွန္သြားဖူးတယ္။ သူေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္ အေမရယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း လူဆုိတာမ်ဳိးက ေနပူမိုးရြာ ထီးမေဆာင္းၾကတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ အရိပ္ အရ ဖမ္းဆုပ္ရတာမ်ဳိး ရိွခ်င္ရွိမွာေပါ့ေနာ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း လူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကုိပဲ တစ္သက္လံုးသံုးသြား ခ်င္တာမ်ဳိး။ ထီးရြက္ေတြ စုတ္ခ်င္စုတ္ပါေစ။ သူေပးမယ့္ အရိပ္တစ္ခုက ကုိယ့္၀ိညာဥ္ ဘယ္ေတာ့မွမခြာခ်င္တာမ်ဳိးေပါ့။ ထူးေတာ့ထူးတယ္။ ေနရာရ မသြားတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စုတ္သပ္ မေနေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာေတြ အေပးခံလာရတဲ့ အခါအိမ္စာလုပ္ဖို႔ လစ္ဟင္း သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားလို ဘ၀ထဲက ထြက္ေျပး ခ်င္လာတယ္။ ပူတယ္ အေမေရ။ အလ်င္စလို ရိွခိုးလိုက္ေတာ့ ဘုရားကိုေတာင္ နည္းနည္းအားနာသြားတယ္။ လူေတြက ပူေတာ့မွအေအးကို ေတာင့္တတတ္တာ မဟုတ္လား။

စာမ်က္ႏွာ (၆)
ရယ္ရတာတစ္ခုက သမီးလို ၾကက္ကန္းမ်ဳိး က ဆန္အိုးလည္း တုိးတတ္ေသးရဲ႕။ သည္လုိ ပါပဲ။ ကံၾကမ္ၼာကို သမီးႀကိဳက္သလို ျခယ္လွယ္ ထားရတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ ပဲ မ်ားလာတဲ့ ဘ၀မွာ တစ္ခါတေလ ဆန္အိုးတိုး ေတာ့ ပုထုဇဥ္မို႔ ေပ်ာ္မိတာပဲ။ ဆန္အိုးကလည္း တယ္ႀကီးဆုိပဲ။ အင္း ဘယ္သူေတြ အတြက္ေတာ့ ႀကီးေနလဲ မသိဘူး။ သမီးကေတာ့ ဆန္အိုးသာ တိုးမိတာပါ။ ဆန္တစ္ေစ့မွ စားမ၀င္ေတာ့ပါ ဘူး။ သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္ေျပာေျပာ သမီး အ႐ႈံးေပးခ်င္ၿပီ။ လူေတြက ဆုေတြ၊ ဆက္တီဖီ ကိတ္ေတြ၊ ဒီပလိုမာေတြကိုမွ လုိခ်င္ေနၾက တာလား။ ဆန္အိုးတိုးမိသြားတဲ့ ၾကက္ကန္းမ တစ္ေကာင္ကိုေရာ ေထာမနာမျပဳခ်င္ၾကဘူး လား။ လက္ခုပ္သံၾကားမွ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ေၾသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ျပန္ အားေပးရျပန္တာပဲ။

စာမ်က္ႏွာ (၇)
လူ႔ဆုိက္ကိုဟာ ဆန္းၾကယ္သားပဲ။ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့တဲ့သူလို႔ ေျပာခ်င္လည္းေျပာ၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း အဲဒီလူကိုပဲ တြယ္ဖက္ခ်င္ တြယ္ ဖက္တတ္ေသးတာ။ သမီးလို အမႈိက္တစ္စက ရီဆုိက္ကယ္ လုပ္ရေလာက္ေအာင္ ကြာလတီ မေပးပါဘူး အေမရယ္။ အဲဒီအမႈိက္ကိုပဲ Reuse ဆုိၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ သံုးစြဲခဲ့ေသးတာ။ အဲသလို စိတ္ႀကိဳက္ သံုးစြဲၿပီးရင္ စနစ္တက် စြန္႔ပစ္သင့္ တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးလုိ အညတရ အမႈိက္ စကို ဘယ္သူမွလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မစြန္႔ပစ္ ခ်င္ၾကပါဘူး။ အဲေတာ့ Reuse ဆုိၿပီး ျငင္းဆန္ မႈေတြရဲ႕ ဒဏ္ထဲမွာ ကုိယ့္အိပ္မက္ကိုယ္ ေသာ့ ခတ္၀ါးမ်ဳိေစလိုက္တယ္။ နည္းနည္း သက္သာ သြားတယ္ ေမေမ။

စာမ်က္ႏွာ (၈)
သည္ေန႔ညေတာ့ အရင္ညေတြထက္ စိတ္ ဓာတ္ပိုက်တယ္ ေမေမ။ ျပန္ေကာက္လိုက္တုိင္း  လြတ္က်သြားတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို အဖတ္ျပန္ ဆယ္မေနေတာ့ပါဘူး။ စာေရးစားပြဲလည္း ႐ႈပ္ပြ ေနတာပဲ။ အခန္းတစ္ခုလံုးလည္း ႐ႈပ္ပြေနတာပဲ။ သမီးရဲ႕ စိတ္လည္း ႐ႈပ္ပြေနတာပဲ။ အခန္းက လည္း အမႈိက္ပံုနဲ႔ကို တူေနၿပီ။ ေလပါတယ္ အေမ ရယ္။ ေဘာပင္ကိုင္လိုက္တုိင္း ေနာင္တေတြပဲ ထြက္ျပဴလာတာက လြဲရင္ ဘ၀ကို ထပ္ၿပီး စာစီ ကံုးမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ သမီးလုိ အညတရမ်ဳိးက သိပ္ၿပီး ဂႏၴ၀င္ဆန္ခ်င္ေနေတာ့ေရာ ေလာက ႀကီးက တယ္ၿပီး ခမ္းနားသြားမွာတဲ့လား။ အျဖစ္ မရိွတဲ့ စကားလံုးေတြ အယ္ဒီတာ စားပြဲေက်ာ္ရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ခုေတာ့ ဘယ္သူမွ အယ္ဒီတာ လုပ္မေပးခ်င္ၾကေတာ့တဲ့ ကိုယ့္စာမူကိုယ္ပဲ ျပ႒ာန္းလိုက္ေတာ့ ဌာန္က႐ိုဏ္းမက်တဲ့ ဆဲေရး နည္းေပါင္းစံုပဲ ထြက္အန္လာတယ္ ေမေမေရ။  မရိွမျဖစ္ အေဖာ္ညေတြရဲ႕ ပုိင္ရွင္အျဖဴေရာင္ ေဆးလံုးေလးေတြက သမီး အိပ္စက္ျခင္းကို ခပ္ တည္တည္ အာဏာသိမ္းပစ္လုိက္ၾကၿပီ။ ဟုတ္ တယ္။ ဒုိင္ယာဇီပင္ဆုိတဲ့ ေဆးလံုးေလးေတြကို သမီးေကာင္းေကာင္း သံုးစြဲပစ္လိုက္ၿပီ ေမေမ။

စာမ်က္ႏွာ (၉)
သမီးက မုိင္းနင္းမိတဲ့စစ္သားတစ္ဦးပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း မိုင္းဗံုးမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္။ သူတုိ႔ ကူညီလိုက္လို႔ သမီးအရင္ေလာက္ အလုပ္႐ႈပ္စရာမလုိေတာ့ဘူး။ ဘ၀ဟာ ႐ုိးရွင္း တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာအတြက္ တိုက္ခိုက္ ေနမိတာလဲ။ အားမလုိ အားမရ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တီးတိုးေမးမိဖူးတယ္။ အလကားပဲ။ ရွစ္ပဲ။ မိုင္းထိတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ မိုင္းဗံုးေထာင္တဲ့ သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အင္း သြားမွာပါ။ သြားရမွာေပါ့။ လူတိုင္းတစ္ေန႔ေတာ့ ထြက္သြားရမွာေပါ့။ သမီးလည္း တစ္ေန႔ေတာ့ ထြက္သြားရမွာပါ။ ဘယ္တုန္းကမွ ေရာင္နီမလာ ခဲ့ဖူးတဲ့ ခပ္အုိအိုျပတင္းေပါက္ကေနပဲ သမီးသြားဖို႔ အသင့္ပါ။ ဒါေပမဲ့အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းေတာ့ မယ့္အခါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏႈတ္ဆက္မသြားသင့္ဘူး လို႔ထင္တယ္။အသည္းခြဲတဲ့ေယာက်္ားမ်ားကို လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အသည္းခြဲတတ္ တဲ့ မိန္းမမ်ားကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
“ဒုတိယလူအျဖစ္နဲ႔ ၿပီးဆံုးသြား မင္းေပးခဲ့ တဲ့ ဆုလာဘ္မ်ားရယ္ အခ်ိန္တန္ၿပီဆုိရင္ ကိုယ္ ျပန္သြားရေတာ့မယ္”
အို ေတာ္ပါ။ ကိုစည္သူလြင္ကိုလည္း ေက်းဇူးပါ။ ေနာက္တစ္ခါ တည့္တည့္ႀကီး ေစာင္းမဆုိလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။

စာမ်က္ႏွာ (၁၀)
သမီးက ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ကြာရွင္းျပတ္စဲထားတဲ့ ဂ်စ္ပစီပါ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ အမိႈက္ဖြတဲ့ အလကားလူတစ္ဦးခ်င္းစီကို မုန္းတတ္ၿပီး ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ အမႈိက္ဖြတဲ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ အမႈိက္မဖြသူေတြကိုေတာ့ Pass ေပးထားပါတယ္။ တက္တူးက အႏုပညာတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ နာက်င္မႈနဲ႔ ရင္းရတဲ့ အႏုပညာလို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ရွင္းျပရင္ ေမေမ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ဖူးတာ ျမင္ေယာင္မိျပန္တယ္။ စတစ္ကာတက္တူးေတြ၊ တက္တူး အစစ္ေတြ၊ အပိုးမက်ဳိးတဲ့ အျပာေရာင္ဂ်င္းေတြ၊ စပိန္ဂစ္တာေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ တတ္တာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခြင့္ရိွပါ တယ္။ ေ၀ဖန္ႏွိမ္ခ်ဳိးစရာ မလိုပါဘူး။ သည္ေန႔ ၾသစေၾတးလ် အိုပင္း တင္းနစ္ပြဲမွာ ကမာၻအဆင့္ ၂၆ က ကမာၻအဆင့္ ၅ လီနာ့ကို ႐ႈံးတယ္ ေမေမ။ ပြဲမၿပီးလုိက္ဘဲ ႐ႈံးသြားတာ။ သူ႔ဘာသာသူ ေျပးလႊားရင္း ေျခေခါက္ လဲသြားတာ။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာပဲ။ ထံုေဆးေတြဖ်န္း၊ နာက်င္မႈေတြၾကားက သူ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ ဇြဲလံုး၀မေလွ်ာ့ဘူး။ ေနာက္မွ သူ ဆက္မ႐ုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ထြက္ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ ႐ႈံးတာကို ေျပာျပေနတာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ဇြဲကို ေဖာ္ျပေနတယ္လုိ႔ သမီး ျမင္တယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ လူေတြဟာ တင္းနစ္ပြဲလိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေျခေခါက္ လဲမယ္။ တစ္ခါတေလ ခ်န္ပီယံျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ တစ္ခါတေလ ႐ႈံးလို႔ ထြက္ရမယ္။ သမီးကေတာ့ ဆာဗင္ထိုးတုိင္း Double Fault  ျဖစ္ရတဲ့ ခပ္ညံ့ ညံ့ ကစားသူပါ ေမေမ။ သမီး ေရႊ႕လိုက္တဲ့ နယ္႐ုပ္ေလးေတြဟာ Out  သြားတတ္တယ္။

စာမ်က္ႏွာ (၁၁)
ေမေမေရ။ ေဆာင္းက အလုအယက္ ႐ုန္းကန္ေအးစိမ့္ေနတယ္။ သမီးက ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုယ္ ျပန္၀ါးမ်ဳိေနတဲ့ ႂကြက္စုတ္တစ္ေကာင္ပါပဲ။ ခုေတာ့ ေၾကးနန္းႀကိဳးေတြ ေရွာ့ခ္ရသြားလုိ႔ ဘယ္အိပ္မက္ကမွ မီးထမလင္း ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းတယ္။ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ အေမွာင္က အားလံုးကို ဖံုးကြယ္ ေပးထားတယ္။ အေမွာင္ကို ခ်စ္တယ္ ေမေမ။ ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေတြ ေနာက္ သမီးကို လိုက္ရွာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ သမီးက ထာ၀ရ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စာအိတ္တစ္အိတ္ပါ။ ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို ေဆာင္ၾကဥ္းမေပးႏုိင္ပါဘူး။ သမီးကို ဖြင့္မဖတ္မိပါေစနဲ႔။ သမီးက ဘယ္သူ႔ ကိုမွ အမိန္႔မေပးခ်င္၊ ဦးမေဆာင္ခ်င္သလို ဘယ္သူ႔အမိန္႔ကုိမွ နာခံခ်င္မယ့္ ေနာက္လိုက္တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ စံနမူနာထား စရာ ျဖစ္ရမွာထက္ မွ်ေ၀ခံစားေပးခ်င္သူပါ။ ကိုေလးျဖဴက စာမ်က္ႏွာ ၁၅ ဆုိ သမီးကေတာ့ စာမ်က္ႏွာ ၁၁ နဲ႔ပဲ ဘ၀ကို လံုးေျခပစ္လိုက္ၿပီ။ ဘယ္တုန္းကမွ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္မရိွတဲ့ သမီးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြ အမွားတစ္ခု တေလ ပါခဲ့ရင္ ဆြဲဆုတ္ပစ္တတ္တာ ေမေမ အသိပါ။ အင္း ဆြဲဆုတ္ရာေတြ မ်ားတဲ့ သမီးရဲ႕ ေခါင္းမာမာ ရာဇ၀င္ကို ေမေမ့ ႏွလံုးသားထဲ ထာ၀ရ သိမ္းထားလုိက္ပါ။

နိဂံုး
ေပေတေလလြင့္ သမီး အက်င့္ဆုိးေတြကို အေမြျဖတ္စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုက္ ပါ ေမေမ။ သမီးဆုိတဲ့ ခမ္းနားတဲ့ ျဖစ္တည္မႈ တစ္ခုက လြဲရင္ေပါ့ေနာ္။

လင္းစက္ႏြယ္